ΤΟΥΡΚΙΑ - ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ: Το πραξικόπημα που γίνεται τώρα

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Ε​​ίναι πάνω από 7.000 χιλιάδες όσοι συνελήφθησαν και κρατούνται μετά την καταστολή του πραξικοπήματος στην Τουρκία. Οι περίπου 100 νεκροί πραξικοπηματίες δεν θα κηδευθούν, ανακοινώθηκε· θα ταφούν χωρίς καμία τελετή, η ταφή τους θα είναι αυτό που στη γραφειοκρατική γλώσσα λέγεται «υγειονομική διαδικασία». Παρακάτω, οι αστυνομικοί και οι δικαστικοί που απολύθηκαν είναι γύρω στις 8.000, οι δε εκπαιδευτικοί στις 15.000. Κλείνουν τηλεοπτικούς σταθμούς (τους προσκείμενους στον Γκιουλέν) και μιλούν για επαναφορά της θανατικής ποινής για τους πραξικοπηματίες – οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, υφίστανται έναν δημόσιο εξευτελισμό ασύλληπτο για τα δεδομένα ευρωπαϊκών χωρών.

  Εχω την εντύπωση, θέλω να πω, ότι το πραξικόπημα που επικρατεί είναι αυτό που γίνεται τώρα στην Τουρκία.

Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι εξετάζω τα σενάρια συνωμοσιολογίας, που θέλουν τον Ερντογάν να γνώριζε τη συνωμοσία και να την άφησε να προχωρήσει, ώστε να τη συντρίψει και να δικαιολογηθούν οι εκτεταμένες και προφανώς προμελετημένες εκκαθαρίσεις στον κρατικό μηχανισμό που συμβαίνουν τώρα. Το ότι δείχνει έτοιμος από καιρό, δεν αποδεικνύει ότι ήξερε. Στο κάτω κάτω, ο άνθρωπος ήθελε να γίνει δικτάτορας. Πότε το έκρυψε τα τελευταία χρόνια, αφότου εκείνη η βίδα έστριψε;  

Μπορεί να ήταν το χόμπι του οι προγραφές και να έβαζε τους εμπίστους να του ετοιμάζουν σχέδια, για την καθαρά πνευματική χαρά που του έδιναν!

Αστειεύομαι. Εντούτοις, το μέγεθος του κινδύνου που διέτρεξε ο Ερντογάν δεν πρέπει να υποτιμάται. Θυμηθείτε, λ.χ., τον εξευτελισμό της συνέντευξης μέσω Face Time. Ολο αυτό ήταν πολύ σουρεαλιστικό για να το έχει τολμήσει ο Ερντογάν, σκέπτομαι. Κι αν κάτι πήγαινε στραβά από τη δική του πλευρά και κάπως εδραιώνονταν οι άλλοι; Δεν του πάει του σουλτάνου να διακινδυνεύει τέτοιο εξευτελισμό, νομίζω.  

Θα μου πείτε, όμως, ότι εδώ έγραφα, μόλις χθες, ότι ο άνθρωπος είναι ανισόρροπος – και θα έχετε δίκιο. Είναι τόσο αυτονόητο, ώστε όταν το λες να ακούγεται χαζό· είναι όμως πάντα χρήσιμο να θυμάται ο καθένας ότι είναι μέγα λάθος να κρίνεις τους τρελούς με τα μέτρα των άλλων – των υποτιθέμενων κανονικών τέλος πάντων.

Πάντως, η ένταση των επίσημων ευρωπαϊκών αντιδράσεων στις ακρότητες του Ερντογάν δείχνει ότι το παραμύθι περί «ευρωπαϊκής» Τουρκίας, με έννοια διαφορετική της γεωγραφικής, ξεφούσκωσε για το προβλεπτό μέλλον. Η πρόοδος προς τη δημοκρατία δυτικού τύπου είχε, άλλωστε, προ πολλού σταματήσει στην Τουρκία του Ερντογάν. Ερχονται τώρα και τα αδιανόητα, οπότε τα προσχήματα δεν έχουν πλέον νόημα. 

Το μόνο που έχει νόημα από πλευράς των Ευρωπαίων είναι...

ποιος θα βγει να καταγγείλει πιο σθεναρά από τον άλλον, γιατί αυτή είναι η άμυνα προς την ξενοφοβία και την ακροδεξιά στο εσωτερικό της Ευρώπης. 

Η απόρριψη ισχύει και από τη δική του πλευρά, όμως. Συγκρίνει την Τουρκία με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία και τη διακρίνει από την Ευρώπη, ως προς τη θανατική ποινή. Πόσο πιο σαφής να γίνει;

Αν αυτά ευσταθούν, εμείς κινδυνεύουμε – απλά πράγματα. Τα ελληνοτουρκικά μπορεί να μπουν σε κρίση με πολύ άσχημη μορφή και εμείς έχουμε κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου...