«Kolotumba», λέξη κακόηχη ακόμη κι όταν τη βλέπεις γραμμένη με λατινικούς χαρακτήρες στο πρωτοσέλιδο της El Pais. Λέξη που προσπαθεί να περιγράψει τις κινήσεις του Πουτζντεμόν, ο οποίος συμπεριφέρεται σαν «δικός μας». Κάποιος ας ψάξει στο βιογραφικό του μήπως τρέχει ελληνικό αίμα στις φλέβες του. Στο κάτω κάτω, δεν είναι δα και τόσοι οι αιώνες που μας χωρίζουν από τότε που οι πρόγονοί του της Καταλανικής Εταιρείας αλώνιζαν τους λόγγους και τα βουνά της ωραίας μας πατρίδας. Και οι επιμειξίες δεν επηρεάζουν μόνον τη δική μας καθαρότητα.
«Κωλοτούμπα», «κυβίστησις», λέξεις που περιγράφουν τις περιπέτειες ενός Ελληνα πρωθυπουργού στον άγριο τούτο κόσμο. Περιγράφουν, όμως, και την κατάντια μιας ολόκληρης πολιτικής νοοτροπίας, την αδυναμία ενός ολόκληρου συστήματος ιδεολογικών παραμέτρων και «αξιών» να σταθεί στα πόδια του. Ισχυρίζονται πολλοί ότι αυτό που ζούμε τα τελευταία δυόμισι χρόνια έπρεπε να το ζήσουμε. Οι μετοχές της εθνικολαϊκής Αριστεράς, υπερτιμημένες σε όλη την προηγούμενη περίοδο, έπρεπε να διορθωθούν και να πέσουν στην πραγματική τους αξία. Αν και δεν πιστεύω στην ιστορική αναγκαιότητα, αν και θεωρώ ότι το τίμημα που καταβάλαμε είναι υπερβολικό, συμφωνώ εν μέρει. Ισως να μη γινόταν αλλιώς. Οι «κωλοτούμπες» όμως είναι το σύμπτωμα.
Ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι να μην καταλάβουμε τι είναι αυτό που κατέρρευσε.
Είναι η ανικανότητα των προσώπων που ανέλαβαν την εξουσία σε μια κρίσιμη στιγμή;
Σίγουρα είναι. Κανείς από εμάς δεν υπήρξε υπερήφανος για την ποιότητα της πολιτικής εκπροσώπησης, ειδικά μετά τη δεκαετία του ογδόντα. Το επίπεδο Τσίπρα - Πολάκη μπορεί να ήταν δημοκρατικά μοιρασμένο σε όλους τους χώρους, όμως τώρα είναι το κυρίαρχο. Αυτό θέτει τα διλήμματα, κι αυτό απαντάει στα διλήμματα που θέτει. Τη χώρα την κυβερνά ένας θίασος που μέχρι πριν από δύο δεκαετίες στην καλύτερη περίπτωση θα ήταν προσκεκλημένος σε μεταμεσονύκτια εκπομπή. Η περίπτωση Λεβέντη είναι χαρακτηριστική. Προβιβάστηκε από τηλεοπτικός διασκεδαστής σε κοινοβουλευτικό αρχηγό. Θα μου πείτε σε τι διαφέρει ο Μπέπε Γκρίλο.
Πέστε με αφελή, όμως συγκαταλέγομαι σε όσους πιστεύουν ότι το σύστημα Συριζανέλ θα καταρρεύσει. Δεν ξέρω πότε. Με ενδιαφέρει περισσότερο το «πώς» και το «γιατί».
Θα καταρρεύσει επειδή αθέτησε ό,τι κι αν υποσχέθηκε;
Θα καταρρεύσει επειδή δεν κατάργησε τον ΕΝΦΙΑ και υπέγραψε καινούργια μνημόνια;
Θα καταρρεύσει επειδή λεηλατεί τους πολίτες με φόρους και εισφορές που χάνονται στο στομάχι του κράτους «Λεβιάθαν»;
Σίγουρα όλ’ αυτά ισχύουν, όμως αν μείνουμε σ’ αυτά σημαίνει ότι ελάχιστα κερδίσαμε.
Εκείνο που μένει να αντιληφθούμε είναι ότι μαζί με το σύστημα Συριζανέλ εξαντλούνται και τα τελευταία αποθέματα μιας συλλογικής νοοτροπίας που κυριάρχησε από τη δεκαετία του ογδόντα έως σήμερα.
Αυτή η νοοτροπία παίζει τα τελευταία της χαρτιά. Πότε με τον Κοντονή να δίνει μαθήματα κομμουνισμού στους Εσθονούς, πότε με τον πρωτόγονο αντικληρικαλισμό του Φίλη, πότε με το μεταμοντέρνο γκάτζετ της αλλαγής ταυτότητας φύλου, πότε με την αυτοκτονική πολιτική των ανοικτών συνόρων. Οσο είναι προφανής ο κυνισμός όσων λεηλατούν τα μεσαία στρώματα –ό,τι έχει απομείνει από δαύτα– άλλο τόσο παραμένουν στη σκιά οι υπόγειες διαδρομές μιας συλλογικής νοοτροπίας που τον απενοχοποιεί.
Η νοοτροπία αυτή για να χτιστεί δεν χρειάστηκε μεγάλο κόπο. Της έφτασαν ο χρόνος και η αδράνεια. Ο πολιτικός χρόνος και η αδράνεια των ελίτ που έβλεπαν τη δήθεν προοδευτική λαίλαπα να προελαύνει και δεν ήθελαν ή φοβούνταν να αντιδράσουν. Με τη βοήθεια του βαθέος κράτους της εκπαίδευσης και του μέσου δημοσιογράφου.
Εθνική ταυτότητα είπατε;
Ναι, εθνική ταυτότητα.
Ελληνικός πολιτισμός είπατε;
Ναι, ελληνικός πολιτισμός.
Ευρωπαϊκός πολιτισμός;
Ναι, ευρωπαϊκός πολιτισμός.
Σύνορα;
Ναι, σύνορα.
Στο κάτω κάτω, μια κοινωνία, για να μπορέσει να υπερβεί τις δυνάμεις της αδράνειας που την καταδυναστεύουν, θα πρέπει...
να τονώσει τα κύτταρά της.
Δεν είναι δουλειά των πολιτικών. Είναι δουλειά μιας πνευματικής κοινότητας που πρέπει να ξυπνήσει απ’ την προοδευτική της νεκροφάνεια. Αυτοί τουλάχιστον οφείλουν να ξέρουν ότι οι σελίδες της Ιστορίας είναι γεμάτες με έθνη που αυτοκτόνησαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου