ΑΝΑΡΤΗΣΗ-ΔΥΝΑΜΙΤΗΣ για τον κατσαπλιά λαό
Όπως
έχουμε ξαναπεί [Η ΜΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΩΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΒΟΜΒΑ, 20/3] σε πείσμα των
ανησυχιών που διατυπώνονταν για την επιτυχία των μέτρων, ο “Έλληνας” δεν
είναι ακριβώς απείθαρχος. Είναι σε ασυνήθιστο βαθμό “εαυτούλης”.
Που σημαίνει ότι, στην κρίσιμη στιγμή, το μυαλό δουλεύει υπερωρίες για
να σώσει το τομάρι του. Θα κάνει εκείνο που χρειάζεται, αρκεί να πεισθεί
ότι κινδυνεύει – ως προς αυτό ας είν’ καλά ο κυβερνητικός μηχανισμός
και η φιλοτιμία των media.
Εξ ίσου “απείθαρχος” υπήρξε ο “Έλληνας” στη διάρκεια της δικτατορίας,
η επέτειος της οποίας είναι σήμερα: πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ο
“αντιδικτατορικός αγώνας” υπήρξε μια πρωτοφανής μορφή αντίστασης: περίμενε την αυτοκατάργηση* της δικτατορίας για να ξεσπάσει **…
Κατά τα άλλα, απ’ τις 21 Απριλίου του 1967 μέχρι και τις 24 Ιουλίου του 1974, οι πάντες:
δικαστικοί [συμπεριλαμβανομένων των μελών του δικαστηρίου που αργότερα
…καταδίκασε τους πραξικοπηματίες], πανεπιστημιακοί, ακαδημαϊκοί,
δημοσιογράφοι, σώματα ασφαλείας, καλλιτέχνες & άνθρωποι του
πνεύματος και βέβαια ο «κυρίαρχος λαός», υπήρξαν υποδειγματικά πειθήνιοι.
Οι όποιες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα, και σ’ αυτές είναι τουλάχιστον γελοίο να συμπεριληφθεί η εκ του εξωτερικού “αντίσταση”.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου συνέβησαν σε μια στιγμή σχετικής χαλάρωσης, εν όψει πορείας του καθεστώτος προς “πολιτική διέξοδο”. Κι εκείνο που προκάλεσε, στο βαθμό που το προκάλεσε, το Πολυτεχνείο, δεν ήταν η πτώση της Χούντας, όπως έχει καταγραφεί στην παρωδία ιστορίας που αποτελεί την επίσημη αφήγηση, αλλά η αντικατάστασή της από μια χειρότερη.
Κατά τα άλλα, απ’ τις 21 Απριλίου του 1967 μέχρι και τις 24 Ιουλίου του 1974, οι πάντες:
δικαστικοί [συμπεριλαμβανομένων των μελών του δικαστηρίου που αργότερα
…καταδίκασε τους πραξικοπηματίες], πανεπιστημιακοί, ακαδημαϊκοί,
δημοσιογράφοι, σώματα ασφαλείας, καλλιτέχνες & άνθρωποι του
πνεύματος και βέβαια ο «κυρίαρχος λαός», υπήρξαν υποδειγματικά πειθήνιοι. Οι όποιες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα, και σ’ αυτές είναι τουλάχιστον γελοίο να συμπεριληφθεί η εκ του εξωτερικού “αντίσταση”.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου συνέβησαν σε μια στιγμή σχετικής χαλάρωσης, εν όψει πορείας του καθεστώτος προς “πολιτική διέξοδο”. Κι εκείνο που προκάλεσε, στο βαθμό που το προκάλεσε, το Πολυτεχνείο, δεν ήταν η πτώση της Χούντας, όπως έχει καταγραφεί στην παρωδία ιστορίας που αποτελεί την επίσημη αφήγηση, αλλά η αντικατάστασή της από μια χειρότερη.
Τα
τηλεοπτικά αφιερώματα στα χρόνια της δικτατορίας εστιάζουν με
αυταρέσκεια στο κιτς της περιόδου, αλλά και στη λογοκρισία που η
επάρατος ασκούσε σε φωνές διασαλευτικές της τάξεως.
Ενδιαφέρον έχει ως προς το πρώτο σκέλος, ότι …οι άνθρωποι που μας βάζουν να γελάμε με τις Γιορτές της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων και τις Ολυμπιάδες Τραγουδιού του Γιώργου Οικονομίδη, αισθάνονται άνετα σε ένα σύγχρονο πολιτιστικό τοπίο, γεμάτο talent shows, εκπομές μαγειρικής, τουρκικά σίριαλ και r’n’b σκυλάδικο.
Φαίνονται επίσης να ξεχνούν ότι οι ταινίες της «χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου» [σημαντικό τμήμα της το διάστημα ‘67-’74] είναι πιο δημοφιλείς σήμερα απ’ ότι στην εποχή τους. Και ότι ο Νίκος Φώσκολος, ανδρωμένος στη διάρκεια της δικτατορίας, συνέχιζε να συσπειρώνει τηλεοπτικά πλήθη …deep into the 21st century…
Κατά τ’ άλλα, η αισθητική που προωθεί μαζικά από την τηλεόραση η “δημοκρατική” πολιτεία, εξακολουθεί να είναι η της προαλειφόμενης για κομμώτρια μαθήτριας του Δημοτικού, μεταγγισμένη στο mainstream από επιφανείς gay και μεγαλοκοπέλες των media.
Όμως πιο ενδιαφέρον είναι...
το δεύτερο, περί λογοκρισίας σκέλος: γιατί αν επί Χούντας, διαγράφονταν κάποιες σκηνές / σελίδες, με το κινηματογραφικό έργο / λογοτέχνημα να αφήνεται να κυκλοφορήσει, κουτσουρεμένο έστω, σήμερα, στην εποχή του πλουραλισμού και της πληροφορίας, άνθρωποι κινούμενοι εκτός πεπατημένης ***, είναι απλώς αόρατοι.
* Τις τελευταίες μέρες της “κυβέρνησης” Ανδρουτσόπουλου, υπό το βάρος της καταστροφής στην Κύπρο, τα μέλη της δεν βρίσκονταν πουθενά: την είχαν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια…
** Η μορφή που έλαβε αυτή η αντίσταση ήταν η των πάνδημων συναυλιών σε ποδοσφαιρικά γήπεδα, με τον Θεοδωράκη στο πόντιουμ της λαϊκής ορχήστρας, και το συνεπαρμένο πλήθος να κραυγάζει: “νάτη πετέται από ξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει…”
*** …εκτός συγκεκριμένου μενού “διαφορετικοτήτων” / όψεων της ίδιας “πολυπολιτισμικής” πραγματικότητας.
Ενδιαφέρον έχει ως προς το πρώτο σκέλος, ότι …οι άνθρωποι που μας βάζουν να γελάμε με τις Γιορτές της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων και τις Ολυμπιάδες Τραγουδιού του Γιώργου Οικονομίδη, αισθάνονται άνετα σε ένα σύγχρονο πολιτιστικό τοπίο, γεμάτο talent shows, εκπομές μαγειρικής, τουρκικά σίριαλ και r’n’b σκυλάδικο.
Φαίνονται επίσης να ξεχνούν ότι οι ταινίες της «χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου» [σημαντικό τμήμα της το διάστημα ‘67-’74] είναι πιο δημοφιλείς σήμερα απ’ ότι στην εποχή τους. Και ότι ο Νίκος Φώσκολος, ανδρωμένος στη διάρκεια της δικτατορίας, συνέχιζε να συσπειρώνει τηλεοπτικά πλήθη …deep into the 21st century…
Κατά τ’ άλλα, η αισθητική που προωθεί μαζικά από την τηλεόραση η “δημοκρατική” πολιτεία, εξακολουθεί να είναι η της προαλειφόμενης για κομμώτρια μαθήτριας του Δημοτικού, μεταγγισμένη στο mainstream από επιφανείς gay και μεγαλοκοπέλες των media.
Όμως πιο ενδιαφέρον είναι...
το δεύτερο, περί λογοκρισίας σκέλος: γιατί αν επί Χούντας, διαγράφονταν κάποιες σκηνές / σελίδες, με το κινηματογραφικό έργο / λογοτέχνημα να αφήνεται να κυκλοφορήσει, κουτσουρεμένο έστω, σήμερα, στην εποχή του πλουραλισμού και της πληροφορίας, άνθρωποι κινούμενοι εκτός πεπατημένης ***, είναι απλώς αόρατοι.
* Τις τελευταίες μέρες της “κυβέρνησης” Ανδρουτσόπουλου, υπό το βάρος της καταστροφής στην Κύπρο, τα μέλη της δεν βρίσκονταν πουθενά: την είχαν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια…
** Η μορφή που έλαβε αυτή η αντίσταση ήταν η των πάνδημων συναυλιών σε ποδοσφαιρικά γήπεδα, με τον Θεοδωράκη στο πόντιουμ της λαϊκής ορχήστρας, και το συνεπαρμένο πλήθος να κραυγάζει: “νάτη πετέται από ξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει…”
*** …εκτός συγκεκριμένου μενού “διαφορετικοτήτων” / όψεων της ίδιας “πολυπολιτισμικής” πραγματικότητας.
Η ιεροτελεστία της κατόπιν εορτής αντίστασης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου