ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΣΥΡΙΖΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ: Γιατί τον Μαδούρο;

Toυ ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ
 

Η ​​κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει Μαδούρο. Γιατί όμως; Σε τι εξυπηρετεί μια τέτοια στάση;  

Βεβαίως, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει κάτι τέτοιο. Οχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά για την υποκρισία πολλών δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων οι οποίες, κατά τα άλλα, δεν διστάζουν να στηρίξουν δικτατορίες και άλλα τυραννικά καθεστώτα.  

Θυμάμαι όταν συνάντησα τον Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι στη Βαρσοβία το 2008, για τις ανάγκες μιας συνέντευξης που δημοσιεύτηκε στην «Κ», πώς κατακεραύνωνε τις δυτικές δημοκρατίες επειδή «μετά την επιβολή του στρατιωτικού νόμου» μου είχε πει (τον οποίο ο ίδιος επέβαλε για να αποφύγει, όπως διευκρίνιζε παγίως, τη σοβιετική εισβολή) όλες οι δυτικές δυνάμεις επέβαλαν αυστηρές κυρώσεις στην Πολωνία.  

Ξαφνιάστηκα. Η Δύση έδειχνε ανοχή στις δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής, της Αραβίας και στο δικτατορικό καθεστώς Τσαουσέσκου. Στην περίπτωση της Πολωνίας εξάντλησαν την αυστηρότητά της.

 

Η αναφορά στον Τσαουσέσκου με είχε ξαφνιάσει κι εμένα. Θυμάμαι να του λέω, «μα ήσαστε στο ίδιο μπλοκ, εσείς και ο Τσαουσέσκου». «Ναι, αλλά ο Τσαουσέσκου επέβαλε ένα καθεστώς τρόμου», μου απάντησε. «Γι’ αυτό και εντυπωσιάστηκα όταν οι Δυτικοί τού απένειμαν το στέμμα της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Ομως θέλω να τονίσω ότι από τις δυτικές δυνάμεις, απέναντι στην Πολωνία, μόνον η Ελλάδα κράτησε διαφορετική στάση». Αναφερόταν, φυσικά, στην Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου.

Βεβαίως, «καθεστώς τρόμου» πολλοί Πολωνοί θα έλεγαν ότι είχε επιβληθεί και στη χώρα τους στη διετία του στρατιωτικού νόμου, το 1981-83. Αλλά ήταν για καλό σκοπό, θα έλεγε ο αείμνηστος σήμερα Πολωνός στρατηγός και τελευταίος ηγέτης της κομμουνιστικής Πολωνίας: η χώρα γλίτωσε έτσι μια Πράγα του ’68.

 

Βλέπουμε, λοιπόν, πόσο ρευστά και σχετικά είναι τα όρια στο πώς αντιλαμβάνονται την τυραννία οι δημοκρατικές χώρες της Δύσης ή πώς αλλάζει αυτό από δικτάτορα σε δικτάτορα. Οχι ότι είχε εντελώς άδικο ο Γιαρουζέλσκι: ο Τσαουσέσκου ήταν όντως ακραία περίπτωση και, αν μη τι άλλο, η Πολωνία πέρασε στη νέα κατάσταση αναίμακτα χάρη στον Γιαρουζέλσκι· η Ρουμανία, πάλι, όχι.

 

Σήμερα, είδαμε πώς οι δημοκρατικές ΗΠΑ του Μπους επέδειξαν ανοχή στα βασανιστήρια ή πώς η σημερινή κυβέρνηση Τραμπ κοίταξε και λίγο αλλού μετά την άγρια δολοφονία Κασόγκι στο προξενείο της Σαουδικής Αραβίας στην Κωνσταντινούπολη. Κατόπιν σφοδρών διεθνών πιέσεων, η Ουάσιγκτον προέβη σε κάποιες, έστω και διστακτικές, παραδοχές. Το συμφέρον της είναι με τους Σαουδάραβες ή, για να θυμηθούμε μια παλιά ατάκα από ελληνική ταινία, «είναι πολλά τα λεφτά, Αρη». Την ίδια στιγμή, ο Ταγίπ Ερντογάν, που φυλακίζει δημοσιογράφους και αντιφρονούντες γενικώς, έκανε ό,τι μπορούσε για να προβάλει το έγκλημα, για τα δικά του συμφέροντα φυσικά.
 
 

Τι είδους συμφέροντα όμως έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζει να στηρίζει Μαδούρο; 

Δεν μπορεί να είναι μόνον η έμφυτη αποστροφή του προς τον κοινοβουλευτισμό για να επιμένει.  

Στ’ αλήθεια όμως, γιατί συνεχίζει να στηρίζει έναν τύραννο;  

Το ερώτημα είναι ...

κυριολεκτικό και όχι ρητορικό.