ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ρηγάδες (όπως κατσαπλιάδες, σουργελαράδες κλπ...)

Γράφει η  Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου
Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου  Paris III - Sorbonne Nouvelle


Παρατηρώ ότι πολλοί πολιτικοί, διανοούμενοι και άνθρωποι με δημόσιο λόγο το έχουν ως καμάρι να τονίσουν ότι στα νιάτα τους ανήκαν στην οργάνωση ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. 

Η φοιτητική αυτή οργάνωση, η οποία σχηματίστηκε μέσα στη δικτατορία, προήλθε από τη Νεολαία Λαμπράκη και το ΚΚΕ. Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ, τάχθηκε υπέρ του ΚΚΕ Εσωτερικού. Είναι σαφές λοιπόν ότι η φιλοσοφία της ήταν βαθιά κομμουνιστική και μετά τη δικτατορία. 

 

Αρκετός γνωστός κόσμος πέρασε από τον Ρήγα και το να δηλώνεις Ρηγάς στα νιάτα σου στη χώρα μας αποτελεί κάποιου είδους παράσημο. Για ανεξήγητους λόγους δεν δηλώνει ότι ήσουν αμπελοφιλόσοφος και έψαχνες να βρεις πώς θα εφαρμοστεί πιο σωστά ο μαρξισμός, με ό,τι αυτή η ενασχόληση συνεπάγεται για τα εγκεφαλικά σου κύτταρα και την ευρύτερη στάση σου απέναντι στη ζωή. Δηλώνει ότι έκανες κάποιου είδους αντίσταση, ακόμη και εν καιρώ δημοκρατίας, ενώ προβληματιζόσουν για ώρες για το κοινωνικό γίγνεσθαι ακούγοντας ινστρούκτορες και αναμασώντας τσιτάτα για το λούμπεν προλεταριάτο και τις αταξικές κοινωνίες.

 

Η αλήθεια ωστόσο ήταν άλλη. 

Οπως μου είχε πει ένας φίλος που πέρασε κι αυτός ένα φεγγάρι από τον Ρήγα στα νιάτα του, «εμείς εκεί πηγαίναμε για να βρούμε γυναίκα». Καθότι ήταν γνωστό τοις πάσι ότι στον εν λόγω χώρο, επηρεασμένο από τον Μάη του ‘68 και τα κινήματα «Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο», συναντούσες μία ελευθεριότητα που δύσκολα θα έβρισκες στην ελληνική συντηρητική κοινωνία της εποχής. Μέσα σε αυτό το πνεύμα ωρίμασε η γενιά της Μεταπολίτευσης, η οποία μετά κυβέρνησε, κατέλαβε σημαντικές θέσεις και, τελικά, μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Διότι είναι καλή η αμπελοφιλοσοφία όταν έχεις απέναντί σου τις κνίτισσες και τις ρηγίτισσες και πουλάς αέρα κοπανιστό μήπως και τις ρίξεις. Οταν όμως καλείσαι να αντιμετωπίσεις πραγματικά προβλήματα, στον πραγματικό κόσμο, τις απαντήσεις δεν σου τις δίνουν ούτε ο Μαρξ ούτε ο μουσάτος ινστρούκτορας που άκουγες στα νιάτα σου με το στόμα ανοιχτό.
 

Θα ήταν όλα πολύ γραφικά και ρομαντικά, αν οι ρηγάδες είχαν παραμείνει στις κομμουνιστικές φαντασιώσεις τους τη δεκαετία του 1970.  

Δεν έμειναν όμως σε αυτές, αλλά θέλησαν να πολιτευτούν, να κατακτήσουν τον δημόσιο χώρο, να καταλάβουν σημαντικές θέσεις, διατηρώντας την ιδεοληψία τους και τις αμπελοφιλοσοφίες τους στο ακέραιο. Οποια «προοδευτική» πέτρα κι αν σηκώσεις, θα δεις από κάτω και έναν ρηγά ή μια ρηγίτισσα. Η οργάνωση του Ρήγα λειτούργησε σαν «μασονική στοά», τακτοποιώντας τα μέλη της στα καλύτερα πόστα. Η στήριξη του ενός στον άλλον, ακόμη και όταν ανήκουν σε διαφορετικούς ιδεολογικούς χώρους πια, είναι μεγάλη. Το κοινό «αγωνιστικό» παρελθόν, που τους θυμίζει τα νιάτα τους με νοσταλγία, τους ενώνει. Κι εμάς...

 εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί εμποδίζοντας τη χώρα να ξεπεράσει τις αριστερές αγκυλώσεις της.