Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Σιχάθηκα την υποκρισία. Τη ΣΥΡΙΖΑϊκή κυρίως.
Η ιστορία που θα σας
γράψω, είναι απολύτως σχετική με τη βία που ασκήθηκε στον δήμαρχο
Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη. Κι ας αφορά τον δήμαρχο Τήνου. Αφορά την
κατάντια μας αλλά και τη μη διάθεση να βγούμε σε φως πολιτισμού.
Στις 30 Απριλίου ένα απορριμματοφόρο του δήμου με τρεις εργάτες
καθαριότητας έπεσε από ύψος 100 μέτρων. Δύο εργάτες ανασύρθηκαν νεκροί
και ο τρίτος νοσηλεύτηκε. Συγκλονίστηκε όλο το νησί. Τη συνέχεια
ανέλαβαν μέλη του Ρουβίκωνα, που απέδωσαν το τραγικό δυστύχημα στην
κατάσταση των απορριμματοφόρων. Και ταξίδεψαν αποστολή και εισέβαλαν
στον δήμο εκφοβίζοντας και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Και ανάρτησαν κείμενο
στο Διαδίκτυο εναντίον του δημάρχου Γιάννη Σιώτου, στο οποίο μπορεί
κανείς να μελετήσει την οπτική τους: «Πραγματικά δεν υπάρχει
καλύτερη λέξη να περιγράψει κανείς άτομα αλλά και του δημοτικού
συμβουλίου, από τη λέξη παράσιτο… Ηθικοί αυτουργοί της ταξικής
δολοφονίας δυο οικογενειαρχών…» και να καταλήξουν: «Για εμάς
δεν είναι καθόλου δύσκολο να πάρουμε ένα πλοίο και να ξαναπάμε στην
Τήνο. Αυτό το οποίο θέλουμε είναι να μην χρειαστεί ποτέ να ξαναπάμε στην
Τήνο. Βέβαια, αν ο Σιώτος (ο οποίος είναι και υποψήφιος διδάκτωρ
Εργασιακών Δικαιωμάτων στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης) έχει την
ελάχιστη ευφυΐα, τότε θα το θέλει πολύ περισσότερο από εμάς».
Και πώς έδρασε ο δήμαρχος Τήνου μετά την επίθεση που παρακολουθήσαμε
βέβαια και στους τηλεοπτικούς μας δέκτες;
Κατέθεσε μήνυση και
συνελήφθησαν από την αστυνομία τα μέλη του Ρουβίκωνα στο λιμάνι και
έγινε η μεταφορά τους στο δικαστήριο Σύρου. Και πρόλαβε ο Κυριάκος
Μητσοτάκης και ανάρτησε: «Συγχαρητήρια στον δήμαρχο Γ. Σιώτο και
στους αστυνομικούς της Τήνου. Οι «ακτιβιστές» του Ρουβίκωνα θα δικαστούν
στη Σύρο μετά από μήνυση του δημάρχου για την εισβολή τους στο
δημαρχείο. Κύριε Βούτση, κύριοι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ είδατε πόσο εύκολο
είναι, όταν υπάρχει πολιτική βούληση».
Και για να επιβεβαιώσουμε αγαπητοί αναγνώστες «πόσο εύκολο είναι», τα
10 μέλη αθωώθηκαν και απειλούσαν μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου,
όπως ενημέρωνε τους τηλεθεατές μέλος του δημοτικού συμβουλίου με έκδηλο
τον φόβο στα μάτια και ακολούθως ένα από τα μέλη, για να ξεκαθαρίζονται
και τα πράγματα, ανάρτησε το διά ταύτα: «Ο εφιάλτης τώρα ξεκινάει για τη δημοτική αρχή». Τόσο απλά και καθαρά.
Είδατε για όλα αυτά κάποια μέριμνα και συμπαράσταση από την πλευρά
της κυβέρνησης;
Είδατε κάτι που να δείχνει την προστασία στη δημοτική
Αρχή, ώστε να μην πάρει αμπάριζα η νέα «συνήθεια» και άλλες δημοτικές
Αρχές;
Εχουμε παραδώσει «το δίκαιο» σε χέρια πέραν της Δικαιοσύνης και
δεν το γνωρίζω;
Στον Ρουβίκωνα δηλαδή να απευθυνόμαστε για διαφορές μας;
Αυτό, να με καθησυχάζει εμένα ως πολίτη; Παραδίδεται το πανελλήνιο εις
χείρας Ρουβίκωνα ή κάθε τόπος θα έχει δικό του Δίκαιο;
Γιατί, μια δυο εβδομάδες μόλις μετά από την Τήνο, στη Θεσσαλονίκη
αυτή τη φορά, άλλη ομάδα ανέλαβε να καθαρίσει με τον δήμαρχο Μπουτάρη
και τις πεποιθήσεις του. Και έσπευσαν όλοι να δημοσιεύσουν τον πόνο τους
και τη συμπαράστασή τους. Και ο Πρωθυπουργός μας μάλιστα, μακροσκελώς.
Αλλά αναρωτιέμαι, γιατί για τη μια ομάδα έχουμε «αποτροπιασμό» και για
την άλλη σιγή;
Η μια ομάδα χρεώνεται ενδεχομένως ότι ανάβουν πιο πολύ τα
αίματά της από την άλλη; Και η μια μεν ρίχνει τον Μπουτάρη κάτω ενώ η
άλλη ρίχνει γραφεία και μπογιές και σπάει αντικείμενα; Αρα οκέι;
Τι σόι ζούγκλα έχουμε γίνει;
Πού θα μας οδηγήσουν τα «δικαστήρια»
συνοπτικών διαδικασιών του δρόμου;
Ποιος κάνει τον διαχωρισμό
«ακροδεξιοί» και «αντιεξουσιαστές» στο τσακ μπαμ και ανάλογα
αποδοκιμάζει ή καθησυχάζει «όλα καλά, ξενοιάστε!»;
Αν το κράτος δείχνει
ατολμία και φόβο, τότε τι πρέπει να νοιώθει ο πολίτης ως μόνος και
έρημος;
Είδα τον Γιάννη Μπουτάρη στο έδαφος και πάγωσα. Με τρόμαξε η
ευθύνη… Η ντροπή και η ευθύνη είναι περίεργα συναισθήματα. Κυρίως τα
νιώθουν αυτοί που δεν χρεώνονται κακές πράξεις και τα αποδιώχνουν αυτοί
που θα έπρεπε…
Πόσο δύσκολο το έχετε να τσακίσει η καρδιά του ανθρώπου τέτοια ώρα;
Μια κλωστή μάς κρατάει στη ζωή. Πώς να χρεωθούμε τέτοια ευθύνη;
Από την
άλλη, ίσως και από αυτοπροστασία σκέφτηκα τη ζωή του… Πόσες φορές έπεσε
και σηκώθηκε! Πώς κατάφερε και κουμαντάρισε την «εξάρτηση». Δεν υπάρχει
πιο δύσκολο από το να λογαριαστεί άνθρωπος με τον Θεό της εξάρτησης! Το
κατάφερε ο Γιάννης Μπουτάρης!
Εμείς; Πότε θ’ ανασηκωθούμε πατριώτες;
Πότε θα ξεπεράσουμε εξαρτήσεις;
Πότε θα...
μάθουμε να αποδεχόμαστε τον
αντίλογο;
Πότε θα ξεμπερδέψουμε με το ταξικό πύον;
Πότε θα ξαναβρούμε
τις χαμένες αρχές και τις αξίες;
Πότε θα ξανα-ανακαλύψουμε τα όρια και
το φρένο;
Ποιοι άξιοι θα δέχονται να βάζουν το κεφάλι τους στην
γκιλοτίνα για ν’ ασχοληθούν με την πολιτική;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου