Εκ πρώτης όψεως, η σχέση που μπορεί να έχουν οι φοιτητές με τη μαρμαρόσκονη δεν είναι εμφανής. Αν όμως έχετε την υπομονή να προχωρήσετε στις επόμενες παραγράφους, υπόσχομαι να την αποδείξω.
Την περασμένη Δευτέρα πραγματοποιήθηκε έκτακτη σύνοδος των πρυτάνεων, με αντικείμενο – τι άλλο; – το νομοσχέδιο της Νίκης Κεραμέως για τα ΑΕΙ. Στην ανακοίνωση που εκδόθηκε αργότερα, σημειώνεται η ανησυχία (δηλαδή, η διαφωνία…) των πρυτάνεων, επειδή το προτεινόμενο σύστημα εισαγωγής επιφέρει «σημαντική μείωση του συνολικού αριθμού των εισακτέων».
Ιδίως στα περιφερειακά πανεπιστήμια, επισημαίνεται, οι επιπτώσεις στον αριθμό εισακτέων θα είναι «σοβαρές». Ομως οι λόγοι δεν αφορούν τις «ακαδημαϊκές και ερευνητικές επιδόσεις» των συγκεκριμένων πανεπιστημίων, υποστηρίζουν οι πρυτάνεις, αλλά «τη γεωγραφική και δημογραφική ενδοχώρα τους», όπως το θέτουν με μια πινελιά ποιητικού λόγου. Για να το πω εγώ με απλά λόγια, αφού οι πρυτάνεις ντρέπονται να εκφρασθούν ευθέως, διαφωνούν, επειδή, με το νέο σύστημα, η σαβούρα των εισαγωγικών (λευκή κόλλα, βαθμολογία 1 κ.ο.κ) δεν θα καταλήγει στα περιφερειακά ιδρύματα χαμηλής ζήτησης.
Για τον λόγο αυτόν, ζητούν «να αποσυνδεθεί η χρηματοδότηση των περιφερειακών πανεπιστημίων από τον αριθμό των εισακτέων». Και, για να μη δοθεί η εντύπωση ότι τα κίνητρά τους μπορεί να είναι τόσο ταπεινά όσο είναι στην πραγματικότητα, υπενθυμίζουν ότι η ύπαρξη των απειλούμενων πανεπιστημιακών τμημάτων «συνδέεται με αναπτυξιακούς και εθνικούς λόγους»! Δυστυχώς, δεν εξηγούν περαιτέρω πώς ακριβώς επιτυγχάνεται η ανάπτυξη, τροφοδοτώντας πανεπιστήμια με φοιτητές οι οποίοι δεν έχουν τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για να παρακολουθήσουν (αφού έγραψαν κάτω από τη βάση) και οι οποίοι, φυσικά, δεν πρόκειται ποτέ να αποφοιτήσουν.
Οι πρυτάνεις διαφωνούν και με το ανώτατο χρονικό όριο φοίτησης, επικαλούμενοι τη «διοικητική πολυπλοκότητα» (!) της διαγραφής των αιωνίων φοιτητών. Οσο για τον προτεινόμενο πειθαρχικό κώδικα, ούτε αυτόν τον θέλουν, επειδή θίγει το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων.
Το συμπέρασμα από την περισπούδαστη ανακοίνωση των πρυτάνεων είναι ότι κοροϊδεύουν τους φοιτητές, τους γονείς, τους φορολογούμενους, κοροϊδεύουν το σύνολο της κοινωνίας.
Αντιλαμβάνονται τους φοιτητές ως στατιστικό στοιχείο από το οποίο εξαρτάται η ροή κρατικού χρήματος στα πανεπιστήμια.
Αντιστρέφουν, δηλαδή, τον θεμελιώδη σκοπό του πανεπιστημίου. Βάσει της λογικής των πρυτάνεων, το πανεπιστήμιο δεν υφίσταται για τις υπηρεσίες που προσφέρει μέσω των φοιτητών στην κοινωνία. Οχι! Οι φοιτητές και κατ’ επέκταση η κοινωνία υπάρχουν για να υπηρετείται (χρηματοδοτείται) το πανεπιστήμιο.
Θυμάστε εκείνους τους βαμβακοκαλλιεργητές που προσέθεταν μαρμαρόσκονη στο βαμβάκι τους, ώστε να εισπράττουν μεγαλύτερες επιδοτήσεις από την Ευρώπη;
Το ίδιο θέλουν και οι πρυτάνεις: να προσθέτουν πλασματικούς αριθμούς στον φοιτητικό πληθυσμό, για να εισπράττουν μεγαλύτερες επιχορηγήσεις από το κράτος, δηλαδή τους φορολογουμένους.
Ιδού, επομένως, ποια είναι η σχέση της μαρμαρόσκονης με τους φοιτητές.
Και τουλάχιστον οι βαμβακοκαλλιεργητές είχαν το θάρρος να ζητούν «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», ενώ οι πρυτάνεις δεν το έχουν. Ισως επειδή στο βάθος αντιλαμβάνονται ότι το μόνο που εκπροσωπούν είναι τα δικά τους συμφέροντα.
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι οι πρυτάνεις μας κοροϊδεύουν. Αλλά αυτό...
δεν είναι λόγος για να κοροϊδεύουμε και εμείς τους εαυτούς μας.
Ας παραδεχθούμε, λοιπόν, ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο για τον εκσυγχρονισμό των πανεπιστημίων μας και τον εξορθολογισμό της λειτουργίας τους είναι οι ίδιοι οι καθηγητές τους.
Καμία μεταρρύθμιση δεν έχει ελπίδα επιτυχίας, αν προηγουμένως δεν αλλάξει ο τρόπος διοίκησης των πανεπιστημίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου