Του ΝΙΚΟΥ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Ο τρόπος με τον οποίο γεννιέται η ιστορία μέρα με τη μέρα είναι από μόνος του συγκλονιστικός. Συνέβαινε πάντα, θα συμβαίνει για πάντα, αλλά η στιγμή που το βιώνει κανείς ως προσωπική εμπειρία έχει κάτι το πρωτογενές, όσο κοινό και αναμενόμενο και αν είναι. Γι’ αυτό και η διάθεση του εαυτού ως παρατηρητή, ως διαμεσολαβητή, ως υλικού ιστορίας, εμπεριέχει αυτή τη δύναμη της αποκάλυψης, της μοναδικής στιγμής. Παραμένει προς διερεύνηση αν οι γενιές το βιώνουν με παράλληλο ή συγγενή τρόπο. Αν, δηλαδή, τα γεγονότα της ειδησεογραφίας, που διοχετεύονται από τα ΜΜΕ, τα εισπράττει με παρόμοιο τρόπο ένας πολίτης 75 ετών και ένας πολίτης 25 ετών πέρα από την προφανή διαφορά εμπειρίας ζωής. Αν, δηλαδή, οι γενιές όπως έρχονται και παρέρχονται, δημιουργώντας στρώσεις ανθρώπινης εμπειρίας συμβάλλοντας στο παλίμψηστο του ανθρώπινου βιώματος, ορίζουν και ένα νέο τοπίο ερμηνείας του κόσμου.
Το σκεφτόμουν έπειτα από μία συζήτηση με νέους Ελληνες 20-22 ετών, καθώς ένιωσα ότι όλος ο δικός μου «κόσμος», όλα όσα με απασχολούσαν, όσα με βάραιναν, όσα μου έδιναν φτερά, όσα με μελαγχολούσαν ή με έβγαζαν από τα ρούχα μου ήταν –στα δικά τους μάτια– απλώς αόρατα, σκιές στην καλύτερη περίπτωση σε έναν ημιδιάφανο κόσμο που γοργά κυλούσε σε βαθύτερη στρώση και χωνόταν στην ιλύ της ιστορίας.
Το ίδιο, σαφώς, θα συνέβαινε πάντα, απλώς κάποια στιγμή πρέπει να το νιώσει ο καθένας για τον εαυτό του. Τη στιγμή που ο «κόσμος» του, οι αναφορές του, οι πηγές του, μετακινούνται από την κεντρική θέση της δημόσιας συζήτησης σε μια θέση πιο περιφερειακή έως ότου γίνουν υλικό ιστορίας. Καθώς μιλούσα με τους φοιτητές, σκεφτόμουν ότι τα «παιδιά» που είχα απέναντί μου ήταν περίπου 12 ετών το 2010 και ήταν νήπια όταν μπήκαμε στην Ευρωζώνη. Αυτές οι διαπιστώσεις έχουν ορίσει το βλέμμα πάνω στην Ιστορία και, αν πάει κανείς πολύ πίσω, είναι αδύνατον να κατανοήσει το χάσμα γενεών, όπως καταγράφεται, ανάμεσα στη γενιά του 470 π.Χ. και του 430 π.Χ.
Αλλά, σήμερα, υπάρχει μια ολόκληρη γενιά ήδη ενήλικη, που...
ίσως οι ιστορικοί του μέλλοντος αποκαλέσουν η πρώτη γενιά της κρίσης ή η γενιά του 2010.
Οι φοιτητές που είχα απέναντί μου θα είναι η γενιά που σε 10-15 χρόνια θα κινεί τη μηχανή της χώρας, κάθε χρόνο με μεγαλύτερη ένταση.
Αναρωτιέμαι πώς θα χειριστεί την ανάγκη απόσχισης από τα χρόνια της παρακμής στα οποία ενηλικιώθηκε. Πώς θα ορίσει το δικό της προφίλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου