Από τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ
4/1/2018: Απεβίωσε σε ηλικία 85 ετών ο Άαρον Άπελφελντ, ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους ισραηλινούς συγγραφείς και επιζήσας του Ολοκαυτώματος, έργα του οποίου αναφέρονταν στους Εβραίους της Ευρώπης, τη ζωή που έχασαν και τη ζωή του αναζήτησαν στο Ισραήλ.
Γεννημένος στην Ρουμανία, ο Άπελφελντ έγραφε στα εβραϊκά και το έργο του περιλαμβάνει περσσότερα από 40 βιβλία, ενώ είναι ένας από τους περισσότερο μεταφρασμένους συγγραφείς του Ισραήλ.
Ήταν νεαρό αγόρι όταν η μητέρα του δολοφονήθηκε από τους Ναζί. Μαζί με τον πατέρα του μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Υπερδνειστερία, μια περιοχή της Ουκρανίας υπό τον έλεγχο των ρουμανικών δυνάμεων, συμμάχων της Γερμανίας. Σε ηλικία δέκα ετών τότε, κατάφερε να δραπετεύσει και παρέμεινε τρία χρόνια κρυμμένος στα δάση της Ουκρανίας.
«Επιβίωσα στους αγρούς και στα δάση. Εργάστηκα ως βοσκός και φρόντιζα πληγωμένα άλογα», δήλωσε στην New York Times το 1986.
«Συνυπήρξα με περιθωριακούς ανθρώπους στη διάρκεια του πολέμου: πόρνες, αλογοκλέφτες, μάγισσες, μάντεις. Εκείνοι μου χάρισαν την πραγματική μου μόρφωση».
Μετά τον πόλεμο μετανάστευσε στο Ισραήλ γνωρίζοντας ήδη εβραϊκά και στα 28 του ανακάλυψε ότι ο πατέρας του είχε επιζήσει και επανασυνδέθηκαν στο Ισραήλ.
4/1/2018: Σε ηλικία 76 ετώ έφυγε από τη ζωή ο μουσικός και τραγουδιστής Ρέι Τόμας, ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος Moody Blues.
Ο Ρέι Τόμας είχε αποκαλύψει στον προσωπικό του ιστότοπο το 2014 ότι έπασχε από καρκίνο του προστάτη.
Ο Ρέι Τόμας είχε επίσης γνωρίσει επιτυχία με τις σόλο δισκογραφικές δουλειές του.
6/1/2018 Στα 87 του χρόνια έφυγε από τη ζωή ο Τζον Γιανγκ, ο πιο έμπειρος αστροναύτης, ο οποίος είχε ταξίδεψε στη Σελήνη έξι φορές.
Υπήρξε ο μοναδικός αστροναύτης που συμμετείχε σε τρία διαστημικά προγράμματα της NASA ενώ αποκάλυψε ότι είχε βάλει σε τροχιά σάντουιτς με παστό μοσχαρίσιο κρέας. Περπάτησε στη Σελήνη την πρώτη φορά το 1972.
Ο εκπρόσωπος Υύπου της Εθνικής Υπηρεσίας Αεροναυπηγικής και Διαστήματος των ΗΠΑ Άλαρντ Μπιούτελ ανακοίνωσε ότι ο Γιανγκ πέθανε από επιπλοκές στην υγεία του που προκάλεσε η πνευμονία από την οποία έπασχε.
Ήταν ο ένατος κατά σειρά που πάτησε στη Σελήνη, μια εμπειρία που έζησαν άλλοι τρεις αστροναύτες έπειτα από αυτόν. Υπήρξε ένας από τους πιο επιτυχημένους αστροναύτες.
7/1/2018: Απεβίωσε σε ηλικία 70 ετών, η γαλλίδα τραγουδίστρια Φρανς Γκαλ
Η Γκαλ έπασχε από καρκίνο και νοσηλευόταν από τα μέσα Δεκεμβρίου 2017 στο Aμερικανικό Nοσοκομείο του Νεϊγί, κοντά στο Παρίσι
Εγινε ευρέως γνωστή στο γαλλικό κοινό σε ηλικία μόλις 16 ετών, όταν κυκλοφόρησε το single «Don’t Be So Stupid», το οποίο πούλησε 200.000 αντίτυπα.
Γνωστή από την επιτυχία «Poupée de cire, poupée de son», με την οποία το 1965 εκπροσώπησε το Λουξεμβούργο στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, όπου και κατέκτησε την πρώτη θέση, η Γκαλ είχε διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού αμέσως μετά τον θάνατο του επίσης μουσικού συζύγου της, Μισέλ Μπερζέ, το 1992, σε ηλικία 44 ετών, από έμφραγμα.
Το 1988 κατέκτησε την πρωτιά στα charts πολλών χωρών με την τεράστια επιτυχία της, «Ella, elle l’a», η οποία εξυμνεί την Ελα Φιτζέραλντ.
Εγινε διάσημη στη Γαλλία κατά τη δεκαετία του ‘60 τραγουδώντας τραγούδια όπως το «Les Sucettes» του Σερζ Γκενσμπούρ, ενώ πολλές επιτυχίες της κατέκτησαν και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή μετά τον θάνατο της κόρης της Πολίν, το 1997, από κυστική ίνωση, αλλά το 2015 επανεμφανίστηκε υπογράφοντας το λιμπρέτο στο μιούζικαλ «Résiste», σε μουσική και στίχους του εκλιπόντος συζύγου της. Με τον Μπερζέ απέκτησε και έναν γιο, τον Ραφαέλ, ο οποίος επίσης ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική.
10/1/2018: Πεθαίνει από πνευμονία σε ηλικία 67 ετών ο κιθαρίστας των Motörhead, Έντι Κλαρκ
Ο Έντι Κλαρκ γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 1950 στο Λονδίνο και ξεκίνησε να παίζει κιθάρα σε ηλικία 15 ετών. Μαζί με τον frontman Lemmy και τον ντράμερ Phil «Philthy Animal» Taylor, θεωρείται ένα από «κλασικά» μέλη του heavy metal συγκροτήματος που δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970.
15/1/2018: Πέθανε, σε ηλικία 46 ετών, η τραγουδίστρια του ροκ συγκροτήματος
Cranberries, Ντολόρες Ο' Ριόρνταν
Η Ο' Ριόρνταν ήταν επί 13 χρόνια η βασική φωνή και στιχουργός του συγκροτήματος, μέχρι τη διάλυσή του, το 2003. Στη συνέχεια ακολούθησε σόλο καριέρα μέχρι το 2009, που το συγκρότημα επανενώθηκε και έκανε περιοδείες σε όλον τον κόσμο. Στην Αθήνα έχει δώσει συναυλία στο Θέατρο του Λυκαβηττού.
20/1/2018: Αφήνει την τελευταία του πνοή ο «μάγειρας του αιώνα» Πολ Μποκίζ, ο επονομαζόμενος «πάπας» της γαλλικής γαστρονομίας, την οποία εκπροσώπησε επί δεκαετίες σε ολόκληρο τον κόσμο
Ο «σταρ των σταρ» της κουζίνας, που οικοδόμησε μια αυτοκρατορία αξίας σήμερα άνω των 50 εκατομμυρίων ευρώ, ήταν πάντα έτοιμος να ποζάρει με την ποδιά και τον σκούφο του αν και τα τελευταία χρόνια ορισμένοι κριτικοί δεν δίσταζαν να δηλώνουν ότι το εστιατόριό του στις όχθες του ποταμού Σον δεν ήταν πλέον από τα κορυφαία.
Ο «κύριος Πολ» γεννήθηκε το 1926 στο Κολόνζ-ο-Μον-ντ'Ορ, σε μια οικογένεια μαγείρων. Άρχισε να εκπαιδεύεται στην κουζίνα σε ηλικία 16 ετών, στο πλευρό μεγάλων σεφ όπως η Εζενί Μπραζιέ, η πρώτη γυναίκα που απέσπασε τρία αστέρια Μισελέν για τα εστιατόριά της. Το πρώτο δικό του αστέρι το κέρδισε το 1958 και ακολούθησε ένα δεύτερο, δύο χρόνια αργότερα, αφού μετέτρεψε την οικογενειακή ταβέρνα του σε ναό της γαλλικής γαστρονομίας. Άνοιξε νέους ορίζοντες στη γαλλική κουζίνα, αναγάγοντας το όνομά του σε διεθνώς αναγνωρισμένη μάρκα, τόσο που το 1989 ο οδηγός Gault et Millau τον ανακήρυξε «μάγειρα του αιώνα» και το 2011 το περίφημο Culinary Institute of America του απένειμε τον τίτλο του «σεφ του αιώνα». Ταξίδεψε πολύ στην Ευρώπη, την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ και άνοιξε εστιατόρια σε πολλές πόλεις σε όλον τον κόσμο.
Στη βιογραφία «Πολ Μποκίζ, η ιερή φωτιά», που εκδόθηκε το 2005, ο πρωτοπόρος της nouvelle cuisine αυτοχαρακτηριζόταν «λάτρης της παραδοσιακής κουζίνας» που «του αρέσει το βούτυρο, η κρέμα γάλακτος, το κρασί» και όχι «τα μικρά μπιζέλια κομμένα στα τέσσερα».
Είχε ιδρύσει δική του σχολή μαγειρικής στη Λιόν ενώ το 1987 ξεκίνησε τον διεθνή διαγωνισμό «Bocuse d'Or» για νέους σεφ.
«Δουλεύω σαν να επρόκειτο να ζήσω 100 χρόνια και απολαμβάνω τη ζωή σαν η κάθε μέρα να ήταν η τελευταία» αστειευόταν ο ίδιος. Το πάθος του για τη ζωή εκφράστηκε και στον ιδιωτικό βίο αυτού του δεδηλωμένου πολύγαμου: αν και από το 1946 ήταν παντρεμένος με τη Ρεϊμόντ, που του χάρισε μια κόρη, μοιράστηκε τη ζωή του ταυτόχρονα με άλλες δύο γυναίκες, τη Ραϊμόν, μητέρα του γιου του Ζερόμ, επί πάνω από 60 χρόνια και την Πατρίσια, την επικεφαλής των δημοσίων σχέσεων του επί 40 χρόνια. «Λατρεύω τις γυναίκες και σήμερα ζούμε πάρα πολύ για να περάσουμε μια ολόκληρη ζωή μόνο με μία» είχε δηλώσει ο ίδιος το 2005 στην εφημερίδα Daily Telegraph.
25/1/2017: Πεθαίνει σε ηλικία 60 ετών ο τραγουδιστής των Fall, Mark E. Smith Ο Smith ίδρυσε τους Fall το 1976 στο Prestwich και ήταν το μακροβιότερο μέλος του σχήματος. Οι Fall ήταν ένα από σημαντικότερα και πιο επιδραστικά συγκροτήματα της Μεγάλης Βρετανίας. Σύμφωνα με την Guardian, έχει μείνει στην ιστορία για την έντονη σχέση που είχε με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας που συχνά απέλυε ανάλογα με τις διαθέσεις του. Από τους Fall πέρασαν 66 διαφορετικοί μουσικοί από τα χρόνια της δημιουργίας τους – το ένα τρίτο άντεξε μόνο πάνω από χρόνο. Ο Smith ήταν επίσης ένας από τους πολυγραφότατους μουσικούς της γενιάς του. Αυτή τη χρονιά οι Fall κυκλοφόρησαν το 32ο άλμπουμ τους με τίτλο, New Facts Emerge και έκαναν περιοδεία τους τελευταίους μήνες όποτε μπορούσε ο Smith που αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Σε μια από τις τελευταίες τους συναυλίες ο Smith εμφανίστηκε πάνω στην σκηνή σε αναπηρικό καροτσάκι.
24/2/2018: Πεθαίνει σε ηλικία
53 ετών Βρετανίδα ηθοποιός Έμα Τσέιμπερς, γνωστή στο ελληνικό κοινό από την
συμμετοχή της στην ταινία «Μια βραδιά στο Notting Hill»
9/3/2018 Πέθανε σε ηλικία 96 ετών ο Όσκαρ Γκρένινγκ, γνωστός ως ο «λογιστής του Άουσβιτς», ο οποίος καταδικάστηκε το 2015 για τον ρόλο του στις μαζικές δολοφονίες που διέπραξαν οι Ναζί στο στρατόπεδο θανάτου του Άουσβιτς κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ανέφερε σήμερα το γερμανικό περιοδικό Spiegel.
Ο Γκρένινγκ είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση τεσσάρων ετών ως συνεργός σε δολοφονία συμβάλλοντας στην αποστολή, την άνοιξη 1944, 300.000 Εβραίων της Ουγγαρίας στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς.
Περίπου 1,1 εκατομμύριο άνθρωποι, από τους οποίους το 1 εκατομμύριο ήταν εβραίοι της Ευρώπης, αφανίσθηκαν ανάμεσα στο 1940 και το 1945 στο στρατόπεδο Άουσβιτς-Μπίρκεναου.
Η δίκη του είχε θεωρηθεί μία από τις τελευταίες μεγάλες δίκες που συνδέεται με το Ολοκαύτωμα, στη διάρκεια του οποίου περίπου έξι εκατομμύρια Εβραίοι δολοφονήθηκαν από το καθεστώς του Αδόλφου Χίτλερ.
Τον Δεκέμβριο το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας αποφάνθηκε πως ο Γκρένινγκ, πρέπει να οδηγηθεί στη φυλακή απορρίπτοντας το επιχείρημα των δικηγόρων του ότι η φυλάκισή του σε τόσο προχωρημένη ηλικία παραβιάζει το δικαίωμά του στη ζωή.
Ο Γκρένινγκ βρέθηκε στο προσκήνιο το 2005 όταν εμφανίσθηκε στο ντοκιμαντέρ του BBC «Άουσβιτς: Οι Ναζί και η Τελική Λύση», στο οποίο περιέγραφε πως το γεγονός ότι ήλθε αντιμέτωπος με αρνητές του Ολοκαυτώματος τον οδήγησε να μιλήσει. «Το βλέπω ως αποστολή μου τώρα, στην ηλικία μου, να αντιμετωπίζω αυτά τα πράγματα που έχω ζήσει και να αντιμετωπίσω τους αρνητές του Ολοκαυτώματος που ισχυρίζονται ότι δεν συνέβη ποτέ. Είδα τα κρεματόρια, είδα τους φούρνους».
Ο «λογιστής του Άουσβιτς» είχε παραδεχθεί πως είναι ηθικά ένοχος λόγω της εργασίας που παρείχε στο Άουσβιτς, η οποία περιελάμβανε την αποστολή χαρτονομισμάτων που έβρισκε στις αποσκευές των Εβραίων στo αρχηγείο των SS στο Βερολίνο, τα οποία βοήθησαν στη χρηματοδότηση της πολεμικής προσπάθειας των ναζί.
Σε συνέντευξή του στο Spiegel είχε δηλώσει: «συνεργός θα ήταν υπερβολικό για μένα. Θα περιέγραφα τον ρόλο μου ως ένα μικρό δόντι στα γρανάζια. Αν αυτό το ονομάζετε ενοχή, τότε είμαι ένοχος, αλλά όχι εκουσίως. Από νομικής απόψεως, είμαι αθώος».
12/3/2018 Πεθαίνει στα 91 του χρόνια ο θρυλικός γάλλος σχεδιαστής μόδας Ζιβανσί.Αφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στον χώρο της μόδας, γράφοντας μια ιστορία που έχει γαλουχήσει γενιές και γενιές. Οι λέξεις «στιλ» και «φινέτσα» παραπέμπουν, χωρίς δεύτερη σκέψη, στο όνομά του. Το έργο του έδωσε στο απρόσιτο τον τόνο του προσιτού, αλλάζοντας τους συντελεστές της εξίσωσης. Εισήγε νέες έννοιες αναδιαμορφώνοντας με έναν πολύ δικό του τρόπο τον χάρτη της μόδας. Το ύφος που ακολουθούσαν οι δημιουργίες του δεν υπάκουε στον «νόμο» του ελιτισμού: έβρισκε απήχηση σε κάθε γυναίκα. Το φίνο μπόλιαζε με το απλό και το ιδιαίτερο με το καθημερινό.
Ο Ζιβανσί γεννήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου του 1927 στο Μποβέ της Γαλλίας και μεγάλωσε σε περιβάλλον με καλλιτεχνικές ανησυχίες. Ο παππούς του εργαζόταν ως καλλιτεχνικός διευθυντής σε εργαστήριο κατασκευής ταπετσαριών. Όταν ο μικρός, τότε, Ιμπέρ πέτυχε καλές επιδόσεις στα σχολικά μαθήματά του πήρε την άδεια από τον παππού του να μελετήσει σε βάθος την γκάμα υφασμάτων του.
Από μικρή ηλικία γνώριζε ότι με τη μόδα θα συνάψει σχέση ζωής. Ήταν δέκα ετών όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με το σχέδιο. Στην πορεία φοίτησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, ενώ σημείο εκκίνησης για την επαγγελματική σταδιοδρομία του αποτέλεσαν τα σχέδια για τον Ζακ Φαθ, το 1945.
Εχοντας αποκομίσει σημαντική εμπειρία από τον χώρο της μόδας, αποφάσισε το 1952 να ανοίξει το βήμα του, ιδρύοντας τον δικό του οίκο. Κατάφερε να αποσπάσει τον «τίτλο» του νεότερου σχεδιαστή της προοδευτικής σκηνής μόδας του Παρισιού, σε ηλικία μόλις 25 ετών.
Τα σχέδιά του ξεχώρισαν από την αρχή οδηγώντας πολλούς να μιλήσουν για τη γέννηση ενός νέου ταλέντου.
Σημαντική υποστηρικτής της μόδας Ζιβανσί και μούσα του η Οντρεϊ Χέπμπορν, η οποία γνωρίστηκε με τον μόδιστρο το 1953 κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Σαμπρίνα». Ολη η γκαρνταρόμπα που φορούσε στις ταινίες της, μάλιστα, έφερε την υπογραφή του. Εποχή άφησε το μαύρο φόρεμα με το οποίο εμφανίστηκε η ηθοποιός στην πρώτη σκηνή της ταινίας «Πρόγευμα στο Τίφανις».
«Χάρη στα ρούχα του Ζιβανσί αισθανόμουν την απόλυτη ταύτιση με το πρόσωπο που υποδυόμουν» είχε δηλώσει η Χέπμπορν για τον σχεδιαστή ανασύροντας από τη μνήμη της στιγμές μιας φιλίας 40 ετών. Μιας φιλίας που βοήθησε τον Ζιβανσί να εδραιώσει το όνομά του στον χώρο της μόδας, του σινεμά, της Ιστορίας.
Ο ίδιος, από την πλευρά του, είχε επισημάνει ότι η ηθοποιός έκανε τα ρούχα του να φαίνονται πιο ζωντανά.
Οι δημιουργίες του Ζιβανσί απασχόλησαν και τα φετινά βραβεία Όσκαρ: από το κόκκινο χαλί παρήλασαν αστέρες μεταξύ των οποίων ο Τσάντγουικ Μπόουζμαν που φορούσε κοστούμι του οίκου.
Σε σημαντικό βαθμό το έργο του επηρέασε ο ισπανός σχεδιαστής Κριστόμπαλ Μπαλενθιάγα, τον οποίο θαύμαζε από την παιδική του ηλικία ο Ζιβανσί.
Ο θρύλος της μόδας που, για πάνω από μισό αιώνα, συνέβαλε καθοριστικά στην ενίσχυση της γαλλικής φινέτσας, «έντυσε», μεταξύ άλλων, τις Γκρέτα Γκάρμπο, Μαρλέν Ντίτριχ, Γκρέις Κέλι, Λορίν Μπακόλ και Ελίζαμπεθ Τέιλορ.
Τα ρούχα του Ζιβανσί φαίνονταν να είναι σχεδιασμένα για να ζει μια γυναίκα μέσα σε αυτά και όχι για να λειτουργούν σαν στολίδια. Σε ρόλο προπομπού βρέθηκε κατά την αναγέννηση της μόδας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δημιουργώντας φορέματα για όλες τις περιστάσεις, κομψές φούστες και μπλούζες. Εδινε έτσι τη δυνατότητα σε πολλές γυναίκες να κινούνται με μεγαλύτερη ευελιξία μέσα σε μια γκάμα επιλογών που διευκόλυνε τη δημιουργία ενός ιδιαίτερου στιλ.
Η συλλογή prêt-à-porter του Ζιβανσί πρωτοεμφανίστηκε το 1954, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα δημιούργησε το φημισμένο «balloon coat» και το φόρεμα «baby doll».
Το 1969, ξεκίνησε και μια γραμμή ανδρών. Από το 1976 έως το 1983, η αυτοκινητοβιομηχανία Ford προσέφερε μια «έκδοση Ζιβανσί» της σειράς αυτοκινήτων Continental Mark που ξεκίνησε το 1976 με το κουπέ Continental Mark IV και τελείωσε με το κουπέ και το σεντάν της Continental Mark VI.
Ο Οίκος Givenchy χωρίστηκε το 1981, με τη γραμμή αρωμάτων να πηγαίνει στον οίκο Veuve Clicquot, ενώ οκτώ χρόνια αργότερα το υποκατάστημα της μόδας αποκτήθηκε από την επιχείρηση Moët Hennessy Louis Vuitton (LVMH).
Από τον σχεδιασμό της μόδας ο Ζιβανσί αποσύρθηκε το 1995. Αμέσως επόμενος διάδοχός του στην κεφαλή της ετικέτας Ζιβανσί ήταν ο Τζον Γκαλιάνο.
14/3/2018: Σε ηλικία 76 ετών απεβίωσε, στο σπίτι του στο Κέιμπριτζ, ο
εμβληματικός Βρετανός φυσικός Στίβεν Χόκινγκ, ο οποίος για δεκαετίες
βρισκόταν καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, εξαιτίας ανίατης
νευρολογικής νόσου.
Ένας άνθρωπος που συγκίνησε τους πάντες με την προσωπική περιπέτεια της υγείας του και ένας επιστήμονας που -παρόλο που μιλούσε με συνθετική φωνή- ενέπνευσε πολλούς άλλους επιστήμονες με τις πρωτοποριακές ιδέες του. Και, αναμφίβολα, ήταν ο συνδυασμός αυτών των δύο, ενός τόσο προχωρημένου νου σε ένα τόσο αχρηστευμένο σώμα, που τον βοήθησε να γίνει παγκόσμιο σύμβολο.
Έγινε διάσημος για το έργο του πάνω στις μαύρες τρύπες, τη βαρύτητα και τη γενική σχετικότητα, ενώ ήταν ο συγγραφέας πολλών δημοφιλών βιβλίων, με κορυφαίο τη «Σύντομη Ιστορία του Χρόνου», που είχε εκδοθεί το 1988, μεταφράσθηκε σε 40 γλώσσες (και στα ελληνικά) και πούλησε περισσότερα από δέκα εκατομμύρια αντίτυπα. Οι κακεντρεχείς πάντως το ονόμασαν «το σπουδαιότερο αδιάβαστο βιβλίο στην ιστορία»!
Ως φοιτητής το 1963, σε ηλικία μόλις 21 ετών, διαγνώσθηκε με αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση, γνωστή και ως νόσο Λου Γκέριγκ ή του κινητικού νευρώνα, οι γιατροί του έδιναν δύο μόνο χρόνια ζωής. Όμως ο Χόκινγκ, που ποτέ δεν έχασε το βρετανικό χιούμορ του, παρά τη δύσκολη κατάστασή του, διέψευσε κάθε προσδοκία και έζησε για να γίνει ο πιο διάσημος επιστήμονας μετά τον 'Αϊνστάιν. Ακόμη και όταν η νευροεκφυλιστική νόσος του επέτρεψε να κουνάει μόνο τα μάτια του και ένα δάχτυλο, οι διανοητικές δυνάμεις του φαίνονταν ακμαίες.
Όπως είπε κάποια μέρα, «μολονότι κρεμόταν ένα σύννεφο πάνω από το μέλλον μου, διαπίστωσα, προς μεγάλη μου έκπληξη, ότι απολάμβανα τη ζωή μου στο παρόν περισσότερο από ό,τι πριν. Και τότε άρχισα να κάνω πρόοδο στην έρευνά μου». Ο στόχος του ήταν απλός, όπως εξήγησε: «Η πλήρης κατανόηση του σύμπαντος, γιατί είναι όπως είναι και γιατί τελικά υπάρχει». Αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί απλό...
Από επιστημονική άποψη, ο Χόκινγκ θα μείνει μάλλον στα χρονικά της επιστήμης, επειδή έθεσε ένα ασυνήθιστο ερώτημα: Πότε μια μαύρη τρύπα δεν είναι μαύρη; Όταν εκρήγνυται, ήταν η απάντησή του.
Το πρώτο του επιστημονικό επίτευγμα, σύμφωνα με τη «Γκάρντιαν», ήλθε το 1970, όταν μαζί με τον Ρότζερ Πενρόουζ εφάρμοσαν τα μαθηματικά των μαύρων οπών σε όλο το σύμπαν και έδειξαν ότι υπήρχε μια μοναδική περιοχή άπειρης καμπυλότητας στο χωροχρόνο, από όπου προέκυψε η αρχική «Μεγάλη Έκρηξη» (Μπιγκ Μπανγκ).
Το 1974 χρησιμοποίησε την κβαντική θεωρία για να δηλώσει ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν θερμότητα, άρα χάνουν ενέργεια και τελικά «πεθαίνουν», με μια πολύ αργή διαδικασία που μπορεί να χρειασθεί περισσότερα χρόνια από όλη την ηλικία του σύμπαντος. Η πρότασή του ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ακτινοβολία με μορφή θερμότητας, πυροδότησε μια μακρά διαμάχη στην κοσμολογία. Σύμφωνα με τον Χόκινγκ, αυτό σήμαινε ότι όλες οι πληροφορίες που πέφτουν μέσα στη μαύρη τρύπα, θα χάνονται για πάντα, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με έναν από τους νόμους της κβαντικής θεωρίας, με αποτέλεσμα να έλθει σε σύγκρουση με τους περισσότερους συναδέλφους του.
Ο Χόκινγκ στη συνέχεια άλλαξε άποψη και υποστήριξε ότι οι πληροφορίες αποθηκεύονται στον ορίζοντα γεγονότων της μαύρης τρύπας και μετατρέπονται σε ακτινοβολία ξανά, η οποία εκπέμπεται από τη μαύρη τρύπα. «Παραδέχομαι ότι ίσως η απώλεια της πληροφορίας δεν συμβαίνει», φώναξε μια μέρα δυνατά με την ηλεκτρική φωνή του στους φοιτητές του μέσα σε ένα παμπ.
Μόλις στα 32 του, εξελέγη τιμητικά μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών της Βρετανίας και πέντε χρόνια αργότερα καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, στην πιο διάσημη πανεπιστημιακή έδρα της Βρετανίας - αν όχι όλου του κόσμου- που κάποτε κατείχαν ο Ισαάκ Νεύτων και ο Πολ Ντιράκ. Έμεινε σε αυτή τη θέση για 30 χρόνια και μετά έγινε διευθυντής ερευνών στο Κέντρο Θεωρητικής Κοσμολογίας του ιστορικού πανεπιστημίου.
Το 1982 ήταν από τους πρώτους που έδειξαν ότι οι κβαντικές διακυμάνσεις οδήγησαν -μέσω της διαδικασίας του κοσμικού πληθωρισμού- στη δημιουργία και εξάπλωση των γαλαξιών στο σύμπαν.
Αν και δεν κατάφερε - ή δεν πρόλαβε- να πάρει το Νόμπελ, είχε τιμηθεί με πολλά άλλα σημαντικά βραβεία ('Αλμπερτ Αϊνστάιν, Βολφ, Κόπλεϊ κ.α.). Επίσης, αρεσκόταν να βάζει επιστημονικά στοιχήματα με άλλους φυσικούς, αν και είχε μια τάση να τα χάνει, όπως, για παράδειγμα, όταν το 2012 έχασε 100 δολάρια, επειδή είχε στοιχηματίσει ότι ποτέ δεν θα ανακαλυπτόταν το μποζόνιο του Χιγκς - το οποίο βρέθηκε στο CERN λίγο μετά!
Οι κοινωνικές παρεμβάσεις του
Παρέμεινε ως το τέλος ενεργός πολίτης και, μεταξύ άλλων, προειδοποίησε κατ' επανάληψη για τους κινδύνους της τεχνητής νοημοσύνης, αλλά και της πιθανότητας μιας συνάντησης με τους εξωγήινους, που μπορεί να έχει άσχημη κατάληξη για τους ανθρώπους. Επίσης, ήταν ένθερμος υποστηρικτής της αποίκησης άλλων πλανητών ως διέξοδο σωτηρίας της ανθρωπότητας σε περίπτωση που η Γη καταστραφεί από ένα πόλεμο, πτώση αστεροειδούς ή άλλη αιτία.
Επίσης, είχε καλές σχέσεις με τους Παλαιστινίους επιστήμονες και δεν δίστασε να μποϊκοτάρει ένα συνέδριο στο Ισραήλ σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πολιτική του. Και βέβαια, με το βιβλίο του «Το Μεγάλο Σχέδιο» (μεταφρασμένο και στα ελληνικά) δήλωσε προκλητικά δεν χρειαζόταν καθόλου ο Θεός για να εξηγηθεί το σύμπαν - μια αθεϊστική δήλωση που ενόχλησε τους θρησκευόμενους.
Όπως είπε, «θεωρώ τον εγκέφαλο ένα κομπιούτερ που θα σταματήσει να δουλεύει, όταν τα μέρη του χαλάσουν. Δεν υπάρχει παράδεισος ή μεταθανάτια ζωή για τους χαλασμένους κομπιούτερ. Αυτό είναι ένα παραμύθι για τους ανθρώπους που φοβούνται το σκοτάδι».
Ο Χόκινγκ είχε παντρευτεί τη συμφοιτήτριά του Τζέιν Γουάιλντ το 1965 (δύο χρόνια μετά τη διάγνωση της νόσου του) και έκαναν τρία παιδιά, αλλά χώρισαν το 1991, καθώς η κατάστασή της υγείας του εκ των πραγμάτων έκανε τρομερά δύσκολες τις συνθήκες του γάμου. Η γυναίκα του έγραψε αργότερα ότι είχαν καταντήσει «αφέντης» και «σκλάβα».
Το 1995 ο Χόκινγκ παντρεύτηκε μία από τις νοσοκόμες του, την Ελέιν Μέισον, ένας γάμος που διήρκεσε 11 χρόνια και στη διάρκεια του οποίου η αστυνομία κλήθηκε να διερευνήσει κατηγορίες για επιθέσεις που δέχθηκε ο Χόκινγκ από τη σύζυγό του. Όμως ο ίδιος αρνήθηκε κάτι τέτοιο και η αστυνομία αναγκάσθηκε να σταματήσει τις έρευνες.
Γεννημένος στην Ρουμανία, ο Άπελφελντ έγραφε στα εβραϊκά και το έργο του περιλαμβάνει περσσότερα από 40 βιβλία, ενώ είναι ένας από τους περισσότερο μεταφρασμένους συγγραφείς του Ισραήλ.
Ήταν νεαρό αγόρι όταν η μητέρα του δολοφονήθηκε από τους Ναζί. Μαζί με τον πατέρα του μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Υπερδνειστερία, μια περιοχή της Ουκρανίας υπό τον έλεγχο των ρουμανικών δυνάμεων, συμμάχων της Γερμανίας. Σε ηλικία δέκα ετών τότε, κατάφερε να δραπετεύσει και παρέμεινε τρία χρόνια κρυμμένος στα δάση της Ουκρανίας.
«Επιβίωσα στους αγρούς και στα δάση. Εργάστηκα ως βοσκός και φρόντιζα πληγωμένα άλογα», δήλωσε στην New York Times το 1986.
«Συνυπήρξα με περιθωριακούς ανθρώπους στη διάρκεια του πολέμου: πόρνες, αλογοκλέφτες, μάγισσες, μάντεις. Εκείνοι μου χάρισαν την πραγματική μου μόρφωση».
Μετά τον πόλεμο μετανάστευσε στο Ισραήλ γνωρίζοντας ήδη εβραϊκά και στα 28 του ανακάλυψε ότι ο πατέρας του είχε επιζήσει και επανασυνδέθηκαν στο Ισραήλ.
Ο Ρέι Τόμας είχε αποκαλύψει στον προσωπικό του ιστότοπο το 2014 ότι έπασχε από καρκίνο του προστάτη.
Ο Ρέι Τόμας είχε επίσης γνωρίσει επιτυχία με τις σόλο δισκογραφικές δουλειές του.
Υπήρξε ο μοναδικός αστροναύτης που συμμετείχε σε τρία διαστημικά προγράμματα της NASA ενώ αποκάλυψε ότι είχε βάλει σε τροχιά σάντουιτς με παστό μοσχαρίσιο κρέας. Περπάτησε στη Σελήνη την πρώτη φορά το 1972.
Ο εκπρόσωπος Υύπου της Εθνικής Υπηρεσίας Αεροναυπηγικής και Διαστήματος των ΗΠΑ Άλαρντ Μπιούτελ ανακοίνωσε ότι ο Γιανγκ πέθανε από επιπλοκές στην υγεία του που προκάλεσε η πνευμονία από την οποία έπασχε.
Ήταν ο ένατος κατά σειρά που πάτησε στη Σελήνη, μια εμπειρία που έζησαν άλλοι τρεις αστροναύτες έπειτα από αυτόν. Υπήρξε ένας από τους πιο επιτυχημένους αστροναύτες.
Η Γκαλ έπασχε από καρκίνο και νοσηλευόταν από τα μέσα Δεκεμβρίου 2017 στο Aμερικανικό Nοσοκομείο του Νεϊγί, κοντά στο Παρίσι
Εγινε ευρέως γνωστή στο γαλλικό κοινό σε ηλικία μόλις 16 ετών, όταν κυκλοφόρησε το single «Don’t Be So Stupid», το οποίο πούλησε 200.000 αντίτυπα.
Γνωστή από την επιτυχία «Poupée de cire, poupée de son», με την οποία το 1965 εκπροσώπησε το Λουξεμβούργο στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, όπου και κατέκτησε την πρώτη θέση, η Γκαλ είχε διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού αμέσως μετά τον θάνατο του επίσης μουσικού συζύγου της, Μισέλ Μπερζέ, το 1992, σε ηλικία 44 ετών, από έμφραγμα.
Το 1988 κατέκτησε την πρωτιά στα charts πολλών χωρών με την τεράστια επιτυχία της, «Ella, elle l’a», η οποία εξυμνεί την Ελα Φιτζέραλντ.
Εγινε διάσημη στη Γαλλία κατά τη δεκαετία του ‘60 τραγουδώντας τραγούδια όπως το «Les Sucettes» του Σερζ Γκενσμπούρ, ενώ πολλές επιτυχίες της κατέκτησαν και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή μετά τον θάνατο της κόρης της Πολίν, το 1997, από κυστική ίνωση, αλλά το 2015 επανεμφανίστηκε υπογράφοντας το λιμπρέτο στο μιούζικαλ «Résiste», σε μουσική και στίχους του εκλιπόντος συζύγου της. Με τον Μπερζέ απέκτησε και έναν γιο, τον Ραφαέλ, ο οποίος επίσης ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική.
Ο Έντι Κλαρκ γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 1950 στο Λονδίνο και ξεκίνησε να παίζει κιθάρα σε ηλικία 15 ετών. Μαζί με τον frontman Lemmy και τον ντράμερ Phil «Philthy Animal» Taylor, θεωρείται ένα από «κλασικά» μέλη του heavy metal συγκροτήματος που δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Η Ο' Ριόρνταν ήταν επί 13 χρόνια η βασική φωνή και στιχουργός του συγκροτήματος, μέχρι τη διάλυσή του, το 2003. Στη συνέχεια ακολούθησε σόλο καριέρα μέχρι το 2009, που το συγκρότημα επανενώθηκε και έκανε περιοδείες σε όλον τον κόσμο. Στην Αθήνα έχει δώσει συναυλία στο Θέατρο του Λυκαβηττού.
Ο «σταρ των σταρ» της κουζίνας, που οικοδόμησε μια αυτοκρατορία αξίας σήμερα άνω των 50 εκατομμυρίων ευρώ, ήταν πάντα έτοιμος να ποζάρει με την ποδιά και τον σκούφο του αν και τα τελευταία χρόνια ορισμένοι κριτικοί δεν δίσταζαν να δηλώνουν ότι το εστιατόριό του στις όχθες του ποταμού Σον δεν ήταν πλέον από τα κορυφαία.
Ο «κύριος Πολ» γεννήθηκε το 1926 στο Κολόνζ-ο-Μον-ντ'Ορ, σε μια οικογένεια μαγείρων. Άρχισε να εκπαιδεύεται στην κουζίνα σε ηλικία 16 ετών, στο πλευρό μεγάλων σεφ όπως η Εζενί Μπραζιέ, η πρώτη γυναίκα που απέσπασε τρία αστέρια Μισελέν για τα εστιατόριά της. Το πρώτο δικό του αστέρι το κέρδισε το 1958 και ακολούθησε ένα δεύτερο, δύο χρόνια αργότερα, αφού μετέτρεψε την οικογενειακή ταβέρνα του σε ναό της γαλλικής γαστρονομίας. Άνοιξε νέους ορίζοντες στη γαλλική κουζίνα, αναγάγοντας το όνομά του σε διεθνώς αναγνωρισμένη μάρκα, τόσο που το 1989 ο οδηγός Gault et Millau τον ανακήρυξε «μάγειρα του αιώνα» και το 2011 το περίφημο Culinary Institute of America του απένειμε τον τίτλο του «σεφ του αιώνα». Ταξίδεψε πολύ στην Ευρώπη, την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ και άνοιξε εστιατόρια σε πολλές πόλεις σε όλον τον κόσμο.
Στη βιογραφία «Πολ Μποκίζ, η ιερή φωτιά», που εκδόθηκε το 2005, ο πρωτοπόρος της nouvelle cuisine αυτοχαρακτηριζόταν «λάτρης της παραδοσιακής κουζίνας» που «του αρέσει το βούτυρο, η κρέμα γάλακτος, το κρασί» και όχι «τα μικρά μπιζέλια κομμένα στα τέσσερα».
Είχε ιδρύσει δική του σχολή μαγειρικής στη Λιόν ενώ το 1987 ξεκίνησε τον διεθνή διαγωνισμό «Bocuse d'Or» για νέους σεφ.
«Δουλεύω σαν να επρόκειτο να ζήσω 100 χρόνια και απολαμβάνω τη ζωή σαν η κάθε μέρα να ήταν η τελευταία» αστειευόταν ο ίδιος. Το πάθος του για τη ζωή εκφράστηκε και στον ιδιωτικό βίο αυτού του δεδηλωμένου πολύγαμου: αν και από το 1946 ήταν παντρεμένος με τη Ρεϊμόντ, που του χάρισε μια κόρη, μοιράστηκε τη ζωή του ταυτόχρονα με άλλες δύο γυναίκες, τη Ραϊμόν, μητέρα του γιου του Ζερόμ, επί πάνω από 60 χρόνια και την Πατρίσια, την επικεφαλής των δημοσίων σχέσεων του επί 40 χρόνια. «Λατρεύω τις γυναίκες και σήμερα ζούμε πάρα πολύ για να περάσουμε μια ολόκληρη ζωή μόνο με μία» είχε δηλώσει ο ίδιος το 2005 στην εφημερίδα Daily Telegraph.
Ο Γκρένινγκ είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση τεσσάρων ετών ως συνεργός σε δολοφονία συμβάλλοντας στην αποστολή, την άνοιξη 1944, 300.000 Εβραίων της Ουγγαρίας στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς.
Περίπου 1,1 εκατομμύριο άνθρωποι, από τους οποίους το 1 εκατομμύριο ήταν εβραίοι της Ευρώπης, αφανίσθηκαν ανάμεσα στο 1940 και το 1945 στο στρατόπεδο Άουσβιτς-Μπίρκεναου.
Η δίκη του είχε θεωρηθεί μία από τις τελευταίες μεγάλες δίκες που συνδέεται με το Ολοκαύτωμα, στη διάρκεια του οποίου περίπου έξι εκατομμύρια Εβραίοι δολοφονήθηκαν από το καθεστώς του Αδόλφου Χίτλερ.
Τον Δεκέμβριο το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας αποφάνθηκε πως ο Γκρένινγκ, πρέπει να οδηγηθεί στη φυλακή απορρίπτοντας το επιχείρημα των δικηγόρων του ότι η φυλάκισή του σε τόσο προχωρημένη ηλικία παραβιάζει το δικαίωμά του στη ζωή.
Ο Γκρένινγκ βρέθηκε στο προσκήνιο το 2005 όταν εμφανίσθηκε στο ντοκιμαντέρ του BBC «Άουσβιτς: Οι Ναζί και η Τελική Λύση», στο οποίο περιέγραφε πως το γεγονός ότι ήλθε αντιμέτωπος με αρνητές του Ολοκαυτώματος τον οδήγησε να μιλήσει. «Το βλέπω ως αποστολή μου τώρα, στην ηλικία μου, να αντιμετωπίζω αυτά τα πράγματα που έχω ζήσει και να αντιμετωπίσω τους αρνητές του Ολοκαυτώματος που ισχυρίζονται ότι δεν συνέβη ποτέ. Είδα τα κρεματόρια, είδα τους φούρνους».
Ο «λογιστής του Άουσβιτς» είχε παραδεχθεί πως είναι ηθικά ένοχος λόγω της εργασίας που παρείχε στο Άουσβιτς, η οποία περιελάμβανε την αποστολή χαρτονομισμάτων που έβρισκε στις αποσκευές των Εβραίων στo αρχηγείο των SS στο Βερολίνο, τα οποία βοήθησαν στη χρηματοδότηση της πολεμικής προσπάθειας των ναζί.
Σε συνέντευξή του στο Spiegel είχε δηλώσει: «συνεργός θα ήταν υπερβολικό για μένα. Θα περιέγραφα τον ρόλο μου ως ένα μικρό δόντι στα γρανάζια. Αν αυτό το ονομάζετε ενοχή, τότε είμαι ένοχος, αλλά όχι εκουσίως. Από νομικής απόψεως, είμαι αθώος».
Ο Ζιβανσί γεννήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου του 1927 στο Μποβέ της Γαλλίας και μεγάλωσε σε περιβάλλον με καλλιτεχνικές ανησυχίες. Ο παππούς του εργαζόταν ως καλλιτεχνικός διευθυντής σε εργαστήριο κατασκευής ταπετσαριών. Όταν ο μικρός, τότε, Ιμπέρ πέτυχε καλές επιδόσεις στα σχολικά μαθήματά του πήρε την άδεια από τον παππού του να μελετήσει σε βάθος την γκάμα υφασμάτων του.
Από μικρή ηλικία γνώριζε ότι με τη μόδα θα συνάψει σχέση ζωής. Ήταν δέκα ετών όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με το σχέδιο. Στην πορεία φοίτησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, ενώ σημείο εκκίνησης για την επαγγελματική σταδιοδρομία του αποτέλεσαν τα σχέδια για τον Ζακ Φαθ, το 1945.
Εχοντας αποκομίσει σημαντική εμπειρία από τον χώρο της μόδας, αποφάσισε το 1952 να ανοίξει το βήμα του, ιδρύοντας τον δικό του οίκο. Κατάφερε να αποσπάσει τον «τίτλο» του νεότερου σχεδιαστή της προοδευτικής σκηνής μόδας του Παρισιού, σε ηλικία μόλις 25 ετών.
Τα σχέδιά του ξεχώρισαν από την αρχή οδηγώντας πολλούς να μιλήσουν για τη γέννηση ενός νέου ταλέντου.
Σημαντική υποστηρικτής της μόδας Ζιβανσί και μούσα του η Οντρεϊ Χέπμπορν, η οποία γνωρίστηκε με τον μόδιστρο το 1953 κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Σαμπρίνα». Ολη η γκαρνταρόμπα που φορούσε στις ταινίες της, μάλιστα, έφερε την υπογραφή του. Εποχή άφησε το μαύρο φόρεμα με το οποίο εμφανίστηκε η ηθοποιός στην πρώτη σκηνή της ταινίας «Πρόγευμα στο Τίφανις».
«Χάρη στα ρούχα του Ζιβανσί αισθανόμουν την απόλυτη ταύτιση με το πρόσωπο που υποδυόμουν» είχε δηλώσει η Χέπμπορν για τον σχεδιαστή ανασύροντας από τη μνήμη της στιγμές μιας φιλίας 40 ετών. Μιας φιλίας που βοήθησε τον Ζιβανσί να εδραιώσει το όνομά του στον χώρο της μόδας, του σινεμά, της Ιστορίας.
Ο ίδιος, από την πλευρά του, είχε επισημάνει ότι η ηθοποιός έκανε τα ρούχα του να φαίνονται πιο ζωντανά.
Οι δημιουργίες του Ζιβανσί απασχόλησαν και τα φετινά βραβεία Όσκαρ: από το κόκκινο χαλί παρήλασαν αστέρες μεταξύ των οποίων ο Τσάντγουικ Μπόουζμαν που φορούσε κοστούμι του οίκου.
Σε σημαντικό βαθμό το έργο του επηρέασε ο ισπανός σχεδιαστής Κριστόμπαλ Μπαλενθιάγα, τον οποίο θαύμαζε από την παιδική του ηλικία ο Ζιβανσί.
Ο θρύλος της μόδας που, για πάνω από μισό αιώνα, συνέβαλε καθοριστικά στην ενίσχυση της γαλλικής φινέτσας, «έντυσε», μεταξύ άλλων, τις Γκρέτα Γκάρμπο, Μαρλέν Ντίτριχ, Γκρέις Κέλι, Λορίν Μπακόλ και Ελίζαμπεθ Τέιλορ.
Τα ρούχα του Ζιβανσί φαίνονταν να είναι σχεδιασμένα για να ζει μια γυναίκα μέσα σε αυτά και όχι για να λειτουργούν σαν στολίδια. Σε ρόλο προπομπού βρέθηκε κατά την αναγέννηση της μόδας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δημιουργώντας φορέματα για όλες τις περιστάσεις, κομψές φούστες και μπλούζες. Εδινε έτσι τη δυνατότητα σε πολλές γυναίκες να κινούνται με μεγαλύτερη ευελιξία μέσα σε μια γκάμα επιλογών που διευκόλυνε τη δημιουργία ενός ιδιαίτερου στιλ.
Η συλλογή prêt-à-porter του Ζιβανσί πρωτοεμφανίστηκε το 1954, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα δημιούργησε το φημισμένο «balloon coat» και το φόρεμα «baby doll».
Το 1969, ξεκίνησε και μια γραμμή ανδρών. Από το 1976 έως το 1983, η αυτοκινητοβιομηχανία Ford προσέφερε μια «έκδοση Ζιβανσί» της σειράς αυτοκινήτων Continental Mark που ξεκίνησε το 1976 με το κουπέ Continental Mark IV και τελείωσε με το κουπέ και το σεντάν της Continental Mark VI.
Ο Οίκος Givenchy χωρίστηκε το 1981, με τη γραμμή αρωμάτων να πηγαίνει στον οίκο Veuve Clicquot, ενώ οκτώ χρόνια αργότερα το υποκατάστημα της μόδας αποκτήθηκε από την επιχείρηση Moët Hennessy Louis Vuitton (LVMH).
Από τον σχεδιασμό της μόδας ο Ζιβανσί αποσύρθηκε το 1995. Αμέσως επόμενος διάδοχός του στην κεφαλή της ετικέτας Ζιβανσί ήταν ο Τζον Γκαλιάνο.
Ένας άνθρωπος που συγκίνησε τους πάντες με την προσωπική περιπέτεια της υγείας του και ένας επιστήμονας που -παρόλο που μιλούσε με συνθετική φωνή- ενέπνευσε πολλούς άλλους επιστήμονες με τις πρωτοποριακές ιδέες του. Και, αναμφίβολα, ήταν ο συνδυασμός αυτών των δύο, ενός τόσο προχωρημένου νου σε ένα τόσο αχρηστευμένο σώμα, που τον βοήθησε να γίνει παγκόσμιο σύμβολο.
Έγινε διάσημος για το έργο του πάνω στις μαύρες τρύπες, τη βαρύτητα και τη γενική σχετικότητα, ενώ ήταν ο συγγραφέας πολλών δημοφιλών βιβλίων, με κορυφαίο τη «Σύντομη Ιστορία του Χρόνου», που είχε εκδοθεί το 1988, μεταφράσθηκε σε 40 γλώσσες (και στα ελληνικά) και πούλησε περισσότερα από δέκα εκατομμύρια αντίτυπα. Οι κακεντρεχείς πάντως το ονόμασαν «το σπουδαιότερο αδιάβαστο βιβλίο στην ιστορία»!
Ως φοιτητής το 1963, σε ηλικία μόλις 21 ετών, διαγνώσθηκε με αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση, γνωστή και ως νόσο Λου Γκέριγκ ή του κινητικού νευρώνα, οι γιατροί του έδιναν δύο μόνο χρόνια ζωής. Όμως ο Χόκινγκ, που ποτέ δεν έχασε το βρετανικό χιούμορ του, παρά τη δύσκολη κατάστασή του, διέψευσε κάθε προσδοκία και έζησε για να γίνει ο πιο διάσημος επιστήμονας μετά τον 'Αϊνστάιν. Ακόμη και όταν η νευροεκφυλιστική νόσος του επέτρεψε να κουνάει μόνο τα μάτια του και ένα δάχτυλο, οι διανοητικές δυνάμεις του φαίνονταν ακμαίες.
Όπως είπε κάποια μέρα, «μολονότι κρεμόταν ένα σύννεφο πάνω από το μέλλον μου, διαπίστωσα, προς μεγάλη μου έκπληξη, ότι απολάμβανα τη ζωή μου στο παρόν περισσότερο από ό,τι πριν. Και τότε άρχισα να κάνω πρόοδο στην έρευνά μου». Ο στόχος του ήταν απλός, όπως εξήγησε: «Η πλήρης κατανόηση του σύμπαντος, γιατί είναι όπως είναι και γιατί τελικά υπάρχει». Αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί απλό...
Από επιστημονική άποψη, ο Χόκινγκ θα μείνει μάλλον στα χρονικά της επιστήμης, επειδή έθεσε ένα ασυνήθιστο ερώτημα: Πότε μια μαύρη τρύπα δεν είναι μαύρη; Όταν εκρήγνυται, ήταν η απάντησή του.
Το πρώτο του επιστημονικό επίτευγμα, σύμφωνα με τη «Γκάρντιαν», ήλθε το 1970, όταν μαζί με τον Ρότζερ Πενρόουζ εφάρμοσαν τα μαθηματικά των μαύρων οπών σε όλο το σύμπαν και έδειξαν ότι υπήρχε μια μοναδική περιοχή άπειρης καμπυλότητας στο χωροχρόνο, από όπου προέκυψε η αρχική «Μεγάλη Έκρηξη» (Μπιγκ Μπανγκ).
Το 1974 χρησιμοποίησε την κβαντική θεωρία για να δηλώσει ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν θερμότητα, άρα χάνουν ενέργεια και τελικά «πεθαίνουν», με μια πολύ αργή διαδικασία που μπορεί να χρειασθεί περισσότερα χρόνια από όλη την ηλικία του σύμπαντος. Η πρότασή του ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ακτινοβολία με μορφή θερμότητας, πυροδότησε μια μακρά διαμάχη στην κοσμολογία. Σύμφωνα με τον Χόκινγκ, αυτό σήμαινε ότι όλες οι πληροφορίες που πέφτουν μέσα στη μαύρη τρύπα, θα χάνονται για πάντα, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με έναν από τους νόμους της κβαντικής θεωρίας, με αποτέλεσμα να έλθει σε σύγκρουση με τους περισσότερους συναδέλφους του.
Ο Χόκινγκ στη συνέχεια άλλαξε άποψη και υποστήριξε ότι οι πληροφορίες αποθηκεύονται στον ορίζοντα γεγονότων της μαύρης τρύπας και μετατρέπονται σε ακτινοβολία ξανά, η οποία εκπέμπεται από τη μαύρη τρύπα. «Παραδέχομαι ότι ίσως η απώλεια της πληροφορίας δεν συμβαίνει», φώναξε μια μέρα δυνατά με την ηλεκτρική φωνή του στους φοιτητές του μέσα σε ένα παμπ.
Μόλις στα 32 του, εξελέγη τιμητικά μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών της Βρετανίας και πέντε χρόνια αργότερα καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, στην πιο διάσημη πανεπιστημιακή έδρα της Βρετανίας - αν όχι όλου του κόσμου- που κάποτε κατείχαν ο Ισαάκ Νεύτων και ο Πολ Ντιράκ. Έμεινε σε αυτή τη θέση για 30 χρόνια και μετά έγινε διευθυντής ερευνών στο Κέντρο Θεωρητικής Κοσμολογίας του ιστορικού πανεπιστημίου.
Το 1982 ήταν από τους πρώτους που έδειξαν ότι οι κβαντικές διακυμάνσεις οδήγησαν -μέσω της διαδικασίας του κοσμικού πληθωρισμού- στη δημιουργία και εξάπλωση των γαλαξιών στο σύμπαν.
Αν και δεν κατάφερε - ή δεν πρόλαβε- να πάρει το Νόμπελ, είχε τιμηθεί με πολλά άλλα σημαντικά βραβεία ('Αλμπερτ Αϊνστάιν, Βολφ, Κόπλεϊ κ.α.). Επίσης, αρεσκόταν να βάζει επιστημονικά στοιχήματα με άλλους φυσικούς, αν και είχε μια τάση να τα χάνει, όπως, για παράδειγμα, όταν το 2012 έχασε 100 δολάρια, επειδή είχε στοιχηματίσει ότι ποτέ δεν θα ανακαλυπτόταν το μποζόνιο του Χιγκς - το οποίο βρέθηκε στο CERN λίγο μετά!
Οι κοινωνικές παρεμβάσεις του
Παρέμεινε ως το τέλος ενεργός πολίτης και, μεταξύ άλλων, προειδοποίησε κατ' επανάληψη για τους κινδύνους της τεχνητής νοημοσύνης, αλλά και της πιθανότητας μιας συνάντησης με τους εξωγήινους, που μπορεί να έχει άσχημη κατάληξη για τους ανθρώπους. Επίσης, ήταν ένθερμος υποστηρικτής της αποίκησης άλλων πλανητών ως διέξοδο σωτηρίας της ανθρωπότητας σε περίπτωση που η Γη καταστραφεί από ένα πόλεμο, πτώση αστεροειδούς ή άλλη αιτία.
Επίσης, είχε καλές σχέσεις με τους Παλαιστινίους επιστήμονες και δεν δίστασε να μποϊκοτάρει ένα συνέδριο στο Ισραήλ σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πολιτική του. Και βέβαια, με το βιβλίο του «Το Μεγάλο Σχέδιο» (μεταφρασμένο και στα ελληνικά) δήλωσε προκλητικά δεν χρειαζόταν καθόλου ο Θεός για να εξηγηθεί το σύμπαν - μια αθεϊστική δήλωση που ενόχλησε τους θρησκευόμενους.
Όπως είπε, «θεωρώ τον εγκέφαλο ένα κομπιούτερ που θα σταματήσει να δουλεύει, όταν τα μέρη του χαλάσουν. Δεν υπάρχει παράδεισος ή μεταθανάτια ζωή για τους χαλασμένους κομπιούτερ. Αυτό είναι ένα παραμύθι για τους ανθρώπους που φοβούνται το σκοτάδι».
Ο Χόκινγκ είχε παντρευτεί τη συμφοιτήτριά του Τζέιν Γουάιλντ το 1965 (δύο χρόνια μετά τη διάγνωση της νόσου του) και έκαναν τρία παιδιά, αλλά χώρισαν το 1991, καθώς η κατάστασή της υγείας του εκ των πραγμάτων έκανε τρομερά δύσκολες τις συνθήκες του γάμου. Η γυναίκα του έγραψε αργότερα ότι είχαν καταντήσει «αφέντης» και «σκλάβα».
Το 1995 ο Χόκινγκ παντρεύτηκε μία από τις νοσοκόμες του, την Ελέιν Μέισον, ένας γάμος που διήρκεσε 11 χρόνια και στη διάρκεια του οποίου η αστυνομία κλήθηκε να διερευνήσει κατηγορίες για επιθέσεις που δέχθηκε ο Χόκινγκ από τη σύζυγό του. Όμως ο ίδιος αρνήθηκε κάτι τέτοιο και η αστυνομία αναγκάσθηκε να σταματήσει τις έρευνες.
Σε δήλωσή τους, τα τρία παιδιά του από τον πρώτο γάμο, Λούσι, Ρόμπερτ
και Τίμοθι, αναφέρουν ότι «ήταν ένας μεγάλος επιστήμονας και ένας
ξεχωριστός άνθρωπος, του οποίου το έργο και η κληρονομιά θα διαρκέσουν
για πολλά χρόνια. Θα μας λείπει πάντα»
27/3/2018: Φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών η μεγάλη σταρ της γαλλικού σινεμά των δεκαετιών του '60, του '70 και του '80, Στεφάν Οντράν.
Η Στεφάν Οντράν ήταν η μούσα και πρώην σύζυγος του Γάλλου σκηνοθέτης του «Νέου Κύματος», Κλοντ Σαμπρόλ. Μαζί γύρισαν 25 ταινίες. Ο γάμος της κράτησε από το 1964 έως το 1980.
Η καριέρα της χαρακτηρίστηκε από σημαντικούς ρόλους στη δεκαετία του ’70, στις ταινίες «Boucher»(O χασάπης) και «Les Noces rouges» (Ο ματωμένος γάμος) του Κλοντ Σαμπρόλ, καθώςκαι στη «Le charme discret de la bourgeoisie» (Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας) του Λουίς Μπονιουέλ.
Ο ρόλος της στην ταινία «Το Δείπνο της Μπαμπέτ» χάρισε στην Στεφάν Οντράν το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσης ταινίας το 1988. Έχει επίσης τιμηθεί με δύο Bafta για τις ερμηνείες της στην «Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας» και στο «Λίγο πριν Νυχτώσει».
Η Στεφάν Οντράν κλήθηκε πολλές φορές να παίξει το ρόλο της άπιστης ή προδομένης συζύγου που πάντα είχε το ίδιο όνομα: Ελέν.
Σκηνοθέτης, σεναριογράφος και καθηγητής μέχρι το 1968 ζούσε και εργαζόταν στην πρώην Τσεχοσλοβακία. Δύο από τις ταινίες του, «Στη φωλιά του κούκου» και «Αμαντέους» είναι από τις πλέον σημαντικές στην ιστορία του κινηματογράφου.
Ως σκηνοθέτης, ο Φόρμαν έχει προταθεί τρεις φορές για το Βραβείο Όσκαρ σκηνοθεσίας και το κέρδισε τις δύο.
15/4/2018: Σε ηλικία 88 ετών απεβίωσε στη Ρώμη, ο μεγάλος σκηνοθέτης Βιτόριο
Ταβιάνι, ο οποίος μαζί με τον αδελφό του, Πάολο υπέγραψαν μερικά
αριστουργήματα του ιταλικού κινηματογράφου όπως τα «Πατέρας Αφέντης»
(Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες το ΄77), «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει»
(Χρυσή Άρκτος στο Βερολίνο) , «Η Νύχτα του Σαν Λορέντσο», «Το Χάος»,
Αλονζαφάν κ.ά.
Ο Βιτόριο Ταβιάνι γεννήθηκε στο Σαν Μινιάτο, στην επαρχία της Πίζας, στις 20 Σεπτεμβρίου 1929. Με τον αδελφό του Πάολο, δύο χρόνια νεότερος του, είχε γράψει μερικές από τις σημαντικότερες σελίδες του ιταλικού κινηματογράφου. Δύο δάσκαλοι του σινεμά που από τη δεκαετία του ΄60 κατέγραψαν με την τέχνη τους, την πραγματικότητα, την ιστορία, τις αντιφάσεις, τις πτυχές της χώρας τους. Το έργο τους συχνά έχει την αφετηρία του στη λογοτεχνία, αφού περιλαμβάνει πλήθος διασκευών έργων κλασικών συγγραφέων όπως οι Τολστόι, Γκαίτε, Πιραντέλο, Αλέξανδρος Δουμάς κ.ά.
Οι αδελφοί Ταβιάνι αναγορεύτηκαν πριν από τρία χρόνια επίτιμοι διδάκτορες του τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ).
Κατά την αναγόρευσή τους, εκφώνησαν τον δικό τους απόλυτα κινηματογραφικό λόγο, με τίτλο «Εκ του σύνεγγυς στην ελληνική γη», ο οποίος ήταν μια μαρτυρία απευθείας μέσα από το εργαστήρι τους, με ό,τι πιο προσωπικό μπορούσαν να προσφέρουν.
«Κοιτάζοντας μέσα στο πηγάδι του παρελθόντος, αισθανόμασταν ανέκαθεν εγγύτερα στον ελληνικό πολιτισμό παρά στο ρωμαϊκό», ανέφεραν τότε οι δυο Ιταλοί δημιουργοί, και ταξίδεψαν σε σκηνές και τοπία και λόγους απ΄ το σύνολο των ταινιών τους που έχουν ιδεολογικές αλλά και ιστορικές αναφορές στην ελληνική γραμματεία, τα ελληνικά τοπία, τους μύθους και τις έννοιες που «πλήττουν» και «τρέφουν» την ανθρώπινη περιπέτεια.
16/4/2018: Εφυγε από τη ζωή από επιπλοκές, έπειτα από πνευμονία ο Αμερικανός ηθοποιός Ρόναλντ Λι Ερμι, σε ηλικία 74 ετών.
Η Στεφάν Οντράν ήταν η μούσα και πρώην σύζυγος του Γάλλου σκηνοθέτης του «Νέου Κύματος», Κλοντ Σαμπρόλ. Μαζί γύρισαν 25 ταινίες. Ο γάμος της κράτησε από το 1964 έως το 1980.
Η καριέρα της χαρακτηρίστηκε από σημαντικούς ρόλους στη δεκαετία του ’70, στις ταινίες «Boucher»(O χασάπης) και «Les Noces rouges» (Ο ματωμένος γάμος) του Κλοντ Σαμπρόλ, καθώςκαι στη «Le charme discret de la bourgeoisie» (Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας) του Λουίς Μπονιουέλ.
Ο ρόλος της στην ταινία «Το Δείπνο της Μπαμπέτ» χάρισε στην Στεφάν Οντράν το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσης ταινίας το 1988. Έχει επίσης τιμηθεί με δύο Bafta για τις ερμηνείες της στην «Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας» και στο «Λίγο πριν Νυχτώσει».
Η Στεφάν Οντράν κλήθηκε πολλές φορές να παίξει το ρόλο της άπιστης ή προδομένης συζύγου που πάντα είχε το ίδιο όνομα: Ελέν.
14/4/2018: Πεθαίνει σε ηλικία 86 ετών ο Τσέχος σκηνοθέτης Μίλος Φόρμαν
Σκηνοθέτης, σεναριογράφος και καθηγητής μέχρι το 1968 ζούσε και εργαζόταν στην πρώην Τσεχοσλοβακία. Δύο από τις ταινίες του, «Στη φωλιά του κούκου» και «Αμαντέους» είναι από τις πλέον σημαντικές στην ιστορία του κινηματογράφου.
Ως σκηνοθέτης, ο Φόρμαν έχει προταθεί τρεις φορές για το Βραβείο Όσκαρ σκηνοθεσίας και το κέρδισε τις δύο.
Ο Βιτόριο Ταβιάνι γεννήθηκε στο Σαν Μινιάτο, στην επαρχία της Πίζας, στις 20 Σεπτεμβρίου 1929. Με τον αδελφό του Πάολο, δύο χρόνια νεότερος του, είχε γράψει μερικές από τις σημαντικότερες σελίδες του ιταλικού κινηματογράφου. Δύο δάσκαλοι του σινεμά που από τη δεκαετία του ΄60 κατέγραψαν με την τέχνη τους, την πραγματικότητα, την ιστορία, τις αντιφάσεις, τις πτυχές της χώρας τους. Το έργο τους συχνά έχει την αφετηρία του στη λογοτεχνία, αφού περιλαμβάνει πλήθος διασκευών έργων κλασικών συγγραφέων όπως οι Τολστόι, Γκαίτε, Πιραντέλο, Αλέξανδρος Δουμάς κ.ά.
Οι αδελφοί Ταβιάνι αναγορεύτηκαν πριν από τρία χρόνια επίτιμοι διδάκτορες του τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ).
Κατά την αναγόρευσή τους, εκφώνησαν τον δικό τους απόλυτα κινηματογραφικό λόγο, με τίτλο «Εκ του σύνεγγυς στην ελληνική γη», ο οποίος ήταν μια μαρτυρία απευθείας μέσα από το εργαστήρι τους, με ό,τι πιο προσωπικό μπορούσαν να προσφέρουν.
«Κοιτάζοντας μέσα στο πηγάδι του παρελθόντος, αισθανόμασταν ανέκαθεν εγγύτερα στον ελληνικό πολιτισμό παρά στο ρωμαϊκό», ανέφεραν τότε οι δυο Ιταλοί δημιουργοί, και ταξίδεψαν σε σκηνές και τοπία και λόγους απ΄ το σύνολο των ταινιών τους που έχουν ιδεολογικές αλλά και ιστορικές αναφορές στην ελληνική γραμματεία, τα ελληνικά τοπία, τους μύθους και τις έννοιες που «πλήττουν» και «τρέφουν» την ανθρώπινη περιπέτεια.
.
Ο γνωστός ηθοποιός, ο οποίος γεννήθηκε το 1944 στο Κάνσας, υπηρέτησε το αμερικανικό ναυτικό σώμα και ως ηθοποιός έγινε γνωστός κυρίως από τον ρόλο του ως Sergeant Hartman στο «Full Metal Jacket» του Στάνλει Κιούμπρικ, που του χάρισε μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα.
Hταν παντρεμένος με τη Νάιλα Ερμι από το 1975 και είχε τέσσερα παιδιά.
17/4/2018: Πεθαίνεσι η πρώην πρώτη κυρία των ΗΠΑ Μπάρμπαρα Μπους, η μοναδική γυναίκα που είδε
τον σύζυγo αλλά και τον γιο της να ορκίζονται πρόεδροι της χώρας της.
Η Μπάρμπαρα Πιρς γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1925 στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Συναντήθηκε με τον Τζορτζ Χέρμπερτ Ουόκερ Μπους όταν ήταν 16 ετών. Εγινε η σύζυγός του τρία χρόνια αργότερα.
Απέκτησαν έξι παιδιά, ανάμεσά τους τον Τζορτζ Ουόκερ Μπους, τον πρόεδρο των ΗΠΑ από το 2001 ως το 2009, και τον Τζεμπ Μπους, κυβερνήτη της Φλόριντας από το 1999 ως το 2007 και ατυχήσαντα διεκδικητή του χρίσματος των ρεπουμπλικάνων ώστε να είναι ο υποψήφιος του κόμματος για τον Λευκό Οίκο στις εκλογές του 2016.
Ο σύζυγός της ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ από το 1989 ως το 1993.
20/4/2018: Πεθαίνει ο διάσημος Σουηδος DJ Avicii. Ο Τιμ Μπέργκλινγκ όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, ήταν μόλις 28 χρονών. Ο Avicii είχε αποσυρθεί από τις live εμφανίσεις το 2016 επικαλούμενος προβλήματα υγείας. Αντιμετώπιζε εδώ και αρκετά χρόνια προβλήματα, όπως παγκρεατίτιδα, λόγω του εθισμού του στο αλκοόλ, ενώ είχε αφαιρέσει και τη χοληδόχο κύστη του το 2014.
13/5/2018: Παθαίνει σε ηλικία 69 ετών η ηθοποιός Μάργκο Κίντερ, που έγινε γνωστή με τον ρόλο της «Λόις Λέιν» στην πρώτη σειρά ταινιών του Σούπερμαν
Η Μάργκο Κίντερν, που είχε γεννηθεί στον Καναδά, είχε εμφανιστεί επίσης στην ταινία «The Great Waldo Pepper» και στην παιδική σειρά «R.L. Stine's The Haunting Hour», για την οποία κέρδισε βραβείο Έμμυ.
14/5/2018: Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών ο διάσημος συγγραφέας και δημοσιογράφος, Τομ Γουλφ, γνωστός περισσότερο για τα έργα του «Bonfire of the Vanities» και «The Right Stuff».
Ο Τομ Γουλφ υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους της Νέας Δημοσιογραφίας στη δεκαετία του '60.
Γεννήθηκε στη Βιρτζίνια το 1931 και αμέσως στράφηκε στο ρεπορτάζ παράλληλα με το πανεπιστήμιο, ξεκινώντας από την Springfield Union στη Μασαχουσέτ. Αργότερα μετακόμισε στην Ουάσινγκτον, όπου δούλεψε για την Washington Post και στη συνέχεια στην Νέα Υόρκη, το 1962 όπου εργάστηκε για τη The New York Herald Tribune.
Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε το 1965 από τις εκδόσεις Farrar, Straus and Giroux με τίτλο «The kandy-kolored tangerine-Flake Strealine Baby».
Τα περισσότερα βιβλία του είναι προϊόντα δημοσιογραφικής έρευνας, ωστόσο τον απασχόλησαν και θέματα λογοτεχνίας, στα οποία έχει αναφερθεί στα δοκίμιά του.
Το «The Electric Kool-AID acid test», με θέμα τα ναρκωτικά, κυκλοφόρησε το 1968 ενώ το «The right stuff», σχετικά με τα διαστημικά προγράμματα στο Ακρωτήριο Κένεντι, κυκλοφόρησε το 1979.
Στα σημαντικότερα έργα του που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά είναι τα: «Στο βωμό της ματαιοδοξίας» και «Ανδρας με τα όλα του».
22/5/2018: Πεθαίνει σε ηλικία 85 ετών ο Φίλιπ Ροθ, ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους αμερικανούς λογοτέχνες
Διεισδυτικός και διαυγής παρατηρητής της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά και των νευρώσεων και των εμμονών της κοινότητας των αμερικανών εβραίων, ο Ροθ, γεννημένος στο Νούαρκ του Νιου Τζέρσεϊ, ήταν ένας από τους συγγραφείς το όνομα του οποίου ακουγόταν πολύ συχνά στις συζητήσεις για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, αλλά δεν του απονεμήθηκε ποτέ.
Πολυγραφότατος, με πάνω από τριάντα βιβλία να φέρουν την υπογραφή του, ο Ροθ έλαβε πάντως κατά τη διάρκεια της ζωής του ένα Βραβείο Πούλιτζερ, για το βιβλίο του American Pastoral (1998· στα ελληνικά κυκλοφόρησε με τίτλο Αμερικανικό ειδύλλιο από τις εκδόσεις Πόλις, σε μετάφραση Τρισεύγενης Παπαϊωάννου, το 2010). Μεταξύ των πιο γνωστών του έργων ήταν και η "Πατρική κληρονομιά" που ανακηρύχθηκε από το περιοδικό "Time" Καλύτερο Βιβλίο του 1993 στην κατηγορία της μη μυθοπλαστικής πεζογραφίας.
Τα τελευταία χρόνια ο Ροθ πραγματευόταν τις υπαρξιακές και σεξουαλικές κρίσεις της μέσης ηλικίας, χωρίς να εγκαταλείπει ποτέ τη δέσμευσή του στην εξερεύνηση της ντροπής, της αμηχανίας και άλλα ένοχα μυστικά του ίδιου μας του εαυτού αν και συνήθως με μία γερή δόση χιούμορ.
Μετά από 50 χρόνια συγγραφής ο Φίλιπ Ροθ αποφάσισε ότι το βιβλίο του με τίτλο «Νέμεσις» του 2010 και με θέμα μια τρομακτική επιδημία πολιομυελίτιδας που ξέσπασε στο Νιούαρκ του Νιού Τζέρσεϊ, όπου και μεγάλωσε, θα ήταν και το τελευταίο του.
Εκτοτε, όπως είχε δηλώσει το 2014 σε συνέντευξή του στο Book Review των New York Times, επιδόθηκε σε μια αναδρομή διαβάζοντας ξανά όλα τα έργα του για να δει, όπως είπε, αν επρόκειτο για χάσιμο χρόνου. Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε ήταν ότι «έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσα με ό,τι είχα», επικαλούμενος ουσιαστικά τη φράση που είχε πει ο πρωταθλητής βαρεών βαρών της δεκαετίας '30 και '40, Τζο Λιούις.
Ο Ροθ βραβεύτηκε το 2011 με το Διεθνές βραβείο Μπούκερ για την συνολική προσφορά του στη λογοτεχνία.
Ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του είναι το «Αντίο Κολόμπους», το «Σύνδρομο Πόρτνοϊ» του 1969 και η σειρά μυθιστορημάτων με αφηγητή το alter ego του Νέιθαν Ζούκερμαν. To 2012 τιμήθηκε με το Βραβείο Πρίγκιπας της Αστούριας.
Του άρεσε να «ακροβατεί» ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία γράφοντας συχνά για νευρωτικούς συγγραφείς χωρίς να διστάσει να «βαφτίσει» τους χαρακτήρες που επέλεγε με το δικό του όνομα Φίλιπ.
Αν και τα μυθιστορήματά του εξερευνούσαν συχνά την εμπειρία των εβραίων στην Αμερική, ο Ροθ που δήλωνε άθεος, ενοχλείτο με τον χαρακτηρισμό «Αμερικανοεβραίος συγγραφέας».
«Δεν πρόκειται για ένα θέμα που με ενδιαφέρει. Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει να είναι κανείς εβραίος και πραγματικά δεν το βρίσκω καθόλου ενδιαφέρον» δήλωνε το 2005 στην εφημερίδα «Guardian», σημειώνοντας «Είμαι Αμερικανός».
Ο Άλαν Μπιν είχε γεννηθεί στις 15 Μαρτίου του 1932 στο Γουίλερ, στο Τέξας.
Ο γνωστός αστροναύτης είχε πάει δύο φορές στο διάστημα, το 1969 με την αποστολή του Apollo 12, κατά την οποία περπάτησε στο φεγγάρι, και τέσσερα χρόνια αργότερα ως διοικητής του δευτέρου πληρώματος που πήγαινε στον Skylab, τον πρώτο διαστημικό σταθμό των ΗΠΑ.
Τότε ήταν που έκανε ένα νέο ρεκόρ για την εποχή του όσον αφορά τη διάρκεια πτήσεων εκτός ατμόσφαιρας, με περισσότερες από 59 ημέρες και 39.268.000 χιλιόμετρα.
Ο πρώην αυτός πιλότος δοκιμών του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού, αφοσιώθηκε στη ζωγραφική όταν πήρε σύνταξη το 1981
Τα θέματα των έργων που έκανε μετά την συνταξιοδότησή του συνδέονται με τις διαστημικές του κατακτήσεις. «Όλοι οι καλλιτέχνες έχουν τη γη ή την φαντασία τους ως πηγή έμπνευσης για τους πίνακές τους», έλεγε το 1994 στους New York Times, για να συμπληρώσει αμέσως: «Εγώ έχω τη γη και την φαντασία μου και είμαι ο πρώτος που έχει επίσης το φεγγάρι».
3/6/2018: Πέθανε σε ηλικία 104 ετών, στο σπίτι του
στην Αλαμπάμα, ο Γκέοργκ φον Τιζενχάουζεν, ο τελευταίος εκείνης της
γενιάς των Γερμανών επιστημόνων που έστειλαν στο διάστημα την πρώην εχθρό του Β'
Παγκοσμίου Πολέμου, την Αμερική.
Ο γνωστός ηθοποιός, ο οποίος γεννήθηκε το 1944 στο Κάνσας, υπηρέτησε το αμερικανικό ναυτικό σώμα και ως ηθοποιός έγινε γνωστός κυρίως από τον ρόλο του ως Sergeant Hartman στο «Full Metal Jacket» του Στάνλει Κιούμπρικ, που του χάρισε μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα.
Hταν παντρεμένος με τη Νάιλα Ερμι από το 1975 και είχε τέσσερα παιδιά.
Η Μπάρμπαρα Πιρς γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1925 στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Συναντήθηκε με τον Τζορτζ Χέρμπερτ Ουόκερ Μπους όταν ήταν 16 ετών. Εγινε η σύζυγός του τρία χρόνια αργότερα.
Απέκτησαν έξι παιδιά, ανάμεσά τους τον Τζορτζ Ουόκερ Μπους, τον πρόεδρο των ΗΠΑ από το 2001 ως το 2009, και τον Τζεμπ Μπους, κυβερνήτη της Φλόριντας από το 1999 ως το 2007 και ατυχήσαντα διεκδικητή του χρίσματος των ρεπουμπλικάνων ώστε να είναι ο υποψήφιος του κόμματος για τον Λευκό Οίκο στις εκλογές του 2016.
Ο σύζυγός της ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ από το 1989 ως το 1993.
Η Μάργκο Κίντερν, που είχε γεννηθεί στον Καναδά, είχε εμφανιστεί επίσης στην ταινία «The Great Waldo Pepper» και στην παιδική σειρά «R.L. Stine's The Haunting Hour», για την οποία κέρδισε βραβείο Έμμυ.
Ο Τομ Γουλφ υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους της Νέας Δημοσιογραφίας στη δεκαετία του '60.
Γεννήθηκε στη Βιρτζίνια το 1931 και αμέσως στράφηκε στο ρεπορτάζ παράλληλα με το πανεπιστήμιο, ξεκινώντας από την Springfield Union στη Μασαχουσέτ. Αργότερα μετακόμισε στην Ουάσινγκτον, όπου δούλεψε για την Washington Post και στη συνέχεια στην Νέα Υόρκη, το 1962 όπου εργάστηκε για τη The New York Herald Tribune.
Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε το 1965 από τις εκδόσεις Farrar, Straus and Giroux με τίτλο «The kandy-kolored tangerine-Flake Strealine Baby».
Τα περισσότερα βιβλία του είναι προϊόντα δημοσιογραφικής έρευνας, ωστόσο τον απασχόλησαν και θέματα λογοτεχνίας, στα οποία έχει αναφερθεί στα δοκίμιά του.
Το «The Electric Kool-AID acid test», με θέμα τα ναρκωτικά, κυκλοφόρησε το 1968 ενώ το «The right stuff», σχετικά με τα διαστημικά προγράμματα στο Ακρωτήριο Κένεντι, κυκλοφόρησε το 1979.
Στα σημαντικότερα έργα του που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά είναι τα: «Στο βωμό της ματαιοδοξίας» και «Ανδρας με τα όλα του».
Διεισδυτικός και διαυγής παρατηρητής της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά και των νευρώσεων και των εμμονών της κοινότητας των αμερικανών εβραίων, ο Ροθ, γεννημένος στο Νούαρκ του Νιου Τζέρσεϊ, ήταν ένας από τους συγγραφείς το όνομα του οποίου ακουγόταν πολύ συχνά στις συζητήσεις για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, αλλά δεν του απονεμήθηκε ποτέ.
Πολυγραφότατος, με πάνω από τριάντα βιβλία να φέρουν την υπογραφή του, ο Ροθ έλαβε πάντως κατά τη διάρκεια της ζωής του ένα Βραβείο Πούλιτζερ, για το βιβλίο του American Pastoral (1998· στα ελληνικά κυκλοφόρησε με τίτλο Αμερικανικό ειδύλλιο από τις εκδόσεις Πόλις, σε μετάφραση Τρισεύγενης Παπαϊωάννου, το 2010). Μεταξύ των πιο γνωστών του έργων ήταν και η "Πατρική κληρονομιά" που ανακηρύχθηκε από το περιοδικό "Time" Καλύτερο Βιβλίο του 1993 στην κατηγορία της μη μυθοπλαστικής πεζογραφίας.
Τα τελευταία χρόνια ο Ροθ πραγματευόταν τις υπαρξιακές και σεξουαλικές κρίσεις της μέσης ηλικίας, χωρίς να εγκαταλείπει ποτέ τη δέσμευσή του στην εξερεύνηση της ντροπής, της αμηχανίας και άλλα ένοχα μυστικά του ίδιου μας του εαυτού αν και συνήθως με μία γερή δόση χιούμορ.
Μετά από 50 χρόνια συγγραφής ο Φίλιπ Ροθ αποφάσισε ότι το βιβλίο του με τίτλο «Νέμεσις» του 2010 και με θέμα μια τρομακτική επιδημία πολιομυελίτιδας που ξέσπασε στο Νιούαρκ του Νιού Τζέρσεϊ, όπου και μεγάλωσε, θα ήταν και το τελευταίο του.
Εκτοτε, όπως είχε δηλώσει το 2014 σε συνέντευξή του στο Book Review των New York Times, επιδόθηκε σε μια αναδρομή διαβάζοντας ξανά όλα τα έργα του για να δει, όπως είπε, αν επρόκειτο για χάσιμο χρόνου. Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε ήταν ότι «έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσα με ό,τι είχα», επικαλούμενος ουσιαστικά τη φράση που είχε πει ο πρωταθλητής βαρεών βαρών της δεκαετίας '30 και '40, Τζο Λιούις.
Ο Ροθ βραβεύτηκε το 2011 με το Διεθνές βραβείο Μπούκερ για την συνολική προσφορά του στη λογοτεχνία.
Ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του είναι το «Αντίο Κολόμπους», το «Σύνδρομο Πόρτνοϊ» του 1969 και η σειρά μυθιστορημάτων με αφηγητή το alter ego του Νέιθαν Ζούκερμαν. To 2012 τιμήθηκε με το Βραβείο Πρίγκιπας της Αστούριας.
Του άρεσε να «ακροβατεί» ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία γράφοντας συχνά για νευρωτικούς συγγραφείς χωρίς να διστάσει να «βαφτίσει» τους χαρακτήρες που επέλεγε με το δικό του όνομα Φίλιπ.
Αν και τα μυθιστορήματά του εξερευνούσαν συχνά την εμπειρία των εβραίων στην Αμερική, ο Ροθ που δήλωνε άθεος, ενοχλείτο με τον χαρακτηρισμό «Αμερικανοεβραίος συγγραφέας».
«Δεν πρόκειται για ένα θέμα που με ενδιαφέρει. Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει να είναι κανείς εβραίος και πραγματικά δεν το βρίσκω καθόλου ενδιαφέρον» δήλωνε το 2005 στην εφημερίδα «Guardian», σημειώνοντας «Είμαι Αμερικανός».
26/5/2018: Φεύγει από τη ζωή,
σε ηλικία 86 ετών στις νότιες ΗΠΑ
αστροναύτης Άλαν Μπιν, ο τέταρτος άνθρωπος που πάτησε στη Σελήνη, έπειτα από σύντομη ασθένεια
Ο Άλαν Μπιν είχε γεννηθεί στις 15 Μαρτίου του 1932 στο Γουίλερ, στο Τέξας.
Ο γνωστός αστροναύτης είχε πάει δύο φορές στο διάστημα, το 1969 με την αποστολή του Apollo 12, κατά την οποία περπάτησε στο φεγγάρι, και τέσσερα χρόνια αργότερα ως διοικητής του δευτέρου πληρώματος που πήγαινε στον Skylab, τον πρώτο διαστημικό σταθμό των ΗΠΑ.
Τότε ήταν που έκανε ένα νέο ρεκόρ για την εποχή του όσον αφορά τη διάρκεια πτήσεων εκτός ατμόσφαιρας, με περισσότερες από 59 ημέρες και 39.268.000 χιλιόμετρα.
Ο πρώην αυτός πιλότος δοκιμών του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού, αφοσιώθηκε στη ζωγραφική όταν πήρε σύνταξη το 1981
Τα θέματα των έργων που έκανε μετά την συνταξιοδότησή του συνδέονται με τις διαστημικές του κατακτήσεις. «Όλοι οι καλλιτέχνες έχουν τη γη ή την φαντασία τους ως πηγή έμπνευσης για τους πίνακές τους», έλεγε το 1994 στους New York Times, για να συμπληρώσει αμέσως: «Εγώ έχω τη γη και την φαντασία μου και είμαι ο πρώτος που έχει επίσης το φεγγάρι».
Στη διάρκεια του πολέμου, ο Τιζενχάουζεν
-ο οποίος είχε γεννηθεί στη Ρίγα της Λετονίας το 1914 από γονείς
Γερμανούς της Βαλτικής και είχε σπουδάσει μαθηματικά και μηχανική στο
Πανεπιστήμιο του Αμβούργου- είχε στρατολογηθεί ως φοιτητής στο γερμανικό
στρατό (Βέρμαχτ). Το 1941 είχε σταλεί να πολεμήσει το Ανατολικό Μέτωπο,
αλλά στη συνέχεια του επετράπη να γυρίσει στη Γερμανία και να συνεχίσει τις σπουδές του.
Μετά την αποφοίτησή του, έγινε από το
1943 μέλος της ομάδας που, με επικεφαλής τον Βέρνερ φον Μπράουν, τον
κατοπινό "εγκέφαλο" του πυραυλικού προγράμματος των ΗΠΑ, ανέπτυξε το
πρόγραμμα των στρατιωτικών πυραύλων V-2 στη Γερμανία για λογαριασμό του
Χίτλερ. Ο ίδιος ήταν επικεφαλής πυραυλικού τμήματος στο στρατιωτικό
κέντρο ερευνών της Βέρμαχτ στο Πεενεμούντε.
Ο Τιζενχάουζεν δεν μεταφέρθηκε αμέσως
στις ΗΠΑ μετά τη λήξη του πολέμου, αλλά το 1953 στο πλαίσιο της άκρως
μυστικής αμερικανικής επιχείρησης "Paperclip", που μεταξύ 1945-1959
μετακίνησε πέραν του Ατλαντικού περισσότερους από 1.600 γερμανούς
επιστήμονες και μηχανικούς, αρκετοί εκ των οποίων ήσαν πρώην μέλη ή και
ηγετικά στελέχη του ναζιστικού κόμματος.
Μετά την επανένωσή του με τον φον
Μπράουν και την υπόλοιπη γερμανική ομάδα στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων
Μάρσαλ στο Χάντσβιλ της Αλαμπάμα, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο
Τιζενχάουζεν έπαιξε ρόλο-κλειδί στην ανάπτυξη του αμερικανικού
διαστημικού προγράμματος, αρχικά για λογαριασμό του αμερικανικού στρατού
και στη συνέχεια της NASA, έχοντας σημαντική συμβολή στην εκτόξευση του
πρώτου δορυφόρου και των πρώτων αστροναυτών των ΗΠΑ.
Μεταξύ άλλων, ο Γερμανός επιστήμονας
σχεδίασε και κατασκεύασε το σεληνιακό ρόβερ που συνόδευσε τις τελευταίες
τρεις αποστολές "Απόλλων" στη διάρκεια της διετίας 1971-72. Στο κέντρο
Μάρσαλ, όπου τον φώναζαν με το παρατσούκλι "φον Τ", είχε βγάλει τη φήμη
του οραματιστή, καθώς από τότε προωθούσε την ιδέα της δημιουργίας μιας
μόνιμης βάσης στη Σελήνη και μετά στον 'Αρη.
Το 2011, τιμήθηκε για το σύνολο του
έργου του με το κορυφαίο αμερικανικό διαστημικό βραβείο, που του
επιδόθηκε από τον πρώτο άνθρωπο που πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι, τον
Νιλ 'Αρμστρονγκ. Όπως είπε ο αμερικανός αστροναύτης, "ο φον Τιζενχάουζεν
ήταν πάντα ένας άνθρωπος που φανταζόταν τι μπορεί να γίνει και είχε τις
ικανότητες να μετατρέψει τη φαντασία του σε πραγματικότητα".
Το 1986, ο Τιζενχάουζεν αποσύρθηκε από
το Κέντρο Μάρσαλ, αλλά, αν και συνταξιούχος, συνέχισε να συνεργάζεται με
το διαστημικό κέντρο σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Όπως δήλωσε ο
δήμαρχος του Χάντσβιλ Τόμι Μπατλ, "θα μας λείψει. Ήταν ο τελευταίος μιας
γενιάς που πάντα είχε ως στόχο τα άστρα".
8/6/2018: Αυτοκτονεί σε ηλικία 61 ετών ο διάσημος Νεοϋορκέζος μάγειρας και συγγραφέας Άντονι Μπουρντέν.
Ο Άντονι Μπουρντέν γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου 1956 στη Νέα Υόρκη. Ήταν διάσημος Αμερικανός σεφ, συγγραφέας και τηλεοπτική προσωπικότητα που έκανε διάσημο τον όρο «foodie» στις αρχές του 21ου αιώνα, μέσω των βιβλίων του και των τηλεοπτικών του εκπομπών.
8/6/2018: Πεθείνει σε ηλικία 102 ετών διάσημος αμερικανός φωτογράφος έγινε παγκοσμίως γνωστός για τις φωτογραφίες που τράβηξε στον πόλεμο της Κορέας (1950 – 53) για λογαριασμό του περιοδικού «Life» Ντέιβιντ Ντάγκλας Ντάνκαν
Ο Ντέιβιντ Ντάγκλας Ντάνκαν ζούσε στην Κυανή Ακτή από τη δεκαετία του ‘60 και ήταν στενός φίλος του ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο και της οικογένειάς του.
Πεζοναύτης -που έλαβε μέρος από το 1942 στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο- ο Ντάνκαν έκανε τους στρατιώτες θέμα της δουλειάς του.
Στον πρόλογο του βιβλίου του, με τίτλο «This is war!» (Αυτός είναι ο πόλεμος!), που εκδόθηκε το 1951, έγραψε: «Ούτε μια αποθέωση σε αυτό το βιβλίο ούτε ένα συμπέρασμα που κάνει πάταγο. Απλώς, η επιθυμία να δείξω λίγο πώς ένας άνθρωπος πρέπει να υποφέρει όταν η χώρα του αποφασίζει να μπει στον πόλεμο».
Μέχρι τον θάνατό του θα σημαδευτεί από αυτό το ρεπορτάζ εν μέσω πολέμου στην Κορέα και θα είναι σφοδρός επικριτής των πολέμων που προκαλούν τραγωδίες.
5/8/2018: Πεθαίνει νικημένος από τον καρκίνο στα 32 του χρόνια ο αμερικανός ράπερ Corey Struggs
3/8/2018: Πεθαίνει σε ηλικία 86 ετών ο σκηνοθέτης Μοσέ Μιζραχί, ο μοναδικός Ισραηλινός σκηνοθέτης που είχε τιμηθεί με βραβείο Όσκαρ,
Ο Μοσέ Μιζραχί είχε λάβει το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας το 1978 για την κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ρομέν Γκαρί «La vie devant soi» («Η ζωή μπροστά σου») την οποία γύρισε στη Γαλλία.
Η ταινία αυτή χάρισε επίσης στην Σιμόν Σινιορέ, που ερμηνεύει την κύρια ηρωίδα Μαντάμ Ρόζα, ένα βραβείο Σεζάρ καλύτερης ερμηνείας γυναικείου ρόλου το ίδιο έτος.
Γεννημένος το 1931 στην Αίγυπτο, μετανάστευσε στην υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη το 1946 με τη μητέρα και τον νεότερο αδελφό του. Ο τελευταίος θα σκοτωθεί στη διάρκεια αιγυπτιακής αεροπορικής επίθεσης το 1948 κατά τον ισραηλινο-αραβικό πόλεμο που ακολούθησε την ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ.
Ο Μοσέ Μιζραχί θα σπουδάσει κινηματογράφο τη δεκαετία του 1950 στη Γαλλία, εκεί όπου θα ξεκινήσει και τη σταδιοδρομία του ως σκηνοθέτης. Μοίραζε τη ζωή του ανάμεσα στο Ισραήλ και στη Γαλλία.
Άλλες δύο ταινίες του «Rosa, je t’ aime» (1972) και «La maison de la rue Chelouche» (1973) είχαν προταθεί για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας.
Διηύθυνε ορισμένους από τους μεγαλύτερους Γάλλους ηθοποιούς όπως οι Μπερναντέτ Λαφόν, Ζαν Ροσφόρ, Πιερ Ρισάρ και Ανί Ζιραρντό, αλλά και τον Αμερικανό ηθοποιό Τομ Χανκς στο «Every Time We Say Goodbye», μια ισραηλινο-αμερικανική παραγωγή του 1986.
Ο Μοσέ Μιζραχί δίδαξε επίσης κινηματογράφο για πολλά χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ.
Χωρισμένος από τη μυθιστοριογράφο και σεναριογράφο Ραχήλ Μιζραχί, ήταν ξαναπαντρεμένος με την ισραηλινή ηθοποιό και σκηνοθέτρια Μιχάι Μπατ Αντάμ
16/8/2018: Φεύγει από τη ζωή νικημένη από τον καρκίνο στα 76 της χρόνια η «βασίλισσα της σόουλ» Αρίθα Φράνκλιν.
Η Αρίθα Φράνκλιν γεννήθηκε στο Μέμφις του Τενεσί το 1942. Ο πατέρας της της είπε ότι θα τραγουδήσει για βασιλιάδες και βασίλισσες. «Και για προέδρους», είχε προσθέσει εκείνη σε μια συνέντευξή της στους New York Times το 2007. Πράγματι, στη διάρκεια της καριέρας της η Φράνκλιν τραγούδησε για τον Τζίμι Κάρτερ και τον Μπιλ Κλίντον, για τη βασίλισσα Ελισάβετ αλλά και στην κηδεία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ενώ τιμήθηκε με το ανώτατο μετάλλιο που απονέμουν οι ΗΠΑ σε πολίτες, το 2005. Κέρδισε 18 βραβεία Γκράμι, ενώ ήταν η πρώτη γυναίκα που εισήλθε στο Rock and Roll Hall of Fame το 1987. Η ευκολία με την οποία ελισσόταν ανάμεσα στο γκόσπελ, την ποπ, τα μπλουζ, το ροκ και την όπερα την έκαναν να μοιάζει κυρίαρχη σε όλα τα είδη μουσικής, ενώ από πολύ νωρίς της προσέδωσαν τον τίτλο «Βασίλισσα της σόουλ», χωρίς ποτέ κανείς να τολμήσει να ορίσει τη διάδοχό της.
Η Αρίθα Φράνκλιν μεγάλωσε στο Ντιτρόιτ, ενώ ο φόβος της για τα αεροπλάνα την περιόριζε να μετακινείται οδικώς και μόνο στην Αμερική. Εχασε τη μητέρα της προτού κλείσει τα 10 της χρόνια. Ο πατέρας της, ο αιδεσιμότατος Φράνκλιν, ήταν γνωστός για την απίστευτη φωνή του αλλά και ως γόης της εποχής με αδυναμία στις γυναίκες.
Η Αρίθα γρήγορα μπήκε στη χορωδία της εκκλησίας αλλά οι δυνατότητές της την οδήγησαν πρώτα στην Columbia και μετά στην Atlantic, με την οποία έκανε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της.
Μητέρα τεσσάρων γιων, έκανε τον πρώτο και τον δεύτερο γιο της σε πάρα πολύ μικρή ηλικία, η Φράνκλιν παντρεύτηκε δύο φορές. Για πολλά χρόνια πάλευε να διατηρήσει μια καλή φυσική κατάσταση, ενώ ταυτόχρονα αντιμετώπιζε προβλήματα αλκοολισμού και ήταν μανιώδης καπνίστρια. Από το 2010 και έπειτα, αντιμετώπιζε πιο σοβαρά προβλήματα υγείας που την οδήγησαν να ακυρώσει συναυλίες της και να απέχει από δημόσιες εμφανίσεις.
18/8/2018: Απεβίωσε ο πρώην γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Ανάν
Ο Κόφι Ανάν (8 Απριλίου 1938 – 18 Αυγούστου 2018) ήταν ο έβδομος γενικός γραμματέας του Ο.Η.Ε. από το 1997 μέχρι το 2006. Όπως αναφέρει η wikipedia, γεννήθηκε στο Κουμάσι της Γκάνας και σπούδασε οικονομικά και διοίκηση επιχειρήσεων στην Γκάνα, τις ΗΠΑ και την Ελβετία. Το 1962 άρχισε να εργάζεται στον Ο.Η.Ε. ως διοικητικός και οικονομικός υπάλληλος του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας στην Γενεύη.
Κατόπιν ανέλαβε διάφορες διοικητικές θέσεις σε οργανισμούς και υπηρεσίες του ΟΗΕ, φθάνοντας έως τις θέσεις του βοηθού γενικού γραμματέα για θέματα διαχείρισης προσωπικού (1987-1990), του βοηθού γενικού γραμματέα για θέματα προγραμματισμού (1990-1992), του βοηθού γενικού γραμματέα και του δεύτερου γενικού γραμματέα για θέματα ειρηνευτικών αποστολών (1992-1996).
Την 1 Ιανουαρίου 1997, ο Κόφι Ανάν ανέλαβε τη θέση του γενικού γραμματέα του Ο.Η.Ε. σε αντικατάσταση του Αιγυπτίου Μπούτρος Μπούτρος-Γκάλι. Η θητεία του στη θέση αυτή ανανεώθηκε την 1 Ιανουαρίου 2002 και έληξε στις 31 Δεκεμβρίου 2006. Είναι ο δεύτερος Αφρικανός γενικός γραμματέας του ΟΗΕ και ο πρώτος διοικητικός υπάλληλος του Οργανισμού που κατόρθωσε να φτάσει μέχρι την υψηλότερη διοικητική και πολιτική βαθμίδα των Ηνωμένων Εθνών.
Στα επιτεύγματα της θητείας του συμπεριλαμβάνονται η απομάκρυνση των ινδονησιακών στρατευμάτων κατοχής από το Ανατολικό Τιμόρ (1999), η απομάκρυνση του Ισραηλινού Στρατού από τον Νότιο Λίβανο (2000), καθώς και διάφορες πρωτοβουλίες για την επίλυση πολλών προβλημάτων του πλανήτη (AIDS, φτώχεια, κ.ά.). Το 2001 του απονεμήθηκε από κοινού με τον ΟΗΕ το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Στις αποτυχίες του Κόφι Ανάν συμπεριλαμβάνονται η μη αποτελεσματική επίλυση του πολέμου της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και ο διαμελισμός της χώρας, η ασυντόνιστη συμμετοχή του ΟΗΕ για την ειρήνευση στο Κοσσυφοπέδιο, η επίθεση των ΗΠΑ και της Βρετανίας στο Ιράκ το 2003 χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., καθώς και η αδυναμία επιβολής μίας δίκαιης λύσης στα προβλήματα παράνομης κατοχής στην Παλαιστίνη και την Κύπρο.
Κατά πολλούς παρατηρητές, ο Κόφι Ανάν δεν μπόρεσε να δείξει την απαραίτητη πυγμή και ανεξαρτησία αποφάσεων απέναντι στους Αμερικανούς, με αποτέλεσμα να έχει πληγεί ανεπανόρθωτα η παγκόσμια αξιοπιστία του Ο.Η.Ε..
Ο Κόφι Ανάν μιλούσε απταίστως αγγλικά, γαλλικά και διάφορες αφρικανικές γλώσσες. Παντρεμένος με την σουηδή δικηγόρο και καλλιτέχνιδα Νάνε Ανάν, είχε αποκτήσει τρία παιδιά.
7/9/2018 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών ο Μπαρτ Ρέινολντς, ο χαρισματικός σταρ των ταινιών, όπως «Όταν ξέσπασε η βία», «πρωτάθλημα για βαρυποινίτες» και «Smokey and the Bandit».
Ο Μπαρτ Ρέινολντς γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1936, είχε ολλανδούς, Άγγλους, Ιρλανδο-σκωτσέζους και Σκωτσέζους προγόνους, ενώ λέγεται ότι είχε και ρίζες από τη φυλή των Τσερόκι. Στην αυτοβιογραφία του το 2014 « But Enough About Me» ο Ρέινολντς λέει ό τι η μητέρα του είχε ιταλικές ρίζες.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του συχνά ισχυριζόταν ότι είχε γεννηθεί στο Waycross της Τζόρτζια, ωστόσο το 2015 επιβεβαιώθηκε ότι είχε γεννηθεί στο Λάνσινγκ του Μίσιγκαν. Εκεί ζούσε η οικογένειά του, πρωτού ο πατέρας του ενταχθεί στον Αμεικανικό Στρατό. Μαζί με την μητέρα του και την αδελφή του ακολούθησαν τον πατέρα του στο Fort Leonard Wood στο Μισούρι, όπου έζησαν για δύο χρόνια. Όταν ο πατέρας του μετατέθηκε στην Ευρώπη, οι οικογένεια μετακόμισε στο Lake City του Μιζούρι, όπου είχε μεγαλώσει η μητέρα του.
Το 1946, η οικογένεια μετακόμισε ξανά, αυτή τη φορά στο Ριβιέρα Μπιτς της Φλόριντα. Στα νεανικά του χρόνια έπαιζε ποδόσφαιρο, όμως αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει, όταν υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στο γόνατο, έπειτα από τροχαίο ατύχημα.
Τότε άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα στο Palm Beach Junior College, όπου το υποκριτικό του ταλέντο ανακάλυψε ο Watson B Duncan III, ένας Άγγλος καθηγητής, στον οποίο άρεσε πολύ ο τρόπος με τον οποίο διάβαζε τα έργα του Σαίξπηρ. Όπως είχε πει αργότερα ο Ρέινολντς, ο Duncan ήταν η πιο σημαντική επιρροή στη ζωή του.
Σύντομα ξεκίνησε να εργάζεται τόσο στο θέατρο, όσο και στην τηλεόραση. Όμως, καθυστέρησε να ακολουθήσει το δρόμο του Χόλιγουντ, καθότι έχασε την αυτοπεποίθησή του, όταν απορρίφθηκε στην πρώτη του οντισιόν για το πολεμικό δράμα Sayonara το 1957. Κι ο λόγος ήταν επειδή έμοιαζε πολύ στον Μάρλον Μπράντο, ο οποίος πήρε τελικά το ρόλο. Το ντεμπούτο του έγινε τελικά το 1961 με την ταινία «Angel Baby», ένα θρίλερ για τον θρησκευτικό φανατισμό στον Αμερικανικό Νότο.
Η γυμνή φωτογράφιση στο Cosmopolitan που τον έκανε σύμβολο του σεξ
Το προφίλ του απογειώθηκε το 1972, όταν μία γυμνή φωτογράφισή του για το περιοδικό Cosmopolitan τον ανέδειξε σε σύμβολο του σεξ. Ο ίδιος πολλά χρόνια αργότερα δήλωσε ότι δεν το μετάνιωσε ποτέ.
Τις φωτογραφίες τράβηξε ο Ιταλός Φραντσέσκο Σκαβούλο, ο οποίος συνεργαζόταν με το περιοδικό. Οι πόζες που είχαν δοκιμάσει ατελείωτες και με τον Ρέινολντς να κρύβει τα... επίμαχα είτε με το χέρι του, είτε με καπέλο ή ακόμα και με ένα σκύλο .
Η φωτογραφία που δημοσιεύτηκε επιλέχτηκε από τον ηθοποιό και ήταν εκείνη που κρύβει τα επίμαχα με το χέρι του. Είχε αποκαλύψει, δε, ότι το χαμόγελο του ήταν αποτέλεσμα... αλκοόλ και όχι οδηγία του καλλιτένχη. Το τεύχος Απριλίου 1972 έγινε ανάρπαστο, πουλώντας περισσότοερα από 1,5 εκατομμύρια αντίτυπα.''
Η κινηματογραφική του καριέρα, ωστόσο εκτοξεύτηκε με την ταινία «Όταν ξέσπασε η βία», όπου πρωταγωνίστησε με τον Γιον Βόιτ. Η ταινία, γνωστή για την αμφιλεγόμενη σκηνή σεξουαλικής επίθεσης σε έναν από τους εκδρομείς, έκανε τον Ρέινολντς σταρ, ενώ η ταινία προτάθηκε για τρία Όσκαρ.
Στο αποκορύφωμα της καριέρας του ήταν ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς της κινηματογραφικής βιομηχανίας και οι ταινίες του ήταν μεταξύ των κορυφαίων σε εισιτήρια στο αμερικανικό box office.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '80 όμως, η καριέρα του παρουσίασε κάμψη μέχρι το 1997, όταν προτάθηκε για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία «Ξέφρενες νύχτες» (Boogie Nights), ενώ είχε τιμηθεί με Emmy για την ερμηνεία του στην τηλεοπτική σειρά Evening Shade (1990-94).
Είχε παντρευτεί δύο φορές και είχε αποκτήσει ένα παιδί με την δεύτερη σύζυγό του, την ηθοποιό Λόνι Άντερσον.
30/9/2018: Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών ο τραγουδιστής Σαρλ Αζναβούρ ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού -και όχι μόνο- πενταγράμμου
Ο Αζναβούρ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 22 Μαΐου του 1924 σε μια καλλιτεχνική οικογένεια εμιγκρέδων που βρέθηκαν στη γαλλική πρωτεύουσα για να γλιτώσουν από τη ζοφερή κατάσταση στη διαλυμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το πραγματικό του όνομα ήταν Βαγινάκ Αζναβουριάν, γιος του Αρμένη Μικαέλ Αζναβουριάν, βαρύτονου από την Τυφλίδα, και της ηθοποιού Κναν Μπαγδασαριάν, από τη Σμύρνη. Σύμφωνα με το βιογραφικό του είχε λάβει τα πρώτα μαθήματα μουσικής από τους γονείς του και από την ηλικία των μόλις πέντε ετών συμμετείχε σε παραστάσεις βαριετέ, συνοδεύοντας τον πατέρα του παίζοντας κιθάρα. Σε ηλικία εννέα ετών εγκατέλειψε το σχολείο –κάτι για το οποίο πάντα θα μετάνιωνε–, προκειμένου να συνεχίσει τις παραστάσεις του. Ο νεαρός Βαγινάκ χόρευε, έκανε σκετς και τραγουδούσε με το καλλιτεχνικό όνομα Σαρλ Αζναβούρ. Το 1946, σε μια παράσταση, τον εντόπισε η θρυλική Εντίθ Πιάφ, η οποία τον πήρε στην περιοδεία της στις ΗΠΑ, ενώ για ένα διάστημα ο νεαρός Αζναβούρ θα άνοιγε το σόου της στο Μουλέν Ρουζ. Η άνοδός του υπήρξε μετεωρική στα 50s και κορυφώθηκε τη δεκαετία του 1960. O Αζναβούρ ήταν ένας σόουμαν, με χαρακτηριστική φωνή και έναν πρωτοφανή ριζοσπαστισμό στο τραγούδι του καθώς έσπαγε συνεχώς ταμπού με τους στίχους του· χαρακτηριστικά, το 1973 θα έγραφε και θα τραγουδούσε το «What makes a man», για έναν τραβεστί.
Ο Αζναβούρ υπήρξε ένας άοκνος ερμηνευτής 1.300 τραγουδιών, ένας εξωπραγματικός «πωλητής» 180 εκατομμυρίων δίσκων.
Ομως ο ίδιος, ορμώμενος από την κληρονομιά των ημερών του βαριετέ, έλεγε ότι βλέπει περισσότερο τον εαυτό του ως «ηθοποιό που τραγουδά από τραγουδιστή που παίζει». Ηταν εξάλλου τέτοια η δημοτικότητά του που παρά το μη λαμπερό παρουσιαστικό του είχε παίξει σε περίπου 60 κινηματογραφικές ταινίες.
Στη μακρά ζωή του τιμήθηκε με πάμπολλα βραβεία μεταξύ των οποίων τον Χρυσό Λέοντα της Βενετίας, το βραβείο Βικτουάρ της Γαλλίας, το βραβείο Σιζάρ, το βραβείο του 30ου Φεστιβάλ κινηματογράφου Αιγύπτου, όπως επίσης μετάλλιο της Γαλλικής Ακαδημίας, του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής, Ιππότη Τάγματος του Καναδά, Ιππότη Τάγματος της Αρμενίας, παράσημο της Δημοκρατίας Ναγκόρνο Καραμπάχ καθώς και χωρών της Λατινικής Αμερικής. Πρωτοστάστησε στην αποστολή βοήθειας στην Αρμενία και Αϊτή όταν επλήγησαν από σεισμούς. Κατείχε διπλωματικό διαβατήριο Γαλλίας και Αρμενίας και ήταν πρέσβης καλής θέλησης της Αρμενίας στην UNESCO, καθώς επίσης και μόνιμος αντιπρόσωπος της Αρμενίας στον ΟΗΕ. Στην Αρμενία ανακηρύχθηκε εθνικός ήρωας ενώ μεγάλη πλατεία της πρωτεύουσας Γερεβάν φέρει το όνομά του.
Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους, το 1998 το CNN είχε κατατάξει τον Αζναβούρ στην τριάδα των σημαντικότερων και επιδραστικότερων τραγουδιστών του 20ου αιώνα μαζί με τον Ελβις Πρίσλεϊ και τον Μπομπ Ντίλαν –ναι, ο Φρανκ Σινάτρα δεν ήταν στην τριάδα. Κάποιοι βέβαια τον είχαν αποκαλέσει «Γάλλο Σινάτρα», όμως ο Σινάτρα δεν έγραφε τα δικά του τραγούδια όπως έκανε κατά εκατοντάδες (!) ο Αζναβούρ. Και όλα αυτά από έναν άνθρωπο που όταν ξεκινούσε του είχαν πει ότι «είναι πολύ κοντός, πολύ άσχημος και δεν μπορούσε να τραγουδήσει»…
6/10/2018: Aπεβίωσε σε ηλικία 85 ετών στη Βαρκελώνη, η ισπανίδα υψίφωνος Μονσεράτ Καμπαγιέ
Η Μονσεράτ Καμπαγιέ (Montserrat Caballé, πλήρες ονοματεπώνυμο María de Montserrat Viviana Concepción Caballé i Folch ) αποφοίτησε από το Ωδείο της Βαρκελώνης το 1954 και έκανε το επαγγελματικό ντεμπούτο της το 1956 στην Βασιλεία, στην παράσταση της όπερας Μποέμ του Τζιάκομο Πουτσίνι.
Οι δυνατότητες της φωνής της έγιναν αντιληπτές, όταν η Μονσερά Καμπαγιέ είναι ακόμη 14 ετών.
Σπουδάζει πιάνο πιάνο και φωνητική από την ηλικία των 6. Ολοκληρώνει τις μουσικές σπουδές της στο Ωδείο της Βαρκελώνης σε ηλικία 23 ετών. «La serva padrona» του Περγκολέζι είναι η πρώτη όπερα, στην οποία συμμετέχει επαγγελματικά και με το τέλος της παράστασης καβγαδίζει με τον μαέστρο, ο οποίος την επιπλήττει ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου το κοινό έβλεπε την πλάτη της. Του εξηγεί ότι φοβόταν και ντρεπόταν και δεν ήθελε τα βλέμματα του κόσμου να την αποσπούν από το στόχο της.
H μεγάλη σοπράνο, η οποία είχε αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια, συμπλήρωσε στην καριέρα της περισσότερες από 4,000 παραστάσεις στην πεντηκονταετή διαδρομή της στη μουσική και μένει στην Ιστορία σαν μία από τις μεγαλύτερες ντίβες της όπερας, κάτι που η ίδια με σεμνότητα απέρριπτε:.
«Δεν θεωρώ τον εαυτό μου θρύλο της όπερας, ούτε την ‘τελευταία ντίβα’ όπως με αποκαλούν συχνά οι δημοσιογράφοι. Κάθε εποχή έχει τις ντίβες της και στη δική μου περίπτωση το μόνο που έκανα είναι να κάνω τη δουλειά μου καλά, κατά το δυνατόν στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο».
15/10/2018: Φεύγει από τη ζωή νικημένος από τον καρκίνο σε ηλικία 65 ετών ο Πολ Αλεν, συνιδρυτής της Microsoft, ένας από τους πλουσιότερους Αμερικανούς και παιδικός φίλος του Γκέιτς
Η περιουσία του ανερχόταν σε 20,3 δισ. δολάρια, σύμφωνα με το περιοδικό Forbes.
Ο Πολ Αλεν ήταν μεταξύ άλλων ιδιοκτήτης της ομάδας του αμερικάνικου φούτμπολ Σιάτλ Σίχοκς καθώς και των Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς, ομάδας του ΝΒΑ. Ηταν επίσης γνωστός για το φιλανθρωπικό του έργο, ειδικά στον τομέα της υγείας. Δεν ήταν εξωστρεφής όπως ο Γκέιτς. Παρέμενε ένας ταπεινός τύπος, που απολάμβανε τα σπορ και να παίζει κιθάρα. Η Wall Street Journal, στη νεκρολογία του, τον χαρακτήρισε τέλειο κιθαρίστα και υπενθύμισε ότι είχε φτιάξει ολόκληρο στούντιο στη θαλαμηγό του και πως η μπάντα του, οι Paul Allen and the Underthinkers, είχαν κυκλοφορήσει ένα αξιόλογο άλμπουμ το 2013.
Παρότι -σε αντίθεση με τον Μπιλ Γκέιτς- προτιμούσε να αποφεύγει τα φώτα της δημοσιότητας, ο Αλεν έγραψε μια αυτοβιογραφία που κυκλοφόρησε το 2011. Στο βιβλίο περιέγραφε μεταξύ άλλων το πώς ο — παιδικός του φίλος — Γκέιτς, τον οποίο έπεισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του στο Χάρβαρντ για να ιδρύσουν μια εταιρεία που θα παρήγαγε υπολογιστές και λογισμικό, είχε αποδυθεί σε μηχανορραφίες για να μειωθεί το μετοχικό κεφάλαιο του Αλεν στην Microsoft. «Νομίζω ότι εξέπληξα τον Μπιλ με το βιβλίο μου» είχε πει τότε με νόημα… Σε εκείνο το βιβλίο ο Αλεν είχε ουσιαστικά «ξαναπεί» την ιστορία της Microsoft, καθώς για πρώτη φορά παρουσίαζε τον εαυτό του ως τον οραματιστή, τον άνθρωπο με τις ιδέες και τον Μπιλ Γκέιτς ως «πωλητή». «Εγώ ερχόμουν και του παρουσίαζα δέκα καλές ιδέες και βέβαια μετά άλλες δέκα που δεν θα μας πήγαιναν πουθενά. Εκείνος θα τις ήλεγχε αν μπορούν να γίνουν. Ηταν ο λογικός έλεγχος σε ένα ποτάμι από ιδέες», είχε περιγράψει ο Αλεν. Ισως όμως η πιο ενδιαφέρουσα αναφορά του ήταν μια συνομιλία του το 1974 με τον Γκέιτς. «Είχαμε πει τότε μεταξυ μας: “Κοίτα, αν είμαστε αρκετά επιτυχημένοι, ίσως να φτιάξουμε μια εταιρεία που θα μπορούσε να έχει και 35 υπαλλήλους”»… Οταν έφυγε από τη Microsoft ο Αλεν, η εταιρεία μετρούσε 500 εργαζόμενους. Σήμερα αριθμεί περί τους 90.000.
3/11/2018 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 74 ετών η ηθοποιός Σόντρα Λόκε, γνωστή
ως μούσα του Κλιντ Ίστγουντ καθώς συμμετείχε σε έξι ταινίες του, όπως οι «The Outlaw Josey Wales», «Dirty Harry» «Sudden Impact» και «Every Which Way But Loose».
Η υποψήφια για Όσκαρ το 1968 ηθοποιός, υπέφερε από καρκίνο στο μαστό και στα κόκαλα.
Η Λόκε γεννήθηκε στη Sandra Louise Smith και δούλευε σε ραδιοφωνικό σταθμό στο Τενεσί. Με την υποκριτική αποφάσισε να ασχοληθεί όταν κέρδισε σε ένα τάλεντ σόου όταν έψαψνα να βρουν βρουν παρτενέρ για τον Άλαν Άρκιν στην ταινία «The Heart is a Lonely Hunter» το 1968.
Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο της χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ στην κατηγορία Β΄ Γυναικείου Ρόλου. Τελικά έχασε το Όσκαρ από την Ρουθ Γκόρντον η οποία το κέρδισε για την ερμηνεία της στο θρίλερ του Ρομάν Πολάνσκι «Rosemary’s Baby».
12/11/2018 Πεθαίνει σε ηλικία 95 ετών πέθανε o Σταν Λι, δημιουργός των γνωστότερων χαρακτήρων κόμικς της Marvel.
Ο Αμερικανός συγγραφέας βρισκόταν πίσω από τους Spider-Man, Iron Man, Fantastic 4, Hulk, X-Men, Black Panther, Thor, Daredevil, The Avengers και άλλες διάσημες φιγούρες υπερηρώων στον μαγικό κόσμο της Marvel. Για τους λάτρεις των κόμικ ήταν η «ψυχή της Marvel», ο άνθρωπος που απογείωσε τη Marvel Comics και τη μετέτρεψε από έναν μικρό εκδοτικό οίκο σε ένα παγκόσμιο brand, σε κερδοφόρα επιχείρηση με παρουσία σε πολλούς κλάδους ψυχαγωγίας.
Προκειμένου να τιμηθεί η συνεισφορά του, έκανε εμφανίσεις λίγων δευτερολέπτων σχεδόν σε όλες τις ταινίες με ήρωες της Μarvel που έχουν προβληθεί στους κινηματογράφους τα τελευταία χρόνια.
Γεννημένος στις 28 Δεκεμβρίου του 1922, ο Λι ξεκίνησε να εργάζεται το 1939 ως βοηθός στην εταιρεία Timely Comics και πολύ γρήγορα ξεχώρισε για το έργο την αστείρευτη φαντασία και δημιουργικότητά του.
Στις 17 Νοεμβρίου του 2008 τιμήθηκε από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα με το Εθνικό Μετάλλειο των Τεχνών, τη μεγαλύτερη καλλιτεχνική διάκριση της χώρας, ενώ το 2017 άφησε την υπογραφή και τα αποτυπώματα των χεριών και των ποδιών του σε ειδικά διαμορφωμένη πλακέτα, η οποία τοποθετήθηκε στον προαύλιο χώρο του TCL Chinese Theatre IMAX στο Χόλυγουντ.
Το 2017, είχε πεθάνει η σύζυγός του, Τζόαν, σε ηλικία 95 ετών. Ήταν μαζί για 70 χρόνια.
26/11/2018: Πεθαίνει στη Ρώμη σε ηλικία 77 ετών έπειτα από μακρά ασθένεια ο διάσημος σκηνοθέτης και διανοούμενος Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Ποιητής, παραγωγός, σκηνοθέτης βραβευμένων ταινιών και ντοκιμαντέρ, υπήρξε ένας άνθρωπος που επηρέασε, με την παρουσία και τη δημιουργικότητα του την ιταλική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Σε ηλικία 20 μόλις ετών απέσπασε το έγκυρο λογοτεχνικό βραβείο Βιαρέτζιο, ενώ στον κινηματογράφο εργάσθηκε αρχικά ως βοηθός του Πιέρ Πάολο Παζολίνι και δημιουργός ντοκιμαντέρ. Όπως γράφει η ιταλική εφημερίδα La Repubbica, το «φαινόμενο Μπερτολούτσι» εξερράγη το 1972 με το έργο "Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι", το όλο σκάνδαλο που δημιουργήθηκε και φυσικά τη σχετική λογοκρισία. Η ιταλική εφημερίδα αναφέρεται χαρακτηριστικά σε «μεσαιωνική πυρά στην οποία πέταξαν το φιλμ». Κάτι όμως που δημιούργησε και την διεθνή φήμη του σκηνοθέτη. Παράλληλα, το 1987 ο Μπερτολούτσι καταφέρνει να κερδίσει οκτώ Όσκαρ με τον «Τελευταίο Αυτοκράτορα», ένα έργο που του ανοίγει τις πύλες τις Κίνας και τον επιβάλλει στο διεθνές στερέωμα.
Από τις πιο διασημότερες ταινίες του ήταν το «Τσάι στη Σαχάρα» και "Io ballo da sola", ένας ύμνος στην αξία της ζωής. «Πρόκειται για τον κορυφαίο δημιουργό της ιταλικής Νουβέλ Βάγκ», γράφει σήμερα ο Τύπος.
Το 2003 με το "Οι Ονειροπόλοι" ο Μπερτολούτσι «επιστρέφει» στο 1968, αλλά σε μια εντελώς ιδιωτική διάσταση με τρεις νέους, οι οποίοι, ενώ το Παρίσι φλέγεται, ανακαλύπτουν την σεξουαλική τους ταυτότητα. Το 2012, ο μεγάλος ιταλός σκηνοθέτης γυρίζει το τελευταίο του έργο στην Ρώμη, «Εγώ και εσύ», έναν έντονο διάλογο μεταξύ δυο αδελφών.
Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι έζησε, κατά κύριο λόγο, στην Αιώνια Πόλη και στο Λονδίνο. Με έντονη ευαισθησία και ενδιαφέρον για όλη την ευρωπαϊκή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Και για τον λόγο αυτό, ήταν από τους πιο ένθερμους και ειλικρινείς υποστηρικτές των Ελλήνων που βρήκαν καταφύγιο στην Ιταλία αντιστεκόμενοι στην στρατιωτική δικτατορία.
Tα έργα του
1964: Πριν την επανάσταση
1970: Η στρατηγική της αράχνης
1970: Ο κονφορμίστας
1972: Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι
1976: 1900
1987: Ο τελευταίος αυτοκράτορας
1993: Ο μικρός Βούδας
2003: Οι ονειροπόλοι
2012: Εγώ και εσύ
27/11/2018: Πεθαίνει στα 57 του χρόνια ο δημιουργός του καρτουν «Μπομπ Σφουγγαράκης» Στίβεν Χίλενμπεργκ
Ο συγκεκριμένος δημιουργός, κατάφερε να συνδυάσει τον σουρεαλισμό των 90s με τη δική του παιδική αφέλεια, σε ένα πρόγραμμα κινουμένων σχεδίων που έφερε τα πάνω κάτω στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμασταν ως τότε τα καρτούν. Μέσα από 242 επεισόδια, δύο ταινίες και ακόμα μία στα σκαριά, χιλιάδες χιουμοριστικά memes που εμπνεύστηκαν από το δαιμόνιο χιούμορ του Μπομπ Σφουγγαράκη, ένα μιούζικαλ που έφτασε ως το Μπρόντγουεϊ και, φυσικά, τις τσάντες, τις κασετίνες και τα μπλουζάκια που φορούν τα μικρά αλλά και τα ενήλικα…παιδάκια, μπορούμε να μιλάμε για έναν Τιτάνα της ποπ κουλτούρας. Εναν κατακίτρινο, τετράγωνο Τιτάνα, με γουρλωτά μάτια, δύο πεταχτά δόντια, ντυμένο με πουκάμισο, γραβάτα, κοντό σορτσάκι και μαύρες γυαλιστερές μπότες. Ο Μπομπ, μέσω της αφελούς ευφυίας του Χίλενμπεργκ, ήταν άλλωστε εκείνος που πριν από μία δεκαετία τάραξε τα λιμνάζοντα νερά στην ιστορία των παιδικών προγραμμάτων, όταν κατηγορήθηκε ως…διαφθορέας των νέων.
Ως «αποδιοπομπαίος σπόγγος», δικάστηκε από στενόμυαλες επιτροπές γονέων και κηδεμόνων, που έβρισκαν το χιούμορ της σειράς παρατραβηγμένο και επικίνδυνο, μιας και υπήρχαν πολλά υποβρύχια υπονοούμενα, ότι η σχέση του Μπομπ του Σφουγγαράκη με τον Πάτρικ τον Αστερία, ήταν κάτι παραπάνω από φιλική. Δέκα χρόνια αργότερα, με τα social media να θριαμβεύουν και κάθε ομοφοβική κρίση να στηλιτεύεται σχεδόν ακαριαία, η ρευστή όσο και τα ρεύματα της θάλασσας σεξουαλική ταυτότητα του Μπομπ όχι μόνο είναι αποδεκτή, αλλά έχει γίνει και σημαία της διαφορετικότητας.
Ενα από τα πρώτα σχέδια του «Μπομπ Σφουγγαράκη» μαζί με σημειώσεις του Χίλενμπεργκ Ο Χίλενμπεργκ είχε τρέλα με τη ζωή στον βυθό. Από πιτσιρίκι λάτρευε τις καταδύσεις και ό,τι είχε να κάνει με τον Ζακ Κουστό. Εγινε δημιουργός κινουμένων σχεδίων όταν απέτυχε να γίνει υδροβιολόγος! Οπως είχε πει σε συνέντευξή του ο Τομ Κένι, ο άνθρωπος που δίνει τη φωνή του στον Μπομπ Σφουγγαράκη, «το πρόγραμμα αυτό περιέχει αρχετυπικά αστεία που ισχύουν εδώ και εκατοντάδες χρόνια και πάνε πιο πίσω κι από την εποχή του Σαίξπηρ». Πρόκειται με άλλα λόγια, για μία αφιλτράριστη και ακομπλεξάριστη αίσθηση του χιούμορ που στο τέλος της κάθε ημέρας και του κάθε επεισοδίου, περνά σε παιδιά και μεγάλους μηνύματα του τύπου: «Να είσαι ο εαυτός σου. Ακόμη κι αν ο εαυτός σου δεν είναι κάτι το καταπληκτικό, το καταπληκτικό είναι ότι είσαι εσύ». Μπομπ και Πάτρικ: μία δυνατή φιλία, που ξεμπρόστιασε τους ομοφοβικούς
Το ενδιαφέρον με τον Μπομπ είναι ότι παράλληλα με το πολυάριθμο ανήλικο κοινό του, κέρδισε και το αντίστοιχο ενήλικο. Οι «μεγάλοι» δηλαδή, άρχισαν να το βλέπουν φανατικά, παράλληλα με τα παιδιά. Και δεν πρόκειται για ενήλικες που έχουν παιδιά, οπότε βλέπουν αναγκαστικά αυτό που βλέπουν εκείνα. Οπως προκύπτει από ποιοτικές έρευνες κοινού, φανατικοί του Μπομπ είναι επίσης άνδρες μεταξύ 20-40 ετών, ελεύθεροι, άτεκνοι και ορκισμένοι φαν του υποβρύχιου χιούμορ. «Ο Μπομπ είναι ένα τετραγωνισμένο σφουγγαράκι του εμπορίου, παρόμοιο με αυτά με τα οποία πλένουμε τα πιάτα, ή καθαρίζουμε τα πλακάκια του μπάνιου. Οι γονείς του πάντως, είναι κανονικά, «φυσικά» σφουγγάρια. Ο Μπομπ βγήκε διαφορετικός, είχε το τετράγωνο γονίδιο» είχε πει σε παλιότερη συνέντευξή του στον Guardian ο Χίλενμπεργκ, επιμένοντας για το πόσο σημαντικό είναι να είσαι διαφορετικός.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι ο Μπομπ εργάζεται σκληρά ως υπάλληλος στο μπεργκεράδικο του αυταρχικού και τσιγκούνη κυρίου Καβούρη. Είναι από τους λίγους καρτουνίστικους βιοπαλαιστές της τηλεόρασης. Υπάρχουν σημερινοί εικοσάρηδες που χρωστούν πολλά στον Μπομπ Σφουγγαράκη για την παρατεταμένη παιδικότητά τους. Και φυσικά, εξακολουθούν να τον παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον μέχρι σήμερα. Μέσα από τις ατέλειωτες πλάκες του βυθού, αλλά και τις φροϋδικές αναλαμπές που ξεστομίζει ενίοτε ο Μπομπ με την ίδια αφέλεια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα πλάσμα που ενώ ζει στον βυθό, έχει φέρει πολλά χρήσιμα πράγματα στην επιφάνεια. Αρχικά ο Χίλενμπεργκ τον είχε ονομάσει «SpongeBoy» και όχι «SpongeBob», αλλά το όνομα ήταν ήδη κατοχυρωμένο από μία εταιρεία με προϊόντα καθαρισμού, οπότε προχώρησε, και μάλλον καλύτερα, στην εναλλακτική λύση.
Ο Χίλενμπεργκ πέθανε νεότατος, μόλις 57 ετών, αλλά η κληρονομιά που άφησε στην ποπ κουλτούρα είναι τεράστια. Σαν ένα αχόρταγο σφουγγάρι και ο ίδιος, ήξερε να απορροφά όσα έφερνε στον δρόμο η ζωή του και να τα επιστρέφει πίσω, λουσμένα στο χιούμορ και στο χρώμα.
1/12/2018: Πεθαίνει σε ηλικία 94 ετών ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους
Ο Τζορτζ Χέρμπερτ Ουόκερ Μπους, ο 41ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ο οποίος διαχειρίσθηκε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και απελευθέρωσε το Κουβέιτ από τον Σαντάμ Χουσέιν, πέθανε χθες, Παρασκευή, σε ηλικία 94 ετών, μερικούς μόνο μήνες μετά τη σύζυγό του Μπάρμπαρα, τη γυναίκα με την οποία παρέμεινε παντρεμένος επί 73. Το ζευγάρι είχε πέντε παιδιά και 17 εγγόνια.
Γιος γερουσιαστή, μέλος του Κογκρέσου, διπλωμάτης, αρχηγός της CIA, αντιπρόεδρος, πρόεδρος (1989-1993), πατέρας δύο κυβερνητών, ο μεγαλύτερος από τους οποίους, ο Τζορτζ Ουόκερ Μπους, πέρασε στη συνέχεια οκτώ χρόνια στον Λευκό Οίκο: ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος ενσάρκωνε τον πατρίκιο της Ανατολικής Ακτής, παρά τις ρίζες του στο Τέξας.
Ο Τζορτζ Χέρμπερτ Ουόκερ Μπους γεννήθηκε στις 12 Ιουνίου 1924 σε προάστιο της Βοστώνης, στη Μασαχουσέτη. Ο πατέρας του, ο Πρέσκοτ, ήταν ένας επιχειρηματίας, ο οποίος έγινε τραπεζίτης στην Ουόλ Στριτ και αντιπροσώπευσε το Κονέτικατ στην αμερικανική Γερουσία κατά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960.
Ο Μπους είχε γίνει δεκτός στο φημισμένο πανεπιστήμιο του Γέιλ, όμως στρατεύθηκε λίγο μετά το Περλ Χάρμπορ και έγινε στα 18 του ο νεώτερος αεροπόρος του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού. Επιβίωσε της πτώσης του αεροπλάνου του, το οποίο καταρρίφθηκε το 1944 από τους Γιαπωνέζους πάνω από τον Ειρηνικό, και αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του υποπλοιάρχου.
Μετά τον πόλεμο, ο Μπους, ο οποίος νυμφεύθηκε στις αρχές του 1945 την Μπάρμπαρα Πιρς και τελείωσε τις σπουδές του, έκανε περιουσία με το πετρέλαιο στο Τέξας και άρχισε να δραστηριοποιείται στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Το 1967 άρχισε την πρώτη από τις δύο θητείες του στη Βουλή των Αντιπροσώπων στην Ουάσινγκτον, πριν διοριστεί πρεσβευτής στον ΟΗΕ το 1971 από τον πρόεδρο Νίξον.
Αφού ηγήθηκε του κόμματος εν μέσω του σκανδάλου του Γουότεργκεϊτ, διορίσθηκε από τον πρόεδρο Τζέραλντ Φορτ επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής στην Κίνα και στη συνέχεια διηύθυνε τη κεντρική υπηρεσία πληροφοριών, πριν παυθεί μετά την άνοδο στην εξουσία του Δημοκρατικού Τζίμι Κάρτερ.
Έθεσε υποψηφιότητα για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις προεδρικές εκλογές του 1980, όμως την κούρσα κέρδισε ο Ρόναλντ Ρίγκαν, πριν τον επιλέξει ως υποψήφιο αντιπρόεδρό του.
«Είναι η οικονομία, ηλίθιε»
Για τον Μπους ξεκινάνε τότε τα 12 χρόνια που πέρασε στον Λευκό Οίκο: οκτώ ως αντιπρόεδρος του Ρίγκαν, πριν εκλεγεί με άνεση για να τον διαδεχθεί. Η προεδρία του συμπίπτει με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ένα ζήτημα που διαχειρίζεται με μεγάλη προσοχή.
Αντιθέτως αντιδρά σθεναρά στην εισβολή του Κουβέιτ το 1990 από τον Σαντάμ Χουσέιν, εξαπολύοντας τη μεγαλύτερη χερσαία επίθεση από το 1945. Μετά την ιρακινή ήττα, η δημοτικότητα του 41ου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών αγγίζει το 90%.Ο Μπους διατάσσει επίσης μια στρατιωτική επέμβαση για την ανατροπή του προέδρου του Παναμά Μανουέλ Νοριέγκα.
Όμως αυτές οι επιτυχίες στο εξωτερικό δεν τον εμποδίζουν να ηττηθεί ξεκάθαρα στα τέλη του 1992 από τον Μπιλ Κλίντον, ο οποίος ήταν 22 χρόνια μικρότερός του. Μια ήττα που είχε συνοψισθεί τότε από έναν σύμβουλο του Δημοκρατικού: «Είναι η οικονομία (το σημαντικό), ηλίθιε».
Ο Μπους, αφού είχε ορκιστεί κατά την προεκλογική εκστρατεία του το 1988 ότι δεν θα αυξήσει ποτέ τους φόρους, είχε τελικά δεχθεί να τους αυξήσει υπό την πίεση του Κογκρέσου. Και οι Ηνωμένες Πολιτείες πέρασαν μια ύφεση το 1991-1992 που είχε μεταφρασθεί σε ισχυρή αύξηση της ανεργίας.
Αφού αποσύρθηκε μετά την ήττα του σε προάστιο του Χιούστον, όπου το διεθνές αεροδρόμιο φέρει το όνομά του, ο Τζορτζ Χ. Ου. Μπους έγινε το 2001 ο δεύτερος αμερικανός πρόεδρος μετά τον Τζον Άνταμς που είδε τον γιό του να γίνεται επίσης πρόεδρος: ο Τζορτζ Ουόκερ Μπους διετέλεσε πρόεδρος από το 2001 έως το 2009 αφού ήταν επί πέντε χρόνια κυβερνήτης του Τέξας.
Λάτρης της ελεύθερης πτώσης με αλεξίπτωτο (είχα μάλιστα κάνει μία για να γιορτάσει τα 90 του χρόνια), ο Τζορτζ Χ. Ου. Μπους, ο οποίος επονομαζόταν επίσης «Μπους 41», για να διακρίνεται από τον γιό του, τον 43ο πρόεδρο, ήταν ο πιο ηλικιωμένος πρώην αμερικανός ηγέτης που βρισκόταν ακόμη στη ζωή, μια θέση που περνά τώρα στον κατά τρεις μήνες νεώτερό του Τζίμι Κάρτερ.
Εκτός από τον Τζορτζ τζούνιορ και τον Τζεμπ, κυβερνήτη της Φλόριντα από το 1999 έως το 2007 και αποτυχόντα υποψήφιο για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών το 2016, ο Τζορτζ και η Μπάρμπαρα Μπους απέκτησαν τέσσερα παιδιά, μεταξύ των οποίων μια κόρη που πέθανε σε μικρή ηλικία.
Τα τελευταία του χρόνια μετακινούνταν με αναπηρική πολυθρόνα εξαιτίας της νόσου του Πάρκινσον. Είχε εντούτοις μπορέσει να παρευρεθεί τον Απρίλιο 2018 στην κηδεία της συζύγου του, της Μπάρμπαρα, με την οποία έμεινε νυμφευμένος επί 73 χρόνια και η οποία έλεγε γι' αυτόν πως ήταν το πρώτο αγόρι που είχε φιλήσει.
19/12/2018 Πεθαίνει σε ηλικία 91 ετών, ο Αμερικανός στιχουργός Νόρμαν Γκίμπελ, που έγραψε μεταξύ των άλλων τους στίχους των τραγουδιών "Killing me softly" και "The girl from Ipanema"
Ο Νόρμαν Γκίμπελ καταγόταν από το Μπρούκλιν. Είχε τιμηθεί με Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού, μαζί με τον Ντέιβιντ Σάιρ, για το "It goes like it goes" που ερμήνευσε η Τζένιφερ Γουόρνς στην ταινία "Νόρμα Ρέι" το 1979. Επίσης, μαζί με τον επί πολλά χρόνια συνεργάτη του, Τσαρλς Φοξ, είχε κερδίσει το Γκράμι καλύτερου τραγουδιού για το "Killing me softly", με ερμηνεύτρια τη Ρομπέρτα Φλακ, το 1973.
Το 1965 είχε κερδίσει και πάλι Γκράμι καλύτερου δίσκου της χρονιάς, για το "The girl from Ipanema", μια μπόσα νόβα που επρόκειτο να γίνει ένα από τα πιο πολυπαιγμένα τραγούδια όλων των εποχών στο ραδιόφωνο.
Ο Ρόμπερτ Φολκ, με τον οποίο είχε γράψει περίπου 15 τραγούδια, τον αποχαιρέτισε με χιούμορ στο Facebook, αποκαλύπτοντας τη "συμβουλή" που του είχε δώσει ο Γκίμπελ αφού οι δυο τους συνέθεσαν ένα τραγούδι για λογαριασμό ενός γνωστού κινηματογραφικού παραγωγού. "Μην τους πεις ποτέ πόσο εύκολη είναι για εμάς αυτή η δουλειά και πόση χαρά μας δίνει να γράφουμε τραγούδια. Διαφορετικά, δεν θα μας ξαναδώσουν τόσα πολλά χρήματα!"
22/12/2018 Πεθαίνει σε ηλικία 94 ετών στην Ιερουσαλήμ ο Σίμτσα Ρότεμ, τελευταίος επιζών της εξέγερσης του γκέτο της Βαρσοβίας
Ο Σίμτσα Ρότεμ, γνωστός και ως Καζίκ, τον Μάιο του 1943 διετέλεσε μέλος της Οργάνωσης Αγώνα των Εβραίων που ξεκίνησε την εξέγερση στο γκέτο της κατεχόμενης από τους Ναζί Βαρσοβίας, σε μια πράξη αντίστασης στην προσπάθεια των Ναζιστών να μεταφέρουν τους εναπομείναντες κατοίκους του γκέτο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης ο Ρότεμ πολέμησε και διετέλεσε διαπραγματευτής μεταξύ των κατοίκων του γκέτο και της αποκαλούμενης «πλευράς των Αρίων».
28/12/2018 Πεθαίνει από καρκίνο σε ηλικία 79 ετών ο Ισραηλινός συγγραφέας Άμος Οζ
Ο Άμος Οζ γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ το 1939. Ασχολήθηκε με τη συγγραφή και τη δημοσιογραφία. Όμως, πριν ασχοληθεί με το συγκεκριμένο αντικείμενο, εργάστηκε επί πολλά χρόνια σε ένα κολλεκτιβοποιημένο αγρόκτημα (κιμπούτς).
Ακτιβιστής, συμμετείχε ενεργά επί μία εικοσαετία, στην πολιτική ζωή του Ισραήλ, ως μέλος διαφόρων ειρηνιστικών κινημάτων. Ο Ισραηλινός συγγραφέας ήταν ένας από τους πρώτους Ισραηλινούς που υποστήριξε ήδη μετά το τέλος του Πολέμου των έξι ημερών τη δημιουργία δύο κρατών στην Παλαιστίνη: ενός εβραϊκού και ενός παλαιστινιακού, ως την μόνη λύση για την ισραηλινο-παλαιστινιακή διαμάχη. Το 1978 συμμετέχει στην ίδρυση της οργάνωσης «Ειρήνη τώρα». Σε αντίθεση όμως με άλλα μέλη του φιλειρηνικού κινήματος στο Ισραήλ, δεν ήταν αντίθετος με την κατασκευή του Τείχους στη Δυτική Όχθη, που άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του '90, έχει όμως εκφράσει την αντίθεσή του στην πολιτική του εποικισμού της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας και ήταν από τους πρώτους που χαιρέτισαν τη συμφωνία του Όσλο και την έναρξη συνομιλιών με την PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης).
Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, διηγήματα, πολιτικά δοκίμια και παιδικά βιβλία. Το 1998, του απονεμήθηκε το βραβείο Ισραήλ για την λογοτεχνία, το 2005 το βραβείο Γκέτε, το οποίο στο παρελθόν έχει απονεμηθεί σε προσωπικότητες όπως ο Σίγκμουντ Φρόιντ και ο Τόμας Μαν, το 2007 το βραβείο Prince of Asturias Award of Letters και το 2008 το βραβείο Χάινριχ Χάινε. Επανειλημμένα ήταν υποψήφιος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Η πρώτη του συλλογή από ιστορίες (Where the Jackals Howl) δημοσιεύθηκε το 1965. Ένα χρόνο μετά, δημοσιεύτηκε το πρώτο του διήγημα (Elsewhere, Perhaps). Μέχρι το τέλος, ο Άμος Οζ έγραψε 18 βιβλία στα εβραϊκά και γύρω στα 450 άρθρα και δοκίμια. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε τουλάχιστον 30 γλώσσες.
Στα περισσότερα από τα έργα του Άμος Οζ η πλοκή τοποθετείται στη γειτονιά όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο συγγραφέας, ενώ οι ήρωές του παρουσιάζονται με μια ελαφρώς ειρωνική διάθεση.
Τα τελευταία χρόνια ζούσε με την οικογένειά του στην πόλη Αράντ του Ισραήλ. Ήταν υποψήφιος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2009.
Τα γνωστότερα μυθιστορήματά του είναι: «Ο Μιχαέλ μου» (το μυθιστόρημα που τον καθιέρωσε ως έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς του Ισραήλ), «Το μαύρο κουτί», «Η γυναίκα που γνώρισα», «Φίμα», «Νύχτα στο Τελ Κένταρ», «Η ίδια θάλασσα» και «Ιστορία αγάπης και σκότους». Σχεδόν όλα έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά και κυκλοφορούν από τις εκδ. Ψυχογιός και Καστανιώτη.
Ο Άντονι Μπουρντέν γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου 1956 στη Νέα Υόρκη. Ήταν διάσημος Αμερικανός σεφ, συγγραφέας και τηλεοπτική προσωπικότητα που έκανε διάσημο τον όρο «foodie» στις αρχές του 21ου αιώνα, μέσω των βιβλίων του και των τηλεοπτικών του εκπομπών.
8/6/2018: Πεθείνει σε ηλικία 102 ετών διάσημος αμερικανός φωτογράφος έγινε παγκοσμίως γνωστός για τις φωτογραφίες που τράβηξε στον πόλεμο της Κορέας (1950 – 53) για λογαριασμό του περιοδικού «Life» Ντέιβιντ Ντάγκλας Ντάνκαν Ο Ντέιβιντ Ντάγκλας Ντάνκαν ζούσε στην Κυανή Ακτή από τη δεκαετία του ‘60 και ήταν στενός φίλος του ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο και της οικογένειάς του.
Πεζοναύτης -που έλαβε μέρος από το 1942 στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο- ο Ντάνκαν έκανε τους στρατιώτες θέμα της δουλειάς του.
Στον πρόλογο του βιβλίου του, με τίτλο «This is war!» (Αυτός είναι ο πόλεμος!), που εκδόθηκε το 1951, έγραψε: «Ούτε μια αποθέωση σε αυτό το βιβλίο ούτε ένα συμπέρασμα που κάνει πάταγο. Απλώς, η επιθυμία να δείξω λίγο πώς ένας άνθρωπος πρέπει να υποφέρει όταν η χώρα του αποφασίζει να μπει στον πόλεμο».
Μέχρι τον θάνατό του θα σημαδευτεί από αυτό το ρεπορτάζ εν μέσω πολέμου στην Κορέα και θα είναι σφοδρός επικριτής των πολέμων που προκαλούν τραγωδίες.
Ο Μοσέ Μιζραχί είχε λάβει το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας το 1978 για την κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ρομέν Γκαρί «La vie devant soi» («Η ζωή μπροστά σου») την οποία γύρισε στη Γαλλία.
Η ταινία αυτή χάρισε επίσης στην Σιμόν Σινιορέ, που ερμηνεύει την κύρια ηρωίδα Μαντάμ Ρόζα, ένα βραβείο Σεζάρ καλύτερης ερμηνείας γυναικείου ρόλου το ίδιο έτος.
Γεννημένος το 1931 στην Αίγυπτο, μετανάστευσε στην υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη το 1946 με τη μητέρα και τον νεότερο αδελφό του. Ο τελευταίος θα σκοτωθεί στη διάρκεια αιγυπτιακής αεροπορικής επίθεσης το 1948 κατά τον ισραηλινο-αραβικό πόλεμο που ακολούθησε την ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ.
Ο Μοσέ Μιζραχί θα σπουδάσει κινηματογράφο τη δεκαετία του 1950 στη Γαλλία, εκεί όπου θα ξεκινήσει και τη σταδιοδρομία του ως σκηνοθέτης. Μοίραζε τη ζωή του ανάμεσα στο Ισραήλ και στη Γαλλία.
Άλλες δύο ταινίες του «Rosa, je t’ aime» (1972) και «La maison de la rue Chelouche» (1973) είχαν προταθεί για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας.
Διηύθυνε ορισμένους από τους μεγαλύτερους Γάλλους ηθοποιούς όπως οι Μπερναντέτ Λαφόν, Ζαν Ροσφόρ, Πιερ Ρισάρ και Ανί Ζιραρντό, αλλά και τον Αμερικανό ηθοποιό Τομ Χανκς στο «Every Time We Say Goodbye», μια ισραηλινο-αμερικανική παραγωγή του 1986.
Ο Μοσέ Μιζραχί δίδαξε επίσης κινηματογράφο για πολλά χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ.
Χωρισμένος από τη μυθιστοριογράφο και σεναριογράφο Ραχήλ Μιζραχί, ήταν ξαναπαντρεμένος με την ισραηλινή ηθοποιό και σκηνοθέτρια Μιχάι Μπατ Αντάμ
Η Αρίθα Φράνκλιν γεννήθηκε στο Μέμφις του Τενεσί το 1942. Ο πατέρας της της είπε ότι θα τραγουδήσει για βασιλιάδες και βασίλισσες. «Και για προέδρους», είχε προσθέσει εκείνη σε μια συνέντευξή της στους New York Times το 2007. Πράγματι, στη διάρκεια της καριέρας της η Φράνκλιν τραγούδησε για τον Τζίμι Κάρτερ και τον Μπιλ Κλίντον, για τη βασίλισσα Ελισάβετ αλλά και στην κηδεία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ενώ τιμήθηκε με το ανώτατο μετάλλιο που απονέμουν οι ΗΠΑ σε πολίτες, το 2005. Κέρδισε 18 βραβεία Γκράμι, ενώ ήταν η πρώτη γυναίκα που εισήλθε στο Rock and Roll Hall of Fame το 1987. Η ευκολία με την οποία ελισσόταν ανάμεσα στο γκόσπελ, την ποπ, τα μπλουζ, το ροκ και την όπερα την έκαναν να μοιάζει κυρίαρχη σε όλα τα είδη μουσικής, ενώ από πολύ νωρίς της προσέδωσαν τον τίτλο «Βασίλισσα της σόουλ», χωρίς ποτέ κανείς να τολμήσει να ορίσει τη διάδοχό της.
Η Αρίθα Φράνκλιν μεγάλωσε στο Ντιτρόιτ, ενώ ο φόβος της για τα αεροπλάνα την περιόριζε να μετακινείται οδικώς και μόνο στην Αμερική. Εχασε τη μητέρα της προτού κλείσει τα 10 της χρόνια. Ο πατέρας της, ο αιδεσιμότατος Φράνκλιν, ήταν γνωστός για την απίστευτη φωνή του αλλά και ως γόης της εποχής με αδυναμία στις γυναίκες.
Η Αρίθα γρήγορα μπήκε στη χορωδία της εκκλησίας αλλά οι δυνατότητές της την οδήγησαν πρώτα στην Columbia και μετά στην Atlantic, με την οποία έκανε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της.
Μητέρα τεσσάρων γιων, έκανε τον πρώτο και τον δεύτερο γιο της σε πάρα πολύ μικρή ηλικία, η Φράνκλιν παντρεύτηκε δύο φορές. Για πολλά χρόνια πάλευε να διατηρήσει μια καλή φυσική κατάσταση, ενώ ταυτόχρονα αντιμετώπιζε προβλήματα αλκοολισμού και ήταν μανιώδης καπνίστρια. Από το 2010 και έπειτα, αντιμετώπιζε πιο σοβαρά προβλήματα υγείας που την οδήγησαν να ακυρώσει συναυλίες της και να απέχει από δημόσιες εμφανίσεις.
Ο Κόφι Ανάν (8 Απριλίου 1938 – 18 Αυγούστου 2018) ήταν ο έβδομος γενικός γραμματέας του Ο.Η.Ε. από το 1997 μέχρι το 2006. Όπως αναφέρει η wikipedia, γεννήθηκε στο Κουμάσι της Γκάνας και σπούδασε οικονομικά και διοίκηση επιχειρήσεων στην Γκάνα, τις ΗΠΑ και την Ελβετία. Το 1962 άρχισε να εργάζεται στον Ο.Η.Ε. ως διοικητικός και οικονομικός υπάλληλος του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας στην Γενεύη.
Κατόπιν ανέλαβε διάφορες διοικητικές θέσεις σε οργανισμούς και υπηρεσίες του ΟΗΕ, φθάνοντας έως τις θέσεις του βοηθού γενικού γραμματέα για θέματα διαχείρισης προσωπικού (1987-1990), του βοηθού γενικού γραμματέα για θέματα προγραμματισμού (1990-1992), του βοηθού γενικού γραμματέα και του δεύτερου γενικού γραμματέα για θέματα ειρηνευτικών αποστολών (1992-1996).
Την 1 Ιανουαρίου 1997, ο Κόφι Ανάν ανέλαβε τη θέση του γενικού γραμματέα του Ο.Η.Ε. σε αντικατάσταση του Αιγυπτίου Μπούτρος Μπούτρος-Γκάλι. Η θητεία του στη θέση αυτή ανανεώθηκε την 1 Ιανουαρίου 2002 και έληξε στις 31 Δεκεμβρίου 2006. Είναι ο δεύτερος Αφρικανός γενικός γραμματέας του ΟΗΕ και ο πρώτος διοικητικός υπάλληλος του Οργανισμού που κατόρθωσε να φτάσει μέχρι την υψηλότερη διοικητική και πολιτική βαθμίδα των Ηνωμένων Εθνών.
Στα επιτεύγματα της θητείας του συμπεριλαμβάνονται η απομάκρυνση των ινδονησιακών στρατευμάτων κατοχής από το Ανατολικό Τιμόρ (1999), η απομάκρυνση του Ισραηλινού Στρατού από τον Νότιο Λίβανο (2000), καθώς και διάφορες πρωτοβουλίες για την επίλυση πολλών προβλημάτων του πλανήτη (AIDS, φτώχεια, κ.ά.). Το 2001 του απονεμήθηκε από κοινού με τον ΟΗΕ το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Στις αποτυχίες του Κόφι Ανάν συμπεριλαμβάνονται η μη αποτελεσματική επίλυση του πολέμου της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και ο διαμελισμός της χώρας, η ασυντόνιστη συμμετοχή του ΟΗΕ για την ειρήνευση στο Κοσσυφοπέδιο, η επίθεση των ΗΠΑ και της Βρετανίας στο Ιράκ το 2003 χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., καθώς και η αδυναμία επιβολής μίας δίκαιης λύσης στα προβλήματα παράνομης κατοχής στην Παλαιστίνη και την Κύπρο.
Κατά πολλούς παρατηρητές, ο Κόφι Ανάν δεν μπόρεσε να δείξει την απαραίτητη πυγμή και ανεξαρτησία αποφάσεων απέναντι στους Αμερικανούς, με αποτέλεσμα να έχει πληγεί ανεπανόρθωτα η παγκόσμια αξιοπιστία του Ο.Η.Ε..
Ο Κόφι Ανάν μιλούσε απταίστως αγγλικά, γαλλικά και διάφορες αφρικανικές γλώσσες. Παντρεμένος με την σουηδή δικηγόρο και καλλιτέχνιδα Νάνε Ανάν, είχε αποκτήσει τρία παιδιά.
Ο Μπαρτ Ρέινολντς γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1936, είχε ολλανδούς, Άγγλους, Ιρλανδο-σκωτσέζους και Σκωτσέζους προγόνους, ενώ λέγεται ότι είχε και ρίζες από τη φυλή των Τσερόκι. Στην αυτοβιογραφία του το 2014 « But Enough About Me» ο Ρέινολντς λέει ό τι η μητέρα του είχε ιταλικές ρίζες.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του συχνά ισχυριζόταν ότι είχε γεννηθεί στο Waycross της Τζόρτζια, ωστόσο το 2015 επιβεβαιώθηκε ότι είχε γεννηθεί στο Λάνσινγκ του Μίσιγκαν. Εκεί ζούσε η οικογένειά του, πρωτού ο πατέρας του ενταχθεί στον Αμεικανικό Στρατό. Μαζί με την μητέρα του και την αδελφή του ακολούθησαν τον πατέρα του στο Fort Leonard Wood στο Μισούρι, όπου έζησαν για δύο χρόνια. Όταν ο πατέρας του μετατέθηκε στην Ευρώπη, οι οικογένεια μετακόμισε στο Lake City του Μιζούρι, όπου είχε μεγαλώσει η μητέρα του.
Το 1946, η οικογένεια μετακόμισε ξανά, αυτή τη φορά στο Ριβιέρα Μπιτς της Φλόριντα. Στα νεανικά του χρόνια έπαιζε ποδόσφαιρο, όμως αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει, όταν υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στο γόνατο, έπειτα από τροχαίο ατύχημα.
Τότε άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα στο Palm Beach Junior College, όπου το υποκριτικό του ταλέντο ανακάλυψε ο Watson B Duncan III, ένας Άγγλος καθηγητής, στον οποίο άρεσε πολύ ο τρόπος με τον οποίο διάβαζε τα έργα του Σαίξπηρ. Όπως είχε πει αργότερα ο Ρέινολντς, ο Duncan ήταν η πιο σημαντική επιρροή στη ζωή του.
Σύντομα ξεκίνησε να εργάζεται τόσο στο θέατρο, όσο και στην τηλεόραση. Όμως, καθυστέρησε να ακολουθήσει το δρόμο του Χόλιγουντ, καθότι έχασε την αυτοπεποίθησή του, όταν απορρίφθηκε στην πρώτη του οντισιόν για το πολεμικό δράμα Sayonara το 1957. Κι ο λόγος ήταν επειδή έμοιαζε πολύ στον Μάρλον Μπράντο, ο οποίος πήρε τελικά το ρόλο. Το ντεμπούτο του έγινε τελικά το 1961 με την ταινία «Angel Baby», ένα θρίλερ για τον θρησκευτικό φανατισμό στον Αμερικανικό Νότο.
Η γυμνή φωτογράφιση στο Cosmopolitan που τον έκανε σύμβολο του σεξ
Το προφίλ του απογειώθηκε το 1972, όταν μία γυμνή φωτογράφισή του για το περιοδικό Cosmopolitan τον ανέδειξε σε σύμβολο του σεξ. Ο ίδιος πολλά χρόνια αργότερα δήλωσε ότι δεν το μετάνιωσε ποτέ.
Τις φωτογραφίες τράβηξε ο Ιταλός Φραντσέσκο Σκαβούλο, ο οποίος συνεργαζόταν με το περιοδικό. Οι πόζες που είχαν δοκιμάσει ατελείωτες και με τον Ρέινολντς να κρύβει τα... επίμαχα είτε με το χέρι του, είτε με καπέλο ή ακόμα και με ένα σκύλο .
Η φωτογραφία που δημοσιεύτηκε επιλέχτηκε από τον ηθοποιό και ήταν εκείνη που κρύβει τα επίμαχα με το χέρι του. Είχε αποκαλύψει, δε, ότι το χαμόγελο του ήταν αποτέλεσμα... αλκοόλ και όχι οδηγία του καλλιτένχη. Το τεύχος Απριλίου 1972 έγινε ανάρπαστο, πουλώντας περισσότοερα από 1,5 εκατομμύρια αντίτυπα.''
Η κινηματογραφική του καριέρα, ωστόσο εκτοξεύτηκε με την ταινία «Όταν ξέσπασε η βία», όπου πρωταγωνίστησε με τον Γιον Βόιτ. Η ταινία, γνωστή για την αμφιλεγόμενη σκηνή σεξουαλικής επίθεσης σε έναν από τους εκδρομείς, έκανε τον Ρέινολντς σταρ, ενώ η ταινία προτάθηκε για τρία Όσκαρ.
Στο αποκορύφωμα της καριέρας του ήταν ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς της κινηματογραφικής βιομηχανίας και οι ταινίες του ήταν μεταξύ των κορυφαίων σε εισιτήρια στο αμερικανικό box office.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '80 όμως, η καριέρα του παρουσίασε κάμψη μέχρι το 1997, όταν προτάθηκε για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία «Ξέφρενες νύχτες» (Boogie Nights), ενώ είχε τιμηθεί με Emmy για την ερμηνεία του στην τηλεοπτική σειρά Evening Shade (1990-94).
Είχε παντρευτεί δύο φορές και είχε αποκτήσει ένα παιδί με την δεύτερη σύζυγό του, την ηθοποιό Λόνι Άντερσον.
Ο Αζναβούρ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 22 Μαΐου του 1924 σε μια καλλιτεχνική οικογένεια εμιγκρέδων που βρέθηκαν στη γαλλική πρωτεύουσα για να γλιτώσουν από τη ζοφερή κατάσταση στη διαλυμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το πραγματικό του όνομα ήταν Βαγινάκ Αζναβουριάν, γιος του Αρμένη Μικαέλ Αζναβουριάν, βαρύτονου από την Τυφλίδα, και της ηθοποιού Κναν Μπαγδασαριάν, από τη Σμύρνη. Σύμφωνα με το βιογραφικό του είχε λάβει τα πρώτα μαθήματα μουσικής από τους γονείς του και από την ηλικία των μόλις πέντε ετών συμμετείχε σε παραστάσεις βαριετέ, συνοδεύοντας τον πατέρα του παίζοντας κιθάρα. Σε ηλικία εννέα ετών εγκατέλειψε το σχολείο –κάτι για το οποίο πάντα θα μετάνιωνε–, προκειμένου να συνεχίσει τις παραστάσεις του. Ο νεαρός Βαγινάκ χόρευε, έκανε σκετς και τραγουδούσε με το καλλιτεχνικό όνομα Σαρλ Αζναβούρ. Το 1946, σε μια παράσταση, τον εντόπισε η θρυλική Εντίθ Πιάφ, η οποία τον πήρε στην περιοδεία της στις ΗΠΑ, ενώ για ένα διάστημα ο νεαρός Αζναβούρ θα άνοιγε το σόου της στο Μουλέν Ρουζ. Η άνοδός του υπήρξε μετεωρική στα 50s και κορυφώθηκε τη δεκαετία του 1960. O Αζναβούρ ήταν ένας σόουμαν, με χαρακτηριστική φωνή και έναν πρωτοφανή ριζοσπαστισμό στο τραγούδι του καθώς έσπαγε συνεχώς ταμπού με τους στίχους του· χαρακτηριστικά, το 1973 θα έγραφε και θα τραγουδούσε το «What makes a man», για έναν τραβεστί.
Ο Αζναβούρ υπήρξε ένας άοκνος ερμηνευτής 1.300 τραγουδιών, ένας εξωπραγματικός «πωλητής» 180 εκατομμυρίων δίσκων.
Ομως ο ίδιος, ορμώμενος από την κληρονομιά των ημερών του βαριετέ, έλεγε ότι βλέπει περισσότερο τον εαυτό του ως «ηθοποιό που τραγουδά από τραγουδιστή που παίζει». Ηταν εξάλλου τέτοια η δημοτικότητά του που παρά το μη λαμπερό παρουσιαστικό του είχε παίξει σε περίπου 60 κινηματογραφικές ταινίες.
Στη μακρά ζωή του τιμήθηκε με πάμπολλα βραβεία μεταξύ των οποίων τον Χρυσό Λέοντα της Βενετίας, το βραβείο Βικτουάρ της Γαλλίας, το βραβείο Σιζάρ, το βραβείο του 30ου Φεστιβάλ κινηματογράφου Αιγύπτου, όπως επίσης μετάλλιο της Γαλλικής Ακαδημίας, του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής, Ιππότη Τάγματος του Καναδά, Ιππότη Τάγματος της Αρμενίας, παράσημο της Δημοκρατίας Ναγκόρνο Καραμπάχ καθώς και χωρών της Λατινικής Αμερικής. Πρωτοστάστησε στην αποστολή βοήθειας στην Αρμενία και Αϊτή όταν επλήγησαν από σεισμούς. Κατείχε διπλωματικό διαβατήριο Γαλλίας και Αρμενίας και ήταν πρέσβης καλής θέλησης της Αρμενίας στην UNESCO, καθώς επίσης και μόνιμος αντιπρόσωπος της Αρμενίας στον ΟΗΕ. Στην Αρμενία ανακηρύχθηκε εθνικός ήρωας ενώ μεγάλη πλατεία της πρωτεύουσας Γερεβάν φέρει το όνομά του.
Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους, το 1998 το CNN είχε κατατάξει τον Αζναβούρ στην τριάδα των σημαντικότερων και επιδραστικότερων τραγουδιστών του 20ου αιώνα μαζί με τον Ελβις Πρίσλεϊ και τον Μπομπ Ντίλαν –ναι, ο Φρανκ Σινάτρα δεν ήταν στην τριάδα. Κάποιοι βέβαια τον είχαν αποκαλέσει «Γάλλο Σινάτρα», όμως ο Σινάτρα δεν έγραφε τα δικά του τραγούδια όπως έκανε κατά εκατοντάδες (!) ο Αζναβούρ. Και όλα αυτά από έναν άνθρωπο που όταν ξεκινούσε του είχαν πει ότι «είναι πολύ κοντός, πολύ άσχημος και δεν μπορούσε να τραγουδήσει»…
Η Μονσεράτ Καμπαγιέ (Montserrat Caballé, πλήρες ονοματεπώνυμο María de Montserrat Viviana Concepción Caballé i Folch ) αποφοίτησε από το Ωδείο της Βαρκελώνης το 1954 και έκανε το επαγγελματικό ντεμπούτο της το 1956 στην Βασιλεία, στην παράσταση της όπερας Μποέμ του Τζιάκομο Πουτσίνι.
Οι δυνατότητες της φωνής της έγιναν αντιληπτές, όταν η Μονσερά Καμπαγιέ είναι ακόμη 14 ετών.
Σπουδάζει πιάνο πιάνο και φωνητική από την ηλικία των 6. Ολοκληρώνει τις μουσικές σπουδές της στο Ωδείο της Βαρκελώνης σε ηλικία 23 ετών. «La serva padrona» του Περγκολέζι είναι η πρώτη όπερα, στην οποία συμμετέχει επαγγελματικά και με το τέλος της παράστασης καβγαδίζει με τον μαέστρο, ο οποίος την επιπλήττει ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου το κοινό έβλεπε την πλάτη της. Του εξηγεί ότι φοβόταν και ντρεπόταν και δεν ήθελε τα βλέμματα του κόσμου να την αποσπούν από το στόχο της.
H μεγάλη σοπράνο, η οποία είχε αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια, συμπλήρωσε στην καριέρα της περισσότερες από 4,000 παραστάσεις στην πεντηκονταετή διαδρομή της στη μουσική και μένει στην Ιστορία σαν μία από τις μεγαλύτερες ντίβες της όπερας, κάτι που η ίδια με σεμνότητα απέρριπτε:.
«Δεν θεωρώ τον εαυτό μου θρύλο της όπερας, ούτε την ‘τελευταία ντίβα’ όπως με αποκαλούν συχνά οι δημοσιογράφοι. Κάθε εποχή έχει τις ντίβες της και στη δική μου περίπτωση το μόνο που έκανα είναι να κάνω τη δουλειά μου καλά, κατά το δυνατόν στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο».
Η περιουσία του ανερχόταν σε 20,3 δισ. δολάρια, σύμφωνα με το περιοδικό Forbes.
Ο Πολ Αλεν ήταν μεταξύ άλλων ιδιοκτήτης της ομάδας του αμερικάνικου φούτμπολ Σιάτλ Σίχοκς καθώς και των Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς, ομάδας του ΝΒΑ. Ηταν επίσης γνωστός για το φιλανθρωπικό του έργο, ειδικά στον τομέα της υγείας. Δεν ήταν εξωστρεφής όπως ο Γκέιτς. Παρέμενε ένας ταπεινός τύπος, που απολάμβανε τα σπορ και να παίζει κιθάρα. Η Wall Street Journal, στη νεκρολογία του, τον χαρακτήρισε τέλειο κιθαρίστα και υπενθύμισε ότι είχε φτιάξει ολόκληρο στούντιο στη θαλαμηγό του και πως η μπάντα του, οι Paul Allen and the Underthinkers, είχαν κυκλοφορήσει ένα αξιόλογο άλμπουμ το 2013.
Παρότι -σε αντίθεση με τον Μπιλ Γκέιτς- προτιμούσε να αποφεύγει τα φώτα της δημοσιότητας, ο Αλεν έγραψε μια αυτοβιογραφία που κυκλοφόρησε το 2011. Στο βιβλίο περιέγραφε μεταξύ άλλων το πώς ο — παιδικός του φίλος — Γκέιτς, τον οποίο έπεισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του στο Χάρβαρντ για να ιδρύσουν μια εταιρεία που θα παρήγαγε υπολογιστές και λογισμικό, είχε αποδυθεί σε μηχανορραφίες για να μειωθεί το μετοχικό κεφάλαιο του Αλεν στην Microsoft. «Νομίζω ότι εξέπληξα τον Μπιλ με το βιβλίο μου» είχε πει τότε με νόημα… Σε εκείνο το βιβλίο ο Αλεν είχε ουσιαστικά «ξαναπεί» την ιστορία της Microsoft, καθώς για πρώτη φορά παρουσίαζε τον εαυτό του ως τον οραματιστή, τον άνθρωπο με τις ιδέες και τον Μπιλ Γκέιτς ως «πωλητή». «Εγώ ερχόμουν και του παρουσίαζα δέκα καλές ιδέες και βέβαια μετά άλλες δέκα που δεν θα μας πήγαιναν πουθενά. Εκείνος θα τις ήλεγχε αν μπορούν να γίνουν. Ηταν ο λογικός έλεγχος σε ένα ποτάμι από ιδέες», είχε περιγράψει ο Αλεν. Ισως όμως η πιο ενδιαφέρουσα αναφορά του ήταν μια συνομιλία του το 1974 με τον Γκέιτς. «Είχαμε πει τότε μεταξυ μας: “Κοίτα, αν είμαστε αρκετά επιτυχημένοι, ίσως να φτιάξουμε μια εταιρεία που θα μπορούσε να έχει και 35 υπαλλήλους”»… Οταν έφυγε από τη Microsoft ο Αλεν, η εταιρεία μετρούσε 500 εργαζόμενους. Σήμερα αριθμεί περί τους 90.000.
ως μούσα του Κλιντ Ίστγουντ καθώς συμμετείχε σε έξι ταινίες του, όπως οι «The Outlaw Josey Wales», «Dirty Harry» «Sudden Impact» και «Every Which Way But Loose».
Η υποψήφια για Όσκαρ το 1968 ηθοποιός, υπέφερε από καρκίνο στο μαστό και στα κόκαλα.
Η Λόκε γεννήθηκε στη Sandra Louise Smith και δούλευε σε ραδιοφωνικό σταθμό στο Τενεσί. Με την υποκριτική αποφάσισε να ασχοληθεί όταν κέρδισε σε ένα τάλεντ σόου όταν έψαψνα να βρουν βρουν παρτενέρ για τον Άλαν Άρκιν στην ταινία «The Heart is a Lonely Hunter» το 1968.
Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο της χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ στην κατηγορία Β΄ Γυναικείου Ρόλου. Τελικά έχασε το Όσκαρ από την Ρουθ Γκόρντον η οποία το κέρδισε για την ερμηνεία της στο θρίλερ του Ρομάν Πολάνσκι «Rosemary’s Baby».
Ο Αμερικανός συγγραφέας βρισκόταν πίσω από τους Spider-Man, Iron Man, Fantastic 4, Hulk, X-Men, Black Panther, Thor, Daredevil, The Avengers και άλλες διάσημες φιγούρες υπερηρώων στον μαγικό κόσμο της Marvel. Για τους λάτρεις των κόμικ ήταν η «ψυχή της Marvel», ο άνθρωπος που απογείωσε τη Marvel Comics και τη μετέτρεψε από έναν μικρό εκδοτικό οίκο σε ένα παγκόσμιο brand, σε κερδοφόρα επιχείρηση με παρουσία σε πολλούς κλάδους ψυχαγωγίας.
Προκειμένου να τιμηθεί η συνεισφορά του, έκανε εμφανίσεις λίγων δευτερολέπτων σχεδόν σε όλες τις ταινίες με ήρωες της Μarvel που έχουν προβληθεί στους κινηματογράφους τα τελευταία χρόνια.
Γεννημένος στις 28 Δεκεμβρίου του 1922, ο Λι ξεκίνησε να εργάζεται το 1939 ως βοηθός στην εταιρεία Timely Comics και πολύ γρήγορα ξεχώρισε για το έργο την αστείρευτη φαντασία και δημιουργικότητά του.
Στις 17 Νοεμβρίου του 2008 τιμήθηκε από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα με το Εθνικό Μετάλλειο των Τεχνών, τη μεγαλύτερη καλλιτεχνική διάκριση της χώρας, ενώ το 2017 άφησε την υπογραφή και τα αποτυπώματα των χεριών και των ποδιών του σε ειδικά διαμορφωμένη πλακέτα, η οποία τοποθετήθηκε στον προαύλιο χώρο του TCL Chinese Theatre IMAX στο Χόλυγουντ.
Το 2017, είχε πεθάνει η σύζυγός του, Τζόαν, σε ηλικία 95 ετών. Ήταν μαζί για 70 χρόνια.
Ποιητής, παραγωγός, σκηνοθέτης βραβευμένων ταινιών και ντοκιμαντέρ, υπήρξε ένας άνθρωπος που επηρέασε, με την παρουσία και τη δημιουργικότητα του την ιταλική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Σε ηλικία 20 μόλις ετών απέσπασε το έγκυρο λογοτεχνικό βραβείο Βιαρέτζιο, ενώ στον κινηματογράφο εργάσθηκε αρχικά ως βοηθός του Πιέρ Πάολο Παζολίνι και δημιουργός ντοκιμαντέρ. Όπως γράφει η ιταλική εφημερίδα La Repubbica, το «φαινόμενο Μπερτολούτσι» εξερράγη το 1972 με το έργο "Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι", το όλο σκάνδαλο που δημιουργήθηκε και φυσικά τη σχετική λογοκρισία. Η ιταλική εφημερίδα αναφέρεται χαρακτηριστικά σε «μεσαιωνική πυρά στην οποία πέταξαν το φιλμ». Κάτι όμως που δημιούργησε και την διεθνή φήμη του σκηνοθέτη. Παράλληλα, το 1987 ο Μπερτολούτσι καταφέρνει να κερδίσει οκτώ Όσκαρ με τον «Τελευταίο Αυτοκράτορα», ένα έργο που του ανοίγει τις πύλες τις Κίνας και τον επιβάλλει στο διεθνές στερέωμα.
Από τις πιο διασημότερες ταινίες του ήταν το «Τσάι στη Σαχάρα» και "Io ballo da sola", ένας ύμνος στην αξία της ζωής. «Πρόκειται για τον κορυφαίο δημιουργό της ιταλικής Νουβέλ Βάγκ», γράφει σήμερα ο Τύπος.
Το 2003 με το "Οι Ονειροπόλοι" ο Μπερτολούτσι «επιστρέφει» στο 1968, αλλά σε μια εντελώς ιδιωτική διάσταση με τρεις νέους, οι οποίοι, ενώ το Παρίσι φλέγεται, ανακαλύπτουν την σεξουαλική τους ταυτότητα. Το 2012, ο μεγάλος ιταλός σκηνοθέτης γυρίζει το τελευταίο του έργο στην Ρώμη, «Εγώ και εσύ», έναν έντονο διάλογο μεταξύ δυο αδελφών.
Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι έζησε, κατά κύριο λόγο, στην Αιώνια Πόλη και στο Λονδίνο. Με έντονη ευαισθησία και ενδιαφέρον για όλη την ευρωπαϊκή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Και για τον λόγο αυτό, ήταν από τους πιο ένθερμους και ειλικρινείς υποστηρικτές των Ελλήνων που βρήκαν καταφύγιο στην Ιταλία αντιστεκόμενοι στην στρατιωτική δικτατορία.
Tα έργα του
1964: Πριν την επανάσταση
1970: Η στρατηγική της αράχνης
1970: Ο κονφορμίστας
1972: Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι
1976: 1900
1987: Ο τελευταίος αυτοκράτορας
1993: Ο μικρός Βούδας
2003: Οι ονειροπόλοι
2012: Εγώ και εσύ
Ο συγκεκριμένος δημιουργός, κατάφερε να συνδυάσει τον σουρεαλισμό των 90s με τη δική του παιδική αφέλεια, σε ένα πρόγραμμα κινουμένων σχεδίων που έφερε τα πάνω κάτω στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμασταν ως τότε τα καρτούν. Μέσα από 242 επεισόδια, δύο ταινίες και ακόμα μία στα σκαριά, χιλιάδες χιουμοριστικά memes που εμπνεύστηκαν από το δαιμόνιο χιούμορ του Μπομπ Σφουγγαράκη, ένα μιούζικαλ που έφτασε ως το Μπρόντγουεϊ και, φυσικά, τις τσάντες, τις κασετίνες και τα μπλουζάκια που φορούν τα μικρά αλλά και τα ενήλικα…παιδάκια, μπορούμε να μιλάμε για έναν Τιτάνα της ποπ κουλτούρας. Εναν κατακίτρινο, τετράγωνο Τιτάνα, με γουρλωτά μάτια, δύο πεταχτά δόντια, ντυμένο με πουκάμισο, γραβάτα, κοντό σορτσάκι και μαύρες γυαλιστερές μπότες. Ο Μπομπ, μέσω της αφελούς ευφυίας του Χίλενμπεργκ, ήταν άλλωστε εκείνος που πριν από μία δεκαετία τάραξε τα λιμνάζοντα νερά στην ιστορία των παιδικών προγραμμάτων, όταν κατηγορήθηκε ως…διαφθορέας των νέων.
Ως «αποδιοπομπαίος σπόγγος», δικάστηκε από στενόμυαλες επιτροπές γονέων και κηδεμόνων, που έβρισκαν το χιούμορ της σειράς παρατραβηγμένο και επικίνδυνο, μιας και υπήρχαν πολλά υποβρύχια υπονοούμενα, ότι η σχέση του Μπομπ του Σφουγγαράκη με τον Πάτρικ τον Αστερία, ήταν κάτι παραπάνω από φιλική. Δέκα χρόνια αργότερα, με τα social media να θριαμβεύουν και κάθε ομοφοβική κρίση να στηλιτεύεται σχεδόν ακαριαία, η ρευστή όσο και τα ρεύματα της θάλασσας σεξουαλική ταυτότητα του Μπομπ όχι μόνο είναι αποδεκτή, αλλά έχει γίνει και σημαία της διαφορετικότητας.
Ενα από τα πρώτα σχέδια του «Μπομπ Σφουγγαράκη» μαζί με σημειώσεις του Χίλενμπεργκ Ο Χίλενμπεργκ είχε τρέλα με τη ζωή στον βυθό. Από πιτσιρίκι λάτρευε τις καταδύσεις και ό,τι είχε να κάνει με τον Ζακ Κουστό. Εγινε δημιουργός κινουμένων σχεδίων όταν απέτυχε να γίνει υδροβιολόγος! Οπως είχε πει σε συνέντευξή του ο Τομ Κένι, ο άνθρωπος που δίνει τη φωνή του στον Μπομπ Σφουγγαράκη, «το πρόγραμμα αυτό περιέχει αρχετυπικά αστεία που ισχύουν εδώ και εκατοντάδες χρόνια και πάνε πιο πίσω κι από την εποχή του Σαίξπηρ». Πρόκειται με άλλα λόγια, για μία αφιλτράριστη και ακομπλεξάριστη αίσθηση του χιούμορ που στο τέλος της κάθε ημέρας και του κάθε επεισοδίου, περνά σε παιδιά και μεγάλους μηνύματα του τύπου: «Να είσαι ο εαυτός σου. Ακόμη κι αν ο εαυτός σου δεν είναι κάτι το καταπληκτικό, το καταπληκτικό είναι ότι είσαι εσύ». Μπομπ και Πάτρικ: μία δυνατή φιλία, που ξεμπρόστιασε τους ομοφοβικούς
Το ενδιαφέρον με τον Μπομπ είναι ότι παράλληλα με το πολυάριθμο ανήλικο κοινό του, κέρδισε και το αντίστοιχο ενήλικο. Οι «μεγάλοι» δηλαδή, άρχισαν να το βλέπουν φανατικά, παράλληλα με τα παιδιά. Και δεν πρόκειται για ενήλικες που έχουν παιδιά, οπότε βλέπουν αναγκαστικά αυτό που βλέπουν εκείνα. Οπως προκύπτει από ποιοτικές έρευνες κοινού, φανατικοί του Μπομπ είναι επίσης άνδρες μεταξύ 20-40 ετών, ελεύθεροι, άτεκνοι και ορκισμένοι φαν του υποβρύχιου χιούμορ. «Ο Μπομπ είναι ένα τετραγωνισμένο σφουγγαράκι του εμπορίου, παρόμοιο με αυτά με τα οποία πλένουμε τα πιάτα, ή καθαρίζουμε τα πλακάκια του μπάνιου. Οι γονείς του πάντως, είναι κανονικά, «φυσικά» σφουγγάρια. Ο Μπομπ βγήκε διαφορετικός, είχε το τετράγωνο γονίδιο» είχε πει σε παλιότερη συνέντευξή του στον Guardian ο Χίλενμπεργκ, επιμένοντας για το πόσο σημαντικό είναι να είσαι διαφορετικός.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι ο Μπομπ εργάζεται σκληρά ως υπάλληλος στο μπεργκεράδικο του αυταρχικού και τσιγκούνη κυρίου Καβούρη. Είναι από τους λίγους καρτουνίστικους βιοπαλαιστές της τηλεόρασης. Υπάρχουν σημερινοί εικοσάρηδες που χρωστούν πολλά στον Μπομπ Σφουγγαράκη για την παρατεταμένη παιδικότητά τους. Και φυσικά, εξακολουθούν να τον παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον μέχρι σήμερα. Μέσα από τις ατέλειωτες πλάκες του βυθού, αλλά και τις φροϋδικές αναλαμπές που ξεστομίζει ενίοτε ο Μπομπ με την ίδια αφέλεια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα πλάσμα που ενώ ζει στον βυθό, έχει φέρει πολλά χρήσιμα πράγματα στην επιφάνεια. Αρχικά ο Χίλενμπεργκ τον είχε ονομάσει «SpongeBoy» και όχι «SpongeBob», αλλά το όνομα ήταν ήδη κατοχυρωμένο από μία εταιρεία με προϊόντα καθαρισμού, οπότε προχώρησε, και μάλλον καλύτερα, στην εναλλακτική λύση.
Ο Χίλενμπεργκ πέθανε νεότατος, μόλις 57 ετών, αλλά η κληρονομιά που άφησε στην ποπ κουλτούρα είναι τεράστια. Σαν ένα αχόρταγο σφουγγάρι και ο ίδιος, ήξερε να απορροφά όσα έφερνε στον δρόμο η ζωή του και να τα επιστρέφει πίσω, λουσμένα στο χιούμορ και στο χρώμα.
Ο Τζορτζ Χέρμπερτ Ουόκερ Μπους, ο 41ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ο οποίος διαχειρίσθηκε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και απελευθέρωσε το Κουβέιτ από τον Σαντάμ Χουσέιν, πέθανε χθες, Παρασκευή, σε ηλικία 94 ετών, μερικούς μόνο μήνες μετά τη σύζυγό του Μπάρμπαρα, τη γυναίκα με την οποία παρέμεινε παντρεμένος επί 73. Το ζευγάρι είχε πέντε παιδιά και 17 εγγόνια.
Γιος γερουσιαστή, μέλος του Κογκρέσου, διπλωμάτης, αρχηγός της CIA, αντιπρόεδρος, πρόεδρος (1989-1993), πατέρας δύο κυβερνητών, ο μεγαλύτερος από τους οποίους, ο Τζορτζ Ουόκερ Μπους, πέρασε στη συνέχεια οκτώ χρόνια στον Λευκό Οίκο: ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος ενσάρκωνε τον πατρίκιο της Ανατολικής Ακτής, παρά τις ρίζες του στο Τέξας.
Ο Τζορτζ Χέρμπερτ Ουόκερ Μπους γεννήθηκε στις 12 Ιουνίου 1924 σε προάστιο της Βοστώνης, στη Μασαχουσέτη. Ο πατέρας του, ο Πρέσκοτ, ήταν ένας επιχειρηματίας, ο οποίος έγινε τραπεζίτης στην Ουόλ Στριτ και αντιπροσώπευσε το Κονέτικατ στην αμερικανική Γερουσία κατά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960.
Ο Μπους είχε γίνει δεκτός στο φημισμένο πανεπιστήμιο του Γέιλ, όμως στρατεύθηκε λίγο μετά το Περλ Χάρμπορ και έγινε στα 18 του ο νεώτερος αεροπόρος του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού. Επιβίωσε της πτώσης του αεροπλάνου του, το οποίο καταρρίφθηκε το 1944 από τους Γιαπωνέζους πάνω από τον Ειρηνικό, και αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του υποπλοιάρχου.
Μετά τον πόλεμο, ο Μπους, ο οποίος νυμφεύθηκε στις αρχές του 1945 την Μπάρμπαρα Πιρς και τελείωσε τις σπουδές του, έκανε περιουσία με το πετρέλαιο στο Τέξας και άρχισε να δραστηριοποιείται στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Το 1967 άρχισε την πρώτη από τις δύο θητείες του στη Βουλή των Αντιπροσώπων στην Ουάσινγκτον, πριν διοριστεί πρεσβευτής στον ΟΗΕ το 1971 από τον πρόεδρο Νίξον.
Αφού ηγήθηκε του κόμματος εν μέσω του σκανδάλου του Γουότεργκεϊτ, διορίσθηκε από τον πρόεδρο Τζέραλντ Φορτ επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής στην Κίνα και στη συνέχεια διηύθυνε τη κεντρική υπηρεσία πληροφοριών, πριν παυθεί μετά την άνοδο στην εξουσία του Δημοκρατικού Τζίμι Κάρτερ.
Έθεσε υποψηφιότητα για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις προεδρικές εκλογές του 1980, όμως την κούρσα κέρδισε ο Ρόναλντ Ρίγκαν, πριν τον επιλέξει ως υποψήφιο αντιπρόεδρό του.
«Είναι η οικονομία, ηλίθιε»
Για τον Μπους ξεκινάνε τότε τα 12 χρόνια που πέρασε στον Λευκό Οίκο: οκτώ ως αντιπρόεδρος του Ρίγκαν, πριν εκλεγεί με άνεση για να τον διαδεχθεί. Η προεδρία του συμπίπτει με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ένα ζήτημα που διαχειρίζεται με μεγάλη προσοχή.
Αντιθέτως αντιδρά σθεναρά στην εισβολή του Κουβέιτ το 1990 από τον Σαντάμ Χουσέιν, εξαπολύοντας τη μεγαλύτερη χερσαία επίθεση από το 1945. Μετά την ιρακινή ήττα, η δημοτικότητα του 41ου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών αγγίζει το 90%.Ο Μπους διατάσσει επίσης μια στρατιωτική επέμβαση για την ανατροπή του προέδρου του Παναμά Μανουέλ Νοριέγκα.
Όμως αυτές οι επιτυχίες στο εξωτερικό δεν τον εμποδίζουν να ηττηθεί ξεκάθαρα στα τέλη του 1992 από τον Μπιλ Κλίντον, ο οποίος ήταν 22 χρόνια μικρότερός του. Μια ήττα που είχε συνοψισθεί τότε από έναν σύμβουλο του Δημοκρατικού: «Είναι η οικονομία (το σημαντικό), ηλίθιε».
Ο Μπους, αφού είχε ορκιστεί κατά την προεκλογική εκστρατεία του το 1988 ότι δεν θα αυξήσει ποτέ τους φόρους, είχε τελικά δεχθεί να τους αυξήσει υπό την πίεση του Κογκρέσου. Και οι Ηνωμένες Πολιτείες πέρασαν μια ύφεση το 1991-1992 που είχε μεταφρασθεί σε ισχυρή αύξηση της ανεργίας.
Αφού αποσύρθηκε μετά την ήττα του σε προάστιο του Χιούστον, όπου το διεθνές αεροδρόμιο φέρει το όνομά του, ο Τζορτζ Χ. Ου. Μπους έγινε το 2001 ο δεύτερος αμερικανός πρόεδρος μετά τον Τζον Άνταμς που είδε τον γιό του να γίνεται επίσης πρόεδρος: ο Τζορτζ Ουόκερ Μπους διετέλεσε πρόεδρος από το 2001 έως το 2009 αφού ήταν επί πέντε χρόνια κυβερνήτης του Τέξας.
Λάτρης της ελεύθερης πτώσης με αλεξίπτωτο (είχα μάλιστα κάνει μία για να γιορτάσει τα 90 του χρόνια), ο Τζορτζ Χ. Ου. Μπους, ο οποίος επονομαζόταν επίσης «Μπους 41», για να διακρίνεται από τον γιό του, τον 43ο πρόεδρο, ήταν ο πιο ηλικιωμένος πρώην αμερικανός ηγέτης που βρισκόταν ακόμη στη ζωή, μια θέση που περνά τώρα στον κατά τρεις μήνες νεώτερό του Τζίμι Κάρτερ.
Εκτός από τον Τζορτζ τζούνιορ και τον Τζεμπ, κυβερνήτη της Φλόριντα από το 1999 έως το 2007 και αποτυχόντα υποψήφιο για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών το 2016, ο Τζορτζ και η Μπάρμπαρα Μπους απέκτησαν τέσσερα παιδιά, μεταξύ των οποίων μια κόρη που πέθανε σε μικρή ηλικία.
Τα τελευταία του χρόνια μετακινούνταν με αναπηρική πολυθρόνα εξαιτίας της νόσου του Πάρκινσον. Είχε εντούτοις μπορέσει να παρευρεθεί τον Απρίλιο 2018 στην κηδεία της συζύγου του, της Μπάρμπαρα, με την οποία έμεινε νυμφευμένος επί 73 χρόνια και η οποία έλεγε γι' αυτόν πως ήταν το πρώτο αγόρι που είχε φιλήσει.
Ο Νόρμαν Γκίμπελ καταγόταν από το Μπρούκλιν. Είχε τιμηθεί με Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού, μαζί με τον Ντέιβιντ Σάιρ, για το "It goes like it goes" που ερμήνευσε η Τζένιφερ Γουόρνς στην ταινία "Νόρμα Ρέι" το 1979. Επίσης, μαζί με τον επί πολλά χρόνια συνεργάτη του, Τσαρλς Φοξ, είχε κερδίσει το Γκράμι καλύτερου τραγουδιού για το "Killing me softly", με ερμηνεύτρια τη Ρομπέρτα Φλακ, το 1973.
Το 1965 είχε κερδίσει και πάλι Γκράμι καλύτερου δίσκου της χρονιάς, για το "The girl from Ipanema", μια μπόσα νόβα που επρόκειτο να γίνει ένα από τα πιο πολυπαιγμένα τραγούδια όλων των εποχών στο ραδιόφωνο.
Ο Ρόμπερτ Φολκ, με τον οποίο είχε γράψει περίπου 15 τραγούδια, τον αποχαιρέτισε με χιούμορ στο Facebook, αποκαλύπτοντας τη "συμβουλή" που του είχε δώσει ο Γκίμπελ αφού οι δυο τους συνέθεσαν ένα τραγούδι για λογαριασμό ενός γνωστού κινηματογραφικού παραγωγού. "Μην τους πεις ποτέ πόσο εύκολη είναι για εμάς αυτή η δουλειά και πόση χαρά μας δίνει να γράφουμε τραγούδια. Διαφορετικά, δεν θα μας ξαναδώσουν τόσα πολλά χρήματα!"
Ο Σίμτσα Ρότεμ, γνωστός και ως Καζίκ, τον Μάιο του 1943 διετέλεσε μέλος της Οργάνωσης Αγώνα των Εβραίων που ξεκίνησε την εξέγερση στο γκέτο της κατεχόμενης από τους Ναζί Βαρσοβίας, σε μια πράξη αντίστασης στην προσπάθεια των Ναζιστών να μεταφέρουν τους εναπομείναντες κατοίκους του γκέτο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης ο Ρότεμ πολέμησε και διετέλεσε διαπραγματευτής μεταξύ των κατοίκων του γκέτο και της αποκαλούμενης «πλευράς των Αρίων».
Ο Άμος Οζ γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ το 1939. Ασχολήθηκε με τη συγγραφή και τη δημοσιογραφία. Όμως, πριν ασχοληθεί με το συγκεκριμένο αντικείμενο, εργάστηκε επί πολλά χρόνια σε ένα κολλεκτιβοποιημένο αγρόκτημα (κιμπούτς).
Ακτιβιστής, συμμετείχε ενεργά επί μία εικοσαετία, στην πολιτική ζωή του Ισραήλ, ως μέλος διαφόρων ειρηνιστικών κινημάτων. Ο Ισραηλινός συγγραφέας ήταν ένας από τους πρώτους Ισραηλινούς που υποστήριξε ήδη μετά το τέλος του Πολέμου των έξι ημερών τη δημιουργία δύο κρατών στην Παλαιστίνη: ενός εβραϊκού και ενός παλαιστινιακού, ως την μόνη λύση για την ισραηλινο-παλαιστινιακή διαμάχη. Το 1978 συμμετέχει στην ίδρυση της οργάνωσης «Ειρήνη τώρα». Σε αντίθεση όμως με άλλα μέλη του φιλειρηνικού κινήματος στο Ισραήλ, δεν ήταν αντίθετος με την κατασκευή του Τείχους στη Δυτική Όχθη, που άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του '90, έχει όμως εκφράσει την αντίθεσή του στην πολιτική του εποικισμού της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας και ήταν από τους πρώτους που χαιρέτισαν τη συμφωνία του Όσλο και την έναρξη συνομιλιών με την PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης).
Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, διηγήματα, πολιτικά δοκίμια και παιδικά βιβλία. Το 1998, του απονεμήθηκε το βραβείο Ισραήλ για την λογοτεχνία, το 2005 το βραβείο Γκέτε, το οποίο στο παρελθόν έχει απονεμηθεί σε προσωπικότητες όπως ο Σίγκμουντ Φρόιντ και ο Τόμας Μαν, το 2007 το βραβείο Prince of Asturias Award of Letters και το 2008 το βραβείο Χάινριχ Χάινε. Επανειλημμένα ήταν υποψήφιος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Η πρώτη του συλλογή από ιστορίες (Where the Jackals Howl) δημοσιεύθηκε το 1965. Ένα χρόνο μετά, δημοσιεύτηκε το πρώτο του διήγημα (Elsewhere, Perhaps). Μέχρι το τέλος, ο Άμος Οζ έγραψε 18 βιβλία στα εβραϊκά και γύρω στα 450 άρθρα και δοκίμια. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε τουλάχιστον 30 γλώσσες.
Στα περισσότερα από τα έργα του Άμος Οζ η πλοκή τοποθετείται στη γειτονιά όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο συγγραφέας, ενώ οι ήρωές του παρουσιάζονται με μια ελαφρώς ειρωνική διάθεση.
Τα τελευταία χρόνια ζούσε με την οικογένειά του στην πόλη Αράντ του Ισραήλ. Ήταν υποψήφιος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2009.
Τα γνωστότερα μυθιστορήματά του είναι: «Ο Μιχαέλ μου» (το μυθιστόρημα που τον καθιέρωσε ως έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς του Ισραήλ), «Το μαύρο κουτί», «Η γυναίκα που γνώρισα», «Φίμα», «Νύχτα στο Τελ Κένταρ», «Η ίδια θάλασσα» και «Ιστορία αγάπης και σκότους». Σχεδόν όλα έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά και κυκλοφορούν από τις εκδ. Ψυχογιός και Καστανιώτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου