Ο Ερντογάν επιβεβαιώνει τη λαϊκή θυμοσοφία «Στην αναμπουμπούλα ο
λύκος χαίρεται», καθώς έσπευσε να χειροκροτήσει και να υπερθεματίσει
ερμηνεύοντας την πυραυλική επιδρομή των ΗΠΑ κατά του Ασαντ ως έναρξη της
εκστρατείας για καθεστωτική ανατροπή στη Δαμασκό. Μια στάση που
παραπέμπει στον Μουσολίνι, ο οποίος τον Ιούνιο του 1940 όταν η Γαλλία
συνθηκολόγησε μετά την ήττα της από τη Γερμανία της κήρυξε τον πόλεμο,
προκαλώντας οργή και χλεύη τόσο στο Παρίς όσο και στο Βερολίνο.
Στη
σπουδή του να φανεί πρόθυμος σύμμαχος των ΗΠΑ ξέχασε προφανώς ότι πριν
από λίγες βδομάδες η Τουρκία μαζί με τον Ιράν και τη Ρωσία και
εκπροσώπους του Ασαντ στην Αστάνα του Καζαχστάν σχεδίαζαν την επόμενη
μέρα στη Συρία, και προφανώς προσπαθεί να ξεχασθεί ότι στην πράξη
διευκόλυνε την κατάληψη του Χαλεπιού από τις κυβερνητικές δυνάμεις και
τη Φιλοϊρανική Συμμαχία υπό την κάλυψη της ρωσικής αεροπορίας, με
αντίτιμο την ανοχή της Μόσχας στην είσοδο τουρκικών δυνάμεων στη Συρία,
στο πλαίσιο της επιχείρησης «Ασπίδα του Ευφράτη».
Ο Ερντογάν ούτε
ως σύμμαχος των ΗΠΑ, ούτε ως περιστασιακός υποστηρικτής της Μόσχας δεν
μπορεί να υπολογίζει σε κέρδη στη Συρία, καθώς οι τοπικοί σύμμαχοι των
δύο Μεγάλων Δυνάμεων είναι εχθροί και ανταγωνιστές της Άγκυρας:
Με
δεδομένο ότι οι ΗΠΑ δεν θέλουν περαιτέρω αύξηση της χερσαίας παρουσίας
τους σε Συρία-Ιράκ οι Κούρδοι της Βορειοδυτικής Συρίας, η οργάνωση ΡΥD
και η πολιτοφυλακή YPG αδελφές οργανώσεις του ΡΚΚ είναι και θα είναι για
το ορατό μέλλον πολύτιμος σύμμαχος της Ουάσιγκτον.
Αντίστοιχα,
για την Ρωσία, που καλύπτει με αεροπορική ομπρέλα τον Ασαντ, το Ιράν και
οι Σύμμαχοι του Φρουροί της Επανάστασης, Σιιτική Πολιτοφυλακή του Ιράκ
και Χεζμπολάχ στον Νότιο Λίβανο είναι η μόνη με τα σημερινά δεδομένα
πολιτική συμμαχιών.
Τι ονειρεύεται ο Ερντογάν;
Μια εκστρατεία
ανατροπής του Ασαντ, με τον τουρκικό στρατό να εισέρχεται στη Δαμασκό
από όπου τον εκδίωξαν το 1918 οι δυνάμεις του Βρετανού στρατηγού Αλενμπι
μαζί με τους εξεγερμένους Άραβες υπό την καθοδήγηση του Λόρενς της
Αραβίας;
Προφανώς και όχι. Απλά αξιοποιεί επικοινωνιακά τη σύγχυση
του Τραμπ και της Ομάδας του, για να δώσει την ψευδαίσθηση της
δικαίωσης της πολιτικής του λίγες μέρες πριν από το Δημοψήφισμα της 16ης
Απριλίου για τη Συνταγματική Μεταρρύθμιση που θα τον καταστήσει
Σουλτάνο.
Όλα δείχνουν ότι η Αστάνα είναι το τελευταίο τραπέζι
διαβουλεύσεων για την επόμενη μέρα στη Συριά, όπου η Αγκυρα είχε
περιθώριο επηρεασμού και κατοχύρωσης κάποιων διασφαλίσεων.
Αν θυμηθούμε
τη Διάσκεψη του Μαρακές στα τέλη του 2012 για τη Συρία με πρωταγωνιστές
τον Νταβούτογλου, τον Φαμπιούς και τον υπ’ αριθμόν 2 του Στέιτ
Ντιπάρτμεντ Ουίλιαμ Μπερνς, τότε πραγματικά η τουρκική διπλωματία σήμερα
είναι σκιά του τότε εαυτού της.
Εάν περάσει τον κάβο του
Δημοψηφίσματος ο Ερντογάν, δεν θα έχει άλλη επιλογή παρά...
να τερματίσει
την εμπρηστική ρητορική του να ξεχάσει τις πιρουέτες μεταξύ Μόσχας και
Ουάσιγκτον και να επιδιώξει μια διμερή συμφωνία περιορισμού ζημιών με
τις ΗΠΑ.
Να εγγυηθεί ότι δεν θα αναμειχθεί εντός Συρίας, να μη
δημιουργήσει προβλήματα στη χρήση της βάσης του Ιντσιρλικ από την
Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ που θα καλύπτει της προέλαση των Κούρδων της
Συρίας προς την Ράκα, με αντίτιμο τη δέσμευση του ΡΚΚ να μην κλιμακώσει
την ανταρσία στην ύπαιθρο και τις επιθέσεις σε πόλεις στη Νοτιοανατολική
Τουρκία.
Ο Ερντογάν έπαιξε και έχασε στη Συρία, για τον πολύ απλό
λόγο ότι το πραγματικό δίλημμα στη χώρα είναι Ασαντ ή Τζιχαντιστές, και
έτσι δεν υπάρχει μετριοπαθής αντιπολίτευση άξια λόγου να στηρίξει τις
επιδιώξεις της Άγκυρας, μια σκληρή αλήθεια που ομολογούν και οι ΗΠΑ, που
στηρίζονται αποκλειστικά στους Κούρδους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου