Όχι
ότι περιμέναμε τίποτα διαφορετικό. Ακόμα και μετά την καταστροφή και
την τραγωδία στο Μάτι. Μεγάλα παιδιά είμαστε πια… Δεν υπήρχε περίπτωση
να το άφηναν να περάσει έτσι. Γιατί, πάνω από όλα, δεν είναι αυτό που
συμβαίνει αλλά αυτό που θέλουμε εμείς να δείξουμε ότι συμβαίνει. Σαν
απόπειρα μαζικής δηλητηρίασης με άγνωστο αέριο που προκαλεί εγκεφαλική
παράλυση.
Σαν βγεις στον… ξεπεσμό για την Ιθάκη, λοιπόν, θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος αλλά σαν πολύ Καβάφης έπεσε και, όχι, ας μην τον κάνουμε και αυτόν κιμά στην κρεατομηχανή της προπαγάνδας. Ας μείνει και κάτι όρθιο.
Τόση χολή, τόσο μίσος, τέτοια εμφύλια διακήρυξη προεκλογικής περιόδου, τόσοι θεατρινισμοί, τόσοι συμβολισμοί, τόση κενότητα. Όλα στο χυτήριο μιας ρητορικής που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό για το κατόρθωμά της ότι πείθει ακόμα ένα κάποιο ποσοστό του πληθυσμού.
Μετά και από την τελευταία εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στην Ιθάκη -ιδίως μετά από όλα όσα έχουν συμβεί στην Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι- είναι σαφές ότι το πράγμα θα γίνει ακόμα χειρότερο. Και όχι στο οικονομικό πεδίο. Αυτό είναι εξασφαλισμένο. Μιλάμε για το πεδίο του πολιτικού λόγου και του ήθους του δημόσιου λόγου και διαλόγου που θα κυριαρχήσει. Το τι σύζυγοι, τι ξαδέλφες στελεχών, τι οφσόρ, τι μακρινοί συγγενείς που πρώην υπουργών έχουν να βγουν από το καπάκι του υπονόμου, δε θα έχει τελειωμό.
Και αυτό θα είναι το light σενάριο της προεκλογικής περιόδου που ξεκίνησε το μεσημέρι της Τρίτης 21 Αυγούστου παράλληλα με την ηρωική έξοδο στο πουθενά. Γιατί στο πουθενά οδηγούνται οι κοινωνίες όταν κοιτάζουν να τακτοποιήσουν τους ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν τους. Και πόσω μάλλον όταν οι κυβερνήτες κάτω από τέτοιες συνθήκες επιμένουν να μην περιλαμβάνουν στο λεξιλόγιό τους έστω και το ελάχιστο ίχνος αυτοκριτικής αλλά να συνεχίζουν να βρίζουν όλους όσοι προσέφεραν τους εαυτούς τους ως σφαχτάρια στους βωμούς της πλατείας Συντάγματος για να στηθούν οι παρανοϊκές τελετές άνδρωσης της μυστηριώδους μάζας που ακούει «αίμα» και της πέφτουν τα ιδεολογικά σάλια.
Όταν τα επίσημα χείλη του πρωθυπουργού σε μια τέτοιου είδους συμβολική δήλωση στοχοποιεί συγκεκριμένους ανθρώπους, (Στουρνάρα, Παπαδήμο, κ.λπ.) ως πρωταίτιους της κρίσης, εκτός από την προσωπική του ανάγκη για το λαϊκίστικο κρεσέντο του ικανοποιεί και άλλες αιμοδιψείς ανάγκες της συγκεκριμένης μάζας. Αυτές που ως πρωθυπουργός με επίγνωση του ιστορικού του ρόλου θα έπρεπε να κατευνάζει. Αλλά αυτά μόνο σε κανονικές συνθήκες και, φυσικά, σε κανονικές χώρες και σε κανονικές ιστορικές περιόδους με κανονικά πολιτικά κόμματα σε θέσεις εξουσίας. Και με πρωθυπουργούς που έχουν ιστορική γνώση για τον ρόλο τους και όχι την εύκολη οπαδική ταυτότητα στο τσεπάκι.
Κάποτε, είτε ως δημοσιογράφοι είτε ως αναγνώστες, σπαταλούσαμε αρκετό χρόνο διαβάζοντας μια προκήρυξη τρομοκρατικής / δολοφονικής οργάνωσης με σκοπό να καταλάβουμε γιατί στοχοποιήθηκε ο τάδε ή ο δείνα στο περίεργο μυαλό των συντακτών του κειμένου. Τώρα τα πράγματα έχουν γίνει πιο απλά και η ζωή δεν χρειάζεται τόσες πολυπλοκότητες για να γράψει στα μαύρα κατάστιχά της τον οποιονδήποτε. Η τέχνη της στοχοποίησης προσώπων και ομάδων -που είπαμε ποιων ήταν προνόμιο κάποτε- έχει αναχθεί σε μαζική γυμναστική και mainstream συμπεριφορά. Ακόμα και του ίδιου του πρωθυπουργού.
Μια δεύτερη σκέψη για τα όσα ακούσαμε από την Ιθάκη θα μπορούσε να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι, πράγματι, επρόκειτο για λόγια πανικού. Αλλά αυτό θα αφορούσε σε μια πολιτική εκτίμηση, χρήσιμη για το επικοινωνιακό επιτελείο της αντιπολίτευσης, μείζονος και μη. Είναι τόσο μεγάλη και ζοφερή κατάντια να μην αρθρώνεται έστω και μία υπόνοια για το αύριο αυτής της δύστυχης χώρας. Παρά μόνο...
να σηκώνεται όσο το δυνατόν πιο ψηλά ο κουρνιαχτός του αυριανισμού, του μίσους και της εχθρότητας. Και ακόμα μεγαλύτερος ο ξεπεσμός όταν ομολογείς ότι χωρίς αυτά δεν μπορείς να υπάρχεις και να αναπνέεις πολιτικά. Μαυρίλα…
Σαν βγεις στον… ξεπεσμό για την Ιθάκη, λοιπόν, θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος αλλά σαν πολύ Καβάφης έπεσε και, όχι, ας μην τον κάνουμε και αυτόν κιμά στην κρεατομηχανή της προπαγάνδας. Ας μείνει και κάτι όρθιο.
Τόση χολή, τόσο μίσος, τέτοια εμφύλια διακήρυξη προεκλογικής περιόδου, τόσοι θεατρινισμοί, τόσοι συμβολισμοί, τόση κενότητα. Όλα στο χυτήριο μιας ρητορικής που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό για το κατόρθωμά της ότι πείθει ακόμα ένα κάποιο ποσοστό του πληθυσμού.
Μετά και από την τελευταία εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στην Ιθάκη -ιδίως μετά από όλα όσα έχουν συμβεί στην Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι- είναι σαφές ότι το πράγμα θα γίνει ακόμα χειρότερο. Και όχι στο οικονομικό πεδίο. Αυτό είναι εξασφαλισμένο. Μιλάμε για το πεδίο του πολιτικού λόγου και του ήθους του δημόσιου λόγου και διαλόγου που θα κυριαρχήσει. Το τι σύζυγοι, τι ξαδέλφες στελεχών, τι οφσόρ, τι μακρινοί συγγενείς που πρώην υπουργών έχουν να βγουν από το καπάκι του υπονόμου, δε θα έχει τελειωμό.
Και αυτό θα είναι το light σενάριο της προεκλογικής περιόδου που ξεκίνησε το μεσημέρι της Τρίτης 21 Αυγούστου παράλληλα με την ηρωική έξοδο στο πουθενά. Γιατί στο πουθενά οδηγούνται οι κοινωνίες όταν κοιτάζουν να τακτοποιήσουν τους ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν τους. Και πόσω μάλλον όταν οι κυβερνήτες κάτω από τέτοιες συνθήκες επιμένουν να μην περιλαμβάνουν στο λεξιλόγιό τους έστω και το ελάχιστο ίχνος αυτοκριτικής αλλά να συνεχίζουν να βρίζουν όλους όσοι προσέφεραν τους εαυτούς τους ως σφαχτάρια στους βωμούς της πλατείας Συντάγματος για να στηθούν οι παρανοϊκές τελετές άνδρωσης της μυστηριώδους μάζας που ακούει «αίμα» και της πέφτουν τα ιδεολογικά σάλια.
Όταν τα επίσημα χείλη του πρωθυπουργού σε μια τέτοιου είδους συμβολική δήλωση στοχοποιεί συγκεκριμένους ανθρώπους, (Στουρνάρα, Παπαδήμο, κ.λπ.) ως πρωταίτιους της κρίσης, εκτός από την προσωπική του ανάγκη για το λαϊκίστικο κρεσέντο του ικανοποιεί και άλλες αιμοδιψείς ανάγκες της συγκεκριμένης μάζας. Αυτές που ως πρωθυπουργός με επίγνωση του ιστορικού του ρόλου θα έπρεπε να κατευνάζει. Αλλά αυτά μόνο σε κανονικές συνθήκες και, φυσικά, σε κανονικές χώρες και σε κανονικές ιστορικές περιόδους με κανονικά πολιτικά κόμματα σε θέσεις εξουσίας. Και με πρωθυπουργούς που έχουν ιστορική γνώση για τον ρόλο τους και όχι την εύκολη οπαδική ταυτότητα στο τσεπάκι.
Κάποτε, είτε ως δημοσιογράφοι είτε ως αναγνώστες, σπαταλούσαμε αρκετό χρόνο διαβάζοντας μια προκήρυξη τρομοκρατικής / δολοφονικής οργάνωσης με σκοπό να καταλάβουμε γιατί στοχοποιήθηκε ο τάδε ή ο δείνα στο περίεργο μυαλό των συντακτών του κειμένου. Τώρα τα πράγματα έχουν γίνει πιο απλά και η ζωή δεν χρειάζεται τόσες πολυπλοκότητες για να γράψει στα μαύρα κατάστιχά της τον οποιονδήποτε. Η τέχνη της στοχοποίησης προσώπων και ομάδων -που είπαμε ποιων ήταν προνόμιο κάποτε- έχει αναχθεί σε μαζική γυμναστική και mainstream συμπεριφορά. Ακόμα και του ίδιου του πρωθυπουργού.
Μια δεύτερη σκέψη για τα όσα ακούσαμε από την Ιθάκη θα μπορούσε να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι, πράγματι, επρόκειτο για λόγια πανικού. Αλλά αυτό θα αφορούσε σε μια πολιτική εκτίμηση, χρήσιμη για το επικοινωνιακό επιτελείο της αντιπολίτευσης, μείζονος και μη. Είναι τόσο μεγάλη και ζοφερή κατάντια να μην αρθρώνεται έστω και μία υπόνοια για το αύριο αυτής της δύστυχης χώρας. Παρά μόνο...
να σηκώνεται όσο το δυνατόν πιο ψηλά ο κουρνιαχτός του αυριανισμού, του μίσους και της εχθρότητας. Και ακόμα μεγαλύτερος ο ξεπεσμός όταν ομολογείς ότι χωρίς αυτά δεν μπορείς να υπάρχεις και να αναπνέεις πολιτικά. Μαυρίλα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου