ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Μια αργή και οδυνηρή μεταμόρφωση

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Η ​​πρώτη κρίσιμη καμπή της κυβέρνησης Συριζανέλ ήταν τον Ιούλιο του 2015, όταν ο Τσίπρας συνθηκολόγησε πλήρως μπροστά στο ενδεχόμενο του Grexit και έφερε πίσω το τρίτο, το «αντιμνημονιακό», μνημόνιο.

Τότε όλοι καταλάβαμε αμέσως τη σημασία του γεγονότος.  

Δεν συνέβη το ίδιο όμως και με την ομιλία του Τσακαλώτου στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Εκ των υστέρων, ωστόσο, φαίνεται ότι η συγκεκριμένη ομιλία σηματοδοτεί μια δεύτερη, εξίσου κρίσιμη με την πρώτη, καμπή στην πορεία της κυβέρνησης, μια καμπή, η οποία συμπληρώνει την πρώτη.

Ισως να φταίει ότι τον θεωρούσαμε ταγμένο ψυχή τε και σώματι στους «53+», ίσως, επίσης, το ότι βρίσκουμε τον Τσακαλώτο αστείο και ελαφρό (που βεβαίως είναι) λόγω του τρόπου που μιλάει, της μόνιμης, κωμικής νευρικότητας και του απερίγραπτου τρόπου με τον οποίον ντύνεται. (Το μήνυμα, βλέπετε, δεν μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητα από τον πομπό του...) Ολα αυτά μάλλον μας εμπόδισαν να εκτιμήσουμε πλήρως την πολιτική σημασία της ομιλίας του Γιούκλιντ και μείναμε στο γεγονός της προσωπικής επικράτησης του Τσίπρα. Βασικό στοιχείο της επικράτησής του, όμως, ήταν η πολιτική στροφή που εκδηλώθηκε με την ομιλία του Τσακαλώτου.

Στο συνέδριο, ο υπουργός Οικονομικών υπερασπίσθηκε πλήρως τα πεπραγμένα της κυβέρνησης (ώς και αυτόν τον Βαρουφάκη) και, επί της ουσίας, τάχθηκε με όσο πιο πανηγυρικό τρόπο μπορούσε (άλλο αν του βγήκε πανηγυριώτικος) υπέρ της εφαρμογής του μνημονίου τους. Εχει πεισθεί και αυτός, είναι φανερό, όπως και ο Τσίπρας, ότι ο μόνος δρόμος για την παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και την εξάντληση της τετραετίας περνάει μέσα από την Ευρώπη. Μόλις χθες ο πρωθυπουργός, με τη συνήθη, ακομπλεξάριστη αλαζονεία του, επιβεβαίωσε ότι δεν σκοπεύει να το κουνήσει, δηλώνοντας ότι προτιμά να κερδίζει στις εκλογές παρά στις δημοσκοπήσεις.

Οπως και την προηγούμενη φορά, όμως, έτσι και τώρα η στροφή έχει ένα τίμημα. 

Την πρώτη φορά ήταν η διάσπαση, με τη φυγή των Λαφαζάνηδων και του Βαρουφάκη, τώρα είναι η δημιουργία μιας κατάστασης που μοιάζει με εσωκομματική αντιπολίτευση, καθώς οι Σκουρλέτης και Δρίτσας διαχωρίζουν τη θέση τους και η τάση των «53+» ανακαλύπτει στον πρώτο από τους δύο τον ήρωά της. 

Στο σημείο αυτό, ανοίγει η πόρτα του φρενοκομείου για τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι έως και ο Τσακαλώτος βγήκε χθες να υποστηρίξει τον Σκουρλέτη, παρότι κατά τα άλλα είναι ταγμένος στο πλευρό του Τσίπρα.

Πώς θα εξελιχθεί η τρέχουσα εσωκομματική κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ και πώς θα επηρεάσει την κυβέρνηση είναι νωρίς να το πούμε και, σε τελευταία ανάλυση, μικρή σημασία θα έπρεπε να έχει. 

 Αυτό που παρακολουθούμε από τον προπέρσινο Ιούλιο μέχρι τώρα είναι...

 η αργή και οδυνηρή μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ σε (πρωτόγονο) ΠΑΣΟΚ, και, όπως έχουμε διαπιστώσει, η μεταμόρφωση έχει και τεράστιο κόστος.  

Το ουσιώδες ερώτημα, λοιπόν, είναι αν αξίζει τον κόπο ολόκληρη η χώρα να βασανίζεται για χάρη μιας Αριστεράς που ακόμη βρίσκεται εκτός πραγματικότητας και ζει το ψυχόδραμά της. Θα πρέπει, δηλαδή, να ισοφαρίσουν τους άλλους στα μνημόνια (2-2), ώστε να γίνει κάποτε αντιληπτό ότι πρέπει να φύγουν λόγω τερατώδους ανικανότητας;