ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ: Σήμερον ο Άδης στένων βοά

Σήμερον ο Άδης στένων βοά, Συνέφερέ μοι, ει τόν εκ Μαρίας γεννηθέντα, μή υπεδεξάμην, ελθών γάρ επ' εμέ, τό κράτος μου έλυσε, πύλας χαλκάς συνέτριψε, ψυχάς άς κατείχον τό πρίν, Θεός ών ανέστησε.

  

 

Δόξα Κύριε τώ Σταυρώ σου, καί τή Αναστάσει σου.

 

Σήμερον ο Άδης στένων βοα, Κατελύθη μου η εξουσία, εδεξάμην θνητόν, ώσπερ ένα τών θανέντων, τούτον δέ κατέχειν όλως ουκ ισχύω, αλλ' απολώ μετά τούτου, ών εβασίλευον, εγώ είχον τούς νεκρούς απ' αιώνας, αλλά ούτος ιδού πάντας εγείρει.  

 

 

Δόξα Κύριε τώ Σταυρώ σου, καί τή Αναστάσει σου.

 

Σήμερον ο Άδης στένων βοά, Κατεπόθη μου τό κράτος, ο Ποιμήν εσταυρώθη, καί τόν Αδάμ ανέστησεν, ών περ εβασίλευον εστέρημαι, καί ούς κατέπιον ισχύσας, πάντας εξήμεσα, εκένωσε τούς τάφους ο σταυρωθείς, ουκ ισχύει τού θανάτου τό κράτος.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ - ΠΑΣΧΑ: Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες

Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης 

Πολιτικός επιστήμονας.

Στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία της Ανάστασης, λίγο πριν από το τέλος, ο ιερέας διαβάζει τον Κατηχητικό λόγο του Ιωάννη του Χρυσοστόμου «Ει τις ευσεβής καί φιλόθεος απολαυέτω της καλής ταύτης και λαμπρης πανηγύρεως». Ακούγεται μόνο στην Ανάσταση, μία φορά τον χρόνο.

Πάντα με συγκλόνιζε αυτό το κείμενο. Το άκουγα μικρός από τον ιερέα πατέρα μου, που βιώνοντας τη στιγμή απέδιδε την κορύφωση αυτή της αναστάσιμης λειτουργίας με τον ιδιαίτερο μυσταγωγικό τρόπο του.

Με το πέρασμα του χρόνου, συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο τη συγκλονιστική διάσταση αυτού του αναστάσιμου ύμνου. Τον μεταπλάθω στη σκέψη μου διαρκώς σαν αυτό που πραγματικά είναι. Σαν ένα επαναστατικό κείμενο:


  Καλεί όλους - είτε νήστεψαν είτε δεν νήστεψαν, είτε προσήλθαν έγκαιρα είτε προσήλθαν καθυστερημένα, είτε προετοιμάστηκαν είτε όχι, είτε εργάστηκαν είτε έμειναν πίσω, υστερήσαντες και ράθυμοι -, τους καλεί όλους, χωρίς ίχνος διάκρισης, στον κοινό εορτασμό. Στην κοινή τράπεζα της συλλογικής μας συνύπαρξης. Πρόσκληση μεγαλοσύνης με ισοτιμία και χωρίς αποκλεισμούς.

«Φιλότιμος γαρ ων ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον· αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης· και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει· κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται· και τα έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται· και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί».

Πρόκειται για μια αποδοκιμασία και αποκήρυξη του εξωτερικού ευπρεπισμού και της τυπικής συμμόρφωσης. 


Πρόκειται για...

ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝ: Ανάσταση

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΘΟΔΩΡΗ ΓΚΟΝΗ

Να έρθω. Θα έρθω αλλά με έναν όρο, να κάνουμε Ανάσταση στο Μοναστήρι.

Θα ξεκινήσουμε με τα πόδια από νωρίς, θα πάρουμε το χωματένιο μονοπάτι, αυτό που μας έβγαζε στα «παππουδικά μας» τα χωράφια.

Θα ξαναφορέσουμε τα παπούτσια τα δανεικά και στο νούμερο μεγαλύτερα -ξέρουμε εμείς- θα βάλουμε βαμβάκια στις μύτες να μη μας βγαίνουν και θα ξεκινήσουμε. 

Θα πάρουμε νερό και κουλουράκια για τον δρόμο, το φανάρι της επιστροφής, τις λαμπάδες τις μελένιες του νονού μου από τα μελίσσια του και τα δυο ξύλινα βαμμένα αυγά της ζαβολιάς μας.

Θα έχει μόλις νυχτώσει, τα φώτα στον κάμπο κάτω θα τρεμοπαίζουν, η θάλασσα  και τα βουνά απέναντι στα μπλε τους τα βαθιά και οι δυο οι πολιτείες με τα κάστρα τους, καράβια φωταγωγημένα.  

Θα ακούγονται ακόμα κουδουνάκια και βελάσματα και ένα αργοπορημένο αεριωθούμενο θα λύνει το ζωνάρι του αχνά στον ουρανό και η αρχαία χαρουπιά μέσα στο τσουβάλι της θα έχει κρυμμένα τα χαρούπια της για εμάς.

Να έρθω. Θα έρθω, αλλά θα θυμηθείς να αφήσεις το κέρμα που έκλεψες από το μικρό προσκυνητάρι στην αρχή της διαδρομής, θα κάνω πως δεν θα βλέπω όπως και τότε, τόσα χρόνια πίσω και που το έχω και εγώ μαζί με σένα κρίμα και ας μη σου το ανέφερα ποτέ. Να το θυμηθείς σε παρακαλώ και να υπολογίσεις και τους τόκους του.

Να έρθω. Θα έρθω, λαχτάρησε η ψυχή μου, άνθισε ο ύπνος μου, μπουκώσανε, κλείσανε τα όνειρά μου, βάτοι και θάμνοι σκίζουνε τις σάρκες μου και οι  παπαρούνες με τα χαμολούλουδα, μου φύτρωσαν το στόμα.

Ναι, θα έρθω. Θα έρθω, στο υπόσχομαι, όμως θα πρέπει και εσύ να κρατήσεις την υπόσχεσή σου...  

ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΠΑΡΑΔΟΣΗ - ΠΑΣΧΑ Τα κόκκινα παπούτσια

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Κάθισε σε μια καρέκλα. Οχι έτσι! Κάθισε όπως οι μεγάλες. Βάλε το ένα πόδι πάνω στο άλλο. Τώρα ανασήκωσε το αριστερό που είναι πάνω από το δεξί. Παίξτο λίγο, πέρα δώθε από τη γάμπα και κάτω. Να έχεις συνεχώς σκυμμένο το κεφάλι να χαζεύεις το παπούτσι. Πω, πω τι ωραίο που είναι το παπούτσι σου! Τώρα κατέβασε το αριστερό σου πόδι που το είχες πάνω στο δεξί. Ενωσε τα δυο πόδια, το ένα δίπλα στο άλλο. Κοίταξε και τα δυο παπούτσια μαζί. Πω, πω πόσο γυαλίζουν! Κόκκινα, κατακόκκινα, λουστρίνια! Τώρα σήκω. Κοίτα πώς περπατάνε τα παπούτσια.

Τα παπούτσια σε περπατάνε, όχι εσύ τα παπούτσια. Κοίτα το δεξί πόδι να βγαίνει μπροστά, κοίτα το αριστερό να βγαίνει μπροστά από το δεξί. Τι ωραίες οι τρυπούλες γύρω γύρω και η… πώς τη λέει η μαμά; Η μπαρέτα του. Τι ωραία που δένει! Εχουν και τακουνάκι… Εντάξει! Δεν είναι τόσο, όσο των μεγάλων γυναικών αλλά είναι τακουνάκι. Να! Να! Χτύπα το δεξί. Ναι! Είναι λίγο τακουνάκι. Ακούγεται. Να! Τώρα μπορείς να κάνεις και στροφές. Εχε το νου σου μη σε δει κανένας και γίνεις ρεζίλι. Οχι! Κανένας δεν έρχεται. Είναι εντάξει. Κάνε όσες στροφές θέλεις, άνοιξε διάπλατα και τα χέρια σαν μπαλαρίνα. Αλλά να κοιτάς και τα παπούτσια ενώ κάνεις τις στροφές. Κοίτα, κοίτα πώς στρίβουν! Ζαλίστηκες; Σταμάτα. Αξιζε όμως.

Τα παπούτσια του Πάσχα. Τα και-νούρ-για! Εκείνα τα κόκκινα κατακόκκινα. Τα λουστρινένια. Από του Μούγερ στην Ερμού. «Σήμερα θα πάμε ν΄αγοράσουμε τα πασχαλινά σας παπούτσια», έλεγε. Κι έσκαγαν βεγγαλικά τα συναισθήματα. 

 Μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού τα μαγαζιά αλλά και οι εμπορικοί δρόμοι τότε. Ο εξής ένας… Ερμού. Το Κολωνάκι ήρθε πολύ αργότερα. Φαντάσου! Ούτε λόγος, βέβαια, για προάστια. Το όλον ήταν μια τελετή. Λαχταρούσε η καρδιά διαδικασία. Το «να κατεβείς στην Ερμού». Το να βλέπεις βιτρίνες. Ολα τα σχέδια στη σειρά. Πω, πω!

Κάποιο που σου έκλεινε το μάτι. «Αυτό, αυτό θέλω μαμά». Οι διαπραγματεύσεις. «Α, παπα! Το άλλο κάνει για σένα. Για την πλατυποδία σου. Να το κρατάει το πόδι καλύτερα»… Η πλατυποδία! Ο τρόμος κι ο φόβος μιας γενιάς. Ποιος ασχολείται τώρα πια με την πλατυποδία; Τότε όμως; Μάστιζε –και καλά-. Εζησε και η γενιά μου τα χοντρά δράματά της…Την πλατυποδία, το μουρουνόλαδο, την πέτσα στο γάλα. Ολα «για το καλό μας» τα ορίζανε. 

Αλλά μετά! Οπως και νάχε!… 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Το μεγαλείο ψυχής ενός αστέγου στην Ελλάδα μέσα από ένα "κοινωνικό πείραμα" με κρυφή κάμερα, που θα σας προβληματίσει και θα σας συγκινήσει

ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ: Το Άγιον Φως, ο παγανισμός της Εκκλησίας και η ψηφοθηρία των τσαρλατάνων του ΣΥΡΙΖΑ

Του Γιάννη Σιδέρη

Οι ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδας, τα λαϊκά έθιμα κάθε περιοχής ενταγμένα στην αναμονή του υπερούσιου γεγονότος της Ανάστασης, το δέος της ανάστασης Λαζάρου εκ νεκρών, η περιφορά του Επιταφίου με το φως τον κεριών να σμιλεύει απόκοσμα τα πρόσωπα των πιστών, ο ήχος της καμπάνας σα λυγμός, οι λυγερές μυροφόρες, η αξεπέραστη ποίηση της θρηνωδίας «ω γλυκύ μου έαρ» και «αι γενεαί πάσαι», το μυροβόλο της Άνοιξης, και φυσικά το ίδιο το γεγονός  της Ανάστασης, που δίνει σε πιστούς ή μη, το μήνυμα ότι πάντα αυτή θα επανέρχεται δοξαστική - νικώντας τη φθορά, την ήττα, το θρήνο, το σκότος - ήταν και για κάποιους εξ ημών  - αν όχι άθεους, τουλάχιστον αγνωστικιστές - βάλσαμο μνήμης και γλυκύτητας της παιδικής ηλικίας, για την Θεία εβδομάδα.

Ωστόσο σε αυτά τα έθιμα, σαρκωμένα στο διάβα του χρόνου με πίστη, αγάπη, προσμονή, ελπίδα, και διαφορετικά από τόπο σε τόπο, δεν ανήκει το προσφάτως καθιερωθέν «έθιμο» της μεταφοράς του Αγίου Φωτός με τιμές αρχηγού κράτους (!) από τον Πανάγιο Τάφο.

Τι έθιμο δεν είναι καν έθιμο, είναι πρόσφατο προϊόν έξυπνου εμπορικού μάρκετινγκ (που μάλλον εκπήγαζε και από το κίνητρο προσωπικής πίστης) ενός ταξιδιωτικού επιχειρηματία, του  Ιάκωβου Οικονομίδη, ιδιοκτήτη του «Ζ» tours.  

Ο εν λόγω είχε ιδίοις εξόδοις αναλάβει τη μεταφορά του, με αεροσκάφος το 1988, σε συνεργασία με τον Θόδωρο Τσακιρίδη (μετέπειτα πρόεδρο των Ολυμπιακών Αερογραμμών), και τον τότε έξαρχο του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα και μετέπειτα πατριάρχη Ιεροσολύμων, Ειρηναίο.

Το 2002 ο Οικονομίδης, για προσωπικούς λόγους, σταμάτησε να χρηματοδοτεί την έλευση του φωτός, και ανέλαβε η εκσυγχρονιστική κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, να συνεχίσει  το νέο «έθιμο»!

Η στήλη δεν υπεισέρχεται σε θέματα που δεν γνωρίζει, και δεν την αφορούν, αν δηλαδή αυτό καθ εαυτό το Άγιο Φως, έρχεται «εκ των άνω», τύποις θαυματουργής επεμβάσεως, ή αν απλώς αποτελεί συμβολικό «καθαγιασμό» της φυσικής φωτιάς, μεταλαμπαδευομένης από την  Άσβεστη Κανδήλα, εντός του Παναγίου Τάφου. Αυτά αφορούν τους πιστούς, τους ιερείς και τους θεολόγους.

Τη στήλη αφορούν τρία τινά – ας ξεκινήσουμε από το απλοϊκότερο αυτών:

α) Τα έξοδα: Τα πρώτα χρόνια του μνημονίου γκρίνιαζαν στεντορείως οι προοδευτικοί Συριζαίοι, για τα χρήματα που σπαταλούνται, σε καιρούς λιτότητας, για τη ναύλωση αεροσκάφους προκειμένου να έρθει εδώ το Άγιο Φως.  Σήμερα ουδείς αναφέρεται στο κόστος  - ίσως …Θεία παρεμβάσει το ταξίδι …δεν έχει κόστος! ( σ.σ. το κόστος βέβαια είναι απειροελάχιστη - δηλ αστεία - συνισταμένη στο ύψος των κρατικών εξόδων). 

β) Ο Παγανισμός της εκκλησίας. Μια θρησκεία της οποίας ο δημιουργός μακάρισε τους ταπεινούς «ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην», μια εκκλησία που υποτίθεται ότι επικεντρώνεται στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, πρεσβεύει στην τελείωσή του και την μετά θάνατον ζωή εν πλήρη ταπεινώσει, μια θρησκεία μου εμάχθη κατά της εικονολατρίας, δέχτηκε αρχικά, και απαιτεί τώρα, να έρχεται το Άγιο Φως με αεροσκάφος και τιμώμενο ως αρχηγός κράτους!

Συνεργεί και επιβάλει τέτοια και τόση εκκοσμίκευση, ενός  θεωρούμενου ως θαυματουργού και ιερού γεγονότος, όπως το Άγιο Φως, το οποίο εκκοσμικεύεται σε παράτες, πρωτόκολλα, κόκκινα χαλιά, κουστωδίες αξιωματούχων,  στρατιωτικές στολές και «παρουσιάστε αρμ» - μια εκδήλωση ενός είδους νεοπαγανισμού…

γ) Ο ΣΥΡΙΖΑ: Η αριστερά  που ήρθε με τη ρομφαία του διαχωρισμού κράτους - εκκλησίας, στέλνει ολόκληρη αντιπροσωπεία  για να παραλάβει με τιμές αρχηγού κράτους του Άγιο Φως.

Η ελληνική αντιπροσωπεία έχει επικεφαλής τον Υφυπουργό Εξωτερικών, Γιάννη Αμανατίδη, ο οποίος συνοδεύεται από τους: κυβερνητική εκπρόσωπο Όλγα Γεροβασίλη, Αθανάσιο  Μπούρα, βουλευτή, Ανδρέα Μιχαηλίδη, βουλευτή, Λευτέρη Κρέτσο, Γενικό Γραμματέα Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, καθώς και τον Εκπρόσωπο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Μητροπολίτη Σερρών και Νιγρίτας, κ.κ. Θεολόγο και τον Έξαρχο του Παναγίου Τάφου στην Ελλάδα.

Ο γράφων θυμήθηκε κάτι -  από τα λίγα επιτυχημένα - που έχει πει ο νυν υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, πέρυσι τέτοια εποχή: 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ: Οι πολιτισμοί διχάζουν;

Ενδιαφέρον αρθρο του 2010 

Της ΒΙΚΗΣ ΤΣΙΩΡΟΥ

Η περίπτωση της Ιρανής Sakineh, καταδικασμένης σε λιθοβολισμό λόγω μοιχείας, έστρεψε τόσο τους απλούς πολίτες όσο και πολλούς διανοούμενους κατά της εξοργιστικής απόφασης που έλαβε η ιρανική κυβέρνηση, ενάντια σε μια γυναίκα που υποτίθεται πως απάτησε τον άντρα της. 

Ο Γάλλος φιλόσοφος Μπερνάρ - Ανρί Λεβί, μέσα από τις σελίδες του περιοδικού του «Regle du Jeu», συγκέντρωσε υπογραφές διανοούμενων και καλλιτεχνών σε μια προσπάθεια να αποτρέψουν την εφαρμογή της ποινής. Πρόκειται για μια περίπτωση που γίνεται αφορμή για ακόμη μία συζήτηση πάνω στο θέμα των διαφορετικών πολιτισμών και στις πιθανότητες για μια σύγκρουση μεταξύ τους.

«Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η Ευρώπη ήταν σίγουρη για την επικράτησή της στον κόσμο. Κυρίευε τη μία χώρα μετά την άλλη, όπως και τους πολιτισμούς τους. Στη διάρκεια αυτής της μακράς περιόδου που συμπίπτει με τις πιο φιλόδοξες μορφές της αποικιακής διαδικασίας, το θέμα μιας σύγκρουσης μεταξύ πολιτισμών απουσίαζε εντελώς. Η ιδέα αυτή παρουσιάζεται στη διάρκεια της Μπελ Επόκ, όταν σταματά η γεωπολιτική επέκταση της Ευρώπης». Η ανάλυση ανήκει στον ιστορικό, ειδικευμένο στον πολιτισμό του αραβικού κόσμου και καθηγητή στο College de France, Ανρί Λορένς.

«Δεν πρέπει να ξεχνούμε» λέει σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Μαριάν», «την αμφισημία της λέξης πολιτισμός στα γαλλικά, η οποία παραπέμπει στη διαδικασία εκπολιτισμού και δόμησης μιας κοινωνίας. Οι Ευρωπαίοι στοχαστές ταυτίζουν τη διαδικασία του πολιτισμού με αυτήν της προόδου. Γύρω στο 1820, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός αντιπαραβάλλεται με τους άλλους πολιτισμούς του κόσμου, που θεωρούνταν αδρανείς. Σύμφωνα με αυτή τη θεώρηση, η Ευρώπη φέρεται να διαδίδει τον πολιτισμό της στον υπόλοιπο κόσμο, δηλαδή να τον επαναθέτει σε κίνηση».

Πώς όμως περάσαμε από μια υποτιθέμενη υπεροχή του δυτικού πολιτισμού στην ιδέα της σύγκρουσης των πολιτισμών;

«Οι Ευρωπαίοι, στην αρχή του 20ού αιώνα, θέλουν να επιβάλουν τη μοντερνικότητα στις άλλες κουλτούρες. Ακόμη κι αν πρόκειται για μια ιδεολογική δικαιολογία, η αποικιακή επιχείρηση συνέβαλε δραστικά στην ανατροπή των σφαιρών επικράτειας στην τεχνολογική και βιομηχανική μοντερνικότητα. Στη συνέχεια, οι συντελεστές της αποικιακής διαδικασίας δεν άργησαν να συνειδητοποιήσουν την αντίδραση των αποικιοκρατούμενων κοινωνιών απέναντι στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ηδη ο, με προφητικό ταλέντο, Σατομπριάν στις "Αναμνήσεις πέρα από τον Τάφο", ανησυχούσε με την ιδέα πως, αν οι μουσουλμάνοι εκπολιτίζονταν από τους Ευρωπαίους, κάποια στιγμή θα αποτελούσαν στρατιωτική απειλή εναντίον τους. Αυτό που παρεμβαίνει επίσης στις συνειδήσεις είναι η ιδέα πως οι ανατολικοί πολιτισμοί θα μπορούσαν να δανειστούν το λούστρο του σύγχρονου πολιτισμού, χωρίς όμως να αφομοιώσουν και το πνεύμα. Μόνο στις αρχές του 20ού αιώνα αναδύεται η άποψη πάνω στους πολιτισμούς ως υποκείμενα της Ιστορίας, με τον Γερμανό φιλόσοφο Οσβαλντ Σπένγκλερ και τον Βρετανό ιστορικό Αρνολντ Τόινμπι, που και οι δύο ασχολήθηκαν με εμμονή στο θέμα της "παρακμής της Δύσης", ως αποτέλεσμα της αυτοκτονικής τάσης της ίδιας. 

Σύμφωνα με αυτό το σχήμα, ο μεγάλος δυτικός πολιτισμός πεθαίνοντας θα έπρεπε να δημιουργήσει έναν άλλο μεγάλο πολιτισμό. Αυτή η άποψη συγκρίνεται με τη συνέχιση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στον δυτικό που έφτασε με τους διαδόχους του Αλεξάνδρου έως την Κίνα. Μόνο με τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο προωθείται η σκέψη της θνητότητας του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Τότε είναι που τίθεται το θέμα αν οι πολιτισμοί μπορούν να θεωρηθούν πολιτικά υποκείμενα».

Ισχυρίζεστε στο τελευταίο σας βιβλίο πως ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί μια σύγκρουση πολιτισμών είναι ακριβώς να μη θεωρούνται οι πολιτισμοί πολιτικά υποκείμενα.

«Ο απτός πολιτισμός της ανθρωπότητας, που περιλαμβάνει τα ήθη και τα πολιτισμικά έθιμα, κυκλοφορεί πολύ πιο εύκολα από τα αντικείμενα της διανόησης: είναι ευχάριστο σε κάθε Δυτικό σήμερα να τρώει κουσκούς ή να μαθαίνει πολεμικές τέχνες. Η καθημερινότητά μας είναι κορεσμένη από αντικείμενα και έθιμα άλλων πολιτισμών. Το ίδιο συμβαίνει και με τους λαούς που βρίσκονται εκτός Ευρώπης και έχουν υιοθετήσει στην καθημερινότητά τους πολλά χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής κουλτούρας, από το ντύσιμο έως το φαγητό στο τραπέζι. Το θέμα της σύγκρουσης λοιπόν δεν εντοπίζεται σε θέματα καθημερινότητας.

Πίσω από την έννοια της σύγκρουσης των πολιτισμών, όπως την ανέπτυξε ο Χάντιγκτον, συναντάμε πολιτικά υποκείμενα που παίζουν το χαρτί των αξιών για να ισχυροποιήσουν τους ηθικούς κανόνες της οργάνωσης της κοινωνίας. Από την αρχή του 20ού αιώνα, όπου εκδηλώθηκε μια έντονη αντίδραση εναντίον της εξαγωγής της παγκοσμιότητας μέσω της Γαλλικής Επανάστασης, άρχισε να αμφισβητείται και η ίδια η δυτική κουλτούρα και η αμφισβήτηση αυτή δεν θα πάψει να αναδύεται από τα βάθη του δυτικού πολιτισμού, αν η συζήτηση γι' αυτό το θέμα δεν περάσει σε άλλα πολιτικά υποκείμενα».

Ο Αμερικανός δοκιμιογράφος Πολ Μπέρμαν απέδειξε πως ο ισλαμισμός ανέλαβε τη ριζοσπαστική κριτική της νεωτερικότητας που προέκυψε από την ευρωπαϊκή συντηρητική επανάσταση.

«Οταν ήμουν νέος είχα διαβάσει ένα βιβλίο του Ανρί Λεφέμπρ για τον μαρξισμό, όπου ο χαρακτηρισμός ενός συστήματος σκέψης ως "απόλυτου" περνούσε ως κάτι θετικό. Σήμερα, οι αξίες επικαλούνται, προωθούνται και αντιστρέφονται σε μια αμυντική οπτική ενάντια στην αλλαγή και την "ανοιχτή κοινωνία". Ετσι λοιπόν, οι συγκρούσεις αρχών συνεχίζουν να μετατρέπονται σε συγκρούσεις αξιών. Ο δυτικός πολιτισμός συνεχίζει να παράγει ή να μεταδίδει νόρμες που επιδιώκει εκούσια ή ακούσια να επιβάλει στον υπόλοιπο κόσμο. Παίρνουμε θέση υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων που καταδιώκονται σε ορισμένα ολιγαρχικά κράτη του Τρίτου Κόσμου και λησμονούμε γρήγορα πως και στα δυτικά κράτη, πριν από τρεις δεκαετίες, οι ομοφυλόφιλοι δεν είχαν ίσα δικαιώματα με τους ετεροφυλόφιλους. Από τη μια πλευρά, οι Δυτικοί συνεχίζουν να βομβαρδίζουν τον υπόλοιπο κόσμο με νέες νόρμες και συγχρόνως τα ανθρώπινα δικαιώματα ενισχύονται με βάση την αρχή της ισότητας: η αναφορά στο παράδειγμα της "σύγκρουσης των πολιτισμών", αν θέλουμε να αναλογιστούμε τις σχέσεις της Δύσης και του Ισλάμ, εμπεριέχει ήδη ένα δυτικό τρόπο σκέψης».

Ομως η συνείδηση μιας διεθνούς κοινότητας πιστών υπήρξε πάντα κεντρική ιδέα για το Ισλάμ...

«Ας μην υπερβάλλουμε. Πριν από την κατασκευή του καναλιού του Σουέζ, ένας Κινέζος μουσουλμάνος για να φτάσει στις ακτές της Μεσογείου χρειαζόταν να ταξιδεύει επί δύο χρόνια. Ιστορικά, οι Ευρωπαίοι ήταν εκείνοι που ονόμασαν τον κόσμο. Ο Τρίτος Κόσμος υπάρχει μόνο σε σχέση με τον Πρώτο Κόσμο. Ακόμη και οι Κινέζοι δεν ξεφεύγουν από αυτή την επιρροή: 

KOINΩΝΙΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ: Φονική μάχη, σωτήρια ιδέα

Toυ ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Το Εμβατήριο του Ραντέτσκυ», γραπτή σταυροβελονιά-παρακαταθήκη του Γιόζεφ Ροτ, διατρέχει την ακμή, την ανεμελιά και την έπαρση της Αυστρίας των Αψβούργων. Στην αφηγηματική σκυταλοδρομία λαμβάνουν μέρος εκπρόσωποι τριών γενεών –παππούς, γιoς, εγγονός–, έως το νήμα, το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την όζουσα αποσύνθεση άλλης μιας αυτοκρατορίας, της πολυεθνοτικής Αυστροουγγαρίας. Η μοίρα της οικογένειας σφραγίστηκε από την ενστικτώδη απόφαση του πρώτου, στη μάχη του Σολφερίνο, να προφυλάξει με το σαρκίο του τον Φραγκίσκο Ιωσήφ· αυτό το δευτερόλεπτο που καθορίζει συχνά μια ύπαρξη. Εφαγε αυτός τη σφαίρα στον ώμο, ο αυτοκράτορας σώθηκε, δίνοντας στον ήρωα βαθμό, τίτλο τιμής, παλλαϊκό κληρονομούμενο σεβασμό. 

Tο συμβάν μεταφέρθηκε στα αναγνωστικά των μαθητών, σκηνοθετικά διαστρεβλωμένο· παντού και πάντα συμβαίνουν αυτά. 

Τούτος ο ήρωας ήταν όμως αγύριστο κεφάλι και, με την περαιτέρω αποθέωση που του επεφύλαξαν οι σχολικοί σύμβουλοι, ξέσπασε: «Λέτε ψέματα στα παιδιά! Δεν ήμουν έφιππος και δεν χτυπήθηκα από δόρυ». 

Ξέρετε, «τα παιδιά πρέπει να ζουν με πρότυπα», του απάντησαν επισήμως.

Ο ήρωας παραιτήθηκε, αποσύρθηκε στα κτήματά του με μια απόκοσμη πίκρα που δεν την εξομολογήθηκε ποτέ. 

Ο γιος του ήθελε να γίνει αξιωματικός, ο ήρωας δεν τον άφησε, τον σπούδασε να γίνει ανώτερος κρατικός υπάλληλος, να υπηρετήσει τον αυτοκράτορα από άλλο πόστο. Για να αναστήσει το ενταφιασμένο όνειρό του, ο γιος έκανε τον δικό του γιο αξιωματικό. Ο τελευταίος όμως ασφυκτιούσε, ήθελε να πετάξει τη στολή, και ό,τι πιο επώδυνο, δεν έβρισκε νόημα στη ζωή. Εγινε και αυτός ήρωας (ή αυτόχειρας;) ακαριαία, δικαιώνοντας το οικογενειακό φορτίο, πέφτοντας νεκρός κουβαλώντας νερό για τους εξαντλημένους, κρυμμένους άνδρες του, μέσα σε βροχή από εχθρικές σφαίρες. Η μάχη του Σολφερίνο (1859) έγινε στη Λομβαρδία μεταξύ των Αυστριακών και των συνασπισμένων δυνάμεων Γαλλίας - Πεδεμοντίου, δύο βασιλείς (Ναπολέων Γ΄, Βίκτωρ Εμμανουήλ Β΄) και ένας αυτοκράτωρ (ο προαναφερθείς) ηγούντο. Παρά ταύτα, το συμβάν εγκιβωτίζεται σε μικρό και ξεχασμένο οστεοφυλάκιο της Ιστορίας, καθώς οι νεκροί, παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες των αντιπάλων, δεν ξεπέρασαν τις 40.000. 

Αλλά ούτε αυτή η σχετικά μικρή θυσία πήγε χαμένη, διαχρονικά:

ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ: Το μάθημα των θρησκευτικών, o ορθόδοξος ελληνισμός και ο τσαρλατάνος Φίλης

Η Εκκλησία μας έχει συμπληρώσει δύο χιλιετίες ζωής. Αυτοκρατορίες σχηματίστηκαν και διαλύθηκαν, βασιλείς ενθρονίστηκαν και εκθρονίστηκαν, κράτη ιδρύθηκαν και διαλύθηκαν, αλλά η ναυς του Χριστού μ' Εκείνον στο πηδάλιο παραμένει ακλόνητη και κραταιά.  

Η πίστη των ανθρώπων και ο Λόγος του Κυρίου έχουν αναρίθμητες φορές μεγαλύτερη ισχύ από εκείνην που διαθέτει οποιοσδήποτε παράγοντας κοσμικής εξουσίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ορθόδοξη Ρωσία. Διήνυσε μερικές δεκαετίες όπου επικράτησε ο μισόχριστος μαρξισμός και εξήλθε από το κομμουνιστικό σκοτάδι ακόμα πιο ένθεη και φωτεινή, ενδεδυμένη με το άσβεστο φως της αληθείας.

Στην Ελλάδα ορισμένοι ευήθεις και φανατικοί εχθροί του χριστιανισμού θεωρούν ότι μπορούν να ξεπεράσουν σε αθεϊστικές και παγκοσμιοποιητικές επιδόσεις και τους νεοταξικούς Δυτικούς και τους παλαιάς κοπής μπολσεβίκους. Ενας από αυτούς είναι ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, ο αρνητής της γενοκτονίας των Ποντίων από τους Τούρκους. Εδώ και καιρό έχει βάλει στο στόχαστρό του το μάθημα των Θρησκευτικών και προωθεί με κάθε τρόπο την... εξουδετέρωσή του διά της μετατροπής του σε «θρησκειολογία» ή ακόμα και την πλήρη κατάργησή του.

Οπως έγραψε η «δημοκρατία», έπεσε «ψαλίδι από Φίλη στα Θρησκευτικά του νέου Ολοήμερου Δημοτικού». Τώρα, κατά τη διάρκεια της Μεγαλοβδομάδας, σε μια ένδειξη αλαζονικής περιφρόνησης του αισθήματος κατάνυξης των πιστών, ο υπουργός Παιδείας εξέδωσε «υπουργική απόφαση, στην οποία ορίζεται ότι το μάθημα των Θρησκευτικών μετατρέπεται σε μονόωρο από δίωρο στην ε' και τη στ' δημοτικού».

Με την πρακτική της... σαλαμοποίησης του μαθήματος των Θρησκευτικών και του σταδιακού περιορισμού της διδασκαλίας του, ο κ. Φίλης έχει την αυταπάτη ότι θα μπορέσει να επιβάλει στην Ελλάδα τους νεοταξικούς σχεδιασμούς εθνικού και θρησκευτικού αποχρωματισμού, στους οποίους συγκλίνουν και η άθεη Αριστερά και οι σκληροπυρηνικοί «λιμπεραλιστές» των «Δημοκρατικών» των ΗΠΑ.

Φυσικά και θα αποτύχει και σε αυτό το εγχείρημά του. Δεν έχει παρά...

 

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η Γκερνίκα της ισλαμιστικής τρομοκρατίας

Του Κώστα Υφαντή

Αναπληρωτή Καθηγητή Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Επισκέπτη Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Kadir Has στην Κωνσταντινούπολη

Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον, Μαδρίτη, Λονδίνο, Μουμπάι, Παρίσι, Άγκυρα, Κωνσταντινούπολη, Βρυξέλλες... Δεκαπέντε χρόνια ισλαμιστικής τρομοκρατίας με χιλιάδες αθώα θύματα. Και βεβαίως δεν είναι μόνο αυτοί οι σταθμοί: Βαγδάτη, Δαμασκός, Βυρηττός, Ισλαμαμπάντ, Καράτσι, Μάλι και άλλες περιπτώσεις έρχονται να συνθέσουν την εικόνα μιας σχεδόν φωτορεαλιστικής Γκουέρνικα που κόβει την ανάσα. Και όσο πιο τρομακτική είναι η εικόνα τόσο πιο εύκολα προφέρονται και αναπαράγονται οι απαντήσεις. Ενοχικές, αυτομαστιγωτικές, τρομολαγνικά λαϊκιστικές και ανιστόρητα εύπεπτες.

Για την ριζοσπαστικοποίηση και την αποκτήνωση ενός μικρού εώς ελάχιστου αριθμού μουσουλμάνων φταίει η Δύση, η παγκοσμιοποίηση, ο «νεοφιλελευθερισμός», οι παγκόσμιες ανισότητες και η ταξική καταπίεση, οι δυτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η αποικιοκρατία! Οτιδήποτε ταυτοποιείται ως «δυτικό» μπορεί εύκολα να βρει τη θέση του στον κατάλογο.

Το γεγονός ότι η Μέση Ανατολή ήταν για τέσσερεις αιώνες μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μόνο για ελάχιστες δεκαετίες υπό δυτική εποπτεία και κυριαρχία δεν έχει σημασία.  

Το γεγονός ότι ακραίες και βίαιες ερμηνείες του Ισλάμ υπάρχουν εδώ και αιώνες – όπως αντίστοιχα και χριστιανικές – δεν έχει σημασία. 

Το γεγονός ότι τα περισσότερα θύματα του σεχταριστικού μίσους είναι μουσουλμάνοι δεν έχει σημασία. 

Το μόνο που έχει σημασία είναι να επιβεβαιώνουμε τον κυρίαρχο μύθο της «κακής» Δύσης, της Δύσης ως πηγής κάθε κακού.

Προσοχή! Η Δύση έχει ευθύνες σημαντικές και τα λάθη μας έχουν υπάρξει μεγάλα. Η αδυναμία επίλυσης του παλαιστινιακού προβλήματος, η υποστήριξη πραξικοπημάτων και διεφθαρμένων και βαθειά αντιδημοκρατικών καθεστώτων στο πλαίσιο του Ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού (από τη μία οι ΗΠΑ κύριος προστάτης της Σαουδικής Αραβίας, του Ιράκ, της Ιορδανίας κλπ και από την άλλη η Σοβιετική Ένωση χορηγός της Συρίας, του Ιράν, της Αιγύπτου μέχρι το 1973, προστάτης του Κάρλος και άλλων... τσακαλιών κλπ), η αδιαφορία για τις ενδοισλαμικές εκκαθαρίσεις, η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ και παλαιότερα η σοβιετική στο Αφγανιστάν σαφέστατα και συνεισέφεραν στην έλλειψη κοινωνικής και οικονομικής προόδου όπως και αν ορίσουμε την τελευταία – ακόμη και χρησιμοποιώντας avant garde μετα-αποικιακές προσεγγίσεις. Εμείς στη Δύση ξέρουμε τα λάθη μας και ζούμε με τα ανεξίτηλα στίγματα των ολοκαυτωμάτων μας!

Μα όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να προσφέρονται ως άλλοθι για το λουτρό αίματος και κυρίως ως νομιμοποίηση της απροθυμίας αρκετών να αντικρύσουν κατάματα την πραγματικότητα. 

Και η αμείλικτη πραγματικότητα είναι ότι υπάρχει μια έκφανση του πολιτικού Ισλάμ που αντιμετωπίζει την βία και ως μέσο αλλά και ως σκοπό και μπορεί να στρατολογήσει μερικές χιλιάδες από το σώμα του 1,5 δισεκατομμυρίου μουσουλμάνων.  

Για την ανατίναξη της Παλμύρα δεν φταίει η αποικιοκρατία! Στη θεολογία της Αλ Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους η βία είναι αυτοσκοπός. Στόχος δεν είναι η αποστολή ενός έστω αιματοβαμμένου πολιτικού μηνύματος αλλά η δολοφονία όσο περισσότερων αθώων είναι δυνατόν. Αυτό είναι το μήνυμα!  

Ακόμη και αν η κακή Δύση σταματούσε αύριο την οποιαδήποτε ανάμειξη στον μουσουλμανικό κόσμο, οι αρχάγγελοι του μίσους δεν θα ησύχαζαν. Έχει κανείς την αίσθηση ότι ένα ισλαμικό χαλιφάτο όπως το οραματίζονται οι «μαχητές» του θα ήταν ένας φορέας κρατικής εξουσίας που μετά την επικράτησή του θα αποτελούσε ένα κανονικό μέλος της διεθνούς κοινότητας και θα σεβόταν ή έστω θα ανεχόταν το δικαίωμα κοινωνικής αυτοδιάθεσης και κρατικής κυριαρχίας των υπολοίπων;

Το ζήτημα – και είναι τυφλοί όσοι αρνούνται να το δουν – είναι ότι...

"Επίγεια σοσιαλιστική κωμωδία"

Σαν σήμερα (30/4/ΧΧΧΧ)

311: H χριστιανική θρησκεία αναγνωρίζεται επίσημα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με διάταγμα του αυτοκράτορα Γαλέριου Βαλέριου Μαξιμιανού .

1803: ΟΙ ΗΠΑ αγοράζουν από τη Γαλλία την περιοχή της Λουϊζιάνας με τιμή 20 δολαρίων να τετραγωνικό μίλι. Συνολικό τίμημα 15 εκατομμυρια δολάρια

1821: Το Συνέδριο των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων στο Λάιμπαχ (σημερινή Λιουμπλιάνα) αποδοκιμάζει την ελληνική επανάσταση.

1919: Επικυρώνεται στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού η αποστολή ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, με σκοπό  να προστατεύσει τον χριστιανικό πληθυσμό στην περιοχή και να επιβάλει την τάξη .

1925: Ο Ολυμπιακός, ενάμιση μήνα μετά την ίδρυσή του, δίνει τον πρώτο αγώνα του στο ποδηλατοδρόμιο, το κατοπινό στάδιο Καραϊσκάκη. Νικά τη γαλλική ομάδα του πλοίου «Ζαν Ντ' Αρκ» με 5-0.

1915: Γεννιέται ο ποιητής Νίκος Γκάτσος

1883: Πεθαίνει ο γάλλος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Εντουάρ Μανέ

1945: Αυτοκτονεί ο Αδόλφος Χίτλερ  και η  Εύα Μπράουν  μία ημέρα μετά το γάμο τους.

1989: Πεθαίνει ο ιταλός σκηνοθέτης και «πατέρας» του σπαγγέτι - γουέστερν Σέρτζιο Λεόνε

 

 

 

 

 

 

 

 2014: Πεθαίνει, σε ηλικία 71 ετών από πνευμονία ο Βρετανός ηθοποιός Μπομπ Χόσκινς.  

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Εν οίδα…

Toυ ΠΡΟΦΗΤΗ

Δεν γνωρίζω με ποιον τρόπο ο Άγγελος μετακίνησε το βράχο από την έξοδο στον τάφο του Κυρίου.
 

Δεν γνωρίζω ακριβώς ποιος, πού, πότε μετουσίωσε την άνοδο στους ουρανούς στο απόλυτο μεταφυσικό αφήγημα.
 

Γνωρίζω μόνο ότι ο Richard Dawkins και οι όμοιοι δεν θέλει να αποσαφηνίσει μεταφυσικές απορίες αλλά εγωιστικά να γίνει αυτός ο αρχιερέας σε μια νέα, άθρησκη πραγματικότητα.

 
Γνωρίζω ότι η μάνα μου το Χριστό φώναξε λίγο πριν παραδώσει το πνεύμα και το αποκαλύπτω με συντριβή σε χιλιάδες μόνον επειδή το εξομολογούμαι ανώνυμα.

 
Γνωρίζω ότι τα άθρησκα αθύρματα θα κράξουν ότι αν είχε γεννηθεί πεντακόσια χιλιόμετρα ανατολικότερα θα φώναζε τον Μωάμεθ.
 

Αλλά και γνωρίζω με βεβαιότητα ότι η Μαργαρίτα Παπανδρέου, περιβόητη αναπαραγωγός ανεκδότων για την Παναγία, δεν υπήρξε άνθρωπος καλύτερος από τη μάνα μου. 
 

Γνωρίζω ότι αν δεν υπάρχει Θεός, ναι, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, ανυπέρβλητε καταγραφέα των Αδελφών Καραμαζώφ, όλα επιτρέπονται.
 

Γι’ αυτό γνωρίζω ότι η θρησκεία υπήρξε πρωτίστως όχι η ύλη παραγωγής θεών αλλά η κόλλα για την αρχική συγκόλληση των κοινωνιών.


Ότι αν η θρησκεία καταργηθεί, όπως το διατυπώνει ο Διονύσης Χαριτόπουλος, θα εκλείψει η φιλοσοφία για το λαό.
 

Έτσι γνωρίζω ότι η Πίστη κάνει τον άνθρωπο καλύτερο, ζητούμενο για κάθε δράση στην άθεη νεωτερική αυτοβοήθεια.
 


Αλλά πάνω απ’ όλα γνωρίζω ότι: 

Στον Επιτάφιο οι άνθρωποι δεν προσκυνούν το σκήνωμα ενός Ιουδαίου ξυλουργού αλλά... 

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ : Τα εγκώμια του Επιταφίου Θρήνου απο την ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ του ιερού ναού ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Ω γλυκύ μου έαρ

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: H ζωή εν τάφω... (Εκτέλεση ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ)

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Οι ληστές και ο Εσταυρωμένος

Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ

Η σκηνή φανερώνει την απόλυτη αντι-ισχύ. Η διαχρονική εικονογράφησή της επίσης. Καθετί που αναπαριστά με λόγο ή εικόνα το κορυφαίο γεγονός της Σταύρωσης συνοδεύεται από φανερά και κρυμμένα μηνύματα της απόλυτης αδυναμίας.

 

Η πράξη της Σταύρωσης, πέρα από τον εξευτελισμό και την τιμωρία, εμπεριέχει την καταισχύνη και το τέλος, το δημόσιο - ενώπιον του κοινού - τέλος. Η καταδίκη και ο θάνατος είναι το έσχατο όριο νίκης της εξουσίας.

 

Οι συσταυρωμένοι ληστές, κοινωνικά απορριπτέοι και αξιόποινοι, προσθέτουν στο σκηνικό του «τέλους». Δεν είναι συμπλήρωμα, είναι κορύφωση. Μέσα σε αυτό το τέλος της επίγειας διαδρομής, ο Ιησούς συγχωρεί τον έναν εκ των δύο ληστών, αποκαθηλώνοντας την τιμωρία που του έχει επιβληθεί, σε μια έσχατη αμφισβήτηση της σχετικής κοσμικής απόφασης. Εκεί, στον τόπο του θανάτου, η σχέση δύναμης και αντιδύναμης μεταπλάθεται και ανατρέπεται μέσα από ισχυρούς συμβολισμούς, άφατα καταγεγραμμένους.

 

Ο φέρων το μήνυμα της ανατροπής, ο υποσχεθείς την Ανάσταση, σε μια εκθεμελιωτική πράξη, συγχωρεί και αποδέχεται, διαταράσσει κανόνες και καλεί τους θεατές του δράματος να «διαβάσουν» το ενώπιόν τους σκηνικό με νέο τρόπο. Αυτή η πρόσκληση διαπερνά εποχές και χρόνο και παραμένει ζωντανή ως παράδειγμα αντι-ισχύος.

 

Τις ημέρες αυτές...

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ - ΠΙΣΤΗ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Εκείνος που... "έκλεψε" τον Παρ'αδεισο!

Του   Δημήτριου Τζαφέρη

Θεολόγου 

Ανεπανάληπτα, μοναδικά, συγκλονιστικά, τα γεγονότα που συνέβησαν στην Σταύρωση του Ιησού. 

Ας εστιάσουμε τον νου μας για λίγο σε δύο  πρόσωπα , τους δύο ληστές που σταυρώνονταν δεξιά και αριστερά του Ιησού. 

Κατά την διάρκεια του Σταυρικού μαρτυρίου ακούγοντας τον μαινόμενο όχλο ο εξ αριστερών ληστής λέει στον Ιησού: «Εάν εσύ είσαι ο Χριστός σώσε τον εαυτό σου και εμάς». 

Τότε ο εκ δεξιών ληστής  τον επέπληξε και του είπε :«Δεν φοβάσαι  ούτε  τον Θεό  αφού βρίσκεσαι στην ίδια καταδίκη; Και εμείς μεν δικαίως , διότι απολαμβάνουμε άξια εκείνων που  κάναμε, ενώ αυτός δεν έκανε κανένα κακό». Και μετά απευθύνθηκε στον Ιησού και του είπε: «Μνήσθητί  μου Κύριε όταν έλθης εις την Βασιλεία σου» και τότε ο Ιησούς του απάντησε:  «Αλήθεια σου λέγω, σήμερα θα είσαι μαζί μου εις τον Παράδεισο»

    

Σύμφωνα με τον ιερό Χρυσόστομο ο ληστής κέρδισε τον Παράδεισο:

     1) διότι συναισθάνθηκε ότι εξαιτίας των πράξεων του δίκαια καταδικάζεται και υπερασπίζεται τον Ιησού στον άλλο ληστή την στιγμή μάλιστα που η γνώμη του όχλου ήταν συνήγορος της μεγαλύτερης αδικίας.

     2) Ο ληστής δεν γνώρισε τον Ιησού στις «δόξες Του» δηλ. όταν κήρυττε ή όταν θαυματουργούσε δεν είδε τους άρτους  να πολλαπλασιάζονται ,αρρώστους να θεραπεύονται ,νεκρούς να ανασταίνονται και άλλα πολλά και θαυμαστά. Τα μάτια του έβλεπαν τον Ιησού του Πάθους Εσταυρωμένο Αιμόφυρτο Παθόντα και όλα αυτά άγικα, αλλοιώθηκε η ψυχή του και αναγνώρισε με την καρδιά του έστω και την τελευταία στιγμή το Θεϊκό μεγαλείο και την άπειρη αγάπη για όλους μας. Πίστεψε επιθύμησε να κλέψει τον… Παράδεισο πράγμα που τελικά κατάφερε .

     

Τα λόγια είναι περιττά ας μιμηθούμε την πράξη του ληστή για να μετέχουμε και εμείς του Παραδείσου δηλαδή...