Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
Να πω την αλήθεια, δεν φαντάζομαι ότι υπάρχει άλλη χώρα όπου βουλευτές κομμάτων κάνουν αντιπολίτευση υπερασπιζόμενοι καταλήψεις, παρανόμους και αναρχικούς.
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλη χώρα, όπου άνθρωποι με θεσμικό ρόλο βλέπουν τις καταλήψεις ως πολιτιστικό δρώμενο.
Θυμάμαι, όταν το 2012 η Αστυνομία έλυσε την 25ετή κατάληψη της Βίλας Αμαλίας στην πλατεία Βικτωρίας, τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, κανείς εκ των οποίων δεν ζούσε στην Αθήνα, κατέθεσαν επερώτηση στη Βουλή καταγγέλλοντας την Αστυνομία και χαρακτηρίζοντας την κατάληψη πολιτιστικό κέντρο. Τον πολιτισμό των καταληψιών τον έβλεπες πάνω στους βανδαλισμένους τοίχους και στα χιλιάδες μπουκάλια μπίρας που βρέθηκαν εντός του κτιρίου, το οποίο, παρεμπιπτόντως, από τη βρόμα θύμιζε χωματερή. Πολιτισμός των σπηλαίων.
Δεν μας εκπλήσσει, βέβαια, ότι ο συγκεκριμένος χώρος και οι εξωκοινοβουλευτικές παραφυάδες του θεωρούν πολιτισμό την καταπάτηση ξένης ιδιοκτησίας, την καταστροφή, τον τραμπουκισμό και την αλητεία. Άνθρωποι που έχουν υπερασπιστεί τρομοκράτες σιγά μην έχουν πρόβλημα με τις καταλήψεις. Ο συγκεκριμένος χώρος, όπως αποδείχθηκε άλλωστε, δεν κλείνει απλά το μάτι στις παρανομίες, δεν κάνει απλά τα στραβά μάτια, αλλά τις καλύπτει πολιτικά. Μην ξεχνάμε τον νόμο Παρασκευόπουλου, που αποφυλάκισε κάθε βαρυποινίτη και εγκληματία. Κρίνοντας από το έργο τους, κατανοούμε ότι ο πυρήνας της ιδεολογίας τους είναι η ανομία, η παρανομία και η δημιουργία μιας ζούγκλας.
Αυτοί οι άνθρωποι, που δεν έχουν καμιά κοινωνική συμπεριφορά, καμιά συναίσθηση του θεσμικού τους ρόλου και της πολιτικής τους ευθύνης, ψηφίστηκαν από τον ελληνικό λαό για να τον κυβερνήσουν και, προσφάτως, για να παριστάνουν την αξιωματική αντιπολίτευση. Το οποίο σημαίνει ότι η ανομία δεν ενοχλεί πολύ κόσμο.
Αρκεί, ωστόσο, να μη θίξει τον ίδιο. Βλέπεις, δηλαδή, στα Εξάρχεια ότι, μέχρι να γίνουν άβατο, οι κάτοικοι ήταν υπεράνω, δεν ήθελαν Αστυνομία, τους άρεσε η αναρχία, κατήγγειλαν την αστυνομοκρατία, όπως έλεγαν. Μόλις η κατάσταση στην περιοχή έγινε ανυπόφορη, άρχισαν να ζητούν βοήθεια. Τι να το κάνεις τώρα, που ούτε χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν μένει όρθιο πάνω στην πλατεία Εξαρχείων;
Πού θέλω να καταλήξω;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλη χώρα, όπου άνθρωποι με θεσμικό ρόλο βλέπουν τις καταλήψεις ως πολιτιστικό δρώμενο.
Θυμάμαι, όταν το 2012 η Αστυνομία έλυσε την 25ετή κατάληψη της Βίλας Αμαλίας στην πλατεία Βικτωρίας, τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, κανείς εκ των οποίων δεν ζούσε στην Αθήνα, κατέθεσαν επερώτηση στη Βουλή καταγγέλλοντας την Αστυνομία και χαρακτηρίζοντας την κατάληψη πολιτιστικό κέντρο. Τον πολιτισμό των καταληψιών τον έβλεπες πάνω στους βανδαλισμένους τοίχους και στα χιλιάδες μπουκάλια μπίρας που βρέθηκαν εντός του κτιρίου, το οποίο, παρεμπιπτόντως, από τη βρόμα θύμιζε χωματερή. Πολιτισμός των σπηλαίων.
Δεν μας εκπλήσσει, βέβαια, ότι ο συγκεκριμένος χώρος και οι εξωκοινοβουλευτικές παραφυάδες του θεωρούν πολιτισμό την καταπάτηση ξένης ιδιοκτησίας, την καταστροφή, τον τραμπουκισμό και την αλητεία. Άνθρωποι που έχουν υπερασπιστεί τρομοκράτες σιγά μην έχουν πρόβλημα με τις καταλήψεις. Ο συγκεκριμένος χώρος, όπως αποδείχθηκε άλλωστε, δεν κλείνει απλά το μάτι στις παρανομίες, δεν κάνει απλά τα στραβά μάτια, αλλά τις καλύπτει πολιτικά. Μην ξεχνάμε τον νόμο Παρασκευόπουλου, που αποφυλάκισε κάθε βαρυποινίτη και εγκληματία. Κρίνοντας από το έργο τους, κατανοούμε ότι ο πυρήνας της ιδεολογίας τους είναι η ανομία, η παρανομία και η δημιουργία μιας ζούγκλας.
Αυτοί οι άνθρωποι, που δεν έχουν καμιά κοινωνική συμπεριφορά, καμιά συναίσθηση του θεσμικού τους ρόλου και της πολιτικής τους ευθύνης, ψηφίστηκαν από τον ελληνικό λαό για να τον κυβερνήσουν και, προσφάτως, για να παριστάνουν την αξιωματική αντιπολίτευση. Το οποίο σημαίνει ότι η ανομία δεν ενοχλεί πολύ κόσμο.
Αρκεί, ωστόσο, να μη θίξει τον ίδιο. Βλέπεις, δηλαδή, στα Εξάρχεια ότι, μέχρι να γίνουν άβατο, οι κάτοικοι ήταν υπεράνω, δεν ήθελαν Αστυνομία, τους άρεσε η αναρχία, κατήγγειλαν την αστυνομοκρατία, όπως έλεγαν. Μόλις η κατάσταση στην περιοχή έγινε ανυπόφορη, άρχισαν να ζητούν βοήθεια. Τι να το κάνεις τώρα, που ούτε χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν μένει όρθιο πάνω στην πλατεία Εξαρχείων;
Πού θέλω να καταλήξω;
Όταν μέσα στη Βουλή κόμμα υπερασπίζεται ποινικά αδικήματα απροκάλυπτα, κάτι πολύ στραβό συμβαίνει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας. Και το στραβό δεν συμβαίνει μόνο μέσα στη Βουλή, αλλά και έξω από αυτήν.
Διότι...
Διότι...
κάποιοι τους ψήφισαν αυτούς τους βουλευτές, κάποιοι πολλοί, οι οποίοι καλοβλέπουν την αλητεία και την παρανομία. Και όχι μόνο τα καλοβλέπουν, αλλά τα θεωρούν και πολιτισμό. Και ζουν ανάμεσά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου