ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Ο χορός του κάβουρα

Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Α​​πό δημοσιογραφικό αυτοματισμό τη λέμε «ρήξη». Αλλά η παραίτηση Κοτζιά είναι περισσότερο συνέχεια, παρά τομή στην ιστορία της κυβέρνησης. Ο,τι μας έμαθε, το ξέραμε ήδη.

Μάθημα 1ο: Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης δεν είναι μία. Και πότε ήταν; Ακόμη και πριν από την ανταρσία Καμμένου στο Μακεδονικό, η διπλωματία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν εσωτερικώς «πολυδιάστατη». Ο υπουργός Αμυνας πάντα είχε δική του ατζέντα. Παραμονή της επίσκεψης Ερντογάν, είχε αποκαλέσει την Τουρκία «δεύτερο Ιράν». Είχε ξανά και ξανά δοκιμάσει να ανοίξει προσωπικούς διαύλους με την αυλή του Τραμπ. Αλλά ούτε ο Κοτζιάς –όπως όψιμα ομολογείται– ήταν πάντα ευθυγραμμισμένος με το Μαξίμου. Το οξύμωρο είναι ότι η έξοδος του τελευταίου δεν ήταν προϊόν διαφωνίας για την εξωτερική πολιτική, αλλά αποτέλεσμα προσωπικής μονομαχίας. Δηλαδή λασπομαχίας.

Μάθημα 2ο: Τα όρια μεταξύ εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής έχουν ρευστοποιηθεί. Ηταν ρευστά πολύ πριν ο Καμμένος κάνει προεκλογική παρέλαση στην Ουάσιγκτον. Οι κυβερνητικοί τακτικισμοί άφηναν εξαρχής περιθώρια συμψηφισμού μεταξύ των εξωτερικών εκκρεμοτήτων –του προσφυγικού ή του Μακεδονικού– και των σκοπιμοτήτων στο εσωτερικό.

Μάθημα 3ο: Τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κινεί μια κουλτούρα συνωμοσιολογίας και σκανδαλοθηρίας. Δεν κινεί μόνο τους ΑΝΕΛ, των οποίων γενετικό χαρακτηριστικό ήταν οι εξωτικές θεωρίες – του σωρού και του Σόρος. Ποιος έχει ξεχάσει τον (τέως) υπουργό Εξωτερικών να ανεμίζει στη Βουλή, ως πειστήριο, το πρωτοσέλιδο της «Ελεύθερης Ωρας»;

Μάθημα 4ο: 

Ο Τσίπρας δεν διώχνει υπουργούς. Δεν επιβάλλει τη γραμμή στα στελέχη του. Το μάνατζμέντ του διακατέχεται από το σύνδρομο της λευκής πολυθρόνας. Οπως κοιτάει καμιά φορά στο Μαξίμου τους προσκεκλημένους του, ενσωματωμένος στο χιονάτο έπιπλο, το ίδιο παθητικά παρακολουθεί τις διαφωνίες στο κόμμα και στην κυβέρνησή του. Παρά το κόστος που του προκαλούσαν οι δραχμιστές ήδη από το 2012, τους «κουβάλησε» μέχρι που αποφάσισαν οι ίδιοι να του στερήσουν τη δεδηλωμένη. Ανέχτηκε τη διγλωσσία των υπουργών που υπέσκαπταν τους στρατηγικούς, υποτίθεται, συμβιβασμούς του – με κορυφαίο παράδειγμα τις ιδιωτικοποιήσεις.

Πολύ πριν καταλήξει απολογητής του μακεδονομάχου εταίρου του, είχε καθιερώσει ένα στυλ διεύθυνσης που δεν τηρούσε, όπως λένε, ισορροπίες. Συντηρούσε ανισορροπίες.

Το «μάθημα» είναι ότι οι αδυναμίες που αναδείχτηκαν στην κρίση Κοτζιά είναι γενετικές αδυναμίες της κυβέρνησης Τσίπρα.  

Ρωτούν, πώς αντέχει; Πώς δεν πέφτει; 

Κι ο κάβουρας καρκινοβατεί, αλλά δεν πέφτει.