Υστερία και δημοκρατία

Του ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

Εχουν δικαίωμα οι κάτοικοι του Ωραιοκάστρου να μιλούν όταν και των ίδιων οι πρόγονοι ήταν πρόσφυγες;

Υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης νοσημάτων από τα παιδιά των ξένων που δεν έχουν εμβολιαστεί; 

Είναι ο δήμαρχος Αστέριος Γαβότσης ξενοφοβικός και ρατσιστής; 

Περισσότερο από κάθε ευαισθησία, δίκη πρόθεσης ή ιατρικό προβληματισμό ενδιαφέρει κάτι άλλο: τι σόι δημοκρατία είναι αυτή που ένα νομικά κατοχυρωμένο πρόσωπο, όπως ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Ωραιοκάστρου, επίσημα και πρωτοκολλημένα δηλώνει ότι πρόκειται να παρανομήσει. Γιατί η κατάληψη δημόσιου κτιρίου, στην οποία απείλησε ότι θα προβεί ο σύλλογος στο Δημοτικό του Ωραιοκάστρου, όσο και αν στη μεταπολιτευτική Ελλάδα ακούγεται περίεργο, είναι παράνομη πράξη.

 

Το όνομα του αριστερού διανοητή που σε κάποια ταβέρνα αποφάσισε ότι η κατοχή των μέσων παραγωγής, που λέει ο Μαρξ, σημαίνει και κατοχή κάθε δημόσιας και ιδιωτικής υπηρεσίας δυστυχώς δεν έχει καταγραφεί στο μεγάλο μεταπολιτευτικό παπαρολόγιο. Η πνευματική του κληρονομιά είναι, όμως, γιγάντια. Κάθε φορά που μια συνδικαλιστική οργάνωση, ένωση καθηγητών ή Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων αποφάσιζε ότι τα αιτήματά του ήταν δίκαια -και είναι μάλλον απίθανο να αποφάσιζε ότι είναι άδικα- καταλαμβάνει τον χώρο που δραστηριοποιείται. Η μεταπολιτευτική χορογραφία είναι σαφής. Ο υπουργός τούς κατηγορεί ότι εξυπηρετούν σκοτεινά συμφέροντα, όσο όμως περνάνε οι μέρες, η θέση του μαλακώνει μέχρι που αναστέλλει την απόφασή του. Ο «δίκαιος αγώνας» της συγκεκριμένης ομάδας έχει δικαιωθεί και το μήνυμα έχει περάσει στους επόμενους. Αν δεν γουστάρετε κάτι, καταλαμβάνετε ένα δημόσιο κτίριο και στο τέλος θα γίνει το δικό σας.

 

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι δημοσιογράφοι και οι πολίτες δεν έχουν δικαίωμα στην άποψη. Για παράδειγμα, στο θέμα των παιδιών των προσφύγων νομίζω ότι πρέπει να πηγαίνουν σχολείο. Σε έναν καθορισμένο, όμως, αριθμό σε κάθε τάξη ώστε ο ρυθμός διδασκαλίας να μη διαταραχθεί και επομένως σε όσο περισσότερα σχολεία γίνεται. Σε περίπτωση που δεν υπάρχουν αρκετά σχολεία στην περιοχή, να υπάρχουν πούλμαν που να μεταφέρουν παιδιά και σε άλλες περιοχές, έτσι ώστε το βάρος να πέσει σε όλα τα σχολεία. Κάτι ανάλογο με το school busing που εφαρμόστηκε την δεκαετία του ’70 στην Αμερική.

 

Αλλες γνώμες, όπως αυτή του Σταύρου Θεοδωράκη που είπε ότι πρέπει να γίνουν σχολεία στους καταυλισμούς, έχουν την δική τους λογική και μπορούν να εξεταστούν. Λύση, όμως, δεν μπορεί να δοθεί με υστερίες τύπου «είναι φασιστικό» ή «θα γίνουν τα παιδιά μωαμεθανοί». Οπως λύση δεν είναι και οι εκβιασμοί τύπου «αν δεν το κάνετε, θα καταλάβουμε το σχολείο». 

Η πείρα λέει ότι αν οι γονείς του Ωραιοκάστρου μπορούν να καταλάβουν το Δημοτικό της γειτονιάς τους, το ίδιο ωραία μπορούν...

 να κάνουν ντου οι αντεξουσιαστές και να έχουμε νέο Τεμπονέρα.
 
 

Τη λύση θα έπρεπε να δίνει ο νόμος. Με τον ΣΥΡΙΖΑ όμως στην εξουσία και τον Τόσκα υπουργό το προηγούμενο είναι ένα σύντομο ανέκδοτο. 

Ψυχραιμία, υπομονή, λιγότερη αυτοδικία και, όπως κάθε κακό ανέκδοτο, και το σημερινό κρατάει λίγο παραπάνω αλλά κάποια στιγμή θα τελειώσει.