Του ΚΩΣΤΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗ
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, , Τζο Μπάιντεν, ανεδείχθη στην εξουσία χάρη στη στήριξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που επετεύχθη μετά την απόσυρση τον Απρίλιο του 2020 –κατόπιν συμφωνίας– του άλλου διεκδικητού του χρίσματος των Δημοκρατικών, Μπέρνι Σάντερς.
Με δεδομένη την ασταθή φυσική κατάσταση του κ. Μπάιντεν, το γεγονός ότι η Βουλή των Αντιπροσώπων και η Γερουσία ελέγχονται από τους Δημοκρατικούς, και λόγω του πολιτικού προφίλ της αντιπροέδρου Κάμαλα Χάρις, μπορεί κανείς να πει πως –τηρουμένων των αναλογιών– έχουμε λίγο-πολύ στις ΗΠΑ «πρώτη φορά Αριστερά».
Είναι ενδιαφέρον, συνεπώς, να παρακολουθήσει κάποιος εάν και πώς ο κ. Μπάιντεν θα καταφέρει να δαμάσει την Αριστερά, δοθέντος ότι το δημοκρατικό κατεστημένο και τα ΜΜΕ ετέθησαν επικεφαλής ανηλεούς αγώνα ανατροπής του κ. Ντόναλντ Τραμπ, εκτρέφοντας τον ριζοσπαστισμό των πολιτών.
Ομως ο ριζοσπαστισμός είναι ένα αμφίστομο, συχνά θανατηφόρο, εγχειρίδιο. Εχει δύο όψεις, τη δεξιά και την αριστερή, και είναι αλληλοτροφοδοτούμενες. Εάν εξαιρέσει κανείς τις φυλετικές συγκρούσεις, που είναι ένα ιδιαίτερο φαινόμενο στις ΗΠΑ, ο ριζοσπαστισμός εμφανίσθηκε σε αυτή τη χώρα τη δεκαετία του ’60.
Η ριζοσπαστικοποίηση της Αριστεράς είχε χαρακτήρα πολιτιστικό, αντιπολεμικό και αντικαταναλωτικό. Ηταν η επανάσταση των «παιδιών των λουλουδιών» που εξοντώθηκαν από τα ναρκωτικά. Κάποια στελέχη της «Νέας Αριστεράς» εστήριξαν την υποψηφιότητα του Τζον Κένεντι, που το ιπποτικό βασίλειό του –το Camelot, όπως το ονόμασε η σύζυγός του Τζάκι– κατέρρευσε με τη δολοφονία του.
Αντίθετα, η ριζοσπαστική Δεξιά που ανέδειξε ο Μπάρι Γκόλντγουοτερ δεν εξαερώθηκε με την εκλογική του συντριβή στις προεδρικές εκλογές του 1964. Τη σκυτάλη παρέλαβε ο Ρίτσαρντ Νίξον και επί μία εικοσαετία (1968-88) οι Ρεπουμπλικανοί κέρδισαν πέντε από τις έξι προεδρικές εκλογές, έως ότου ένα παιδί της γενιάς του ’60, ο Μπιλ Κλίντον, εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ.
Δεν ήταν ο κ. Ντόναλντ Τραμπ που εισήγαγε εκ νέου τον ριζοσπαστισμό στην αμερικανική Δεξιά, αλλά η ανάδειξη του Μπαράκ Ομπάμα, του πρώτου μη Καυκάσιου προέδρου. Ηταν το 2008, επί της προεδρίας του Ομπάμα, που έκανε επίσης την εμφάνισή του το Κίνημα του Κόμματος του Τσαγιού.
Ο κ. Ντόναλντ Τραμπ απλώς εξέφρασε την εθνοκεντρική Δεξιά, που έχει ιστορία πενήντα πέντε χρόνων, σαρώνοντας όλα τα αναχώματα που εγείρει το σύνταγμα ανάμεσα στον πρόεδρο των ΗΠΑ και στον λαό αυτής της χώρας, κάνοντας χρήση απλώς και μόνον του Τwitter του.
Δεν προκαλεί έκπληξη ότι ο CEO της εν λόγω εταιρείας σφράγισε τους λογαριασμούς εν ενεργεία Αμερικανού προέδρου, δίχως καμία θεσμική εξουσιοδότηση. Διότι η Αριστερά...
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, , Τζο Μπάιντεν, ανεδείχθη στην εξουσία χάρη στη στήριξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που επετεύχθη μετά την απόσυρση τον Απρίλιο του 2020 –κατόπιν συμφωνίας– του άλλου διεκδικητού του χρίσματος των Δημοκρατικών, Μπέρνι Σάντερς.
Με δεδομένη την ασταθή φυσική κατάσταση του κ. Μπάιντεν, το γεγονός ότι η Βουλή των Αντιπροσώπων και η Γερουσία ελέγχονται από τους Δημοκρατικούς, και λόγω του πολιτικού προφίλ της αντιπροέδρου Κάμαλα Χάρις, μπορεί κανείς να πει πως –τηρουμένων των αναλογιών– έχουμε λίγο-πολύ στις ΗΠΑ «πρώτη φορά Αριστερά».
Είναι ενδιαφέρον, συνεπώς, να παρακολουθήσει κάποιος εάν και πώς ο κ. Μπάιντεν θα καταφέρει να δαμάσει την Αριστερά, δοθέντος ότι το δημοκρατικό κατεστημένο και τα ΜΜΕ ετέθησαν επικεφαλής ανηλεούς αγώνα ανατροπής του κ. Ντόναλντ Τραμπ, εκτρέφοντας τον ριζοσπαστισμό των πολιτών.
Ομως ο ριζοσπαστισμός είναι ένα αμφίστομο, συχνά θανατηφόρο, εγχειρίδιο. Εχει δύο όψεις, τη δεξιά και την αριστερή, και είναι αλληλοτροφοδοτούμενες. Εάν εξαιρέσει κανείς τις φυλετικές συγκρούσεις, που είναι ένα ιδιαίτερο φαινόμενο στις ΗΠΑ, ο ριζοσπαστισμός εμφανίσθηκε σε αυτή τη χώρα τη δεκαετία του ’60.
Η ριζοσπαστικοποίηση της Αριστεράς είχε χαρακτήρα πολιτιστικό, αντιπολεμικό και αντικαταναλωτικό. Ηταν η επανάσταση των «παιδιών των λουλουδιών» που εξοντώθηκαν από τα ναρκωτικά. Κάποια στελέχη της «Νέας Αριστεράς» εστήριξαν την υποψηφιότητα του Τζον Κένεντι, που το ιπποτικό βασίλειό του –το Camelot, όπως το ονόμασε η σύζυγός του Τζάκι– κατέρρευσε με τη δολοφονία του.
Αντίθετα, η ριζοσπαστική Δεξιά που ανέδειξε ο Μπάρι Γκόλντγουοτερ δεν εξαερώθηκε με την εκλογική του συντριβή στις προεδρικές εκλογές του 1964. Τη σκυτάλη παρέλαβε ο Ρίτσαρντ Νίξον και επί μία εικοσαετία (1968-88) οι Ρεπουμπλικανοί κέρδισαν πέντε από τις έξι προεδρικές εκλογές, έως ότου ένα παιδί της γενιάς του ’60, ο Μπιλ Κλίντον, εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ.
Δεν ήταν ο κ. Ντόναλντ Τραμπ που εισήγαγε εκ νέου τον ριζοσπαστισμό στην αμερικανική Δεξιά, αλλά η ανάδειξη του Μπαράκ Ομπάμα, του πρώτου μη Καυκάσιου προέδρου. Ηταν το 2008, επί της προεδρίας του Ομπάμα, που έκανε επίσης την εμφάνισή του το Κίνημα του Κόμματος του Τσαγιού.
Ο κ. Ντόναλντ Τραμπ απλώς εξέφρασε την εθνοκεντρική Δεξιά, που έχει ιστορία πενήντα πέντε χρόνων, σαρώνοντας όλα τα αναχώματα που εγείρει το σύνταγμα ανάμεσα στον πρόεδρο των ΗΠΑ και στον λαό αυτής της χώρας, κάνοντας χρήση απλώς και μόνον του Τwitter του.
Δεν προκαλεί έκπληξη ότι ο CEO της εν λόγω εταιρείας σφράγισε τους λογαριασμούς εν ενεργεία Αμερικανού προέδρου, δίχως καμία θεσμική εξουσιοδότηση. Διότι η Αριστερά...
δεν συγκροτείται από τα στίφη των πληβείων όπως πιστεύουν οι αφελείς.
Η ηγεσία της προέρχεται πάντα από την ελίτ, που θεωρεί ότι διαθέτει το αποκλειστικό δικαίωμα χειραγωγήσεως του όχλου. Είναι και αυτό μία όψη της «αριστερής κανονικότητος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου