Τους σκεφτόμουν όλους αυτούς τους πραίτορες, ανθύπατους με τους ακολούθους τους.
Ολα αυτά τα ομοιώματα δημοσίων ανδρών και γυναικών εκεί πέρα στον τόπο μου, καθώς περπατούσα στους φαρδείς δρόμους της πρωτεύουσας του κεντροευρωπαϊκού κρατιδίου.
Η Μπρατισλάβα, στη Σλοβακία: πλάι πλάι με το «ανατολικό κράτος» της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με την εικονική ισότητα στο πλαίσιο της Ενωμένης Ευρώπης και του ενιαίου νομίσματος, μετά το πρόσφατο «διαζύγιο» από τους αδελφούς Τσέχους. Ομόγλωσσοι και ομόδοξοι με αμέτρητα κοινά με τους πατριώτες του μελαγχολικού Κούντερα. Με απροσμέτρητα συλλογικά τραύματα και τα απορρέοντα συμπλέγματα· υποτελείς στους Αψβούργους, τους Ρώσους, τους Αμερικανούς. Με τους Γερμανούς επικεφαλής του «ευρωπαϊκού οράματος» να οδηγούν ακόμα μία φορά την ήπειρο στο χαμό.
Πολλοί οι επικυρίαρχοι, ένα το επίκεντρο νόημα: η μοίρα των μικρών εθνοτικών ομάδων, της εκάστοτε γεωπολιτικής περιφέρειας ή της αναπόδραστης καθίζησης από την κορυφή της ισχύος στο βουρκόλακκο της παρακμής και της αδυναμίας αυτόνομης ύπαρξης.
Πριν από λίγο καιρό αναρωτιόμουν αν θα αντέξουμε κάποτε να σταθούμε απέναντι στο Γύπα· ποιοι να σταθούμε, ξέρεις, όπως ξέρεις και ποιος ο Γύπας. Ισως δεν μαντεύεις ποιοι δειλοί στέκονται κρυμμένοι πίσω από αυτόν. Είναι τα μικρότερα πουλιά, το ίδιο αδηφάγα με το Γύπα· καθαρίζουν το ράμφος του από τα υπολείμματα των πτωμάτων, των μικρών σπαραγμάτων που δεν καταδέχεται ο Γύπας, αφού είναι πολύ μικρά να τα νιώσει στο στόμα του. Τα απαραίτητα παράσιτα, πουλιά στους γύπες και τους κροκοδείλους, ψάρια ρεμόρες στους καρχαρίες. Είναι συνεταιράκια των μεγάλων αρπακτικών. Δίνει η Φύση στον καθένα κάποιον ρόλο, ανάλογα με το ανάστημα ή το μέγεθος, τη δύναμη, την ευφυΐα. Καθένας παραλαμβάνει από το χέρι της το ρόλο του, αδράχνοντας ή δαγκώνοντας, ανάλογα με τι προεξέχει του σώματός του. Πάντα σκυφτός και πειθήνιος στα κελεύσματα της μητέρας Φύσης.
Σήμερα, παρατηρώ μέσα από τα κιάλια της στιγμιαίας απόστασης από την τυραννισμένη πατρίδα μου τους Μάξιμους Νάνους: φέρνουν πολύ από πουλιά. Αλλωστε ως συνέταιροι αυτοπροσδιορίζονται. Τους βλέπω να χοροπηδούν και να σπρώχνονται μεταξύ τους. Γύρω από το δώρο που έστειλε ο Γύπας να μοιράσουν μεταξύ τους. Είναι η γιορτή τους, αφού ο Γύπας έστειλε γι' αυτούς κομμάτια ολόκληρα, όχι υπολείμματα. Κομμάτια που απέμειναν από τον Τόπο μας, από την όποια ζωή μας μετά το φαγοπότι του. Ο,τι απομένει από τα θηριώδη γεύματα των Γυπών όπου γης. Ξέρουν κατά βάθος πως μάλλον δεν θα υπάρξει άλλη αποστολή - ούτε δώρων ούτε διεκπεραίωσης. Γι' αυτό και η σπουδή· τα νευρικά χαμόγελα επιτυχίας ενώ οι κλοτσιές και οι αγκωνιές δίνουν και παίρνουν κάτω από τα τραπέζια.
Τους σκεφτόμουν λοιπόν τους Μάξιμους Νάνους με συμπάθεια· και συγχωρήστε με για τη λοξοδρομία από την κοίτη της κοινής περί δικαίου αίσθησης. Την αποστροφή του τρομαγμένου βλέμματός μου από της Δικαιοσύνης τον Ηλιο τον Νοητό. Πάντα η ενσυναίσθηση που με βασάνιζε από παιδί θεωρήθηκε δειλία από τους ατρόμητους και ασυμβίβαστους άλλους.
Σκέφτομαι όμως πάλι τώρα:
O Κρόνος κατασπάραζε τα παιδιά του ώσπου ένα από αυτά σταμάτησε το έγκλημα ευνουχίζοντάς τον. Ο Ατρέας κατακρεούργησε τα παιδιά του αδελφού του Θυέστη, τα μαγείρεψε και τον τάισε με αυτά. Ηταν τέτοια η ύβρις, η αγριότητα του εγκλήματος «όθεν λέγουσιν ότι ο ήλιος εστράφη οπίσω», ο ίδιος ο ήλιος τραβήχτηκε πίσω. Η κατάρα των Ατρειδών μοιάζει να τραντάζει συθέμελα τους αιώνες της πατρίδας μας· αυτής της ανθρωπογεωγραφικής κουκκίδας που σημάδεψε καίρια τους πολιτισμούς και την εξέλιξη του μεγαλύτερου μέρους του πλανήτη.
Αναρωτιέμαι, μάταια ίσως: θα αφήσουμε τους Νάνους...
να τελειώσουν το θυέστειο γεύμα τους, εδώ στη γενέτειρα της Θεογονίας και της Μυθολογίας της Ανθρωπότητας; Του Ηρόδοτου, του Ηράκλειτου, του Θουκυδίδη;
Θα αντέξει ο Περσέας το φρικτό βλέμμα της Μέδουσας χωρίς να πετρώσει;
Θα σταθεί κάποτε ο Τιτάνας Προμηθέας απέναντι στους Γύπες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου