Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ
«Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό,
λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό». Η πασίγνωστη ρήση
του Αβραάμ Λίνκολν γίνεται και πάλι επίκαιρη με αφορμή την περίεργη
υπόθεση της Ελενας Αντωνιάδου, η οποία, κατά πως φαίνεται, δεν είναι
αυτό που νομίζαμε ότι είναι: κορυφαία επιστήμων.
Η ιστορία έχει μάλλον
συνέχεια. Επί του παρόντος, επιστήμονες και σάιτ, όπως το Greekhoaxes,
και άλλοι, επώνυμα και επίσημα, αμφισβητούν σφόδρα ότι η συγκεκριμένη
γυναίκα ήταν όντως «η Ελληνίδα της NASA».
Η ίδια προσπάθησε να δώσει ορισμένες απαντήσεις στον σάλο που έχει
προκληθεί, μιλώντας όμως αόριστα και αφηρημένα, με ευχολόγια και
αναμασήματα θεωριών. Ουσιαστικά δεν απάντησε σε τίποτα.
Την ίδια στιγμή, πολλοί βγαίνουν μπροστά και κατακρίνουν τα μέσα
μαζικής ενημέρωσης για το πώς κατάπιαν «αμάσητη» την ιστορία τής εν λόγω
κυρίας δίχως καμία διασταύρωση, έρευνα, αμφιβολία.
Δεν έχουν άδικο, από μία πλευρά. Βλέπετε, όσον αφορά την ελληνική
δημοσιογραφία, πάσχουμε από μια διαχρονική ασθένεια: μη δούμε κάποιον
Ελληνα ή Ελληνίδα να διαπρέπει στο εξωτερικό και αμέσως σπεύδουμε να
τον/την κάνουμε θέμα, να αφιερώσουμε σελίδες, εκπομπές στην τηλεόραση.
Κι όλο αυτό δίχως στοιχειώδες ρεπορτάζ, έρευνα.
Μεγάλη κουβέντα αυτή, έχει πολλές και αντιφατικές πτυχές και δεν
εξαντλείται σε μια αφοριστική καταδίκη όλων των δημοσιογράφων, των
εντύπων, των εκπομπών. Ξεκινάει από χρόνιες παθογένειες της φυλής και
φτάνει ώς τις σημερινές, ειδικές συνθήκες εργασίας στα ελληνικά ΜΜΕ. Ο
κοινός παρονομαστής εδώ είναι η βιασύνη και η προχειρότητα.
Μια στιγμή, όμως. Σε τέτοιου τύπου ατοπήματα έχουν υποπέσει και
κολοσσοί του εξωτερικού, με ιστορία καια παράδοση δημοσιογραφίας υψηλού
επιπέδου. Δείτε την ταινία «Shattered Glass», που είναι η αληθινή
ιστορία του Στίβεν Γκλας στο φημισμένο αμερικανικό περιοδικό The New
Republic, την τερατώδη απάτη που είχε στήσει στα μέσα της δεκαετίας του
’90 ως «δαιμόνιος ρεπόρτερ».
Υπάρχουν και άλλες τέτοιες ιστορίες
δημοσιογραφικής απάτης, η Ελλάδα δεν έχει την αποκλειστικότητα. Απλώς
εδώ κανένας δεν τιμωρείται. Μπορείς, π.χ., να κάνεις επί σειράν ετών
κάλπικες συνεντεύξεις, να αποκαλύπτεται αυτό και να παραμένεις
«μάχιμος». Τον Γκλας τον «ξέρασε» το σύστημα στην Αμερική, ακόμα και ο
δικηγορικός σύλλογος (όταν προσπάθησε να αλλάξει επάγγελμα, αφού είχε
«πεθάνει» δημοσιογραφικά) αρνήθηκε να τον εντάξει στους κόλπους του μετά
το σκάνδαλο.
Υπάρχει και μια άλλη παράμετρος – και ας μην εκληφθεί ως δικαιολογία:
Εάν είναι όντως κατασκευασμένη η «καριέρα» της Αντωνιάδου, δεν είναι
ένα ψέμα τόσο τερατώδες που ούτε καν σου περνά απ’ το μυαλό, τουλάχιστον
στην αρχή, να το ερευνήσεις, να το διασταυρώσεις; Ποιος, αλήθεια, θα
έλεγε κάτι τέτοιο αν δεν ήταν αλήθεια;
Τι είναι αυτό που κάνει ορισμένους ανθρώπους να λένε –δημοσίως– τόσο
εξωφρενικά ψέματα για τον εαυτό τους πιστεύοντας πως θα γίνουν
πιστευτοί;
Θα γίνουν βέβαια – αλλά...
για λίγο.
Ο Λίνκολν το είχε πει πολύ
καλά. Κάποια στιγμή το προσωπείο πέφτει. Και τότε όλοι αισθανόμαστε
κάπως γυμνοί. Οχι μόνον ο ψεύτης.
Μάλλον ο ψεύτης δεν αισθάνεται
τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου