Αν υπάρχει ένας κρατικός τομέας που δείχνει
πόσο καταστροφικό μπορεί να είναι το αριστερό μάνατζμεντ των δημόσιων
υπηρεσιών, αυτός είναι οι επιχειρήσεις διαχείρισης των αστικών
συγκοινωνιών.
Στον στόλο των κρατικώς (δηλαδή από κομματικούς εγκάθετους) διαχειριζόμενων λεωφορείων και τρόλεϊ εφαρμόζονται όλες οι αντιεξουσιαστικές, συνδικαλιστικές –με μία λέξη: αριστερές– ιδεοληψίες της χώρας, με αποτέλεσμα η εταιρεία να χρεοκοπεί και οι πολίτες να μην εξυπηρετούνται.
Εχουμε κατ’ αρχάς κάτι περίεργους αντιεξουσιαστές, που κάθε λίγο και λιγάκι εφορμούν από το «πανεπιστημιακό άσυλο» του ΕΜΠ και εκδικούνται τον καπιταλισμό καίγοντας τα τρόλεϊ που χρησιμοποιούν και πληρώνουν τα χαμηλότερα στρώματα του πληθυσμού.
Μετά, έχουμε τους συνδικαλιστές των αστικών συγκοινωνιών, που νεκρώνουν τις αστικές συγκοινωνίες διότι θέλουν να έχουν λόγο πώς θα γίνεται η εμπορική εκμετάλλευση των σταθμών. Να σημειώσουμε εδώ πως δεν μιλάμε να περάσει σε διαφημιστικές εταιρίες που ξέρουν τη δουλειά –αυτά είναι «φτου κακά νεοφιλελεύθερα» πράγματα!– αλλά εάν θα είναι ο ΟΑΣΑ ή οι ΣΤΑΣΥ που θα έχουν τη διαχείριση.
Μετά είναι οι ορδές εκείνων των συμμοριών που μπουκάρουν στους σταθμούς και στα λεωφορεία και θεωρούν ότι είναι επαναστατικό καθήκον τους να σπάσουν τα ακυρωτικά μηχανήματα και να δείρουν κάποιον ελεγκτή – όταν οι ελεγκτές έβγαιναν να κάνουν τη δουλειά τους.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η εταιρεία παραπαίει οικονομικά, τα δρομολόγια μειώνονται, οι άνθρωποι δεν εξυπηρετούνται, αλλά η επανάσταση, που χαϊδεύει η Αριστερά, συνεχίζεται.
Οι αστικές συγκοινωνίες είναι άλλη μία ΔΕΚΟ, από εκείνες που συστηματικά υπονόμευσε ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας πολιτική ομπρέλα στα κινήματα των τζαμπατζήδων προκειμένου να ρίξει τις «μνημονιακές» κυβερνήσεις. Το πογκρόμ κατά των ελεγκτών στις αστικές συγκοινωνίες, οι επιθέσεις των συμμοριών στους σταθμούς του μετρό και στα αστικά λεωφορεία (σε ένα μάλιστα απείλησαν με μαχαίρι τον οδηγό) έχουν ως αφετηρία ένα τραγικό γεγονός και την αξιοθαύμαστη –θα λέγαμε, αν δεν ήταν καταστροφική– επικοινωνιακή διαχείριση της τραγωδίας που έκανε η παλαβή Αριστερά των Κινημάτων και αγκάλιασε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τον Αύγουστο του 2013, ένας 18χρονος σκοτώθηκε διότι πήδηξε από τρόλεϊ προκειμένου να αποφύγει τον έλεγχο εισιτηρίων. Δεν τον άγγιξε κανείς, μόνος του πήδηξε, αλλά στην προπαγάνδα της Προόδου ήταν «δολοφονημένος».
Ο επίσημος επικοινωνιακός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ το έριξε στον λυρισμό: «Για 1,40 ευρώ... Πόσο άραγε κοστίζει η ζωή ενός παιδιού στην Ελλάδα της μνημονιακής εξαθλίωσης;» ρωτούσε ο επικοινωνιακός βραχίονας του ΣΥΡΙΖΑ, left.gr. Ο ανεπίσημος, δηλαδή τα αριστεροτρόλ, ξεκίνησε μαζικά τις επιθέσεις σε οποιονδήποτε τολμούσε να αμφισβητήσει την αριστερή ανάγνωση, η οποία ήταν πως ο δυστυχής νεαρός ήταν ένα ακόμη θύμα του μνημονίου, μαζί με τους χιλιάδες που τότε αυτοκτονούσαν.
Η συγγραφέας Λένα Διβάνη κάτι ψέλλισε και δέχθηκε χιλιάδες υβριστικά μηνύματα με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει τα social media. Γράφτηκαν δακρύβρεχτες αναλύσεις «για τα κρούσματα της μνημονιακής καθημερινότητας της απόγνωσης»· για την «ανθρωπιά (που) κρατιέται ακόμα από τις χειρολαβές των λεωφορείων» («Αυγή» 14.8.2013)· ότι «στην Ελλάδα του “success story” και του... πρωτογενούς πλεονάσματος, φαίνεται ότι η ανθρώπινη ζωή κοστίζει όσο ένα εισιτήριο...» (left.gr 14.8.2013).
Μία ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ Δυτικής Αττικής πήγαινε ακόμη παραπέρα κι έβλεπε συνεργασία της κυβέρνησης Σαμαρά με τη... Χρυσή Αυγή: «Είναι αδιανόητο να ωθείται ένας ολόκληρος λαός στην απόγνωση, που φτάνει στο σημείο να ρισκάρει κάποιος τη ζωή του για να αποφύγει ένα πρόστιμο που δεν μπορεί να πληρώσει. Και είναι ακέραιη η ευθύνη στις μνημονιακές κυβερνήσεις που έχουν οδηγήσει την κοινωνία σ’ αυτή την κατάσταση. Ενα επιπλέον στοιχείο που χρειάζεται ιδιαίτερη επισήμανση είναι ο διάχυτος αυταρχισμός που διέπει τον κρατικό μηχανισμό, ολοένα και περισσότερο, με αποτέλεσμα να καταλήγει μέχρι και στον αυταρχικό ελεγκτή. Δεν δολοφονεί μόνο το μνημόνιο, αλλά και η ακροδεξιά ατζέντα που φέρει τη σφραγίδα της άτυπης συγκυβέρνησης με τη Χρυσή Αυγή» (15.8.2013).
Στον χορό μπήκαν και οι αριστερίστικες ομάδες, κάτι «πρωτοβουλίες» με παχιά ονόματα που ξεπηδούν από το πουθενά και κανείς δεν ξέρει από πού κρατά η σκούφια τους. «Το σύστημα δολοφονεί», έγραφε η (τρέχα γύρευε τώρα...) «Πρωτοβουλία Μετακίνηση για Ολους» καλώντας σε συγκέντρωση να σταματήσουν οι έλεγχοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. «Ο Αθανάσιος Καναούτης που άσκησε το δικαίωμα στη μετακίνηση χρησιμοποιώντας Μέσο Μαζικής Μεταφοράς, δολοφονήθηκε από το σύστημα που αποσαθρώνει το κοινωνικό κράτος και δημιουργεί ανεργία, φτώχεια, απόγνωση, δυστυχία, αυτοκτονίες, περιβαλλοντική και πολιτιστική υποβάθμιση. Το πογκρόμ που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση σε εκείνους που κινούνται με τα ΜΜΕ με τους 230 ελεγκτές, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι εθελοντές που παίρνουν bonus το 50% των προστίμων που πληρώθηκαν, δείχνει την αναλγησία του κράτους και την αδιαφορία για τα κοινωνικά προβλήματα καθώς και για τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα» (Πηγή: left.gr, 14.8.2013). Μια Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου διαπίστωνε ότι «η δολοφονία του Θανάση Καναούτη δεν είναι η εξαίρεση... Στο κράτος της εκμετάλλευσης, του ελέγχου και της καταστολής οι κρατικές δολοφονίες δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας» (Πηγή: left.gr, 12.9.2014).
Στον τρίτο κύκλο είναι οι συμμορίες των πιο «επαναστατών», που ανέλαβαν να τρομοκρατήσουν όλους τους ελεγκτές των δημόσιων συγκοινωνιών. Δημοσίευσαν σε «επαναστατικά» sites τα ονόματα και τις διευθύνσεις των σπιτιών τους. Δεν ξέρουμε αν ο κατάλογος εμπεριείχε μόνο τους «μισητούς» ελεγκτές ή και άλλους που οι ανώνυμοι υβριστές δεν γούσταραν. Σε κάποια σπίτια γράφτηκαν με μαύρο σπρέι υβριστικά και απειλητικά συνθήματα.
Οι απειλές στους ελεγκτές έπιασαν τόπο. Σήμερα ουδείς ελέγχει αν κόβονται εισιτήρια στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Τοποθετούνται πανάκριβες ηλεκτρονικές πύλες εισόδου που ακόμη δεν λειτουργούν, επειδή οι συμμορίες τις σπάζουν. Και δεν σπάνε μόνο οι συμμορίες με τα μαύρα. Η τζάμπα μαγκιά δημιουργεί μιμητές και διάφορα χαζά παιδάκια καταστρέφουν την περιουσία του ελληνικού λαού νομίζοντας ότι κάνουν επανάσταση.
Ετσι...
οι δημόσιες επιχειρήσεις Μέσων Μαζικής Μεταφοράς βουλιάζουν στις ζημιές και αναγκάζονται να μειώνουν το έργο τους.
Βεβαίως, αυτή η χορογραφία των αντιδράσεων είναι κοινή σε πλείστες όσες περιπτώσεις, από την Κερατέα μέχρι τις Σκουριές. Αν προσέξουμε σε όλες τις κινητοποιήσεις υπάρχουν πάντα οι λυρικοί διανοούμενοι που θρηνούν για οτιδήποτε γίνει στον τόπο (ιδίως αν προοδεύσει) μέχρι τα τρολ που επιτίθενται σε όποιον είναι αντίθετος στην κυρίαρχη άποψη, μέχρι τις «Πρωτοβουλίες», «Κινήσεις Πολιτών», «Κοινωνικά Κινήματα» κ.λπ. και μέχρι τα τάγματα εφόδου. Το χειρότερο, δε, είναι πως δεν υπάρχει χορογράφος. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποιο οργανωμένο σχέδιο που φτιάχνει αυτό το μπαράζ αντιδράσεων. Είναι η τυπική λειτουργία του χαλαρού χώρου που ονομάζεται Ριζοσπαστική (τρομάρα μας!) Αριστερά ή Αριστερά των Κινημάτων κ.λπ.
Από την άλλη, φυσικά, και δεν αποδεικνύεται ότι αυτό το δίκτυο των ποιητών με χέρι υγρό, των τρολ, Πρωτοβουλιών, τραμπούκων κ.λπ. εξυπηρετεί κάποια συμφέροντα· ούτε κομματικά (ο παλιός Συνασπισμός σύρθηκε προς αυτή την ανοησία των Κινημάτων για να καταντήσει τελικώς ΣΥΡΙΖΑ) ούτε ελπίζουμε επιχειρηματικά. Λέμε «ελπίζουμε» διότι αν κάποιος ήθελε, π.χ., να αγοράσει φθηνά τις επιχειρήσεις Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, όλη αυτή η παλαβή Αριστερά των Κινημάτων τον βοηθά πολύ για να πέσει το τίμημα...
Στον στόλο των κρατικώς (δηλαδή από κομματικούς εγκάθετους) διαχειριζόμενων λεωφορείων και τρόλεϊ εφαρμόζονται όλες οι αντιεξουσιαστικές, συνδικαλιστικές –με μία λέξη: αριστερές– ιδεοληψίες της χώρας, με αποτέλεσμα η εταιρεία να χρεοκοπεί και οι πολίτες να μην εξυπηρετούνται.
Εχουμε κατ’ αρχάς κάτι περίεργους αντιεξουσιαστές, που κάθε λίγο και λιγάκι εφορμούν από το «πανεπιστημιακό άσυλο» του ΕΜΠ και εκδικούνται τον καπιταλισμό καίγοντας τα τρόλεϊ που χρησιμοποιούν και πληρώνουν τα χαμηλότερα στρώματα του πληθυσμού.
Μετά, έχουμε τους συνδικαλιστές των αστικών συγκοινωνιών, που νεκρώνουν τις αστικές συγκοινωνίες διότι θέλουν να έχουν λόγο πώς θα γίνεται η εμπορική εκμετάλλευση των σταθμών. Να σημειώσουμε εδώ πως δεν μιλάμε να περάσει σε διαφημιστικές εταιρίες που ξέρουν τη δουλειά –αυτά είναι «φτου κακά νεοφιλελεύθερα» πράγματα!– αλλά εάν θα είναι ο ΟΑΣΑ ή οι ΣΤΑΣΥ που θα έχουν τη διαχείριση.
Μετά είναι οι ορδές εκείνων των συμμοριών που μπουκάρουν στους σταθμούς και στα λεωφορεία και θεωρούν ότι είναι επαναστατικό καθήκον τους να σπάσουν τα ακυρωτικά μηχανήματα και να δείρουν κάποιον ελεγκτή – όταν οι ελεγκτές έβγαιναν να κάνουν τη δουλειά τους.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η εταιρεία παραπαίει οικονομικά, τα δρομολόγια μειώνονται, οι άνθρωποι δεν εξυπηρετούνται, αλλά η επανάσταση, που χαϊδεύει η Αριστερά, συνεχίζεται.
Οι αστικές συγκοινωνίες είναι άλλη μία ΔΕΚΟ, από εκείνες που συστηματικά υπονόμευσε ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας πολιτική ομπρέλα στα κινήματα των τζαμπατζήδων προκειμένου να ρίξει τις «μνημονιακές» κυβερνήσεις. Το πογκρόμ κατά των ελεγκτών στις αστικές συγκοινωνίες, οι επιθέσεις των συμμοριών στους σταθμούς του μετρό και στα αστικά λεωφορεία (σε ένα μάλιστα απείλησαν με μαχαίρι τον οδηγό) έχουν ως αφετηρία ένα τραγικό γεγονός και την αξιοθαύμαστη –θα λέγαμε, αν δεν ήταν καταστροφική– επικοινωνιακή διαχείριση της τραγωδίας που έκανε η παλαβή Αριστερά των Κινημάτων και αγκάλιασε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τον Αύγουστο του 2013, ένας 18χρονος σκοτώθηκε διότι πήδηξε από τρόλεϊ προκειμένου να αποφύγει τον έλεγχο εισιτηρίων. Δεν τον άγγιξε κανείς, μόνος του πήδηξε, αλλά στην προπαγάνδα της Προόδου ήταν «δολοφονημένος».
Ο επίσημος επικοινωνιακός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ το έριξε στον λυρισμό: «Για 1,40 ευρώ... Πόσο άραγε κοστίζει η ζωή ενός παιδιού στην Ελλάδα της μνημονιακής εξαθλίωσης;» ρωτούσε ο επικοινωνιακός βραχίονας του ΣΥΡΙΖΑ, left.gr. Ο ανεπίσημος, δηλαδή τα αριστεροτρόλ, ξεκίνησε μαζικά τις επιθέσεις σε οποιονδήποτε τολμούσε να αμφισβητήσει την αριστερή ανάγνωση, η οποία ήταν πως ο δυστυχής νεαρός ήταν ένα ακόμη θύμα του μνημονίου, μαζί με τους χιλιάδες που τότε αυτοκτονούσαν.
Η συγγραφέας Λένα Διβάνη κάτι ψέλλισε και δέχθηκε χιλιάδες υβριστικά μηνύματα με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει τα social media. Γράφτηκαν δακρύβρεχτες αναλύσεις «για τα κρούσματα της μνημονιακής καθημερινότητας της απόγνωσης»· για την «ανθρωπιά (που) κρατιέται ακόμα από τις χειρολαβές των λεωφορείων» («Αυγή» 14.8.2013)· ότι «στην Ελλάδα του “success story” και του... πρωτογενούς πλεονάσματος, φαίνεται ότι η ανθρώπινη ζωή κοστίζει όσο ένα εισιτήριο...» (left.gr 14.8.2013).
Μία ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ Δυτικής Αττικής πήγαινε ακόμη παραπέρα κι έβλεπε συνεργασία της κυβέρνησης Σαμαρά με τη... Χρυσή Αυγή: «Είναι αδιανόητο να ωθείται ένας ολόκληρος λαός στην απόγνωση, που φτάνει στο σημείο να ρισκάρει κάποιος τη ζωή του για να αποφύγει ένα πρόστιμο που δεν μπορεί να πληρώσει. Και είναι ακέραιη η ευθύνη στις μνημονιακές κυβερνήσεις που έχουν οδηγήσει την κοινωνία σ’ αυτή την κατάσταση. Ενα επιπλέον στοιχείο που χρειάζεται ιδιαίτερη επισήμανση είναι ο διάχυτος αυταρχισμός που διέπει τον κρατικό μηχανισμό, ολοένα και περισσότερο, με αποτέλεσμα να καταλήγει μέχρι και στον αυταρχικό ελεγκτή. Δεν δολοφονεί μόνο το μνημόνιο, αλλά και η ακροδεξιά ατζέντα που φέρει τη σφραγίδα της άτυπης συγκυβέρνησης με τη Χρυσή Αυγή» (15.8.2013).
Στον χορό μπήκαν και οι αριστερίστικες ομάδες, κάτι «πρωτοβουλίες» με παχιά ονόματα που ξεπηδούν από το πουθενά και κανείς δεν ξέρει από πού κρατά η σκούφια τους. «Το σύστημα δολοφονεί», έγραφε η (τρέχα γύρευε τώρα...) «Πρωτοβουλία Μετακίνηση για Ολους» καλώντας σε συγκέντρωση να σταματήσουν οι έλεγχοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. «Ο Αθανάσιος Καναούτης που άσκησε το δικαίωμα στη μετακίνηση χρησιμοποιώντας Μέσο Μαζικής Μεταφοράς, δολοφονήθηκε από το σύστημα που αποσαθρώνει το κοινωνικό κράτος και δημιουργεί ανεργία, φτώχεια, απόγνωση, δυστυχία, αυτοκτονίες, περιβαλλοντική και πολιτιστική υποβάθμιση. Το πογκρόμ που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση σε εκείνους που κινούνται με τα ΜΜΕ με τους 230 ελεγκτές, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι εθελοντές που παίρνουν bonus το 50% των προστίμων που πληρώθηκαν, δείχνει την αναλγησία του κράτους και την αδιαφορία για τα κοινωνικά προβλήματα καθώς και για τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα» (Πηγή: left.gr, 14.8.2013). Μια Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου διαπίστωνε ότι «η δολοφονία του Θανάση Καναούτη δεν είναι η εξαίρεση... Στο κράτος της εκμετάλλευσης, του ελέγχου και της καταστολής οι κρατικές δολοφονίες δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας» (Πηγή: left.gr, 12.9.2014).
Στον τρίτο κύκλο είναι οι συμμορίες των πιο «επαναστατών», που ανέλαβαν να τρομοκρατήσουν όλους τους ελεγκτές των δημόσιων συγκοινωνιών. Δημοσίευσαν σε «επαναστατικά» sites τα ονόματα και τις διευθύνσεις των σπιτιών τους. Δεν ξέρουμε αν ο κατάλογος εμπεριείχε μόνο τους «μισητούς» ελεγκτές ή και άλλους που οι ανώνυμοι υβριστές δεν γούσταραν. Σε κάποια σπίτια γράφτηκαν με μαύρο σπρέι υβριστικά και απειλητικά συνθήματα.
Οι απειλές στους ελεγκτές έπιασαν τόπο. Σήμερα ουδείς ελέγχει αν κόβονται εισιτήρια στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Τοποθετούνται πανάκριβες ηλεκτρονικές πύλες εισόδου που ακόμη δεν λειτουργούν, επειδή οι συμμορίες τις σπάζουν. Και δεν σπάνε μόνο οι συμμορίες με τα μαύρα. Η τζάμπα μαγκιά δημιουργεί μιμητές και διάφορα χαζά παιδάκια καταστρέφουν την περιουσία του ελληνικού λαού νομίζοντας ότι κάνουν επανάσταση.
Ετσι...
οι δημόσιες επιχειρήσεις Μέσων Μαζικής Μεταφοράς βουλιάζουν στις ζημιές και αναγκάζονται να μειώνουν το έργο τους.
Βεβαίως, αυτή η χορογραφία των αντιδράσεων είναι κοινή σε πλείστες όσες περιπτώσεις, από την Κερατέα μέχρι τις Σκουριές. Αν προσέξουμε σε όλες τις κινητοποιήσεις υπάρχουν πάντα οι λυρικοί διανοούμενοι που θρηνούν για οτιδήποτε γίνει στον τόπο (ιδίως αν προοδεύσει) μέχρι τα τρολ που επιτίθενται σε όποιον είναι αντίθετος στην κυρίαρχη άποψη, μέχρι τις «Πρωτοβουλίες», «Κινήσεις Πολιτών», «Κοινωνικά Κινήματα» κ.λπ. και μέχρι τα τάγματα εφόδου. Το χειρότερο, δε, είναι πως δεν υπάρχει χορογράφος. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποιο οργανωμένο σχέδιο που φτιάχνει αυτό το μπαράζ αντιδράσεων. Είναι η τυπική λειτουργία του χαλαρού χώρου που ονομάζεται Ριζοσπαστική (τρομάρα μας!) Αριστερά ή Αριστερά των Κινημάτων κ.λπ.
Από την άλλη, φυσικά, και δεν αποδεικνύεται ότι αυτό το δίκτυο των ποιητών με χέρι υγρό, των τρολ, Πρωτοβουλιών, τραμπούκων κ.λπ. εξυπηρετεί κάποια συμφέροντα· ούτε κομματικά (ο παλιός Συνασπισμός σύρθηκε προς αυτή την ανοησία των Κινημάτων για να καταντήσει τελικώς ΣΥΡΙΖΑ) ούτε ελπίζουμε επιχειρηματικά. Λέμε «ελπίζουμε» διότι αν κάποιος ήθελε, π.χ., να αγοράσει φθηνά τις επιχειρήσεις Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, όλη αυτή η παλαβή Αριστερά των Κινημάτων τον βοηθά πολύ για να πέσει το τίμημα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου