Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Ο κόσμος που γνωρίσαμε τελείωσε, αλλά προσωπικώς έχω κάθε λόγο να νιώθω ανάλαφρος – παρά την καταδίκη να υφίσταμαι τη φρικτή ζέστη. Ακούστε τον λόγο, μπορεί να βοηθήσει και εσάς, πιστεύω. Πολύ απλά: ως Ελληνας έπαψα πια να νιώθω ο δακτυλοδεικτούμενος *** της Ευρώπης. (Στη θέση των αστερίσκων, επιλέγετε τον όρο της αρεσκείας σας...) Δεν είμαι πια ο μόνος με αυτή την ιδιότητα. Επιτέλους, υπάρχει και ο Αγγλος, που με ξεπερνά με τις επιδόσεις του στο άθλημα! Η ανοησία που διέπραξαν εις βάρος των συμφερόντων τους οι Αγγλοι (επιμένω στον όρο, για λόγους ακρίβειας) υπερβαίνει σε μέγεθος, κατά τα πάντα, τη δική μας ανοησία. Φεύγει, λοιπόν, ένα βάρος από το στήθος μου...
Οφείλω να παραδεχθώ ότι, στη στήλη της περασμένης Κυριακής, ο παραλληλισμός της κατάστασης στην οποία βρέθηκαν οι Αγγλοι με αυτή στην οποία βρεθήκαμε εμείς, οι Ελληνες, ήταν ένα αστείο χωρίς βάθος. Ετσι νόμιζα τότε, βράδυ Παρασκευής. Αλλά, για μία ακόμη φορά, η πραγματικότητα αφήνει εμβρόντητη τη φαντασία. Διότι, από τις πρώτες κιόλας αντιδράσεις των νικητών του δημοψηφίσματος στη Βρετανία, είναι σαφές ότι αρχίζουν «να το γυρίζουν» τεχνηέντως.
Είναι διακριτή η στροφή και όχι μόνο στη χρονοτριβή της κυβέρνησης περί τα διαδικαστικά. Εκδηλώνεται και στην εβδομαδιαία στήλη στην Daily Telegraph, που γράφει ο φυσικός ηγέτης της πλευράς του «Leave», ο Μπόρις Τζόνσον (για τους φίλους, «Μπότζο»). Δείτε με πόση χάρη –για έναν άχαρο– ο Μπότζο κάνει την πιρουέτα, όταν περιγράφει το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας του έξω από την Ευρώπη: «Δεν μπορώ να μην τονίσω ότι η Βρετανία είναι μέρος της Ευρώπης. Θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν εντατική και εντατικοποιούμενη ευρωπαϊκή συνεργασία και συνεταιρισμοί σε έναν τεράστιο αριθμό πεδίων: στις τέχνες, στις επιστήμες, στα πανεπιστήμια, στη βελτίωση των πολιτικών για το περιβάλλον. Πολίτες της Ε.Ε. που ζουν σε τούτη τη χώρα θα έχουν πλήρη προστασία των δικαιωμάτων τους και το ίδιο ισχύει για Βρετανούς πολίτες που ζουν στην Ε.Ε. Οι Βρετανοί θα εξακολουθούν να μπορούν να εργασθούν στην Ε.Ε., να ζουν εκεί, να ταξιδεύουν, να σπουδάζουν, να αγοράζουν σπίτια και να εγκαθίστανται μόνιμα». Φυσικά, παραλείπει να πει στους αναγνώστες του ότι, εφόσον ισχύουν αυτά τα δικαιώματα για τους Βρετανούς στην Ευρώπη, αναγκαστικά θα ισχύουν και για τους Ευρωπαίους στη Βρετανία! Δηλαδή, τι θα έχει αλλάξει;
Τίποτε, είναι η απάντηση. (Αυτά που περιγράφει ο Μπότζο είναι «μπόλοκς», αν μου επιτρέπετε να ενδώσω στον πειρασμό της συνήχησης...) Αυτό που περιγράφει και υπόσχεται στους υποστηρικτές του «Leave» εξασφαλίζεται μόνο με συμφωνία τύπου Νορβηγίας. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε, όμως, και υποχρεωτική αποδοχή από πλευράς της Βρετανίας των ευρωπαϊκών οδηγιών, καθώς και πληρωμή του ετήσιου τέλους για τη συμμετοχή στο κλαμπ. Το ύψος της πληρωμής θα ήταν στο 85% της αντιστοιχούσης για το πλήρες μέλος, όπως πληρώνει η Νορβηγία για το προνόμιο της ειδικής σχέσης. Ομως, χάρη στο «rebate» της Θάτσερ, ως πλήρες μέλος, ακόμη σήμερα, η Βρετανία πληρώνει λιγότερο από το 85%. (Ας μην αφήσουμε να περάσει ασχολίαστη η ειρωνεία ότι ο Μπότζο έθαψε την κληρονομιά της Θάτσερ...) Προς τι, λοιπόν, όλη αυτή η φασαρία για μια σχέση τύπου Νορβηγίας; Θα κοστίζει περισσότερο και θα προσφέρει λιγότερα, καθώς οι Βρετανοί δεν θα έχουν πια λόγο στη διαμόρφωση των αποφάσεων τις οποίες θα είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν. (Μα πώς την πάτησαν έτσι! Ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω...)
Ωραία, θα πουν συγκαταβατικά οι υποστηρικτές των οικονομικών πλεονεκτημάτων του Brexit, αλλά το κόστος αυτό αντισταθμίζεται από τα οφέλη της ανεξαρτησίας. Δείτε την απάντηση, από τους Times, του Ντάνιελ Φίνκελσταϊν (σπουδαίος δημοσιογράφος – τον έχουν κάνει και βαρώνο): «Θα έπρεπε να μειώσουμε τους φόρους για τους ξένους πλουσίους περισσότερο από ό,τι στην ηπειρωτική Ευρώπη, να πληρώνουμε τον ανειδίκευτο εργαζόμενο χαμηλότερα από όσο αλλού στην Ευρώπη και να κόψουμε ακόμη παραπάνω τις δημόσιες δαπάνες, ώστε να πέσει και η φορολογία. Θα έπρεπε ακόμη να κάνουμε τους ηλικιωμένους να εργάζονται περισσότερο. Α! Και θα χρειαζόμασταν πολύ μεγαλύτερη ροή μεταναστών, ειδικευμένων και ανειδίκευτων, για να εξασφαλίσουμε την ανταγωνιστικότητα του εργατικού δυναμικού μας». Μόνον έτσι μια Βρετανία εκτός Ευρώπης θα μπορούσε να αντισταθμίσει την επιβάρυνση του επιχειρηματικού κόστους που προκαλεί η έξοδος. Πολιτικά, ένας τέτοιος δρόμος είναι αδιανόητος για τους δεξιούς υποστηρικτές της εξόδου και όποιος ακολουθήσει την πολιτική που περιγράφεται παραπάνω, απλώς μεγιστοποιεί το σφάλμα. Πέραν των άλλων, επειδή διευκολύνει την ενίσχυση της άγριας, συριζαϊκού τύπου, Αριστεράς στη Βρετανία και, ενδεχομένως, διασώζει τον απερίγραπτης γραφικότητας και ανικανότητας ηγέτη των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν. Γιατί, λοιπόν, να μην το στρίβουν όπως οι Ελληνες;
Υπάρχει, τέλος, μια βαθύτερη (σχεδόν ποιητική) σύνδεση μεταξύ του τίτλου της ταινίας «Bend it like Beckham», από την οποία δανείζομαι τον τίτλο της στήλης, και της Ελλάδας:
Οπως μου εξήγησε φίλος τον οποίο για λόγους διακριτικότητας θα ονομάσω ένας «English polymath» (ντρέπεται να μάθουν οι υφιστάμενοί του στο γραφείο ότι ξέρει και από μπάλα – το κρύβει και καλά κάνει...), ο τίτλος οφείλεται στο περίφημο γκολ που σημείωσε ο Μπέκαμ εις βάρος της Εθνικής Ελλάδος στις 6 Οκτωβρίου 2001, με γυριστό φάουλ που πέρασε το τείχος των αμυντικών.
Ηταν το δεύτερο παιχνίδι του Ρεχάγκελ με την Εθνική και το πρώτο του με την ομάδα που έφτιαξε και τρία χρόνια αργότερα κατέκτησε το Ευρωπαϊκό. Οι Αγγλοι έπρεπε οπωσδήποτε να κερδίσουν για να προκριθούν. Ξεκινά 1-0 να προηγείται η Ελλάδα, ισοφαρίζουν οι Αγγλοι σε 1-1, οι Ελληνες απαντούν με το 2-1 και, εκεί, 94 δεύτερα προτού λήξει το παιχνίδι, ο Μπέκαμ χτυπάει το ιστορικό για τους Αγγλους γυριστό φάουλ και ισοφαρίζουν. Γι’ αυτό έγινε ήρωας, γι’ αυτό και δύο χρόνια αργότερα η έκφραση «bend it like Beckham» έγινε ο τίτλος μιας από τις πιο χαριτωμένες και επικερδέστερες αγγλικές κωμωδίες.
Μία επιπλέον ειρωνεία στην ιστορία αυτή είναι ότι έναν σύντομο,πλην κρίσιμο, ρόλο έχουν και οι Γερμανοί. Ο τρίτος που εμπλέκεται στην ιστορία είναι οι Γερμανοί. Διότι, σε έναν άλλο προκριματικό όμιλο, η αδιάφορη εθνική τους ηττήθηκε (ο φίλος δεν θυμόταν καν από ποιους) και έτσι προκρίθηκαν, με την ισοπαλία που απέσπασαν από τους Ελληνες οι Αγγλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου