ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Πότε θα πιάσουμε πάτο;

Του ΣΗΦΗ ΠΟΛΥΜΙΛΗ

Ενα δυο, εν δυο, κάτω,
έχουμ' αρχηγό βαρβάτο

Σπρώξε μας και παρακάτω 

μέχρι που να βρούμε πάτο

Είσαι η φροντίδα μας,
κοφτερή λεπίδα μας

Είσαι η ελπίδα μας,
πήδα, πήδα, πήδα μας

Ο άρχων των υπογείων του Μαξίμου κ. Καρτερός, διαχρονικός υπηρέτης ολοκληρωτικών ιδεών και καθεστώτων, εζήλωσε τη δόξα του έτερου συγκατοίκου του κ. Καρανίκα και του γνωστού και μη εξαιρετέου εξπέρ του πολιτικού τραμπουκισμού κ. Πολάκη και εξαπέλυσε το δικό του κήρυγμα μίσους υπό τον ποιητικό - και χριστιανικό, τρομάρα μας - τίτλο «άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι πηδούσι...».

 

«Είσαι η ελπίδα μας, πήδα μας» τραγουδούσε ο Β. Παπακωνσταντίνου έχοντας ως στόχο κατά βάση τους κάφρους των γηπέδων. Ο θεματοφύλακας του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος, όμως, θέλησε με τη βαρυσήμαντη παρέμβασή του να μας θυμίσει πόσο χαμηλά έχουν πέσει οι αξίες της πάλαι ποτέ Αριστεράς. Δυστυχώς για τους ενοίκους του Μαξίμου, οι εμφυλιοπολεμικές κραυγές τους δεν πείθουν πια ούτε καν τα στελέχη, ακόμα και τους υπουργούς τους.

Τέσσερις και πλέον δεκαετίες μετά τη Μεταπολίτευση είναι λίγο αργά να επικαλούνται διώξεις και τραυματικές εμπειρίες από μια πραγματικά εμφυλιοπολεμική εποχή. Αφήστε που οι τραυματικές εμπειρίες δεν προέρχονταν μόνο από τη Δεξιά, αλλά ενδημούσαν για δεκαετίες και στο εσωτερικό της Αριστεράς με αλλεπάλληλα συντροφικά μαχαιρώματα και όχι μόνο από την ΟΠΛΑ. Η θυματοποίηση μπορεί να απέφερε αρκετά για πολλά χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, αλλά σήμερα δεν προσφέρεται πια ούτε για άλλοθι ούτε για εκμετάλλευση.

 

Οι ηρωικές μνήμες ακόμα και σε όσους επιβιώνουν, πέρα από το ότι δεν αφορούν παρά ελάχιστους από τους σημερινούς επίδοξους διεκδικητές, έχουν ξεθωριάσει τόσο πολύ, που δεν μπορούν με τίποτε να συγκαλύψουν τα κατορθώματα των σύγχρονων εξουσιαστών.  

Η δημαγωγία, ο λαϊκίστικος αμοραλισμός, τα κατά συρροήν ψεύδη και κυρίως η διαρκής υπονόμευση του κράτους δικαίου και των θεσμών, που κυριαρχούν στο κυβερνητικό στρατόπεδο, αποτελούν...

 πρακτικές και μεθόδους οι οποίες παραπέμπουν σε σκοτεινές εποχές και βρίσκονται σε απόλυτη ρήξη με τις ιδέες τής πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς.

Δεν αντέχονται, δεν δικαιολογούνται, δεν μπορεί να έχουν την παραμικρή σχέση με αυτούς που θυσίασαν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν τις ιδέες τους. Ας αφήσουν λοιπόν στην άκρη τον Εμφύλιο και τις πρακτικές του, που τέλειωσε 70 χρόνια πριν, και ας σταματήσουν να σπέρνουν τη διχόνοια, τον φανατισμό και το μίσος.