Αν το δούμε υπό το πρίσμα των νεοαριστερών
θεωριών περί νομιμότητας, ο σύλλογος γονέων του Ωραιοκάστρου μπορεί να
να «δικαιούται» να κάνει κατάληψη του σχολείου προκειμένου να μην πάνε
εκεί προσφυγόπουλα. Να θυμίσουμε ότι ο κ. Τσίπρας, ρωτήθηκε ως αρχηγός
της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τις καταλήψεις και απάντησε: «Η
κλίμακα της αντίστασης και της διαμαρτυρίας νομιμοποιείται από την
αποδοχή της από το κοινωνικό σύνολο και από το δημοκρατικό των
διαδικασιών μας μέσα από τις οποίες λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις... Το
ερώτημά σας είναι λίγο οξύμωρο, διότι στο Χάρβαρντ θα ήταν λίγο δύσκολο
να γίνει κατάληψη» (ΔΕΘ 16.9.2012).
Επομένως, σύμφωνα με το «επαναστατικό δίκαιο», που χρόνια δίδασκε ο ΣΥΡΙΖΑ, το μόνο που πρέπει να ψάξουμε στην απόφαση των γονέων του Ωραιοκάστρου είναι αν υπάρχει εσωτερική νομιμοποίηση κι αν, φυσικά, «τους παίρνει να το κάνουν». Οι αιτιάσεις περί παρανομίας της κατάληψης, που θέλουν οι γονείς του Ωραιοκάστρου, εδράζονται μόνο σε εκείνο το έρμο δίκαιο της κατασυκοφαντημένης αστικής δημοκρατίας.
Φυσικά, δεν ξέρουμε τι θα κάνει το «κίνημα», το οποίο σύμφωνα με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, εκπρόσωπο στο μεταναστευτικό κ.λπ. κ. Γιώργο Κυρίτση, «πάει εκεί όπου δεν φτάνει η κυβέρνηση». Σύμφωνα με τον κ. Κυρίτση: «Η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να εφαρμόσει τη συμφωνία για τα αεροδρόμια. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι τοπικές κοινωνίες ή η Αυτοδιοίκηση ή οποιοσδήποτε ενδιαφερόμενος είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει την ίδια πορεία. Στην Κέρκυρα, φέρ’ ειπείν, αποφασίστηκε από την Περιφέρεια Ιονίων Νήσων η διενέργεια τοπικού δημοψηφίσματος κατά του μοντέλου παραχώρησης του αεροδρομίου» («Αυγή» 12.12.2015).
Γιατί να μην ισχύσει η ίδια λογική για το «μοντέλο διαχείρισης του προσφυγικού»;
Υπάρχει βέβαια και η Κερατέα, το μεγαλύτερο ίσως παράδειγμα κραυγαλέας ανομίας, που ύμνησε ο κ. Τσίπρας: «Εσείς δείξατε πρώτοι σε όλη την Ελλάδα τον δρόμο της αξιοπρέπειας, της αυτοπεποίθησης και της ανατροπής... Η Κερατέα είναι η πόλη-σύμβολο για όλη την Ελλάδα... Με γνώση, με πρόγραμμα και με απόφαση της κοινωνίας, η Κερατέα αποτίναξε τα δεσμά των τετελεσμένων που προσπάθησαν να επιβάλουν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. Αυτά τα έκαναν μόνο οι χούντες της Λατινικής Αμερικής στους Ινδιάνους» (30.5.2012).
Τι να πουν μετά οι «Ινδιάνοι» του Ωραιοκάστρου;
Παλμαρέ ανοησίας
«Η επανάσταση παράγει το δικό της δίκαιο» διακήρυσσαν για πολλά χρόνια οι σύντροφοι.
Απλώς δεν υπολόγισαν ότι οι επαναστάσεις σπανίως είναι προς την προοδευτική κατεύθυνση, διότι στα δύσκολα οι άνθρωποι πάντα κοιτούν το παρελθόν, το οποίο φαντάζει πιο αρμονικό και πιο οικείο από το δύσκολο μέλλον. Ετσι κατέληξαν να ευλογούν κάθε είδους ανομία, την οποία μάλιστα βάφτιζαν «προοδευτική». Στο παλμαρέ της αριστερής ανοησίας υπάρχουν ακόμη και ύμνοι στους ληστές των τραπεζών, που χτυπούν –με τον τρόπο τους– τον καπιταλισμό.
Γράφαμε ότι στην Ελλάδα μεγάλωσε μια γενιά η οποία «δεν θεωρεί τη δημοκρατική διαδικασία άξια σεβασμού (“να καεί, να καεί...”) και το πεζοδρόμιο παρουσιάστηκε ως ο τόπος όπου εκφράζεται η “λαϊκή βούληση” πιο αυθεντικά, από το “πορνείο” της Βουλής. Στη χώρα μας ο νόμος δεν ήταν υπέρτερος κάθε “δικαίου”· έγινε το προϊόν των αντάρτικων της Κερατέας, της Χαλκιδικής και των ταγμάτων εφόδου στα πανεπιστήμια. Η ανομία επενδυόταν με κάθε είδους αριστερά φληναφήματα περί “δικαίου” που παράγει η επανάσταση (δηλαδή η συνάθροιση εκατό χουλιγκάνων), περί “πολιτικής ανυπακοής” δίχως ποινές, περί της “αναγκαίας βίας” για να αλλάξουν οι δομές του συστήματος. Μια γενιά, τουλάχιστον, μεγάλωσε με την πεποίθηση ότι αυτό που παρουσιάζεται ως νόμος είναι το αποτέλεσμα μιας ιδιότυπης χούντας, η οποία ως γνωστόν “δεν τέλειωσε το ’73” («Το έλλειμμα δημοκρατικής παιδείας», 11.9.2012).
Αυτή η απαίδευτη στη δημοκρατία γενιά έφερε στα πράγματα τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και μαθητές της αντιδημοκρατικής παιδείας είναι οι γονείς του Ωραιοκάστρου, που «νομιμοποιούν» με αντιδημοκρατικό τρόπο τις αποφάσεις τους. Είναι τα άλλα «βλαστάρια της δρακογενιάς», που θα ’λεγε και ο πατέρας του κ. Νίκου Παππά, άνθρωποι που έμαθαν στο σχολείο, από την τηλεόραση, στο πεζοδρόμιο, ότι «νόμος είναι αυτό που θεωρούν οι ίδιοι δίκιο».
Ο Δεκέμβριος του 2008
Ο γέγονε, γέγονε, όμως. Το ερώτημα πλέον είναι αν μπορούμε να ξαναπιάσουμε το νήμα της Δημοκρατίας από την αρχή.
Η αυτοκριτική της (ακόμη) ιδεολογικώς ηγεμονεύουσας Αριστεράς θα βοηθούσε. Οχι με την έννοια της χριστιανικής μετάνοιας ή του αυτομαστιγώματος, αλλά με στόχο την παιδεία των θολωμένων νέων της.
Χρειάζεται να γκρεμιστούν διάφοροι εξεγερσιακοί μύθοι, όπως κάνει με μια σημαντική παρέμβαση...
ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Κώστας Χρυσόγονος. Αναφερόμενος στο κείμενο θέσεων της Κεντρικής Επιτροπής για το δεύτερο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Χρυσόγονος διαφωνεί με την «αναφορά σε “νεανική εξέγερση τον Δεκέμβριο του 2008”». Σημειώνει ότι «δεν ανταποκρίνεται στα ιστορικά γεγονότα... (διότι) ούτε πραγματικά αιτήματα υπήρχαν ούτε κατά κυριολεξία εξέγερση και μάλιστα συνολικά της νεολαίας. Το συμπέρασμα που θα μπορούσαμε να αποκομίσουμε από όλα αυτά είναι ότι η αστυνομία χρειάζεται περισσότερη εκπαίδευση, περισσότερο επαγγελματισμό και περισσότερο σεβασμό στους κανόνες σχετικά με τη χρήση των όπλων από τη δημόσια δύναμη (και πάντως ο δράστης καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία, σε αντίθεση προς όσα βλέπουμε να συμβαίνουν π.χ. στις ΗΠΑ), αλλά και ότι οι δημόσιες συναθροίσεις οφείλουν να διεξάγονται αποκλειστικά μέσα στα συνταγματικά πλαίσια, δηλαδή χωρίς όπλα (βόμβες “μολότοφ” κτλ.) και χωρίς βία κατά προσώπων και/ή περιουσιών. Το ζητούμενο είναι να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της παραβατικότητας τόσο από την πλευρά του κράτους και των οργάνων του όσο και από την πλευρά των πολιτών και όχι να μυθοποιούμε την τελευταία, εφευρίσκοντας ανύπαρκτα “επαναστατικά” χαρακτηριστικά» (Δεκατέσσερις θέσεις κριτικής στο κείμενο θέσεων της Κεντρικής Επιτροπής για το δεύτερο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, 14.9.2016).
«Επειδή καμιά συλλογικότητα δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά χωρίς τήρηση κανόνων», σημειώνει ο κ. Χρυσόγονος, «οδηγούμαστε αναπόφευκτα σε μια ολοένα χειρότερη δυσλειτουργία του κράτους, της κοινωνίας και της οικονομίας. Η κάθαρση δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει από την κορυφή, από το πολιτικό σύστημα και από την οικονομική ολιγαρχία, αλλά πρέπει να επεκταθεί προς όλες τις κατευθύνσεις, εωσότου εμπεδωθεί γενικά στην ελληνική κοινωνία μια νοοτροπία στον αντίποδα της σημερινής, δηλαδή μια νοοτροπία σεβασμού της νομιμότητας. Αν δεν συμφωνούμε με κάποιον κανόνα, η λύση δεν είναι να τον παραβιάζουμε συστηματικά, αλλά να (επιχειρήσουμε να) τον τροποποιήσουμε ή να τον καταργήσουμε σύμφωνα με τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Και βέβαια είναι λάθος, στο πλαίσιο αυτό, η εκδήλωση συμπάθειας ή συμπαράστασης σε φαινόμενα ανομίας, όπως οι “καταλήψεις” δημόσιων ή ιδιωτικών κτιρίων».
Αμήν, θα λέγαμε, διότι οι προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας –ακόμη και στο μεταναστευτικό– είναι μεγάλες και ο μόνος τρόπος αντιμετώπισής τους είναι ο δημοκρατικός. Με τα δικαιώματα, αλλά και τις υποχρεώσεις που αυτός συνεπάγεται...
Επομένως, σύμφωνα με το «επαναστατικό δίκαιο», που χρόνια δίδασκε ο ΣΥΡΙΖΑ, το μόνο που πρέπει να ψάξουμε στην απόφαση των γονέων του Ωραιοκάστρου είναι αν υπάρχει εσωτερική νομιμοποίηση κι αν, φυσικά, «τους παίρνει να το κάνουν». Οι αιτιάσεις περί παρανομίας της κατάληψης, που θέλουν οι γονείς του Ωραιοκάστρου, εδράζονται μόνο σε εκείνο το έρμο δίκαιο της κατασυκοφαντημένης αστικής δημοκρατίας.
Φυσικά, δεν ξέρουμε τι θα κάνει το «κίνημα», το οποίο σύμφωνα με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, εκπρόσωπο στο μεταναστευτικό κ.λπ. κ. Γιώργο Κυρίτση, «πάει εκεί όπου δεν φτάνει η κυβέρνηση». Σύμφωνα με τον κ. Κυρίτση: «Η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να εφαρμόσει τη συμφωνία για τα αεροδρόμια. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι τοπικές κοινωνίες ή η Αυτοδιοίκηση ή οποιοσδήποτε ενδιαφερόμενος είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει την ίδια πορεία. Στην Κέρκυρα, φέρ’ ειπείν, αποφασίστηκε από την Περιφέρεια Ιονίων Νήσων η διενέργεια τοπικού δημοψηφίσματος κατά του μοντέλου παραχώρησης του αεροδρομίου» («Αυγή» 12.12.2015).
Γιατί να μην ισχύσει η ίδια λογική για το «μοντέλο διαχείρισης του προσφυγικού»;
Υπάρχει βέβαια και η Κερατέα, το μεγαλύτερο ίσως παράδειγμα κραυγαλέας ανομίας, που ύμνησε ο κ. Τσίπρας: «Εσείς δείξατε πρώτοι σε όλη την Ελλάδα τον δρόμο της αξιοπρέπειας, της αυτοπεποίθησης και της ανατροπής... Η Κερατέα είναι η πόλη-σύμβολο για όλη την Ελλάδα... Με γνώση, με πρόγραμμα και με απόφαση της κοινωνίας, η Κερατέα αποτίναξε τα δεσμά των τετελεσμένων που προσπάθησαν να επιβάλουν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. Αυτά τα έκαναν μόνο οι χούντες της Λατινικής Αμερικής στους Ινδιάνους» (30.5.2012).
Τι να πουν μετά οι «Ινδιάνοι» του Ωραιοκάστρου;
Παλμαρέ ανοησίας
«Η επανάσταση παράγει το δικό της δίκαιο» διακήρυσσαν για πολλά χρόνια οι σύντροφοι.
Απλώς δεν υπολόγισαν ότι οι επαναστάσεις σπανίως είναι προς την προοδευτική κατεύθυνση, διότι στα δύσκολα οι άνθρωποι πάντα κοιτούν το παρελθόν, το οποίο φαντάζει πιο αρμονικό και πιο οικείο από το δύσκολο μέλλον. Ετσι κατέληξαν να ευλογούν κάθε είδους ανομία, την οποία μάλιστα βάφτιζαν «προοδευτική». Στο παλμαρέ της αριστερής ανοησίας υπάρχουν ακόμη και ύμνοι στους ληστές των τραπεζών, που χτυπούν –με τον τρόπο τους– τον καπιταλισμό.
Γράφαμε ότι στην Ελλάδα μεγάλωσε μια γενιά η οποία «δεν θεωρεί τη δημοκρατική διαδικασία άξια σεβασμού (“να καεί, να καεί...”) και το πεζοδρόμιο παρουσιάστηκε ως ο τόπος όπου εκφράζεται η “λαϊκή βούληση” πιο αυθεντικά, από το “πορνείο” της Βουλής. Στη χώρα μας ο νόμος δεν ήταν υπέρτερος κάθε “δικαίου”· έγινε το προϊόν των αντάρτικων της Κερατέας, της Χαλκιδικής και των ταγμάτων εφόδου στα πανεπιστήμια. Η ανομία επενδυόταν με κάθε είδους αριστερά φληναφήματα περί “δικαίου” που παράγει η επανάσταση (δηλαδή η συνάθροιση εκατό χουλιγκάνων), περί “πολιτικής ανυπακοής” δίχως ποινές, περί της “αναγκαίας βίας” για να αλλάξουν οι δομές του συστήματος. Μια γενιά, τουλάχιστον, μεγάλωσε με την πεποίθηση ότι αυτό που παρουσιάζεται ως νόμος είναι το αποτέλεσμα μιας ιδιότυπης χούντας, η οποία ως γνωστόν “δεν τέλειωσε το ’73” («Το έλλειμμα δημοκρατικής παιδείας», 11.9.2012).
Αυτή η απαίδευτη στη δημοκρατία γενιά έφερε στα πράγματα τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και μαθητές της αντιδημοκρατικής παιδείας είναι οι γονείς του Ωραιοκάστρου, που «νομιμοποιούν» με αντιδημοκρατικό τρόπο τις αποφάσεις τους. Είναι τα άλλα «βλαστάρια της δρακογενιάς», που θα ’λεγε και ο πατέρας του κ. Νίκου Παππά, άνθρωποι που έμαθαν στο σχολείο, από την τηλεόραση, στο πεζοδρόμιο, ότι «νόμος είναι αυτό που θεωρούν οι ίδιοι δίκιο».
Ο Δεκέμβριος του 2008
Ο γέγονε, γέγονε, όμως. Το ερώτημα πλέον είναι αν μπορούμε να ξαναπιάσουμε το νήμα της Δημοκρατίας από την αρχή.
Η αυτοκριτική της (ακόμη) ιδεολογικώς ηγεμονεύουσας Αριστεράς θα βοηθούσε. Οχι με την έννοια της χριστιανικής μετάνοιας ή του αυτομαστιγώματος, αλλά με στόχο την παιδεία των θολωμένων νέων της.
Χρειάζεται να γκρεμιστούν διάφοροι εξεγερσιακοί μύθοι, όπως κάνει με μια σημαντική παρέμβαση...
ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Κώστας Χρυσόγονος. Αναφερόμενος στο κείμενο θέσεων της Κεντρικής Επιτροπής για το δεύτερο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Χρυσόγονος διαφωνεί με την «αναφορά σε “νεανική εξέγερση τον Δεκέμβριο του 2008”». Σημειώνει ότι «δεν ανταποκρίνεται στα ιστορικά γεγονότα... (διότι) ούτε πραγματικά αιτήματα υπήρχαν ούτε κατά κυριολεξία εξέγερση και μάλιστα συνολικά της νεολαίας. Το συμπέρασμα που θα μπορούσαμε να αποκομίσουμε από όλα αυτά είναι ότι η αστυνομία χρειάζεται περισσότερη εκπαίδευση, περισσότερο επαγγελματισμό και περισσότερο σεβασμό στους κανόνες σχετικά με τη χρήση των όπλων από τη δημόσια δύναμη (και πάντως ο δράστης καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία, σε αντίθεση προς όσα βλέπουμε να συμβαίνουν π.χ. στις ΗΠΑ), αλλά και ότι οι δημόσιες συναθροίσεις οφείλουν να διεξάγονται αποκλειστικά μέσα στα συνταγματικά πλαίσια, δηλαδή χωρίς όπλα (βόμβες “μολότοφ” κτλ.) και χωρίς βία κατά προσώπων και/ή περιουσιών. Το ζητούμενο είναι να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της παραβατικότητας τόσο από την πλευρά του κράτους και των οργάνων του όσο και από την πλευρά των πολιτών και όχι να μυθοποιούμε την τελευταία, εφευρίσκοντας ανύπαρκτα “επαναστατικά” χαρακτηριστικά» (Δεκατέσσερις θέσεις κριτικής στο κείμενο θέσεων της Κεντρικής Επιτροπής για το δεύτερο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, 14.9.2016).
«Επειδή καμιά συλλογικότητα δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά χωρίς τήρηση κανόνων», σημειώνει ο κ. Χρυσόγονος, «οδηγούμαστε αναπόφευκτα σε μια ολοένα χειρότερη δυσλειτουργία του κράτους, της κοινωνίας και της οικονομίας. Η κάθαρση δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει από την κορυφή, από το πολιτικό σύστημα και από την οικονομική ολιγαρχία, αλλά πρέπει να επεκταθεί προς όλες τις κατευθύνσεις, εωσότου εμπεδωθεί γενικά στην ελληνική κοινωνία μια νοοτροπία στον αντίποδα της σημερινής, δηλαδή μια νοοτροπία σεβασμού της νομιμότητας. Αν δεν συμφωνούμε με κάποιον κανόνα, η λύση δεν είναι να τον παραβιάζουμε συστηματικά, αλλά να (επιχειρήσουμε να) τον τροποποιήσουμε ή να τον καταργήσουμε σύμφωνα με τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Και βέβαια είναι λάθος, στο πλαίσιο αυτό, η εκδήλωση συμπάθειας ή συμπαράστασης σε φαινόμενα ανομίας, όπως οι “καταλήψεις” δημόσιων ή ιδιωτικών κτιρίων».
Αμήν, θα λέγαμε, διότι οι προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας –ακόμη και στο μεταναστευτικό– είναι μεγάλες και ο μόνος τρόπος αντιμετώπισής τους είναι ο δημοκρατικός. Με τα δικαιώματα, αλλά και τις υποχρεώσεις που αυτός συνεπάγεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου