ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΟ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Η ιστορία της ζωής μας

Tης ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ήμασταν μια μεγάλη παρέα κεντροαριστεροί. 

Όλο το βράδυ μιλάγαμε για ταινίες, βιβλία, για το «Παναιτωλικός - Παναθηναϊκός», την παλινόρθωση της ΑΕΚ και για το πώς κρύωσε έτσι νωρίς φέτος η θάλασσα. Κάποιοι που είχαν κάνει όψιμες διακοπές, μας έλεγαν για μυστικές παραλίες, εκεί που για ν’ απλώσεις την πετσέτα σου τον Αύγουστο, γίνεσαι, θέλοντας και μη, εφαψίας. Στην κουβέντα μας μπαινόβγαιναν συχνά πυκνά οι γερμανικές εκλογές και το παράδοξο των φιλελεύθερων κομμάτων της Ευρώπης που σ’άλλες χώρες είναι για να τους βγάζεις το καπέλο και σ’ άλλες για να τους βγάζεις το μαλλί τρίχα-τρίχα.

Στην ίδια υπόθεση υπάρχει κι άλλο ένα παράδοξο, που όλως παραδόξως, είναι φως-φανάρι. Το μονοκούκι που έριξαν στο ξενοφοβικό κόμμα οι ψηφοφόροι από την πρώην Ανατολική Γερμανία. Τάλε κουάλε με την ακροδεξιά κλίση που έχουν πάρει προ πολλού χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία, για να μη μπλέξουμε στη συζήτηση την πρόσφατη Εσθονική ιστορικοπολιτική ατζέντα και δυσοιωνιστούμε ξανά.

Αν ήταν έτσι, θα λέγαμε και για το «Γιουβέντους - Ολυμπιακός» αλλά ποιος ο λόγος να ταραχτούμε; 

 Επίσης, κάτι που, ως ευκόλως εννοούμενο, δεν αναφέρθηκε είναι ότι όλοι ανεξαιρέτως έχουμε την πρόθεση να ψηφίσουμε για το νέο φορέα, αλλάζοντας ανά τριήμερο τον υποψήφιο της αρεσκείας μας, χωρίς καθόλου να χαλάσουμε τις καρδιές μας. Πού παλιά, τότε που φεύγανε πιάτα και μας πήγαιναν πλημμέλημα επί διαταράξει και όμως τα αρχεία μας τα βρίσκανε εντάξει.

Έτσι όμως δεν γίνεται κουβέντα. Μόνον δημοσιεύματα που τα προσπερνάς και τριτοτέταρτο θέμα στα δελτιά που κι αυτό δεν το ακούει κανείς. Ο λαός της Κεντροαριστεράς αγωνιά υπόκωφα και ετοιμάζεται να εκφραστεί εκκωφαντικά, ο Θεός να βάλει το χέρι του.

Όταν ο διάλογος διεξάγεται με το σεις και με το σας αλλά με γυρισμένες τις πλάτες, την ώρα μάλιστα που κάτω απ’ το τραπέζι μαίνεται η κλωτσοπατινάδα και πέφτουν πονηρά αγγίγματα μπατζάκι με τακούνι, δεν είναι να αισθάνεται κανείς ασφαλής. Στην έγνοια μας απάνω να διαιωνίσουμε την ενδογαμία (με όλα της τα ρίσκα), μόνον και μόνον για να δείξουμε ταυτότητα, φοβάμαι ότι...

 κινδυνεύουμε να χάσουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο, αυτή η ταυτότητα, η όποια ταυτότητα, θα είχε αξία και πέραση