Toυ ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ
Μετά τα μνημόνια για μια ακόμα φορά Κύπρος και Ελλάδα προσφεύγουν στην «καλοσύνη» των ξένων. Κι όπως και στην περίπτωση της χρεοκοπίας έτσι και σήμερα στην Κύπρο, αυτό οφείλεται στα δικά μας λάθη και στην ολιγωρία των πολιτικών ηγεσιών των δύο χωρών.
Για όποιον αισθάνθηκε ταπεινωμένος που καταφύγαμε στα δανεικά των εταίρων, η σημερινή αδυναμία της Κύπρου να διαφυλάξει την εθνική της κυριαρχία θα είναι εξίσου ή και περισσότερο ταπεινωτική.
Και για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Εθνικά υπερήφανη πολιτική δεν είναι οι μεγάλες κουβέντες και τα λόγια του αέρα ούτε φυσικά οι κραυγές για δυναμική αντίδραση και η καταδίκη της ηττοπάθειας.
Εθνικά υπερήφανη πολιτική είναι αυτή που αναγνωρίζει την πραγματικότητα και ξεχωρίζει τις παγίδες ώστε να μη βρεθεί η χώρα σε μειονεκτική θέση.
Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, από ό,τι συνέβη στη συγκεκριμένη περίπτωση. Κι αν κάτι εκπλήσσει στο δράμα που παρακολουθούμε είναι το ότι η κίνηση της Τουρκίας δεν αποτελεί έκπληξη. Αντιθέτως ήταν αναμενόμενη εδώ και αρκετά χρόνια. Σαν υπνοβάτες όμως η ελληνοκυπριακή κυβέρνηση, με την ευγενή συμπαράσταση της ελληνικής, έπεσε στην παγίδα.
Αν θελήσει κανείς να αναζητήσει το γενεσιουργό αμάρτημα της ιστορίας, θα πρέπει ασφαλώς να ανατρέξει στο σχέδιο Ανάν και στην απόρριψή του το 2004, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις που είχαν δοθεί στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα, όπως και για το μνημόνιο, έχουμε τον Κώστα Καραμανλή να «ευχαριστήσουμε» γι’ αυτό. Στην Κύπρο ήταν ο Τάσος Παπαδόπουλος. Πιο πρόσφατα βέβαια δρομολόγησε τις αρνητικές εξελίξεις η αποτυχία του Crans Montana, όπου Αναστασιάδης και Κοτζιάς υπονόμευσαν τις όποιες πιθανότητες συμφωνίας. Αυτή η αποτυχία ήταν η πιο δυσερμήνευτη. Γιατί βέβαια το πώς θα αντιδρούσε η Άγκυρα ήταν πια ξεκάθαρο και στους πιο αδαείς παρατηρητές. Είναι απορίας άξιο τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους οι Κύπριοι διαπραγματευτές και πώς πίστευαν ότι θα αντιμετωπίσουν την τουρκική επιθετικότητα.
Μια ερμηνεία είναι φυσικά το πολιτικό κόστος εν όψει των εκλογών στην Κύπρο. Πουλάει πάντα ο «πατριωτισμός», ακόμα και όταν δεν υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα. Πιθανώς υπάρχει και κάτι βαθύτερο. Η Κύπρος περισσότερο, αλλά και η Ελλάδα, βρισκόντουσαν σε καθεστώς συλλογικής αυταπάτης. Πίστεψαν ότι το «όπλο» του πετρελαίου σε συνδυασμό με τις επιτυχημένες διπλωματικές κινήσεις, τη συνεργασία δηλαδή με ΗΠΑ και Ισραήλ, θα εξουδετέρωναν τις όποιες τουρκικές κινήσεις. Η προειδοποίηση του Γλαύκου Κληρίδη πως «ούτε τενεκούδι» πετρέλαιο δεν πρόκειται να βγει, αν δεν λυθεί το Κυπριακό, ξεχάστηκε. Ούτε προβληματίστηκαν από το γεγονός ότι τόσα χρόνια μετά, δεν έχει ακόμα πωληθεί ούτε ένα κυβικό μέτρο κυπριακού φυσικού αερίου, αντίθετα από ό,τι συνέβη με τα κοιτάσματα π.χ. του Ισραήλ. Ακούγονται μεγαλόπνοα σχέδια αλλά μέχρι στιγμής έχουν γίνει ελάχιστα. Η πραγματικότητα αποδεικνύεται πολύ πιο σύνθετη από τους επικοινωνιακούς διθυράμβους.
Τώρα Κύπρος και Ελλάδα προσφεύγουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση ζητώντας τη λήψη μέτρων κατά της Τουρκίας. Τι άλλο μπορούσαν να κάνουν;
Να είμαστε καθαροί, όμως. Στόχος δεν είναι η διακοπή των γεωτρήσεων. Ο Ερντογάν δεν έχει δείξει ως τώρα τέτοια υποχωρητικότητα, άλλωστε εν μέρει έχει πετύχει αυτό που επιδιώκει: να αμφισβητήσει εμπράκτως την Κυπριακή κυριαρχία.
Το καλύτερο αποτέλεσμα είναι...
η έναρξη νέου γύρου συζητήσεων. Κάτι που συνιστούν ανοιχτά οι Αμερικανοί, όπως φάνηκε και από τις δηλώσεις του πρεσβευτή τους στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ.
Στην καλή εκδοχή, λοιπόν, θα επιστρέψουμε εκεί που ήμασταν, μόνο που στο μεταξύ η Τουρκία θα έχει γκριζάρει τις περιοχές που την ενδιαφέρουν. Δεν το λες και επιτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου