Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παύει να καταπλήσσει με τη χυδαιότητα του κυνισμού του. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του στην πολιτική, το λέω αντικειμενικά. Αυτό είναι που τον κάνει να κυριαρχεί στο πεδίο: ότι δεν αναγνωρίζει όρια και ηθικούς φραγμούς, εφόσον πρόκειται για το πολιτικό συμφέρον του.
Δείτε πώς, ενώ η κοινή γνώμη ήταν πράγματι κλονισμένη από την απόπειρα μιας αγέλης πιθήκων να λιντσάρουν τον Γιάννη Μπουτάρη, η κυβέρνηση βρήκε στο αποτρόπαιο γεγονός την ευκαιρία να επιτεθεί στη Ν.Δ., καταλογίζοντας σε αυτή την ευθύνη για τη βία των πιθήκων*.
Πώς να τα βγάλεις πέρα απέναντι σε κάποιον με τέτοιο θράσος και τέτοια άνεση να το επιδεικνύει; Τι να απαντήσεις επί της ουσίας;
Είναι κάπως σαν το περίφημο σκετς των Monty Python με τον ψόφιο παπαγάλο (The dead parrot sketch): «Ο παπαγάλος ψόφησε», «όχι, δεν ψόφησε, ξεκουράζεται», «μα είναι ψόφιος», «όχι κοιμάται» κ.ο.κ. Μιλάμε για τέτοια κατάσταση. Δεν τα βγάζεις πέρα.
Ευτυχώς όμως η τύχη είναι απρόβλεπτη. Διότι, μόλις την επομένη, ήλθε η καταδρομική επίθεση του «Ρουβίκωνα» στο Συμβούλιο της Επικρατείας, για να εκθέσει την κυβέρνηση και την πολιτική των διπλών μέτρων και σταθμών που ακολουθεί στο μέγα ζήτημα της βίας και της ανομίας στον δημόσιο βίο. Δεν χρειαζόταν τίποτε περισσότερο παρά να σχολιάσει την επίθεση στο ΣτΕ ο Ν. Τόσκας. Πέραν του ότι ο Ν. Τόσκας πάσχει από ένα είδος αναπηρίας, που τον εμποδίζει να εκτιμά τις καταστάσεις συναισθηματικά, φαίνεται ότι ήταν σε πολύ καλή διάθεση (είχε προηγηθεί, θυμίζω, η νίκη του Μαδούρο στην μπολιβαριανή παρωδία «εκλογών» της Βενεζουέλας, οπότε είχε λόγο...), με αποτέλεσμα να είναι εύχαρις, ομιλητικός και να ανοιχτεί στη διάρκεια της συνέντευξης.
Εκείνο που προσωπικώς με εξέπληξε ήταν η καταπιεσμένη τρυφερότητα που έκρυβε μέσα του ο Ν. Τόσκας – έστω και για τον «Ρουβίκωνα». Ηταν φανερό ότι τους νιώθει και τους αντιλαμβάνεται σαν παιδιά: «Κινούνται», είπε, «σαν μωρά στα τέσσερα, σε μια πρωτόγονη πολιτική σκέψη με πράξεις γραφικές». Τους αντιλαμβάνεται μάλιστα σαν καθυστερημένα παιδιά, διότι, όταν τον ρώτησαν πώς και γιατί βρίσκονται νέοι που εντάσσονται στην οργάνωση, εκείνος το απέδωσε στο καταφύγιο που προσφέρει «η πρωτόγονη πολιτική σκέψη».
Συνεπής με αυτή τη θέση είναι και η κρίση του για τις επιθέσεις της αναρχικής οργάνωσης, τις οποίες αντιμετωπίζει σαν παιδιάστικα καμώματα, από αυτά που, όταν προκύπτουν, εμείς πρέπει να αδιαφορούμε, επειδή είμαστε μεγάλοι και δεν είναι σωστό να κατεβαίνουμε στο επίπεδό τους: «Προσπαθούν να δημιουργήσουν εντυπώσεις με πιο ήπια και λιγότερο ήπια μέτρα». Τον συμβολισμό της συγκεκριμένης επίθεσης, δηλαδή την ευθεία και αδιανόητη απειλή προς τον θεσμό της Δικαιοσύνης, ο Ν. Τόσκας τον παρακάμπτει τελείως – χωρίς να αποκλείω ότι μπορεί και να μην τον αντιλαμβάνεται κιόλας. Παραδέχεται, εντούτοις, ότι τους «προβληματίζει» το θέμα στην κυβέρνηση: «Μας κάνει κακό πολιτικά, κάνουν κακό στη συντηρητικοποίηση του κόσμου». (Μη μου πεις!..)
Παρ’ όλα αυτά, το ΚΙΝΑΛ αδικεί τον υπουργό Τόσκα όταν τον χαρακτηρίζει ανύπαρκτο. Δεν είναι καθόλου. Η πολιτική του στον τομέα της δημόσιας ασφάλειας ανταποκρίνεται πλήρως στην κορυφαία προτεραιότητα της κυβέρνησης: την εξυπηρέτηση του πολιτικού και κομματικού συμφέροντός της. Με τα κριτήρια του κομματικού συμφέροντος, μια χαρά τα καταφέρνει ο υπουργός! Ο Τσίπρας θα ήταν τρελός αν σκεπτόταν ποτέ να τον αλλάξει. Διότι δεν βρίσκεις κάθε μέρα ανθρώπους ικανούς να μένουν τελείως ανεπηρέαστοι από την αντιπάθεια, αλλά και άλλα χειρότερα αισθήματα, τα οποία προκαλούν στους άλλους. Χρειάζεται ειδικού τύπου ψυχοσύνθεση, για να το δέχεσαι αυτό – ίσως και ειδικού τύπου ενοχές...
Δεν χρειάζεται να σκούζει το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ ότι διαπράττουν «ασυγχώρητη εγκληματική ύβρη» όσοι καταλογίζουν στην κυβέρνηση ότι διακρίνει μεταξύ καλής αριστερής βίας και κακής δεξιάς βίας. Ερχονται αυτά τα δύο απαίσια γεγονότα να πέσουν το ένα δίπλα στο άλλο και η κυβέρνηση επαληθεύει μόνη της τη θεωρία των δύο άκρων.
Αλλωστε, δεν το είπε τόσο ωραία ο ίδιος ο Τσίπρας, στην ανακοίνωση για την επίθεση στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης;
«Δεν ήταν αγανακτισμένοι πολίτες», αυτοί που επιτέθηκαν στον Μπουτάρη – ο πρωθυπουργός αισθάνθηκε την ανάγκη να ξεκινήσει τη δήλωσή του με αυτήν τη διευκρίνιση. Του ξέφυγε ή ήθελε και το είπε;
Ποτέ δεν θα μάθουμε, αλλά και λίγη σημασία έχει, αφού...
οι αγανακτισμένοι πολίτες είναι πια στην εξουσία...
*: Εμμέσως το παραδέχθηκαν στις απολογίες τους ότι έδερναν από ένστικτο, επειδή έβλεπαν τους άλλους να χτυπούν τον άνθρωπο και κάτι τους μίλησε μέσα τους. Επομένως, δεν νομίζω ότι ο χαρακτηρισμός είναι τελείως αβάσιμος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου