Το μεν ΚΚΕ κατήγγειλε τον ιμπεριαλισμό για την αεροπειρατεία. Θα ήταν έκπληξη αν δεν το έκανε αυτό. Εκεί στον Περισσό όλα δουλεύουν πάνω σε ένα πρόγραμμα που απαλλάσσει την ηγεσία του από περιττές σκέψεις. Για κάθε περιστατικό υπάρχει και ο ανάλογος προγραμματισμός, ώστε να αποκλειστούν οι περιπτώσεις του λάθους. Αυτό το σύστημα ήταν πρωτοποριακό.
Όταν στην Σίλικον Βάλεϊ ψαχνόταν, στον Περισσό τα αντιιμπεριαλιστικά προγράμματα δούλευαν άψογα στους κομματικούς εγκεφάλους. Έτσι η περίπτωση Λουκασένκο ήταν ένα παιχνιδάκι. Ενεργοποίησε το πιο απλό επίπεδο του κεντρικού υπολογιστή του ΚΚΕ. Πληκτρολόγησαν τις λέξεις «Λουκασένκο» και «αεροπειρατεία» και τυπώθηκε αμέσως η γνωστή ανακοίνωση καταδίκης του ιμπεριαλισμού.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Ανέκαθεν η ανανεωτική Αριστερά καταδίκαζε την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των σοσιαλιστικών χωρών. Ήταν η ειδοποιός διαφορά με το ορθόδοξο ΚΚΕ.
Πριν από λίγο καιρό καταδίκασε τον βίαιο τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε το καθεστώς Λουκασένκο τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Χθες όμως δεν ψήφισε το ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου για την καταδίκη της κρατικής αεροπειρατείας.
Κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να ψελλίζουν κάτι για το «νεοναζιστικό» παρελθόν του 26χρονου Ρομάν Προτασέβιτς προσπαθώντας -άγνωστο για ποιο λόγο- να εξισορροπήσουν την αρχική στάση τους.
Λες και αισθάνθηκαν άβολα που καταδίκασαν τη συμπεριφορά ενός δικτατορικού καθεστώτος και αναβίωσε στην αριστερή ψυχούλα τους το «ναι μεν, αλλά…».
Ακόμα και αν όντως ο νεαρός Ρομάν είχε αμφιλεγόμενο παρελθόν -κάτι που δεν έχει εξακριβωθεί- αυτό δικαιολογεί τη σύλληψη του και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο;
Οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν κάνουν διακρίσεις στις πολιτικές πεποιθήσεις των αντιφρονούντων. Αρκεί το γεγονός πως διώκονται για τις ιδέες τους. Τα δημοκρατικά καθεστώτα δίνουν λόγο ακόμα και στις φωνές που αγωνίζονται για να τα ανατρέψουν.
Τελικά, τι είναι αυτό που εξωθεί την Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, να είναι τόσο επιφυλακτική στην καταδίκη των βάναυσων συμπεριφορών καθεστώτων όπως της Λευκορωσίας, της Ρωσίας, της Βενεζουέλας, της Κούβας;
Σε αυτά τα καθεστώτα υπάρχει κραυγαλέα παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάτι που ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει. Αντιπολίτευση δεν υπάρχει και όπου υπάρχει διώκεται.
Και όμως, η Αριστερά σιωπά.
Λογική εξήγηση δεν υπάρχει. Ακόμα και η πιθανή οικονομική εξάρτηση από αυτά τα καθεστώτα δεν απαντά στην ουσία του ερωτήματος, απλώς γεννά ένα άλλο ερώτημα.
Γιατί χρηματοδοτούνται από την Κούβα ή τη Βενεζουέλα;
Φαίνεται πως τελικά το πρόβλημα βρίσκεται στις σχέσεις που έχουν αυτά τα κόμματα της Αριστεράς με αυτό που αποκαλούμε δυτικό τρόπο ζωής, δυτικό πολιτισμό, δυτικό πολιτικό σύστημα.
Κουβαλάνε στις ιδεολογικές αποσκευές τους...
συσσωρευμένο φορτίο πολλών γενεών με μίσος προς τη Δύση. Το μυαλό τους έχει μάθει να λειτουργεί με ένα συγκεκριμένο τρόπο που τους ωθεί π.χ. να υπερασπίζονται μια τρομοκρατική οργάνωση, τη Χαμάς, και να αντιμάχονται τη μόνη δημοκρατία της περιοχής, το Ισραήλ.
Με το ίδιο κληρονομημένο ιδεολογικό φορτίο σιωπούν για το καθεστώς Πούτιν ενώ είναι διαπρύσιοι υποστηρικτές του Κάστρο και του Μαδούρο. Και τον Λουκασένκο τον αντιμετωπίζουν με ένα «ναι μεν, αλλά…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου