ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Κλεπταποδοχής εγκώμιο

Toυ Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Πενία τέχνας κατεργάζεται. Ανεδείχθη ομολογία εκπληκτική της κρατικής ανέχειας. Ανακοινώθηκε πως για την επιβολή φορολογίας, η Ελλάς λαμβάνει υπ΄όψιν και στοιχεία “κλεμμένα” από αρχεία τραπεζών. Δηλαδή, το κράτος μας καλωσορίζει (και) εκβιαστές υπαλλήλους τραπεζών που θα “καρφώνουν” Έλληνες καταθέτες. Εάν η κεντρική επιλογή είναι σωστή, είναι (και) μισή. Απαιτείται κίνητρο για να αποδώσει το μέτρο, δηλαδή ποσοστό (!). Ανακοίνωση, επομένως, προς τους απανταχού επίορκους τραπεζοϋπαλλήλους για το τι θα εισπράξουν απ΄ό,τι καταδώσουν. Έτσι η ρύθμιση γίνεται ολοκληρωμένη. Παύει να είναι μισή δουλειά (!).

 

          Ήδη σοβαρότερα: δίκαιο που στηρίζεται σε αποδεικτικές παρανομίες δεν είναι άξιο σεβασμού. Έχουμε θεσπισμένη αντίστοιχη απαγόρευση, μάλιστασε δύο επίπεδα. Σ΄εκείνο του κοινού νόμου (Ποιν. Δικονομία), αλλά και σ΄εκείνο του Συντάγματος (άρθρ. 19 § 3 Σ.).

Τροποποιείται η δικονομία. Όχι όμως το Σύνταγμα. Άρα η απαγόρευση εξακολουθεί ισχύουσα (!). Μόλις προβλήθηκε το συνταγματικό ζήτημα, καταβλήθηκε προσπάθεια ερμηνευτικής υπέρβασης. Αλλά η νομοθετική τομή στην δικονομία αποτελεί, συνάμα, και “ομολογία”. Ότι, δηλαδή, η ερμηνεία δεν αρκεί. Αν αρκούσε δεν θα τροποποιούνταν ούτε η δικονομία. Συνολικά θα μέναμε σε ερμηνεία τόσο της δικονομικής όσο και της συνταγματικής επιταγής (!!). Τόσο απλό είναι το ζήτημα (!!!).

Οι εμφανισθείσες ερμηνευτικές εκδοχές αστοχούν καθ΄εαυτές. Είναι αδιανόητη η άρνηση επίκλησης συνταγματικής διάταξης. Αυτό, δε, προς θεμελίωση αθωότητας του κατηγορουμένου.

Υπερεθνικής και υπερνομοθετικής περιωπής αξίωμα είναι “το τεκμήριο της αθωότητας”. Και ασφαλώς, προς τον σεβασμό του τεκμηρίου αντιφάσκει η αναζήτηση ευθύνης δια στοιχείων κλεπταποδοχής (!).

Τελικό πλήγμα επιφέρει η ίδια η ρύθμιση στον εαυτό της. Στο σχέδιο νόμου (άρθρ. 4) διατυπούται επιφύλαξη μη προσβολής της “α ν θ ρ ώ π ι ν η ς   α ξ ί α ς”. Αλλά η χρήση αθέμιτου μέσου κατά πολίτη – καθ΄εαυτήν – εξ ορισμού προσβάλλει την ανθρώπινη αξία. Υπάρχει προσβολή σε κάθε έκνομη πίεση. Είτε την μετέρχεται εγκληματίας. Είτε την μετέρχεται κράτος. Μάλιστα, που είναι κομματοτραφές και ανοικονόμητο. 

Έχει και άλλοτε από την στήλη υπογραμμισθεί:

  Η “μάζα” έγινε (στον διαφωτισμό) “λαός”, όταν απέκτησε κεντρικά συνταγματικά δικαιώματα. Όταν έγινε, δηλαδή, στοιχείο του πολιτεύματος. Άρα, στον βαθμό που η σχολιαζόμενη ρύθμιση αφαιρεί τα κεντρικά αυτάδικαιώματα (Σ. 19 § 3) έχουμε εκ νέου υποβάθμιση του λαού σε μάζα.

Αυτοαναιρείται το νομοθέτημα. Είναι εγγενείς οι αδυναμίες του. Εγκώμιο κλεπταποδοχής και κράτος δικαίου δεν συνυπάρχουν.

ΕΣΤΙΑ