ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Ιππείς και πεζοπόροι

Toυ Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Το Βήμα της Κυριακής  25.10.1987  δημοσιεύει άρθρο – κλειδί της οικονομικής κατάρρευσης. Συγγραφέας: ο εμβληματικός Α.Γ. Παπανδρέου. Τονίζει, εκεί, ότι …«…στην Ελλάδα οι οικονομικοί πόροι για επενδύσεις συνθλίβονται από τα ελλείμματα του δημόσιου τομέα…»… Αιτιολογεί: έχουμε (-) το διπλάσιο προσωπικό εκείνου που απαιτείται για να παράγουμε τις αναγκαίες κρατικές υπηρεσίες. Υπόσχεται εξάλειψη της ανωμαλίας σε δέκα ή (πάντως) δεκαπέντε χρόνια. Άρα μέχρι (και) το 2002 (!).

Ακολουθεί το πασίδηλο. Τίποτε δεν έγινε.

Το θηρίο του κρατισμού αποδείχθηκε ακαταμάχητο. Ο κρατισμός διέλυσε το κράτος. Έτσι υπήχθη ό,τι περισώθηκε στην επιτροπεία της Τρόϊκα.

Εξηγείται η ραγδαία άνοδος του Πασόκ στην Αρχή, το 1981. Επίσης και η διατήρηση τμήματος του κόμματος στην εξουσία υπό τον τίτλο του “Σύριζα”.

Οι πεζοί είναι πάντα πολύ περισσότεροι από τους ιππείς. Προς αυτούς, τους πολλούς, ο Α.Γ. Παπανδρέου υποσχέθηκε ρητά ή (και) υπαινικτικά τα πάντα. 

Όχι στην Δύση. 

Όχι στην Ευρώπη. 

Όχι στο ΝΑΤΟ.

Όχι στις εργασιακές σχέσεις. 

Όχι στην τότε ελληνική γλώσσα. 

Όχι στην Εκκλησία. 

Όχι στο Πανεπιστήμιο. 

Όχι στους πλούσιους. 

Ναι σε κάθε αλλαγή (!).

Ουσιαστικά υποσχέθηκε αντικατάσταση των ιππέων από τους πεζοπόρους. Και οι τελευταίοι ψήφισαν μαζικά. Οι ακραίοι έγιναν (και) πρασινοφρουροί. Επιλήφθηκαν του κράτους. Κατέλαβαν τις ΔΕΚΟ.

Το αποτέλεσμα περιγράφεται από τον αρχηγό στο άρθρο του: υπερδιπλάσιοι των αναγκαίων  κατέληξαν οι μισθοδοτούμενοι (!).

Έγινε ο κρατισμός ανεξέλεγκτος και καταστροφικός.

Επί τα ίχνη βάδισε  και ο Σύριζα. Άλλωστε μαζικά προσέλκυσε στελέχη του Πασόκ. Ζητούμενο, τώρα, ήταν η εθνική απελευθέρωση από την επιτροπεία των δανειστών (!). 

Ήταν, τελικά, η συνέχιση ψηλού επιπέδου ζωής με δανεικά, χωρίς, άρα, αντίστοιχη παραγωγική βάση. Τοκογλύφους, αρχικά, αποκαλούσαν τους πιστωτές οι Συριζαίοι.

Η διακήρυξη της 13.9.2014, στην Θεσσαλονίκη είναι αποκαλυπτική. Υπόσχεται εθνική ανάπτυξη και ευημερία ανεξάρτητα από το “χρέος”. Βεβαιώνεται, εκεί, ότι αυτό (το χρέος) κατά μέγα μέρος θα διαγραφεί ονομαστικά. Και κυρίως ότι θα αποπληρώνεται υπό ρήτρα ανάπτυξης. Επομένως εάν – και όταν – κάτι θα περισσεύει (!!!).

Ό,τι διακήρυξε ο Σύριζα ήταν ποιοτικά καινούργιο (!). Συνοψίζονταν σε μονομερή άρνηση ικανοποίησης των πιστωτών. Ήταν ό,τι συνεχίζει να υποστηρίζει ο κ. Βαρουφάκης. Συνακόλουθα όλη η ποσοτική διαπραγμάτευση που διεξάγεται από Ιουλίου 2015 είναι διαμετρικά αντίθετη προς τις δεσμεύσεις του Σύριζα έναντι των Ελλήνων.

Η χώρα φθείρεται. Η υπογεννητικότητα αυξάνει. Είμεθα πρωταγωνιστές της ευρωπαϊκής ανεργίας. Ικανοί Έλληνες εγκαταλείπουν την χώρα. Η Τουρκία καραδοκεί. Διαρκώς προκαλεί.

Η φθορά, όμως, υπερβαίνει την ελκτικότητα της αντιπολίτευσης. Μαζικό κίνημα υπέρ  αυτής δεν υπάρχει.

Η πολεμική κατά Σύριζα βαλτώνει σε ποσοτικές αποκλίσεις. Παραγνωρίζεται το κύριο.  Ότι, δηλαδή...

 ο κ. Τσίπρας  κλήθηκε ώστε ν’ απελευθερωθούμε από τα μνημόνια. Όχι για να διαπραγματευθεί την διατήρησή τους. Άλλο το ένα. Άλλο το άλλο.  

Για ν’ αντιληφθεί το εκλογικό σώμα τι έχει συμβεί απαιτείται πρωτογενές υλικό. Δηλαδή ο ίδιος ο κ. Τσίπρας της περιόδου 2012-2015, να εμφανίζεται και να κραυγάζει ακριβώς το αντίθετο των όσων σήμερα πραγματοποιεί.  

Οι εμφανίσεις πρέπει να είναι καταιγιστικές : από τηλεοπτικές θέσεις ενημερωτικές.

Το κόστος θα είναι της αντιπολίτευσης.

Κατήγορος του κ. Τσίπρα αποτελεσματικότερος του εαυτού του δεν υπάρχει. Και όταν το βάσιμο των κατηγοριών γίνει βίωμα των Ελλήνων, τότε η χώρα θ’ αρχίσει να ελπίζει.