Η σχέση των Ελλήνων με τους Ρώσους ήταν ανέκαθεν ετεροβαρής. Αυτοί κέρδιζαν (ή προσπαθούσαν να κερδίσουν), εμείς (στα σίγουρα) χάναμε.
Για 400 χρόνια, οι σκλάβοι πρόγονοί μας απέθεταν τις ελπίδες τους για απελευθέρωση στη μυθική Μόσχα με τις ορθόδοξες εκκλησιές. Δεν γνώριζαν οι δύστυχοι ότι οι παντοδύναμοι Ρώσοι αδιαφορούσαν για τους λίγους ομόδοξους τους στον Νότο των Βαλκανίων και ότι το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να βρουν τρόπο να βγουν στη Μεσόγειο.
Οι ανυπότακτοι Ελληνες ήταν πάντως ένα καλό ενεργούμενο της τσαρικής πολιτικής. Μια υποκινούμενη (με τσαρικούς απεσταλμένους γεμάτους χρυσόβουλα) εξέγερση στην Ελλάδα λειτουργούσε σαν πέτρα στο παπούτσι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κάθε φορά που οι στρατιές του ξανθού γένους προήλαυναν στα βόρεια σύνορά της. Στη συνέχεια, οι εξεγερμένοι εγκαταλείπονταν στο έλεος της τουρκικής μάχαιρας. That’s life.
Μετά την εθνική μας απελευθέρωση και για τα επόμενα 100 χρόνια, οι Ρώσοι δεν βρέθηκαν δίπλα μας ούτε μια φορά. Εμείς συνεχίζαμε να τους λατρεύουμε (το ρώσικο κόμμα ήταν πανίσχυρο) όμως εκείνοι μας θεωρούσαν ανέκαθεν οικόπεδο των Αγγλογάλλων.
Πράγματι, ήμασταν μπροστά στην μπούκα των κανονιοφόρων των Δυτικών, οπότε τον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα οι Ρώσοι έριξαν όλα τους τα λεφτά στη Βουλγαρία.
Δεν κατάφεραν βεβαίως μέσω αυτής να βγουν στο Αιγαίο, όμως ο απεχθής Πανσλαβισμός ως ρώσικη πολιτική είχε στρατηγική ήττας και περιορισμού της Ελλάδας. Μια άγνωστη εξάλλου πτυχή της τσαρικής επεκτατικής πολιτικής στο Αιγαίο ήταν η διαρκής προσπάθεια, μετά την απελευθέρωση του Αγίου Ορους από τις ελληνικές δυνάμεις το 1912, να μετατρέψει το Περιβόλι της Παναγιάς σε ένα είδος αυτόνομου κρατιδίου τύπου Βατικανού υπό την υψηλή προστασία της μεγαλύτερης ορθόδοξης δύναμης στον κόσμο, δηλαδή της Ρωσίας. Ηταν ένας έμμεσος, αλλά σαφής τρόπος να δημιουργηθεί ρωσικό προτεκτοράτο που θα βρέχεται από το Αιγαίο.
Το σχέδιο αποσοβήθηκε με την επικράτηση των Μπολσεβίκων το 1917.
Η μοιραία για μας πολιτική πράξη των Ρώσων ήταν η έμπρακτη υποστήριξη των Μπολσεβίκων στον Κεμάλ Ατατούρκ. Δίχως αυτούς, η Μικρασιατική Καταστροφή δεν θα είχε επιτελεστεί. Για μια ακόμα φορά, το ξανθό γένος επέλεξε να είναι εναντίον μας.
Το ίδιο απεχθής και ανιστόρητη ήταν και η σοβιετική πολιτική στο Μακεδονικό, κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Οδήγησε τους έλληνες κομμουνιστές να στιγματιστούν ως εθνοπροδότες και δημιούργησε τις ιστορικές βάσεις για το μετέπειτα αγκάθι του «Μακεδονικού», που σέρνεται ως τις μέρες μας κόντρα στα πάγια ελληνικά συμφέροντα.
Κατά την ίδια λογική, το 1945 στη Γιάλτα, ο Στάλιν μας έκανε πρώτα δώρο στους Δυτικούς (ευτυχώς για μας) και στη συνέχεια δεν απέτρεψε έναν εμφύλιο που ήξερε ότι θα χάσουν οι δικοί του. Σκασίλα του για τη σφαγή που ακολούθησε.
Με δυο λόγια, οι Ρώσοι ποτέ δεν μας θεώρησαν δικούς τους, αντιθέτως εμείς συχνά-πυκνά προστρέξαμε στη βοήθειά τους για να φάμε κατάμουτρα την πόρτα τους. Από το 1974 που άφησαν ανενόχλητους τους Τούρκους να μπουν στην Κύπρο (ούτε ψήφισμα που λέει ο λόγος), μέχρι τα χάχανά τους το 2015, όταν τους ζητούσε λεφτά ο Λαφαζάνης για να μας βγάλει από το ευρώ.
Με το που έφυγε από το δωμάτιο ο Παναγιώτης, ο Βλαντίμιρ πήρε τον Ολάντ και τον κάρφωσε (πάλι ευτυχώς για μας).
Τώρα, μας ήλθε ο Λαβρόφ. Καλώς μας ήρθε, είμαστε φίλοι με όλους και με τους Ρώσους φυσικά. Μας βοήθησαν άλλωστε και στο Ναυαρίνο κάποτε, εμείς τιμούμε όσους συνέβαλαν στην εμπέδωση της ελευθερίας μας, ανεξαρτήτως των τότε προθέσεών τους. Απλώς έχουμε πια γνώση ότι η καλύτερη στρατηγική απέναντι τους είναι το «από μακριά κι αγαπημένοι».
Ετσι κι αλλιώς, ο μόνιμος εχθρός μας, η Τουρκία, θα είναι πάντα η επίσημη αγαπημένη της Μόσχας στην περιοχή μας.
Και...
στα πρόσκαιρα καβγαδάκια τους, δίνουμε ακριβώς τη σημασία που τους πρέπει. Πρόσκαιρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου