Τελικώς, 25 άτομα απήργησαν στο μετρό και τέσσερα εκατομμύρια Αθηναίοι το πλήρωσαν.
Οι συνδικαλιστές μιλούν για το «όπλο της απεργίας», αλλά αυτό στις ΔΕΚΟ γίνεται υπερόπλο. Αν κάνουμε μια διαίρεση, θα δούμε ότι κάθε απεργός της ΣΕΛΜΑ (Σωματείο Εργαζομένων Λειτουργίας Μετρό Αθηνών) κράτησε ομήρους περί τις 160.000 Αθηναίους.
Πέρα όμως από την ταλαιπωρία, υπάρχει και η αιτιολόγησή της, που είναι ακόμη πιο εξωφρενική.
Διαβάζουμε στην ανακοίνωση του σωματείου: «Η διοίκηση της εταιρίας με άκρως ενοχικό τρόπο αποφασίζει και διατάζει παρασκευή βράδυ να μετακινήσει μονομερώς με τον πλέον βίαιο και αυταρχικό τρόπο συναδέλφους από τις οργανικές τους θέσεις...»
Δεν ξέρουμε τι σημαίνει ο «ενοχικός τρόπος». Εννοούν «ένοχο τρόπο», που κάτι μπορεί να υπονοεί; «Ενοχικό σύνδρομο»; Τέλος πάντων, η σχέση των συνδικαλιστών με τη γλώσσα είναι αναγκαστικής συμβίωσης. Εντύπωση όμως προκαλούν ακόμη δύο στοιχεία της ανακοίνωσης.
Κατ’ αρχάς το «μονομερώς». Τι στην ευχή; Χρειαζόταν κάποιο συνυποσχετικό για προσφυγή στη Χάγη για «επίλυση της διαφοράς»; Ή μήπως θεωρούν οι συνδικαλιστές ότι συνδιοικούν την εταιρεία και χρειάζεται η έγκρισή τους για να επιστρέψουν 21 άτομα στην εργασία για την οποία εξαρχής προσελήφθησαν;
Κατά δεύτερον η μετακίνηση των υπαλλήλων έγινε, σύμφωνα με τους συνδικαλιστές, «με βίαιο και αυταρχικό τρόπο». Αυτό σημαίνει είτε ότι τους μετακίνησαν στα εκδοτήρια με τις κλωτσιές (κυριολεκτικώς και ουχί μεταφορικώς) είτε έστειλαν τα ΜΑΤ για να εκκενώσουν την κατάληψη των θέσεων στις οποίες «τρούπωσαν».
Φυσικά τίποτε από τα παραπάνω δεν έγινε· θα αρκούσε μια βρισιά για να γίνει πρώτο θέμα στα κανάλια και να έχουμε πύρινες ανακοινώσεις από το τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς για ακόμη μία φορά ξεχείλωσε η γλώσσα, ρίχτηκαν ακρίτως στον δημόσιο διάλογο λέξεις που εξυπηρετούν ποταπούς σκοπούς και θολώνουν την πραγματικότητα.
Οπως γράφαμε και παλαιότερα, οι λέξεις «βία», «βίαιος», «βιαιότητα» έχουν ξεχειλώσει τόσο πολύ, που τα πάντα ασκούν βία. «Ο λόγος, έχει ειπωθεί, ασκεί βία και γι’ αυτό φροντίζουμε να τον περιορίσουμε. Τα σχολεία, λέγεται, ασκούν βία και γι’ αυτό τα καταλαμβάνουμε. Η εξουσία ασκεί βία και γι’ αυτό θέλουμε να την καταλύσουμε. Οι νόμοι ασκούν βία και γι’ αυτό τους καταργούμε στην πράξη. Το θέμα όμως είναι ότι με τόση πολύ μεταφορική βία, δεν χάνει απλώς η έννοια τη σημασία της. Παύουν να ιεραρχούνται και οι πράξεις. Αν όλα είναι βία, τότε κάθε βία είναι δικαιολογημένη. Αν τ’ αυτοκίνητα είναι βία, τότε η καταστροφή τους είναι αυτοάμυνα» («Βία στη βία, τίνος ακριβώς;», Καθημερινή 24.12.2008).
Τέλος, αν...
μια διοικητική απόφαση για μετακίνηση 21 εργαζομένων στη δουλειά τους είναι «βία και αυταρχισμός», πώς θα χαρακτηρίζαμε την ταλαιπωρία 4 εκατ. Αθηναίων;
Γενοκτονία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου