Kαι η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, στα «ηρωικά της χρόνια» (1981-85), διαφοροποιήθηκε από την υπόλοιπη Δύση σε ό,τι αφορά την καταδίκη εγκλημάτων από δικτάτορες.
Είχαμε τον τραγέλαφο με τις υποσημειώσεις στα ανακοινωθέντα της ΕΟΚ για την κατάρριψη από ρωσικά μαχητικά του νοτιοκορεάτικου τζάμπο με 296 νεκρούς, όπως και την επίσκεψη του Ανδρέα Παπανδρέου στην Πολωνία όταν είχε στρατιωτική δικτατορία. Είναι απορίας άξιον λοιπόν που κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν επικαλέστηκε αυτήν την κληρονομιά για να δικαιολογήσει την στήριξη της Αριστεράς προς το αιματοβαμμένο καθεστώς του Νικολάς Μαδούρο.
Αν και τίποτε δεν μπορεί να νομιμοποιήσει ηθικώς τη στήριξη δικτατόρων ή τα εγκλήματα, όπως είναι η κατάρριψη ενός επιβατικού αεροσκάφους, πρέπει να πούμε ότι τουλάχιστον εκείνη την εποχή υπήρχαν πραγματικά συμφέροντα της χώρας που μπορούσαν να πληγούν από μια σύγκρουση με τις αποκαλούμενες «σοσιαλιστικές χώρες».
Δεν αναφερόμαστε στις γεωπολιτικές φαντασιώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, που ήθελαν την Ελλάδα μακριά από την αμερικανική επιρροή, κάτι σαν καλαμιά στον ευρωπαϊκό κάμπο, αλλά στις εξαγωγές. Εκείνη την εποχή η ελληνική οικονομία μπήκε σε παραγωγική κρίση και τα προϊόντα της δεν σαγήνευαν τους Ευρωπαίους καταναλωτές. Μόνο σε κομμουνιστικές «αγορές» θα μπορούσαν να πουληθούν κάτι χλεμπονιάρικα πορτοκάλια και κάτι κλωστοϋφαντουργικά της πυρκαγιάς, αφού οι καταναλωτές εκεί δεν είχαν πολλές επιλογές. Για την ακρίβεια, δεν είχαν καμία. Ο,τι αποφάσιζε το καθεστώς αγόραζαν. Να σημειώσουμε ότι το εμπορικό μας ισοζύγιο, αφαιρουμένου του πετρελαίου, μόνο με τις «σοσιαλιστικές χώρες» ήταν πλεονασματικό.
Το ερώτημα σήμερα είναι τι στην ευχή εξάγουμε στη Βενεζουέλα για να κρατά η ελληνική κυβέρνηση αυτήν την επονείδιστη στάση.
Το ερώτημα σήμερα είναι τι στην ευχή εξάγουμε στη Βενεζουέλα για να κρατά η ελληνική κυβέρνηση αυτήν την επονείδιστη στάση.
Από τις στατιστικές του Πανελληνίου Συνδέσμου Εξαγωγέων βλέπουμε ότι οι εμπορικές συναλλαγές Ελλάδας - Βενεζουέλας είναι μικρότερες από ό,τι με τον Αγιο Βικέντιο (πληθυσμός 120.000)! Οι εξαγωγές μας το 2018 ήταν 2,3 εκατ. ευρώ, όταν στην εμπόλεμη Συρία έφτασαν τα 3,4 εκατ.
Επομένως πρέπει να ρωτήσουμε: Ποιο εθνικό συμφέρον –έστω ως κυνική επιλογή– εξυπηρετείται, για να χαριεντίζεται ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Πάνος Σκουρλέτης με τον εκπρόσωπο ενός απεχθούς καθεστώτος, πέρα από το γεγονός ότι δεν ήταν... μουρντάρης όπως ο προηγούμενος πρέσβης;
Λέγονται πολλά για τις αδιαφανείς σχέσεις του δικτατορικού καθεστώτος Μαδούρο με το κυβερνών κόμμα.
Πρέπει να ελεγχθούν, παρά το... ηθικό πλεονέκτημα που έχει από γεννησιμιού της αυτή η κυβέρνηση. Διότι...
αν είναι να κάνουμε την ατιμία, αν είναι να υποστηρίζουμε καθεστώτα που χρησιμοποιούν πραγματικά πυρά εναντίον διαδηλωτών, να ’χουμε και κάποιο διάφορο. Η χώρα, όχι το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου