ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ - ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ: «Εμείς οι αστοιχείωτοι…»

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Τ​​ο πρόσχημα –ότι, δηλαδή, αναφερόταν στα πεπραγμένα στον τομέα της Υγείας– ήταν σαφές. Αλλά το χαμόγελο προς τον Πολάκη, καθώς και η ευγνώμων ανταπόδοση από πλευράς του αναπληρωτή υπουργού δεν άφηναν αμφιβολία ότι το λογοπαίγνιο του πρωθυπουργού ήταν πρωτίστως η απάντησή του –και ατύπως απάντηση της κυβέρνησης– στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Ηταν, δε, εμφανώς στημένο εκ των προτέρων. (Στημένο, διότι τη λέξη «στοιχείωση», που σημαίνει τη βασική κατάρτιση σε έναν γνωστικό τομέα, ο Τσίπρας ήταν αδύνατον να τη γνωρίζει, ώστε να του έλθει με φυσικότητα εκείνη τη στιγμή στη γλώσσα...)


Η διαίσθησή μου λέει ότι ο κύριος λόγος της κάλυψης που παρέσχε ο πρωθυπουργός στον υπουργό του, για την υβριστική επίθεση εναντίον του ΣτΕ, ήταν πιθανώς ότι έχουν κανονίσει να κάνουν διακοπές μαζί στην Κρήτη και ο Τσίπρας δεν ήθελε να χαλάσει το θερμό κλίμα της φιλίας. Δεν σας ζητώ όμως να την ακολουθήσετε· είναι διαίσθηση και τίποτε περισσότερο...


Ο Τσίπρας από θεσμούς –το μάθαμε πια– δεν σκαμπάζει· και επίσης έχει προηγούμενα με το ΣτΕ, τον θεσμό από τον οποίο οι καθεστωτικές τάσεις της κυβέρνησής του έχουν συναντήσει την ισχυρότερη αντίσταση. Η αρχική προσπάθεια να ελέγξει το ΣτΕ μέσω της ηγεσίας του απέτυχε παταγωδώς· ο επιλεγείς από την κυβέρνηση πρόεδρος ήλθε σε ευθεία σύγκρουση με το πνεύμα του σώματος και, έκτοτε, έχει εξουδετερωθεί – είναι σαν να μην υπάρχει. Δεν είναι τυχαίο ότι στο ΣτΕ οφείλεται το δεύτερο μεγάλο φιάσκο της ηρωικής διακυβέρνησης: οι τηλεοπτικές άδειες.


Εντούτοις, η πολιτική σημασία του περιστατικού υπερβαίνει τη γραφικότητα ή τη χυδαιότητα των συνθηκών του. Υβρίζοντας το ΣτΕ, ο Πολάκης ουσιαστικά επιτέθηκε στην απόφαση του ανωτάτου διοικητικού δικαστηρίου της χώρας, με την οποία η κυβέρνηση εμποδίζεται να χρησιμοποιεί τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους (εν προκειμένω τους φορολογικούς ελέγχους) για να στριμώχνει, να πιέζει ή ακόμη και να εκβιάζει τους αντιπάλους της.  


Η θέση του Πολάκη είναι σαφώς ριζοσπαστική, αλλά εκτός δημοκρατικού συστήματος.  


Είναι ευθέως αντιδημοκρατική, καθώς στρέφεται εναντίον της ισχύος του κράτους δικαίου.  


Είναι η θέση που είχαν οι ναζί και οι κομμουνιστές για τη δικαιοσύνη, όπου και όποτε αυτοί πήραν την εξουσία: έκφραση της βούλησης του λαού (μιας αφηρημένης έννοιας), που φυσικά τον εκφράζουν αυθεντικά και αποκλειστικά οι ίδιοι. 


Οτι ο Τσίπρας το επικροτεί όλο αυτό, με ένα προκάτ αστειάκι, είναι σοβαρό και σημαίνει ότι...

 τα πράγματα θα αγριέψουν πολύ προτού καλυτερέψουν – προτού, δηλαδή, μας αδειάσουν τη γωνιά.


Ο Τσίπρας επικροτεί τη χυδαιότητα του φίλου του, επειδή αυτή είναι πια ό,τι έχει απομείνει για να συνδέει την κυβέρνηση του εθνικολαϊκισμού με την πλατεία και το κύμα της οργής που την έφεραν στην εξουσία. Η χυδαιότητα, ιδίως όταν στρέφεται κατά των θεσμών, πιστοποιεί την αντισυστημικότητα της κυβέρνησης, είναι η λεβεντιά της χιλιοτραγουδισμένης «ιδεολογίας της αντίστασης», όπως τη λέει ο γραφικός θεωρητικός της. Να καεί, να καεί, φώναζαν από την πλατεία. Θυμάστε τι. Αυτή η σύνδεση, λοιπόν, με ό,τι πιο πρωτόγονο εκμεταλλεύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ για να έλθει στα πράγματα, είναι τώρα πολύτιμη για την κυβέρνηση, που αγωνίζεται να μείνει στην εξουσία και προσπαθεί να διαμορφώσει μια σκληροπυρηνική βάση ψηφοφόρων. (Δεν βλέπετε πόσο εξευτελίζονται προκειμένου να προστατεύσουν το κράτος των Εξαρχείων;)


Τέλος, υπάρχει πάντα το ανθρώπινο, το καθαρά προσωπικό στοιχείο, στη στήριξη που παρέχει ο πρωθυπουργός στον Πολάκη. Προσέξτε τα χαμόγελα στο βίντεο της συνέντευξης· η συμπάθεια δεν κρύβεται, είναι πηγαία. Αλλωστε, μαζί έκαναν διακοπές το Πάσχα και μάλιστα οικογενειακώς· ο Τσίπρας τον είχε με τα παιδιά του στο ίδιο τραπέζι – ό,τι και αν υποδηλώνει αυτό. Για να το πω με τον τρόπο του, ο Τσίπρας γουστάρει Πολάκη. 


Ο Πολάκης τον εκφράζει, γιατί και ο ίδιος δεν είναι και πολύ διαφορετικός στο βάθος. Ρωτήστε τον κυρ Φώτη για περισσότερα – αν και δεν νομίζω πια ότι μιλάει για αυτά...