ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Εξουσία παραδομένη στη χλεύη

Γράφει ο Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος 

Αναπληρωτής καθηγητής Σύγχρονης Πολιτικής Ιστορίας, διευθυντής του ΠΜΣ «Διακυβέρνηση και Επιχειρηματικότητα», αρχισυντάκτης της «Νέας Εστίας».

Η εξουσία είναι μαγική. Οσο κι αν εκκοσμικευθεί, όσο κι αν απομαγευτεί –και η νεωτερικότητα φρόντισε να το διεκδικήσει αυτό μετ’ επιτάσεως– παραμένει μια υπόθεση που δεν αφορά κανονικούς ανθρώπους. Ή τουλάχιστον ποτέ δεν θα τους δει ως τέτοιους η κοινωνία. Γι’ αυτό και η τελευταία θα σπεύσει πάντα με πάθος να σφίξει το χέρι του ηγέτη, στις δημόσιες εμφανίσεις του, να ακουμπήσει δηλαδή το «σώμα της εξουσίας», όπως ακριβώς στον μεσαίωνα οι υπήκοοι στριμώχνονταν για να τους αγγίξει το χέρι του βασιλιά, το οποίο θεωρούνταν ότι είχε θεραπευτικές ιδιότητες. Και μπορεί φυσικά σήμερα το σώμα του βασιλιά αυτό καθαυτό να μην αποτελεί την ενσάρκωση του κράτους, μπορεί με άλλα λόγια το «l’ état c’est moi» να μην είναι πλέον κυριολεκτικό, και ο σύγχρονος πολιτικός ηγέτης να είναι ένας απλός «ενοικιαστής» της εξουσίας, αλλά η μαγεία δεν έχει πάψει να τον τυλίγει σαν ένα διαρκές φωτοστέφανο πάνω από το κεφάλι του.
 

Και κατά μία έννοια, δεν είναι εντελώς παράλογο. Καίτοι οι πολιτικοί, τις τελευταίες δεκαετίες, παλεύουν να μας πείσουν ότι είναι «απλοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας», η δουλειά αυτή που κάνουν δεν είναι για κοινούς θνητούς, πόσο μάλλον σε καιρούς άγριους σαν τους δικούς μας.  

Πόσοι από εμάς θα ήταν άραγε ικανοί να λάβουν, χωρίς να καταρρεύσουν από ενοχές, αποφάσεις που θα είχαν σοβαρότατες αρνητικές συνέπειες για εκατομμύρια συνανθρώπους μας;  

«Είναι μια βρωμοδουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει», λένε δικαίως οι θυμόσοφοι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Και πράγματι, συχνά δεν είναι αξιοζήλευτη η θέση των «ηγεμόνων» μας.
 

Το πιο μαγικό όμως από όλα βρίσκεται στον λόγο τους. Οπως θα έλεγε κι ένας παλιότερος φιλόσοφος, μπορούν να κάνουν πράγματα με τις λέξεις τους. Μιλούν, και, ως εκ θαύματος, κάτι συμβαίνει ως αποτέλεσμα της δήλωσής τους. Ετσι, αν φέρ’ ειπείν μάς πουν ότι μπορούν να περπατήσουν πάνω στη θάλασσα, πολλοί θα τους πιστέψουν, όχι αναγκαστικά οι πιο αφελείς και μόνο.  

Και θα τους πιστέψουν διότι αποδεχόμενοι τη μαγεία, έχουν συνάψει και μια σύμβαση με την εξουσία (στη σύγχρονη μορφή της). «Εγώ σου παραχωρώ τη νομιμοποίησή μου, κι εσύ φρόντισε να την διαχειριστείς επ’ ωφελεία μου. Αν λες ότι μπορείς να περπατήσεις στη θάλασσα, κάτι θα ξέρεις περισσότερο από εμένα. Περιμένω να σε δω».  

Δεν είναι όμως όλα ρόδινα για τον ηγεμόνα. Αν την ώρα που πάει να περπατήσει στη θάλασσα, βουλιάξει αύτανδρος, κινδυνεύει να γελοιοποιηθεί. Ο βασιλιάς εκτός από γυμνός, θα ‘ναι και μούσκεμα, δηλαδή πλήρως ταπεινωμένος. Θα ‘χει χάσει ως εκ τούτου τη γοητεία του, που όπως είπαμε, είναι απαραίτητο συνοδευτικό για την περίεργη αυτή δουλειά που κάνει.
 

Κάθε παρακμή έχει όμως τον δικό της πάτο. Και για την εξουσία αυτός είναι όταν o βασιλιάς όχι μόνο έχει πνιγεί στη θάλασσα, στην οποία υποτίθεται θα περπατούσε, αλλά την ίδια στιγμή επιμένει να ισχυρίζεται ότι όλα βαίνουν καλώς, όπως στο γνωστό ανέκδοτο, όταν αυτός που πέφτει από τον 10ο όροφο, λέει καθησυχαστικά, μόλις έχει φθάσει στον 1ο, «ώς εδώ είμαι μια χαρά». 

 Σε αυτή την περίπτωση δεν είναι μόνο ότι μια εξουσία απέτυχε στους στόχους και στις υποσχέσεις της, κάτι, τέλος πάντων, αποδεκτό στο πλαίσιο του πολιτικού παιχνιδιού. Είναι ότι...

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ: «Αμεσοδημοκρατικές» σαχλαμάρες στην υπερευαίσθητη «κοινότητα του συναισθήματος» των social media

Toυ ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ

Αν υπάρχει κάτι διασκεδαστικό σ’ αυτή την ιστορία του Brexit είναι η αμηχανία του Φάρατζ και ο πανικός στα μάτια του Μπόρις Τζόνσον. Γιατί είναι λαϊκιστές, αλλά λαϊκιστές μεγάλης χώρας, δεν τους παίρνει να κάνουν το Όχι την επόμενη μέρα Ναι, ντρέπονται. Και ξέρουν ότι τώρα το πανηγύρι τελείωσε, έρχεται ο λογαριασμός. Γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα όφελος στην αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρώπη. Το ξέρει η Αγγλία, το ξέρει η Ευρώπη, το ξέρει όλος ο κόσμος. Εδώ και μισό αιώνα τα ευρωπαϊκά κράτη προσπαθούν να δημιουργήσουν την ενωμένη ήπειρο. Σήμερα πια, στον καιρό της παγκοσμιοποίησης, κάθε ευρωπαϊκή χώρα μόνη της, ακόμα και η ισχυρότερη, είναι τριτεύουσα, ασήμαντη δύναμη.

Λαϊκιστές, αδίστακτοι πολιτικοί, για να κερδίσουν την εξουσία, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη διαμαρτυρία, κατασκευάζουν αποδιοπομπαίους τράγους, υπόσχονται εύκολες λύσεις. Και οδηγούν τις χώρες τους στην καταστροφή. 

Δεν είμαστε Λατινική Αμερική, δεν ξέρουμε τα καταστροφικά αποτελέσματα του κυβερνώντος λαϊκισμού. Οι χώρες της Ευρώπης έχουν περάσει δεκαετίες ήρεμης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με λαϊκισμό ελεγχόμενο, εντός ορίων. Έχουμε ξεχάσει τους κινδύνους, έχουμε ξεχάσει τα απλά μαθήματα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. 

Οι δικοί μας φλογεροί «αγανακτισμένοι» της πλατείας, μετά από 2 δεκαετίες πλαστικής ευδαιμονίας, δεν ήξεραν καν ότι οι «αμεσοδημοκρατικές» σαχλαμάρες δεν είναι περισσότερη δημοκρατία αλλά λιγότερη. Ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, με ελέγχους και ισορροπίες, με διάκριση εξουσιών, με ανεξάρτητες αρχές, με κανόνες και δικλείδες ασφαλείας, είναι η δημοκρατία του σύγχρονου πολύπλοκου κόσμου μας και όχι η «αδιαμεσολάβητη» του αυταρχισμού, του λαϊκισμού, των δικτατοριών του 20ού αιώνα στο όνομα πάντα του «λαού».

Στο σύγχρονο μεταμοντέρνο κόσμο, οι παλιοί εφιάλτες μοιάζουν να ξαναγεννιούνται με νέα δύναμη. Στην υπερευαίσθητη «κοινότητα του συναισθήματος» των social media, ο λαϊκισμός είναι ισχυρότερος από τα επιχειρήματα. Στις σύγχρονες κοινωνίες του ναρκισσισμού και της θυματοποίησης, οι δημαγωγοί εύκολα υποδεικνύουν φταίχτες και εχθρούς για να χειραγωγήσουν το πλήθος και να κρύψουν τη δίψα τους για εξουσία. Στο φασματικό κόσμο της εικονικής πραγματικότητας, όλο και περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι οι πράξεις μας έχουν κόστος, ότι οι επιλογές μας δεν είναι ανώδυνες, ότι δεν μπορείς απλώς να πατήσεις το restart και να συνεχίσεις.

Τα δημοψηφίσματα είναι ιδανικά μέσα γι’ αυτή την παραπλάνηση. Συνηθισμένοι στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπου ψηφίζουμε τους εκπροσώπους μας να αποφασίζουν εκ μέρους μας, πιστεύουμε ότι στα δημοψηφίσματα ψηφίζουμε όχι για να φέρουμε άμεσα αποτελέσματα αλλά για να πούμε τι αισθανόμαστε. Να εκφράσουμε διαμαρτυρία, θυμό, δυσφορία. Κι έτσι απαντάμε σε ερωτήσεις λειψές, χωρίς όλα τα δεδομένα.  

Τι θα πεις, ας πούμε, στην ερώτηση «συμφωνείς με κατώτατο μισθό 586 ευρώ;» Ναι, τι ωραίος που είναι, δεν χρειάζομαι άλλα λεφτά γιατί δεν φέρνουν την ευτυχία; 

Όχι, φυσικά θα απαντήσεις, τι να προλάβεις να καλύψεις με 5 κατοστάρικα; Ωραία, λοιπόν, είσαι άνεργος. 

 Αν σου έλεγαν όμως, μόνο αυτός ο μισθός υπάρχει αυτή τη στιγμή, τον θες ή όχι; Η απάντησή σου θα ήταν διαφορετική.  

Απαντάμε στην ερώτηση αν είμαστε ευχαριστημένοι, αντί να επιλέγουμε. Στο δημοψήφισμα-παρωδία του 2015, η ερώτηση ήταν τόσο παραπειστική που θα έπρεπε να αρνηθούμε και τη συμμετοχή ακόμα. Τι να απαντήσεις στο «Preliminary debt sustainability analysis»; Ποια θα ήταν όμως η έκβαση του δημοψηφίσματος, αν ήξερες τη συνέχεια; Αν ήξερες δηλαδή ότι η πραγματική ερώτηση ήταν: «Θες μια συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση ή θέλεις μια συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση με κλειστές τις τράπεζες, κάπιταλ κοντρόλ, 26.000 λουκέτα, 1,4% ύφεση και διαλυμένο το τραπεζικό σύστημα;» Ή, ακόμα χειρότερα, με έξοδο από την ΕΕ, με επιστροφή στη δραχμή και υποτίμηση του εισοδήματός σου κατά 80%; 

Η στερλίνα έχει επιστρέψει στα επίπεδα του 1985, έγραφαν οι εφημερίδες τις πρώτες μέρες του Brexit. Χιλιάδες εταιρείες ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν το Λονδίνο, πιθανό νέο οικονομικό κέντρο στη θέση του Σίτυ η Φρανκφούρτη. Οι Εγγγλέζοι αρχίζουν να κάνουν το λογαριασμό. 

Ο λαϊκισμός οδηγεί πάντα...

KOINΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Γραφή παρανόμων

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Περικλής, στη δημηγορία του πριν από την κήρυξη του πολέμου με τη Σπάρτη, παρότι ο ίδιος υποστηρίζει πως είναι η μόνη λύση, καλεί τους Αθηναίους να μην ψηφίσουν ελαφρά τη καρδία. Τους υπενθυμίζει πως αλλιώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι όταν καλούνται να αποφασίσουν και αλλιώς όταν βρεθούν αντιμέτωποι με τις συνέπειες όσων αποφάσισαν.

Ο Περικλής ήταν δημαγωγός. Αν δεν ήταν, δεν θα είχε καταφέρει να δώσει το όνομά του σε έναν αιώνα Ιστορίας. Εξάλλου η λέξη «δημαγωγός», αυτός που άγει τον δήμο, δεν είχε απαραιτήτως αρνητική σημασία τον καιρό εκείνο. Δεν μπορούσε να υπάρξει δημοκρατία χωρίς δημαγωγούς.

Ο Κλέων, ο περίφημος βυρσοδέψης στους «Ιππής» του Αριστοφάνη, μπορεί να ήταν δημαγωγός, αλλά ήξερε να αναλαμβάνει και τις ευθύνες της ρητορείας του. Ζήτησε από τους Αθηναίους να του δώσουν στρατό για να φέρει σιδηροδέσμιους τους τριακόσιους Σπαρτιάτες που είχε αποκλείσει ο στρατηγός Δημοσθένης στη Σφακτηρία και το έκανε. Τους υποσχέθηκε πως θα τα καταφέρει σε είκοσι ημέρες και τα κατάφερε.

Ο Θουκυδίδης, θαυμαστής του Περικλή, δεν φέρεται και με μεγάλη λεπτότητα στον Κλέωνα. Λογικόν, αφού αυτός ήταν ο βασικός υπεύθυνος για την καταδίκη του σε ισόβια εξορία. Εξαιτίας της οποίας εξορίας, όπως λέει ο ίδιος, έγραψε την Ιστορία του. Αρα εμείς οι μεταγενέστεροι μάλλον ευγνωμοσύνη χρωστούμε στον Κλέωνα.

Δεν αναφέρω τυχαία τον Θουκυδίδη και τους ήρωες της Ιστορίας του. Αναλογίζομαι ότι, το 1914, στα διώροφα κόκκινα λεωφορεία του Λονδίνου υπήρχαν αφίσες με αποσπάσματα από τον «Επιτάφιό» του για να ενθαρρύνουν τους στρατιώτες που έφευγαν για το μέτωπο.

Ο ελληνιστής Bernard Knox, αν θυμάμαι καλά, έλεγε πως έως τον Δεύτερο Πόλεμο οι κλασσικές σπουδές ήταν το διαβατήριο για τη δημόσια διοίκηση στη Βρετανία. Σήμερα, έχουν καταντήσει το διαβατήριο για το ταμείο ανεργίας.

Τα δημοψηφίσματα, κοινώς η άμεση δημοκρατία, έχουν αγιοποιηθεί από τον αντιευρωπαϊκό λαϊκισμό. Ξεκίνησαν το 2005, με το σχέδιο του ευρωπαϊκού Συντάγματος, έγινε το περυσινό δικό μας –α λα γκρέκα, κοινώς δεν βαριέσαι– και τώρα κοντεύουν να γίνουν ο μοχλός της ευρωπαϊκής αποσύνθεσης. 

Η κυρία Λεπέν υποσχέθηκε ότι αν εκλεγεί θα προκηρύξει εντός έξι μηνών δημοψήφισμα για την έξοδο της Γαλλίας από την Ευρώπη.

Η άμεση δημοκρατία έχει τους δικούς της κανόνες: 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στο ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Θέατρο σκιών

Γράφει ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ

Από μικρό παιδί με έθελγε με έναν πολύ περίεργο, πολύ ιδιαίτερο τρόπο το θέατρο σκιών. Θα ’μουν τεσσάρων-πέντε χρονών, ήταν θαρρώ η τελευταία χρονιά της Δικτατορίας, όταν ο πατέρας μου, δασάρχης τότε Ελασσόνας, μας πήγε, εμένα και την αδελφή μου, να παρακολουθήσουμε για πρώτη φορά "Καραγκιόζη". Η χαρά ήταν τέτοια στο πρόσωπό του, ώστε γλύκαινε τη δικιά μας αμηχανία και λίγο-λίγο τη μετέβαλλε σε αδημονία. Θα πηγαίναμε για μας, βέβαια, τα παιδιά, αλλά και για κείνον, που καμάρωνε ότι στην πρώιμη εφηβεία του εμψύχωνε τον μπαρμπα-Γιώργο στο παιδικό, ερασιτεχνικό θέατρο σκιών του μαχαλά μιας άλλης εποχής.

Ήταν Κυριακή, η παράσταση ήταν προγραμματισμένη για νωρίς το μεσημέρι. Ο κόσμος –γονείς και παιδιά, ανάμεσά τους κι ορισμένα ασυνόδευτα γερόντια– συνέρρεε μετά τον εκκλησιασμό και τον καφέ ή το "υποβρύχιο" στην πλατεία, για να απολαύσει ένα από τα ελάχιστα θεάματα που προσφέρονταν εκείνο τον καιρό σε μια μικρή, πληκτική, "άνυδρη", άχρωμη και άοσμη επαρχιακή κωμόπολη. Το άλλο ήταν ο κινηματογράφος, όπου "Τα κανόνια του Ναβαρόνε" ή "Οι άθλοι του Ηρακλέους" προβάλλονταν σε χᵛ προβολή, με καθυστέρηση δεκαπενταετίας από την εποχή της πρώτης προβολής.

Σκέφτομαι σήμερα, πάνω από σαράντα χρόνια μετά, ότι δεν ήταν και καμία σπουδαία παράσταση. Ωστόσο, από την πρώτη κιόλας στιγμή, την αρχική περιέργεια διαδέχθηκε η βαθειά εντύπωση που προξένησαν στο αεικίνητο βλέμμα του παιδιού οι φιγούρες και τα σκηνικά. Όλος εκείνος τρυπητός και έντονα φωτισμένος πίσω απ’ το πανί δισδιάστατος κόσμος ήταν κάτι πρωτοφανέρωτο και τόσο προδήλως "ψεύτικο", ώστε ακόμα αναρωτιέμαι ποια ήταν τα στοιχεία της σύμβασης που έκαναν δυνατή τη συμμετοχή σ’ αυτόν του θεατή. Τα πρόσωπα στερεότυποι χαρακτήρες, που ήξερες ήδη προτού "μιλήσουν" τι θα πουν και τι θα πράξουν. Ο Καραγκιόζης, ο Χατζηαβάτης, η Αγλαΐα, τα Κολλητήρια, ο Πασάς, ο Βεληγκέκας, ο μπαρμπα-Γιώργος, ο σιόρ Διονύσιος, ο Μορφονιός, ο Σταύρακας, ο Εβραίος. Ένας ολόκληρος μικρόκοσμος καμωμένος από σταθερούς ρόλους, με σταθερά όρια και σταθερές δυνατότητες. Το ψέμα του ήταν η αλήθεια του. Το ότι τα πράγματα είχαν έτσι ακριβώς και δεν μπορούσαν να εξελιχθούν αλλιώς ήταν ο τρόμος κι ο καθησυχασμός του. Τίποτε δεν άλλαζε κι όλα ίδια μέναν, κατά το γνωστό άσμα, με τα ευτράπελα και τις ματσαραγκιές να γεμίζουν το τεράστιο κενό της απουσίας της τρίτης διάστασης και της δικής της, πιο αβέβαιης, πιο επίφοβης, πιο ροϊκής αλήθειας.

Αυτή ήταν η μαγεία του θεάτρου σκιών. Απευθυνόταν στο κοινό προβάλλοντας μια συνείδηση του κόσμου ουσιαστικά ανιστορική, χωρίς ίχνος επαγωγικών συνάψεων, χωρίς πραγματικές εσωτερικές ή εξωτερικές διαδρομές, χωρίς δράματα. Μια απλούστευση. Μια νηνεμία που απέκλειε κάθε αντίθετη σκέψη ή προσδοκία. Ό,τι "συνέβαινε" δεν θα ’χε καμιά σημασία αν δεν "συνέβαινε". Ό,τι λεγόταν θα μπορούσε να υποτεθεί χωρίς να λεχθεί. Το θέατρο σκιών ήταν μια ακίνδυνη προέκταση του θρυμματισμένου εαυτού. Η σκηνικά παρουσιασμένη ανάγκη ενός άλλου κόσμου. Ανάμεσα στις εναλλαγές των σκιών ήσουν έτοιμος να δεχτείς τα πάντα, να συγχωρέσεις τα πάντα, να ξεχάσεις τα πάντα. Η πλοκή ήταν τόσο υποτυπώδης ώστε κάθε επέμβαση της γνώσης ή της φαντασίας να μοιάζει περισσότερο δυσβάστακτη για σένα που θα την επιχειρούσες παρά για την "κανονικότητα" το έργου. Η όλη εμπειρία ήταν συναρπαστική καθόσον, αν μη τι άλλο, ήταν ελάχιστα, οριακά εμπειρική. 

Ναι, με γοήτευε η ψευτιά που παρουσιαζόταν ως αλήθεια. Με γοήτευαν τα εκ των προτέρων γνωστά όρια. Οι βέβαιες, στέρεες ατάκες. Οι κοινοί παρονομαστές. Η "λαϊκότητα". Η φτήνια. Το ελάχιστο που μπλεκόταν περίεργα με το μέγιστο. Δεν υπήρξε ποτέ, θαρρώ, καλύτερος μηχανισμός εξαπάτησης – που πάει να πει πιο ευχάριστος, πιο ευμενώς δεκτός – από αυτόν του θεάτρου σκιών.

Αν επιχειρώ αυτή τη μικρή "εξομολόγηση" σήμερα, σε μια εποχή που δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο της λαμπρής εκείνης παλαιάς ομιλίας του μακαριστού γέροντος Μωϋσή του Αγιορείτου με τίτλο "Το άγχος της θλίψεως", το κάνω διότι εντελώς αυθόρμητα, καθώς στη σημερινή μου κατάσταση παρακολουθώ την πολιτική, οικονομική και εν γένει κοινωνική πραγματικότητα, συνειδητοποιώ ότι οι φιγούρες του θεάτρου σκιών, το ίδιο δισδιάστατες όπως και τότε, έχουν κατέβει απ’ τον μπερντέ και κατακλύσει τον κόσμο των θεατών. 


Έχουν γίνει οι ίδιες θεατές της ιστορίας που γράφουμε εμείς οι άλλοι, όσοι έχουμε σάρκα και οστά, κι εμείς πάλι, σε τούτη την περίεργη αντιστροφή των ρόλων, τείνουμε να γίνουμε, εκόντες άκοντες, οι διασκεδαστές του.  


Δεν αναγνωρίζετε ανάμεσά μας τον Καραγκιόζη, τον Χατζηαβάτη, την Αγλαΐα, τα Κολλητήρια, τον Πασά, τον Βεληγκέκα, τον μπαρμπα-Γιώργο, τον σιόρ Διονύσιο, τον Μορφονιό, τον Σταύρακα, τον Εβραίο; 


Δεν αισθάνεστε παράξενα που τα "πρόσωπα" αυτά, χωρίς καθόλου ν’ αλλάξει το σενάριο του μπερντέ, μιλούν πλέον ανάμεσά μας, αντιτάσσουν τους ρόλους τους στον δικό μας, χειρίζονται τον περίεργο, άγνωστο σ’ αυτά κόσμο μας όπως ακριβώς χειρίζονται τον δικό τους κόσμο, διαπερνούν με τη λεπιδωτή λεπτότητά τους τον όγκο μας, τυλίγουν με τις στερεότυπες ατάκες τους τις δικές μας λαβυρινθώδεις, σκοτεινιασμένες σκέψεις; 

Εγώ και το βλέπω και το κατανοώ. Μάλιστα το θεωρώ εντελώς φυσιολογικό. Όταν...

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Η ελπίδα επανέρχεται!

Του Πέτρου Μαρτινίδη 

Καθηγητή στο ΑΠΘ και συγγραφέας.
 

Αν υπάρχει ένας δρόμος για το καλύτερο

απαιτεί μια πλήρη θέαση του χειρότερου.

Τόμας Χάρντι

Το ερώτημα «πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα;» αποτέλεσε μείζον επιχείρημα όσων έσπευδαν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015. 


Μολονότι το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» ήταν καταφανώς μια φαντασιοκοπία και όσοι το διακήρυσσαν έδειχναν να μην ξέρουν τι τους γίνεται ή να δημοκοπούν ασύστολα. Ηταν όμως εκείνα τα «όνειρα» που έπρεπε να «πάρουν εκδίκηση» και η πίστη στα θαύματα που επί δεκαετίες καλλιεργούσαν από κοινού ο μαρξισμός και η Ορθοδοξία. Και ας βλέπαμε όλες αυτές τις δεκαετίες πως οι πιο πολλοί από όσους τραγουδούσαν «ο Μπελογιάννης ζει μες στις καρδιές μας» άφηναν τον Μαμωνά να ζει μέσα στις τσέπες τους και τον Ταρτούφο μέσα στα μυαλά τους.

Ωστόσο, πλήθη που καλοπέρασαν σε δημόσιες θέσεις ως το 2009, χωρίς να διαθέτουν ανάλογα προσόντα και χωρίς να καταπονούνται ιδιαίτερα, θεώρησαν πως οι μειώσεις των αποδοχών τους το 2014 είχαν ξεπεράσει κάθε ανεκτό όριο. Αρα το μόνο που μπορούσε να επέλθει ήταν η βελτίωση, είτε σταδιακή είτε και ακαριαία. Δεν είχαν διαβάσει τους στίχους του ξεχασμένου βικτωριανού ποιητή Τόμας Χάρντι. Κυρίως είχαν ξεχάσει τις συνθήκες ζωής των πατέρων τους ή των παππούδων τους. Εστειλαν έτσι στα κοινοβουλευτικά έδρανα δημοσιογράφους με προσόντα τελάλη, γιατρούς με κουλτούρα υποκόσμου, θλιμμένους οικολόγους, ανιστόρητες ηθοποιούς, ατάλαντες καθηγήτριες, οξύφωνες κολυμβήτριες και οικονομολόγους της συμφοράς. Ολους έμπλεους μαρξιστικής αισιοδοξίας για τα μελλούμενα.

Οχι ότι κατά το παρελθόν δεν είχαν σταλεί στα ίδια έδρανα εξίσου ολίγιστοι. Ισως αυτό να είναι το κυρίως πρόβλημα του κοινοβουλευτικού μας βίου. Αντί να ψηφίζονται, σε οποιοδήποτε κόμμα, κάποιοι που οι ψηφοφόροι κρίνουν ως πιο έντιμους, πιο μορφωμένους και πιο συνετούς από τους ίδιους, προτιμώνται κάποιοι του ιδίου επιπέδου, αν όχι πολύ κατώτεροι. Ετσι, αντί ο μέσος όρος των 300 εκπροσώπων να είναι σαφώς ανώτερος του μέσου όρου των εκπροσωπουμένων εκπληρώνοντας το ιδεώδες κάθε κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, συμβαίνει μάλλον το αντίθετο. Και από εκλογές σε εκλογές όλο χειρότερα. Σαν να μην έφτανε ότι μετά το 1974 αποκτήσαμε βουλευτές που εξακολουθούν να επιμένουν πως τις δολοφονίες των χιλιάδων πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν το 1940 τις διέπραξαν οι ναζί και βέβαιους πως η «δικτατορία του προλεταριάτου» είναι το κλειδί προς την οικουμενική ευτυχία, αποκτήσαμε και βουλευτές που πρεσβεύουν ότι ο Χίτλερ ήταν ένας διορατικός σχεδιαστής αυτοκινητοδρόμων, με περίεργη κίνηση χαιρετισμού αλλά με «καθαρά χέρια».

Φυσικά υπάρχει πάντα το πολύ χειρότερο. Να φτάσει, λ.χ., στην κυβέρνηση μία από τις δύο τελευταίες κατηγορίες βουλευτών. Θα νοσταλγούμε τότε, ασφαλώς, τους θλιμμένους οικολόγους και τις οξύφωνες κολυμβήτριες. Απέναντι σε τέτοιο ενδεχόμενο, καλύτεροι αυτοί που στη σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία θεωρούν ότι οι υψηλές τους αξιώσεις αρκούν για να τους προικίζουν με αξιοσύνη. Οσο πιο λιποβαρείς αποδεικνύονται τόσο πιο δύσκολο θα είναι να πέσουν, αλλά στη «θέαση του χειρότερου» αυτό αποτελεί μια κάποια εξασφάλιση. Αν είναι να βρεθούμε στον ολοκληρωτισμό, δεν τίθεται δίλημμα.

Δίλημμα ωστόσο, και μάλιστα σοβαρό, πρέπει να έχουν οι κυβερνητικοί βουλευτές. Ενόσω η «πρώτη φορά Αριστερά» προωθεί μεταρρυθμίσεις σκληρού καπιταλισμού, η ιδεολογία τους καθίσταται απολύτως ανακόλουθη. Αν καταφέρουν μια έστω χλιαρή ανάκαμψη της οικονομίας, θα αποδειχθεί ότι πετυχημένη Αριστερά είναι μόνο μια ανάλγητη Δεξιά. Αν αποτύχουν οικτρά και οδηγηθούμε σε κατάσταση Βενεζουέλας, θα επιβεβαιωθεί ότι μόνο ως αντιπολίτευση η Αριστερά γράφει σελίδες δόξης. Ως εξουσία γράφει τις πιο μελανές της.

Κατά τούτο ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως να παραμείνει Αριστερά - στην προοπτική να γράψει μία ακόμη μελανή σελίδα. Και ίσως το κατορθώσει με πρωθυπουργό που δηλώνει στη Βουλή πως «σε ζητήματα ηθικής δεν δεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας», εννοώντας ως «ζητήματα ηθικής» την κατάχρηση δημόσιου χρήματος αποκλειστικά. Χωρίς να διανοείται να συμπεριλάβει στα «ζητήματα ηθικής» ότι το να υπόσχεσαι «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» τον έναν Σεπτέμβριο, «παράλληλο πρόγραμμα» τον επόμενο Σεπτέμβριο και ως τον τρίτο Σεπτέμβριο να εφαρμόζεις τα τελείως αντίθετα των δύο προηγούμενων υποσχέσεων δείχνει βαθύτατη ανηθικότητα. Πολλώ μάλλον αν έχεις εκβιάσει την πτώση των προηγούμενων κυβερνώντων με την κατηγορία των υποτελών ξένων αφεντάδων ώστε να πάρεις τη θέση τους ως ακόμη πιο πειθήνιος υποτελής των ίδιων αφεντάδων. Αν αυτό δεν λέγεται «ανηθικότητα», πώς αλλιώς λέγεται;

Είναι γνωστό ότι...

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Κενό πολιτικής

Toυ Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Ο Σύριζα αναδείχθηκε σεκυβέρνηση με βάση πολιτική απλή και σαφή. Διακήρυξε άρνηση εξόφλησης των ελληνικών χρεών. Επαγγέλθηκε, συνάμα, εξαναγκασμό των εταίρων σε περαιτέρω χρηματοδότησή μας. Ο Σύριζα, τελικά, υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό ευημερία χρηματοδοτούμενη από τις λοιπές χώρες της Ένωσης (!!!).

 

        Η πραγματοποίηση της φαντασιακής ευτυχίας τελούσε υπό προϋπόθεση. Ότι, δηλαδή οι εταίροιθα εξαναγκάζονταν στην αποδοχή των ελληνικών όρων (!). Αυτό ώστε η χώρα να μην εξέλθει της Ευρωζώνης. Και υπό την ειδικώτερη ελληνική επισήμανση ότι η έξοδος θα ήταν προοίμιο διάλυσης. Οι συριζαίοι θεωρούσαν πως η παραδοχή αυτή καθιστούσεβεβαία την συμμόρφωση της Ευρώπης. Ευφάνταστος πολιτικός είχε παρομοιάσει την εξελισσόμενη (στο μυαλό του) κατάσταση προς το “Κούγκι”, μετά την ανατίναξη (!!!).

 Η ακαταστασία σκέψης (ασχετοσύνη) υπήρξε ιστορικά μοναδική. Ουδείς σχεδίασε υποκατάστατη δράση. Η έλλειψή της αποδείχθηκε μοιραία (!). Οι εταίροι πρωτοστατούντων των Γερμανών αψήφησαν τις απειλές. Ακόμη χειρότερα σχεδίασαν την έξοδό μας. Επί τέλους αποτελούμε λιγότερο του 1% του όλου τζίρου (!!!).

Ανυποψίαστη η κυβέρνηση την 5^η Ιουλίου 15 οργάνωσε Δημοψήφισμα. Αυτό ώστε η χώρα να διαπραγματευθεί “σκληρά” την παραμονή της στην Ζώνη (!!!). Η ώρα της αλήθειας σήμανε την 13.7.15. Όλα γύρισαν άνω – κάτω. Η Ελλάς έφθασε (υπερηφάνως) στις Βρυξέλλες ν΄απειλήσει έξοδο. Οι απειλούμενοι, την είχαν ήδη για “φευγάτη” (!!!). Προσέφεραν και βοήθεια εξόδου ανθρωπιστική.

 Η ψυχρολουσία υπήρξε κωμικοτραγική. Η πολιτική Σύριζαεξαερώθηκε. Εναλλακτική γραμμή δεν υπήρχε. Η Ελλάς είχε εξαντληθεί επί οκτάμηνο ματαίως (!!!). Έκτοτε κυβερνούν οι ξένοι. Δι΄ημών φροντίζουν τα συμφέροντά τους. Η Ταπείνωση του Μαϊου (2016) είναι μοναδική. Οι εταίροι έστελναν ό,τι είχαν αποφασίσει. Οι Σύριζα – Ανέλ εκτελούσαν. Η ελληνική βουλή ψήφιζε αβλεπεί. Χωρίς να εξετάζει τους όγκους των ρυθμίσεων που έφθαναν εξ Εσπερίας (!!!). 

Ανεπανάληπτο φαινόμενο εθελοδουλίας και μερκελισμού. Έτσι ώστε να εισπράξουμε την δόση, να συνεχίσουμε δηλαδή να πτωχεύουμε εντός ευρώ. Και να περιμένουμε το νέο Γερμανό Καγκελάριο να κρίνει την τύχη μας. Τα πλούσια “μπράβο” προς κ. Τσίπρα όζουν ειρωνείας (!).

Η κυβέρνηση μετά το ατύχημα της 13-14.7.15 ...

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Επενδύσεις και εκλογικός νόμος - Βλακεία ή αναισχυντία;

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Δεν σας έχω μιλήσει ποτέ για τον φίλο μου Μπάμπη*, αλλά έφθασε η στιγμή. Ο Μπάμπης, που έχει περάσει μικρός την αρρώστια που δύσκολα θεραπεύεται και δείχνει πια (θέλω να πιστεύω ότι είναι) εντελώς καλά, με την πείρα που είχε από το ΚΚΕ, με προειδοποιούσε ότι ο Δημήτρης Κουτσούμπας μπορεί να είναι ό,τι είναι, έχει όμως συγκρότηση και σοβαρότητα.

Πόσο δίκιο είχε ο Μπάμπης το κατάλαβα τη Δευτέρα, όταν ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, κάνοντας το απλούστερο των πραγμάτων, λέγοντας δηλαδή την αλήθεια για τη συνομιλία που είχε με τον πρωθυπουργό, τίναξε στον αέρα το σχέδιο της κυβέρνησης να τονώσει το αριστερό προφίλ της με έναν ανάλογο εκλογικό νόμο. Αμφιβάλλω αν ο Αλέξης Τσίπρας και οι δικοί του πιστεύουν ότι μπορεί να συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία των 200 ψήφων, ένας εκλογικός νόμος ο οποίος το μόνο που εξασφαλίζει είναι η μόνιμη ακυβερνησία.

Φέρνει όμως τη συγκεκριμένη πρόταση (απλή αναλογική και ψήφος στα 17) για τους λόγους που μας αποκάλυψε ο Δ. Κουτσούμπας: για να δείξει κάποιο έργο ως Αριστερά – προφανώς δε και για να κρατάει ήσυχη την εσωκομματική αντιπολίτευση των σκληρών μαρξιστών. 

Για τις εντυπώσεις δίνεται όλη η παράσταση, με άλλα λόγια. Αυτές τις εντυπώσεις, λοιπόν, έσπευσε να προλάβει και να εξουδετερώσει ο Δ. Κουτσούμπας με την αποκάλυψη της συνομιλίας.

Υπάρχει περίπτωση να ψηφισθεί τέτοιος νόμος; 

Θα τον ψηφίσει ο Λεβέντης και, από πλευράς του, είναι λογικό: έπειτα από 25 χρόνια ως ημιεπίσημος γελωτοποιός του πολιτικού συστήματος, μπήκε επιτέλους στη Βουλή· είναι φυσικό να μη θέλει να ξαναβγεί.  

Θα τον ψηφίσει, λέγεται, και η Πασοκάρα της Φώφης. Μακάρι! Διότι έτσι ουσιαστικά ολόκληρη η Πασοκάρα θα μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ, οπότε το αληθινό, το γνήσιο ΠΑΣΟΚ θα μπορέσει να ζήσει αυτό που πραγματικά του αξίζει, υπό τη φυσική ηγεσία του: τη χήρα του ιδρυτή του. 

Αν υποθέσουμε ότι συμβαίνει το ατύχημα και ψηφιστεί χάρη στις ψήφους της Χρυσής Αυγής ένας εκλογικός νόμος που θα ισοδυναμεί με βόμβα στα θεμέλια του πολιτικού συστήματος, τότε, λογικά, η Αριστερά στην Ελλάδα έχει τελειώσει. (Μολονότι με τον εξυπνότερο λαό του κόσμου ποτέ δεν ξέρεις...)

Και κάτι για να ευθυμήσετε, το οποίο περιέργως δεν είδα να επισημαίνεται από τους σχολιαστές της υπόθεσης:  

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η δύναμη της απάτης

Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Το βρετανικό δημοψήφισμα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από άλλη μια απόδειξη της παντοδυναμίας της απάτης η οποία, όπως ακριβώς και η πιο στενή της συνεργάτης, η βλακεία, δεν ηττάται ποτέ.

Δεν αναφέρομαι στην απάτη σε βάρος των Βρετανών που εδώ και μέρες αντιδρούν σαν τύποι που τους έριξαν χάπι στο ποτό και συνήλθαν μετά από μέρες για να διαπιστώσουν πως πηδήχτηκαν ταυτόχρονα με τον γκόμενο της αδερφής τους, την αδερφή τους και το καναρίνι της. 

 Αναφέρομαι στη συνεχιζόμενη απάτη σε βάρος των Ελλήνων η οποία –πιθανότατα για να τιμήσει την επέτειο της απόπειρας αυτοκτονίας που αποκαλούμε χαϊδευτικά «δημοψήφισμα»– έλαμψε για άλλη μια φορά, πλάι στην απάτη του Νάιτζελ και του Μπόρις. Των δύο κλόουν που κατάφεραν να κάνουν 17.000.000 ανθρώπους να πιστέψουν πως εκτός από τον γάιδαρο μπορεί να πετάξει και το λιοντάρι. (Βέβαια, ειδικά εμάς, δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει και πολύ που υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι η Βρετανία μπορεί και μόνη της. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν το ίδιο για την Ελλάδα.)

Η απάτη της αλληλεγγύης

Υπάρχουν απατεώνες που είναι πιο προβλέψιμοι και από αποτυχία της εθνικής Αγγλίας σε μεγάλη διοργάνωση. Ό,τι και να συμβεί στον κόσμο, θα φτιάξουν μια φράση με τη λέξη «αλληλεγγύη» και θα την πουλήσουν στο αιωνίως γοητευμένο από αφηρημένες έννoιες και εκφράσεις ακροατήριό τους. Αυτό ακριβώς έκαναν και με το μπρέξιτ. Με το που βγήκαν τα αποτελέσματα, αφού πανηγύρισαν (είτε φανερά, είτε από μέσα τους για να μην καταλάβουμε πόσο πολύ μοιάζουν οι χαρές τους με αυτές των χρυσαυγιτών), έβγαλαν το συμπέρασμα πως «η ψήφος στο μπρέξιτ ήταν μια αντίδραση στο έλλειμμα αλληλεγγύης μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Φυσικά, στην πραγματικότητα, οι ψηφοφόροι του μπρέξιτ αντέδρασαν στην πιθανότητα να χρειαστεί να δείξουν οποιαδήποτε αλληλεγγύη, αλλά οι απατεώνες ξέρουν πως τα θύματά τους ποτέ δεν έδωσαν σημασία στην πραγματικότητα και δεν θα το κάνουν τώρα.

Η απάτη της λιτότητας

Μετά την αλληλεγγύη ήρθε και η απάτη των «πολιτικών λιτότητας που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο». Τα πλήθη, τώρα που ο Μανούσος ο Μανουσάκης δεν γυρίζει σίριαλ, γυρεύουν υποκατάστατα συγκίνησης και ενθουσιάζονται πολύ με οποιονδήποτε συνδυασμό των λέξεων «λιτότητα», «Βρυξέλλες» και «Βερολίνο». Νομίζω πως υπάρχουν άνθρωποι –και πρέπει να είναι αρκετοί– που είναι έτοιμοι να χειροκροτήσουν τη φράση «Η λιτότητα που επιβάlλουν οι Βρυξέλλες είναι υπεύθυνη για την ατμοσφαιρική ρύπανση στις χώρες της Κίνας». Με δεδομένο πως όπου υπάρχει πελατεία εμφανίζεται και ένας έμπορος, δεν νομίζω πως θα αργήσουμε να την ακούσουμε.

Φυσικά η λιτότητα της Ευρωπαϊκής της Ένωσης δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την ψήφο σε μια χώρα με ελάχιστη ανεργία και δικό της νόμισμα, αλλά οι απατεώνες δεν φοβούνται. Ξέρουν πως απευθύνονται σε ανθρώπους που θεωρούν καλό γιατρό αυτόν που, την ώρα που βήχουν και φτύνουν αίμα, τους λέει πως δεν έχουν τίποτα. Ξέρουν πως ζουν σε μια χώρα που μεγαλοδημοσιογράφος της κυβερνητικής τηλεόρασης ρωτάει «αν είναι πιθανό η επιστροφή στη στερλίνα να καταστήσει την Ελλάδα ακριβή χώρα για τους Βρετανούς». Και ξέρουν ότι...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς Podemos;

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το σενάριο ήταν κάπως έτσι: οι Podemos θα σάρωναν στην Ισπανία, ο "Πάμπλο" θα είχε το πάνω χέρι σε μια από τις μεγαλύτερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης και από την επομένη, μαζί με τον Alexis που έχει το πάνω χέρι στην πιο ταλαιπωρημένη χώρα των ιδίων οργανισμών,  θα ξεκινούσαν την μεγάλη πορεία για την αλλαγή της Ευρώπης. Προς τα αριστερά εννοείται. 

Σ' αυτό το επαναστατικό σχέδιο ήταν όλοι καλοδεχούμενοι, αρκεί να αναγνώριζαν ποιοί ήταν οι αρχηγοί. Ο Ολάντ, σύμφωνα με κάτι μπερδεμένα που ακούστηκαν από τον Πρωθυπουργό στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, είχε σχεδόν συρθεί στα πόδια τους και τους ζήτησε να μην τον ξεχάσουν στις μεγάλες ανατροπές που ετοίμαζαν. Χαμένος, για χαμένος.

Στην ίδια συνεδρίαση ο Αλέξης Τσίπρας ενημέρωσε -με συγκινητικούς τόνους, ανάλογους της ιστορικής στιγμής που ζούσαν- τους συντρόφους του ότι μίλησε με τον "Πάμπλο" και του είπε: "Το Σεπτέμβριο στο Σύνταγμα μας είπες να αντέξουμε και έρχεστε. Αντέξαμε και σας περιμένουμε. Είστε οι πυροκροτητές". Δεν είναι πλάκα. Έτσι τα είπε. 

Μετά ξύπνησε. Ο Πάμπλο ήρθε τρίτος και καταϊδρωμένος. Η "προοδευτική αντεπίθεση εναντίον των δυνάμεων της ακροδεξιάς" που θα ξεκινούσαν οι δυο τους -με τρίτον προοδευτικό τον Καμμένο εννοείται- πρέπει να περιμένει. Με άλλα λόγια: από τη Δευτέρα αντί "εμείς στους οποίους έλαχε ο κλήρος", να αλλάξουμε την Ευρώπη, απλώς γελάει η Ευρώπη μαζί μας.

Να το σοβαρέψουμε: 

"Eπίγεια ΣΥΡΙΖΑίικη κωμωδία"

Σαν σήμερα (30/6/ΧΧΧΧ)

1912: Παγκόσμιο ρεκόρ για τον υπολοχαγό Δημήτριο Καμπέρο. Με το υδροπλάνο «Δαίδαλος» πετά με μέση ταχύτητα 110 χιλιομέτρων την ώρα

1934: «Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών». Ο Χιτλερ επιβάλλεται,στο ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας σκοτώνοντας 77 στελέχη του κόμματος ή κατ' άλλους 400

1936: Εκδίδεται το ιστορικό ερωτικό μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Μίτσελ «Όσα Παίρνει ο Άνεμος»,

1993: Ο Αντώνης Σαμαράς προχωρά στην ανακοίνωση της ιδρυτικής διακήρυξης της «Πολιτικής Άνοιξης».

1997: Το Χονγκ Κονγκ ενώνεται με την Κίνα.

1958: Γεννιέται η στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Δεν ρώταγε τον Τσίπρα ο Κάμερον;

Του ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο – το σώμα που κατ’ εξοχήν αναγνωρίζει η ελληνική κυβέρνηση ως το πλέον αντιπροσωπευτικό και με την ισχυρότερη δημοκρατική νομιμοποίηση, ενέκρινε την Τρίτη ένα ψήφισμα στον απόηχο του Brexit.

Πολύ συνοπτικά, το ψήφισμα αυτό αναφέρει: «Το Ηνωμένο Βασίλειο οφείλει να σεβαστεί την επιθυμία της πλειοψηφίας των πολιτών του απολύτως και το συντομότερο δυνατόν και να αποσυρθεί από την ΕΕ, προτού καταστεί δυνατόν να γίνουν οιεσδήποτε διευθετήσεις για την μεταξύ τους σχέση».

Κάτι πιο σαφές, ξεκάθαρο και πολιτικά αναμενόμενο δεν θα μπορούσε να έχει αποφασιστεί. Το ψήφισμα εγκρίθηκε με 395 ψήφους υπέρ, 200 κατά και 70 αποχές.

Η ομάδα των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ τήρησε μία τυπική για την Αριστερά στάση. Και καταψήφισε, όπως και η ευρωομάδα της Αριστεράς.

Η αντίφαση είναι εντυπωσιακή. Την στιγμή που ο κ. Τσίπρας από τις Βρυξέλλες ανέφερε, περίπου καταγγέλλοντας, ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν απόρροια του δημοκρατικού ελλείμματος της Ενωσης, οι ευρωβουλευτές του ψήφιζαν κατά της εκφρασμένης – δια μέσου της κατ’ εξοχήν δημοκρατικής διαδικασίας που συνιστά ένα δημοψήφισμα – βούλησης των Βρετανών.

Υπήρξε αιτιολόγηση σύμφωνα με την οποία: «Οι Ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η Ευρωομάδα της Αριστεράς, ψήφισε “κατά” στην τελική ψηφοφορία για το ψήφισμα σχετικά με την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ. Αυτή μας η επιλογή, οφείλεται στο γεγονός ότι το ψήφισμα που εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία, δεν καταγράφει με σαφήνεια και ειλικρίνεια τις πραγματικές αιτίες κρίσης της ΕΕ καθώς και τις αλλαγές που απαιτούνται στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, προκειμένου να ανακτήσει ξανά την εμπιστοσύνη των πολιτών. Το Ψήφισμα αποφεύγει οποιαδήποτε σαφή αναφορά στις συνεχιζόμενες πολιτικές λιτότητας, τη στρεβλή και μονομερή αρχιτεκτονική της ΕΕ και της Ευρωζώνης, τις εντεινόμενες κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες και την έλλειψη συνολικής και αλληλέγγυας Ευρωπαϊκής πολιτικής στο προσφυγικό, όπως προτείναμε με το σχετικό ψήφισμα και τις τροπολογίες της Ευρωομάδας της Αριστεράς».

Εν ολίγοις, οι ευρωαριστεροί και ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί τους αγνόησαν επιδεικτικά την δημοκρατική έκφραση των Βρετανών, όχι για λόγους τακτικής ή εκτιμώντας π.χ. ότι μία ταχεία έξοδος είναι επιζήμια ή ακόμη και ότι «θα μπορούσαμε να ξαναδούμε το θέμα», αλλά επειδή δεν εκφράζεται η δική τους, αυθαίρετη και ιδεοληπτική ερμηνεία του αποτελέσματος. Εχει άλλωστε ειπωθεί επανειλημμένως ότι στην Βρετανία ούτε πολιτικές λιτότητας εφαρμόζονται, ούτε μνημόνια υπάρχουν, ούτε στεναχωριούνται επειδή έκλεισαν τα σύνορα στην Ειδομένη – κάτι στο οποίο ο Τσίπρας συναίνεσε και συνέβαλε.

Ισως βέβαια όλα αυτά να είναι ψιλά γράμματα, αφού λίγες ώρες αργότερα, ο πολιτικός αστέρας της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, δεν δίστασε να αποκαλύψει πώς αντιλαμβάνεται το πολίτευμα.

Σύμφωνα με τα όσα μετέδωσαν οι Financial Times...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Bend it like the Greeks II

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Ο κόσμος που γνωρίσαμε τελείωσε, αλλά προσωπικώς έχω κάθε λόγο να νιώθω ανάλαφρος – παρά την καταδίκη να υφίσταμαι τη φρικτή ζέστη. Ακούστε τον λόγο, μπορεί να βοηθήσει και εσάς, πιστεύω. Πολύ απλά: ως Ελληνας έπαψα πια να νιώθω ο δακτυλοδεικτούμενος *** της Ευρώπης. (Στη θέση των αστερίσκων, επιλέγετε τον όρο της αρεσκείας σας...) Δεν είμαι πια ο μόνος με αυτή την ιδιότητα. Επιτέλους, υπάρχει και ο Αγγλος, που με ξεπερνά με τις επιδόσεις του στο άθλημα! Η ανοησία που διέπραξαν εις βάρος των συμφερόντων τους οι Αγγλοι (επιμένω στον όρο, για λόγους ακρίβειας) υπερβαίνει σε μέγεθος, κατά τα πάντα, τη δική μας ανοησία. Φεύγει, λοιπόν, ένα βάρος από το στήθος μου...


Οφείλω να παραδεχθώ ότι, στη στήλη της περασμένης Κυριακής, ο παραλληλισμός της κατάστασης στην οποία βρέθηκαν οι Αγγλοι με αυτή στην οποία βρεθήκαμε εμείς, οι Ελληνες, ήταν ένα αστείο χωρίς βάθος. Ετσι νόμιζα τότε, βράδυ Παρασκευής. Αλλά, για μία ακόμη φορά, η πραγματικότητα αφήνει εμβρόντητη τη φαντασία. Διότι, από τις πρώτες κιόλας αντιδράσεις των νικητών του δημοψηφίσματος στη Βρετανία, είναι σαφές ότι αρχίζουν «να το γυρίζουν» τεχνηέντως.


Είναι διακριτή η στροφή και όχι μόνο στη χρονοτριβή της κυβέρνησης περί τα διαδικαστικά. Εκδηλώνεται και στην εβδομαδιαία στήλη στην Daily Telegraph, που γράφει ο φυσικός ηγέτης της πλευράς του «Leave», ο Μπόρις Τζόνσον (για τους φίλους, «Μπότζο»). Δείτε με πόση χάρη –για έναν άχαρο– ο Μπότζο κάνει την πιρουέτα, όταν περιγράφει το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας του έξω από την Ευρώπη: «Δεν μπορώ να μην τονίσω ότι η Βρετανία είναι μέρος της Ευρώπης. Θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν εντατική και εντατικοποιούμενη ευρωπαϊκή συνεργασία και συνεταιρισμοί σε έναν τεράστιο αριθμό πεδίων: στις τέχνες, στις επιστήμες, στα πανεπιστήμια, στη βελτίωση των πολιτικών για το περιβάλλον. Πολίτες της Ε.Ε. που ζουν σε τούτη τη χώρα θα έχουν πλήρη προστασία των δικαιωμάτων τους και το ίδιο ισχύει για Βρετανούς πολίτες που ζουν στην Ε.Ε. Οι Βρετανοί θα εξακολουθούν να μπορούν να εργασθούν στην Ε.Ε., να ζουν εκεί, να ταξιδεύουν, να σπουδάζουν, να αγοράζουν σπίτια και να εγκαθίστανται μόνιμα». Φυσικά, παραλείπει να πει στους αναγνώστες του ότι, εφόσον ισχύουν αυτά τα δικαιώματα για τους Βρετανούς στην Ευρώπη, αναγκαστικά θα ισχύουν και για τους Ευρωπαίους στη Βρετανία! Δηλαδή, τι θα έχει αλλάξει;


Τίποτε, είναι η απάντηση. (Αυτά που περιγράφει ο Μπότζο είναι «μπόλοκς», αν μου επιτρέπετε να ενδώσω στον πειρασμό της συνήχησης...) Αυτό που περιγράφει και υπόσχεται στους υποστηρικτές του «Leave» εξασφαλίζεται μόνο με συμφωνία τύπου Νορβηγίας. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε, όμως, και υποχρεωτική αποδοχή από πλευράς της Βρετανίας των ευρωπαϊκών οδηγιών, καθώς και πληρωμή του ετήσιου τέλους για τη συμμετοχή στο κλαμπ. Το ύψος της πληρωμής θα ήταν στο 85% της αντιστοιχούσης για το πλήρες μέλος, όπως πληρώνει η Νορβηγία για το προνόμιο της ειδικής σχέσης. Ομως, χάρη στο «rebate» της Θάτσερ, ως πλήρες μέλος, ακόμη σήμερα, η Βρετανία πληρώνει λιγότερο από το 85%. (Ας μην αφήσουμε να περάσει ασχολίαστη η ειρωνεία ότι ο Μπότζο έθαψε την κληρονομιά της Θάτσερ...) Προς τι, λοιπόν, όλη αυτή η φασαρία για μια σχέση τύπου Νορβηγίας; Θα κοστίζει περισσότερο και θα προσφέρει λιγότερα, καθώς οι Βρετανοί δεν θα έχουν πια λόγο στη διαμόρφωση των αποφάσεων τις οποίες θα είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν. (Μα πώς την πάτησαν έτσι! Ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω...)


Ωραία, θα πουν συγκαταβατικά οι υποστηρικτές των οικονομικών πλεονεκτημάτων του Brexit, αλλά το κόστος αυτό αντισταθμίζεται από τα οφέλη της ανεξαρτησίας. Δείτε την απάντηση, από τους Times, του Ντάνιελ Φίνκελσταϊν (σπουδαίος δημοσιογράφος – τον έχουν κάνει και βαρώνο): «Θα έπρεπε να μειώσουμε τους φόρους για τους ξένους πλουσίους περισσότερο από ό,τι στην ηπειρωτική Ευρώπη, να πληρώνουμε τον ανειδίκευτο εργαζόμενο χαμηλότερα από όσο αλλού στην Ευρώπη και να κόψουμε ακόμη παραπάνω τις δημόσιες δαπάνες, ώστε να πέσει και η φορολογία. Θα έπρεπε ακόμη να κάνουμε τους ηλικιωμένους να εργάζονται περισσότερο. Α! Και θα χρειαζόμασταν πολύ μεγαλύτερη ροή μεταναστών, ειδικευμένων και ανειδίκευτων, για να εξασφαλίσουμε την ανταγωνιστικότητα του εργατικού δυναμικού μας». Μόνον έτσι μια Βρετανία εκτός Ευρώπης θα μπορούσε να αντισταθμίσει την επιβάρυνση του επιχειρηματικού κόστους που προκαλεί η έξοδος. Πολιτικά, ένας τέτοιος δρόμος είναι αδιανόητος για τους δεξιούς υποστηρικτές της εξόδου και όποιος ακολουθήσει την πολιτική που περιγράφεται παραπάνω, απλώς μεγιστοποιεί το σφάλμα. Πέραν των άλλων, επειδή διευκολύνει την ενίσχυση της άγριας, συριζαϊκού τύπου, Αριστεράς στη Βρετανία και, ενδεχομένως, διασώζει τον απερίγραπτης γραφικότητας και ανικανότητας ηγέτη των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν. Γιατί, λοιπόν, να μην το στρίβουν όπως οι Ελληνες;


Υπάρχει, τέλος, μια βαθύτερη (σχεδόν ποιητική) σύνδεση μεταξύ του τίτλου της ταινίας «Bend it like Beckham», από την οποία δανείζομαι τον τίτλο της στήλης, και της Ελλάδας: 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: «Englishman you Are a Dead Man»!

Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

Με την επισημοποιήση  του αποτελέσματος  του Brexit  ανεβήκαμε μερικά μέτρα πιο    ψηλά.
 

Βγάλαμε   το  κεφάλι μας  από   το λαγούμι των  αρουραίων  και εισπνεύσαμε μια τζούρα καθρού  αέρος.  Λέγοντας «μπροστά σ αυτή την  βρετανική  μακακία επικών  διαστάσεων,  η  Ψωροκώσταινα  βγάζει  τον ζουρλομανδύα και εισβάλει  στον κόσμο των λογικών»

 

Γιατί  λάθος-να μη πω τίποτα χειρότερο τώρα-το  δημοψήφισμα.  Γιατί   βλάκας με περικεφαλαία ο Prime Minister της Downing  street Ντέιβιντ Κάμερον. Γιατί ολότελα  λάθος το  σύνθημα «Bremain» Γιατί αυτοκτονική  η διάθεση  του μισού και πλέον   πληθυσμού του Νησιού. Και  γιατί οι  Βρετανοί  φαντασιώνονται  ότι  ακόμα η Αυτοκρατορία  καταδυναστεύει την Υφηλίο και   ο στόλος της σουλατσάρει  στις πέντε θάλασσες!

 

Μπροστά  στο IQ  ραδικιού του Κάμερον ο Τσίπρας, αυτή η   φυσιογνωμία  εικονικής πραγματικότητας,  ψευτιάς και  εξαπάτησης, μπορεί να θεωρηθεί προφέσορας. Και κάτι παραπάνω!

 

Αν μάλιστα  σε όλα αυτά αθροίσω  την  δολοφονία  της Τζο Κοξ, τα μαχαιρώματα,  την  υστερία,  τον  παραλίγο εμφύλιο και την συλλογή  υπογραφών   για την αναγόρευση του Λονδίνου  σε «πριγκιπάτο»  ε τότε  χίλιες φορές Ελλάδα και πάλι  Ελλάδα!

 

Αν  ακόμα υπολογίσω  ότι  η  Βρετανία  είχε καταφέρει να  διάγει ζωή  χαρισάμενη εντός της Ευρωπαικής Ενωσης, απαλλαγμένη από  τα   δυσάρεστα και  πριμοδοτημένη με  πάσης φύσεως   διευκολύνσεις και άπειρες  επιδοτήσεις, ε  τότε  ο  ζουρλομανδύας  ξεπερνάει κάθε ιστορικό προηγούμενο και  καταγράφει  μοναδικό  ρεκόρ Γκίνες!

 

Προσπερνάω  το ερώτημα «γιατί  έφυγαν» 

Το προσπερνάω με  την απλή λογική «η μούρλια δεν πάει  στα  βουνά».  

Θέλετε να πω  ότι  οι μισοί  Βρετανοί  ζουν  στην καρακοσμάρα τους; 

Εντάξει.  

Να  πω ότι μ αυτόν τον  τρόπο  θέλησαν   να παραστήσουν τους  τζάμπα μάγκες  αλά Ελληνικά;  

Εντάξει.   

Θέλετε να  πω ότι ο λαικισμός είναι η  επιδημία που  καταστρέφει ακόμα και  τις καλύτερες  οικογένειες; 

Να το πω!

 

Κόβω τον σβέρκο μου  για δύο πράγματα. 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ:«Ο πραγματικός ηλίθιος»

Toυ ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

Ψήφισαν οι ηλικιωμένοι, οι λιγότερο μορφωμένοι, οι επαρχιώτες και οι ψεκασμένοι. Ήταν οι περισσότεροι. Ψήφισαν υπακούοντας σε ένα μοναδικό μεν αλλά υπαρκτό αίσθημα αυτοκαταστροφής, ενίοτε και αυτοθυσίας, το οποίο διακρίνει την πορεία του Homo Sapiens τα τελευταία 40.000 χρόνια. Οδηγήθηκαν σε αυτή την κατάσταση από έναν πρωθυπουργό ο οποίος θεωρείται ο χειρότερος των τελευταίων 100 ετών που πίστευε πως με τον τρόπο αυτό θα εδραιωθεί. Εις μάτην. Κατέληξε στο σκουπιδοφάγο της Ιστορίας. Πίστεψαν στα λόγια ενός ανόητου και ενός αρλεκίνου.  

Ο πρώτος είναι συγκεκαλυμμένα φασίστας. Ο δεύτερος είναι ένας υπέρβαρος θεατρίνος με βαμμένα μαλλιά, απεριόριστα φιλόδοξος και εντελώς ανερμάτιστος. 

Ευτυχώς που οι Βίκινγκς επανήλθαν για να επαναφέρουν στην ιστορική τάξη τους ανόητους ψηφοφόρους. Η Ισλανδία των 300.000 ψαράδων βακαλάου, κοινώς μία χούφτα μπακαλιάροι, νίκησαν κατά κράτος τη Γηραιά Αλβιώνα στα γήπεδα της καταραμένης Γαλλίας και κατέδειξαν στους κ.κ. Φάρατζ και Τζόνσον πως οι Πίκτες δεν διαθέτουν τα προσόντα για μία πλήρη ιστορική επαναφορά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλουν οι επίγονοί τους skin heads και hooligans, αυτές οι ορδές βαρβάρων που βρυχώνται τη ρουνική και ορκίζονται στη μόνιμη πλέον ένοικο του Μπάκιγχαμ, η οποία παραδόξως υπογράφει τα επίσημα έγγραφα ως «Reine d’ Angleterre», άλλη μία απόδειξη διαχρονικού επαρχιωτισμού αφού ό,τι διαθέτει η χώρα, γλώσσα, τυριά (δύο, δηλαδή), χοιρομέρι (ένα μόνον) και τους Κρόμγουελ και Σέξπιρ, το οφείλει στους Νορμανδούς. Όλα τα υπόλοιπα τα δημιούργησαν οι Κέλτες, στη Σκωτία, την Ιρλανδία και όπως λέγεται αλλά δεν είναι αυταπόδεικτο, ακόμη και στην Ουαλία, γνωστή για τα συμπαθή τετράποδά της με άριστο τρίχωμα, τα γνωστά προβατάκια των «Pays Des Galles». Οι Ουαλοί ανήκουν σε εκείνους που ψήφισαν υπέρ του Brexit αλλά πολλοί αναλυτές πιστεύουν πως δεν κατανόησαν το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος διότι ήταν γραμμένο στα αγγλικά. Κάτι ανάλογο συνέβη προ έτους στη μακρινή Ελλάδα όταν οι ψηφοφόροι ψήφισαν Όχι επί δύο κειμένων στην αγγλική με αποτέλεσμα (αυτονόητα) η τελική εκτίμηση του ηγέτη τους να είναι η αντίθετη ακριβώς, αλλά αυτά συμβαίνουν σε χώρες παρεμφερείς της Ουαλίας.

Λέγεται πως η σύζυγος του πρωθυπουργού της Αγγλίας και όχι πλέον του Ηνωμένου Βασιλείου, ξανάρχισε το τσιγάρο όταν επιβεβαιώθηκε και στατιστικώς η ακλόνητη ανοησία του άνδρα της. Υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές, καλή μου κυρία, μην κλονίζεστε.

Στην Καγκελαρία επί ηπειρωτικού εδάφους τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Ο γηραιός και αδιαφιλονίκητος κληρονόμος της ευφυΐας του Ταϋλεράνδου, έτριβε τα χέρια του διότι για πρώτη φορά από την εποχή του Γουλιέλμου του Β΄ η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Γερμανίας θα έχει τη δυνατότητα δημιουργίας μιας αποκλειστικής ζώνης εκμετάλλευσης (ΑΖΕ) την οποία θα αποκαλούμε Mittel Europa, με τη Γαλλία να υποκλίνεται και την Πολωνία να τρέμει, τη Ρωσία να αποζητά επενδύσεις και την Ιταλία να παρακαλά, μαζί με τους Ισπανούς που ως γνωστόν ανήκουν στον Θρόνο των Βουρβώνων (κάτι σαν Γάλλοι, δηλαδή) τους οποίους έχει εδώ και καιρό εξαγοράσει η Φολκσβάγκεν, η Ντόιτσε Μπανκ και η TUI.

Στο Παλάτι των Ηλυσίων ο μοναχικός πρόεδρος, ο οποίος θα καταγραφεί στην ιστορία ως ο μοναδικός Πρόεδρος Δημοκρατίας που δεν κατάφερε να πείσει το κόμμα του πώς πρέπει να είναι εκ νέου υποψήφιος, άλλο και τούτο, μόνον ο Ρακίνας θα μπορούσε να αποδώσει την τραγικότητα της υπόθεσης, ζήτησε απλά ένα ποτήρι ερυθρού οίνου από τον Λίγηρα καθώς και να του υπενθυμίσουν το όνομα της πλέον πρόσφατης ερωμένης του, πιστός στην παράδοση των Λουδοβίκων που επιβάλλει πως η λύση των σημαντικών κρατικών ζητημάτων επιτυγχάνεται μόνον κατά τη συνεύρεση στον προεδρικό κοιτώνα.

Στη Ρώμη ο αδελφοποιτός αρλεκίνος των Εγγλέζων ψεκασμένων, πρώην ηθοποιός χωρίς κανένα ρόλο όμως, επικεφαλής ενός μπουλουκιού που έστηνε παραστάσεις σε πλατείες της επαρχίας τύπου Γκινιόλ αλλά χωρίς ταλέντο ή επιτυχία, τελείωνε την πρόβα του μπροστά από τον καθρέφτη διότι τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών του επιβεβαίωσαν πως η ανοησία είναι ανίκητη και πως οι ιταλοί ψηφοφόροι, ομού μετά τους Ουαλούς, προσδιορίζουν το μέλλον της κοινωνίας τους σε συνάρτηση με τις συναισθηματικές εξάρσεις του Πέπε Γκρίλο, όπου το «Πέπε» παραπέμπει σε ιστορικά πρόσωπα, όπως του Μπόμπου ή του Τοτού, στην Ελλάδα δε παραπέμπει σε όνομα γνωστού υπουργού ο οποίος ίδρυσε και κόμμα ψεκασμένων.

Στη Μαδρίτη οι Ισπανοί ταράχτηκαν, συχνά ταράζονται άλλωστε, το ’χει η παράδοσή τους, και τιμώρησαν τους Podemos, άκουσον άκουσον, αφήνοντας τον πρόεδρο της ελληνικής Βουλής άφωνο, διότι ο δόλιος είχε πιστέψει πως το μοναδικό εξαγώγιμο προϊόν της ημετέρας πατρίδας είναι η μοναδική συνταγή μαγειρικής, κατοχυρωμένη με ISO παγκοσμίως, η οποία ονομάζεται «Κάν’ το όπως ο ΣΥΡΙΖΑ» και βασίζεται στις βασικές αρχές και αξιώματα του μαρξιστικού έπους «Πολιτική Κουζίνα» που εκδόθηκε από τον Έγκελς (πλήρωσε τα έξοδα) όπου και καταγράφονται οι περιπέτειες του Καρόλου στο Λονδίνο με την καμαριέρα ερωμένη του και τα νεύρα της συζύγου του λόγω αφραγκιάς.

Υπάρχουν και αυθεντικές επιστολές που βρέθηκαν στα χέρια του ακαμάτη γαμπρού του, κάποιου Λαφάργκ, αγνώστων λοιπών περγαμηνών, εκτός ενός χειρογράφου με τίτλο «Δικαίωμα στην τεμπελιά» που στην Κουμουνδούρου το πήραν κατά γράμμα. Όμως...