Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΘΗΝΑΚΗ
Θα είχε νόημα να βγει και να μιλήσει από το
Σύνταγμα – εκεί όπου πολιτικά συναγελάστηκε με την Ακροδεξιά και μετά
την έβαλε στην κυβέρνηση· να βγει από το αεροδρόμιο – εκεί όπου τον
εγκαταλείπει η νέα γενιά· από μια ιδιωτική επιχείρηση – εκεί όπου ακόμη
κι εκείνοι που τον πίστεψαν τελικώς του γυρνούν την πλάτη· να μιλήσει
από τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας, τα κέντρα αποτοξίνωσης και τις
φυλακές – ας μη μιλήσουμε για το τι συμβαίνει εκεί.
Θα είχε νόημα να βγει και να μιλήσει από το Μάτι ή τη Μάνδρα – εκεί όπου αποδείχθηκε ελάχιστος· από τους Λειψούς ή τους Φούρνους – εκεί όπου όλα στηρίζονται στην τύχη· από ένα μουσείο, μια γκαλερί, ένα βιβλιοπωλείο, ένα θέατρο – εκεί όπου δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει.
Θα είχε νόημα να βγει και να μιλήσει από το Ελληνικό – εκεί όπου ο «νεολαίος» μέσα του δυσανασχετεί, μαζί και οι επενδυτές.
Βγήκε, όμως, από την Ιθάκη, δηλαδή από την πιο κλισέ εκδοχή του κουλτουριάρη, αναπαράγοντας το «πρότυπο» του ακαλλιέργητου που θέλει να θολώσει τα νερά. Και βγήκε από την Ιθάκη για να πανηγυρίσει, συγκρατημένα βέβαια –κανείς δεν ξεχνάει τους νεκρούς στο Μάτι–, το τέλος μιας μνημονιακής εποχής στην οποία ο ίδιος συνέβαλε γενναιόδωρα.
Οι 17 ώρες της περήφανης διαπραγμάτευσης, τον Αύγουστο του 2015, ήταν η απαραίτητη τελευταία στροφή πριν από τη λύτρωση. Πριν από την Ιθάκη.
Ταξίδεψε έως την πατρίδα του Οδυσσέα, για να μας ενημερώσει απλώς ότι τελείωσαν τα προγράμματα – δηλαδή, οι συμβάσεις, η χαρτούρα. Πήγε ώς εκεί για να κηρύξει τη νέα εποχή, ενώ στις 10 Σεπτεμβρίου, ήτοι σε 17 ημέρες, θα υποστεί ξανά αξιολόγηση από εκείνους που βδελυσσόταν.
Δεν τον ενδιέφερε να κάνει ταμείο, να δει τι μένει, τι συνέβη όλα αυτά τα χρόνια, τι κερδίσαμε, τι χάσαμε, πού βρισκόμαστε σήμερα και πού θέλουμε να πάμε αύριο.
Δεν μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει τις επικείμενες φουρτούνες, τι είδους κουπί θα χρειαστεί να τραβήξουμε. Εκείνος δεν γνωρίζει από ανάλυση κειμένου – έχει μείνει στα SOS, και σε αυτά ήταν η επάνοδος του Οδυσσέα και το ποίημα του Καβάφη.
Τι κρίμα όμως... Είχε όλο τον χρόνο μπροστά του να εμπνεύσει τους πολίτες για δουλειά, εάν ο ίδιος δεν τους ενέπνεε απελπισία· να πείσει όσους έφυγαν από τη χώρα να επιστρέψουν, να δουλέψουν εδώ, εάν ο ίδιος δεν τους έδιωχνε καταπνίγοντάς τους ακόμη περισσότερο με τον πόλεμο στην αριστεία και στην προσπάθεια· να πείσει εκείνους που χαροκάηκαν επί ημερών του ότι δεν θα φέρει πίσω τις απώλειες, αλλά θα κατορθώσει να μην υπάρξουν άλλες, εάν ο ίδιος δεν είχε αναλάβει την πολιτική ευθύνη που εντέλει δεν σήμανε καμία αλλαγή ή μιαν υπόσχεση ότι σε αυτήν τη χώρα μπορούμε, τέλος πάντων, να πεθάνουμε αξιοπρεπώς· να πείσει τους πολίτες ότι μπορούν να εμπιστευθούν το κράτος διότι το κράτος είμαστε όλοι, εάν εκείνος δεν το έβλεπε μόνον ως Δημόσιο.
Είχε όλο τον χρόνο μπροστά του να συνειδητοποιήσει ποια χώρα υπηρετεί, τι προσόντα και τι ανάγκες διαθέτει.
Εκείνος κατέφυγε...
στην ασφάλεια των SOS.
Δεν μπορεί τα εκτός ύλης. Δεν τα ξέρει και, ίσως, τα φοβάται.
Τι να κάνουμε. Τόσο μπορεί.
Θα είχε νόημα να βγει και να μιλήσει από το Μάτι ή τη Μάνδρα – εκεί όπου αποδείχθηκε ελάχιστος· από τους Λειψούς ή τους Φούρνους – εκεί όπου όλα στηρίζονται στην τύχη· από ένα μουσείο, μια γκαλερί, ένα βιβλιοπωλείο, ένα θέατρο – εκεί όπου δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει.
Θα είχε νόημα να βγει και να μιλήσει από το Ελληνικό – εκεί όπου ο «νεολαίος» μέσα του δυσανασχετεί, μαζί και οι επενδυτές.
Βγήκε, όμως, από την Ιθάκη, δηλαδή από την πιο κλισέ εκδοχή του κουλτουριάρη, αναπαράγοντας το «πρότυπο» του ακαλλιέργητου που θέλει να θολώσει τα νερά. Και βγήκε από την Ιθάκη για να πανηγυρίσει, συγκρατημένα βέβαια –κανείς δεν ξεχνάει τους νεκρούς στο Μάτι–, το τέλος μιας μνημονιακής εποχής στην οποία ο ίδιος συνέβαλε γενναιόδωρα.
Οι 17 ώρες της περήφανης διαπραγμάτευσης, τον Αύγουστο του 2015, ήταν η απαραίτητη τελευταία στροφή πριν από τη λύτρωση. Πριν από την Ιθάκη.
Ταξίδεψε έως την πατρίδα του Οδυσσέα, για να μας ενημερώσει απλώς ότι τελείωσαν τα προγράμματα – δηλαδή, οι συμβάσεις, η χαρτούρα. Πήγε ώς εκεί για να κηρύξει τη νέα εποχή, ενώ στις 10 Σεπτεμβρίου, ήτοι σε 17 ημέρες, θα υποστεί ξανά αξιολόγηση από εκείνους που βδελυσσόταν.
Δεν τον ενδιέφερε να κάνει ταμείο, να δει τι μένει, τι συνέβη όλα αυτά τα χρόνια, τι κερδίσαμε, τι χάσαμε, πού βρισκόμαστε σήμερα και πού θέλουμε να πάμε αύριο.
Δεν μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει τις επικείμενες φουρτούνες, τι είδους κουπί θα χρειαστεί να τραβήξουμε. Εκείνος δεν γνωρίζει από ανάλυση κειμένου – έχει μείνει στα SOS, και σε αυτά ήταν η επάνοδος του Οδυσσέα και το ποίημα του Καβάφη.
Τι κρίμα όμως... Είχε όλο τον χρόνο μπροστά του να εμπνεύσει τους πολίτες για δουλειά, εάν ο ίδιος δεν τους ενέπνεε απελπισία· να πείσει όσους έφυγαν από τη χώρα να επιστρέψουν, να δουλέψουν εδώ, εάν ο ίδιος δεν τους έδιωχνε καταπνίγοντάς τους ακόμη περισσότερο με τον πόλεμο στην αριστεία και στην προσπάθεια· να πείσει εκείνους που χαροκάηκαν επί ημερών του ότι δεν θα φέρει πίσω τις απώλειες, αλλά θα κατορθώσει να μην υπάρξουν άλλες, εάν ο ίδιος δεν είχε αναλάβει την πολιτική ευθύνη που εντέλει δεν σήμανε καμία αλλαγή ή μιαν υπόσχεση ότι σε αυτήν τη χώρα μπορούμε, τέλος πάντων, να πεθάνουμε αξιοπρεπώς· να πείσει τους πολίτες ότι μπορούν να εμπιστευθούν το κράτος διότι το κράτος είμαστε όλοι, εάν εκείνος δεν το έβλεπε μόνον ως Δημόσιο.
Είχε όλο τον χρόνο μπροστά του να συνειδητοποιήσει ποια χώρα υπηρετεί, τι προσόντα και τι ανάγκες διαθέτει.
Εκείνος κατέφυγε...
στην ασφάλεια των SOS.
Δεν μπορεί τα εκτός ύλης. Δεν τα ξέρει και, ίσως, τα φοβάται.
Τι να κάνουμε. Τόσο μπορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου