Της ΛΩΡΗΣ ΚΕΖΑ
Ηταν μια φορά κι έναν καιρό ένας
υποψήφιος που ήθελε να γίνει πρωθυπουργός.
Πήγε λοιπόν στους ψηφοφόρους και τους είπε: «μήπως θέλετε νερό παραπανίσιο; Θα σας το φέρω. Ποτάμι θα σας φέρω. Ποτάμι από διπλανό νομό θα μεταφέρω».
Οι ψηφοφόροι μπορούσαν να τον διαολοστείλουν. Προτίμησαν να χάψουν την υπόσχεση.
Είκοσι χρόνια αργότερα ο γιος του, πρωθυπουργός κι εκείνος, υποσχέθηκε τα ίδια, να κάνει την εκτροπή. Και τον πίστεψαν και τον ψήφισαν. Τα έργα ξεκίνησαν, το νερό ποτέ δεν έφτασε στον προορισμό του.
Σαράντα χρόνια αργότερα ο εγγονός του άλλαξε τη ρητορική, μίλησε για οικολογία και σταμάτησε το έργο. Είχε δαπανηθεί για το τίποτα σχεδόν ένα δισεκατομμύριο ευρώ.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά;
Για να μην παραξενευόμαστε
Αυτός είναι ο ελληνικός λαός, έτοιμος να πιστέψει οτιδήποτε.
Αυτοί είναι οι έλληνες πολιτικοί, έτοιμοι να πουν οποιοδήποτε ψέμα προκειμένου να αναλάβουν το γκουβέρνο.
Η ψευδολογία κερδίζει πάντοτε.
Αυτό έγινε και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η γενική υπόσχεση «θα σκίσω τα μνημόνια» πλαισιώθηκε με μια σειρά από ψεύδη του Αλέξη Τσίπρα που ήταν αδύνατον να υλοποιηθούν. Ελεγε ότι θα τα κάνει όλα μαζί κα συνδυαστικά: θα μειώσει τη φορολογία, θα προσλάβει τους απολυμένους του δημοσίου, θα διατηρήσει ως κρατικές τις υποδομές, θα μπλοκάρει μεγάλες επενδύσεις, θα, θα, θα.
Δεν εξετάζουμε το ορθόν της κάθε πρότασης. Θα αποδεχτούμε μάλιστα ότι καλά έκανε και ήθελε να αποκαταστήσει τους απολυμένους, καλά έκανε και ήθελε να ελέγξει τους εκμεταλλευτές, καλά έκανε και ήθελε να πάει τον βασικό μισθό στα 750 ευρώ, καλά έκανε και αγρίευε τους δανειστές. Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά μαζί, σε συνδυασμό, δεν βγαίνουν. Αντιθέτως θα ήταν ειλικρινής και μετρημένος εάν έλεγε ότι:
Θα σκίσει τα μνημόνια και μετά θα πεινάσουμε. Θα φύγουμε από την ευρωζώνη, θα ξεκινήσουμε από το μηδέν αλλά για μερικά χρόνια δεν θα υπάρχει χρήμα ούτε για συντάξεις ούτε για μισθούς ούτε, ούτε, ούτε.
Οι αλήθειες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως ψηφοφόροι είναι αγχωτικές και θλιβερές:
Ακόμη κι αν δουλεύουμε όλοι πενήντα ώρες το εικοσιτετράωρο, το χρέος δεν ξεχρεώνεται. Η Ελλάδα είναι φτωχή και κάθε μέρα γίνεται φτωχότερη. Τα αυτονόητα του παρελθόντος είναι οι πολυτέλειες του μέλλοντος. Οι ξένοι επενδυτές βλέπουν τη χώρα ως αποικία στην Αφρική.
Αυτά τα δεδομένα καταγράφονται και βάσει αυτών θα πρέπει να γραφτούν τα προγράμματα των κομμάτων, πρωτίστως του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα πάμε που θα πάμε για φούντο, ας το κάνουμε με επίγνωση.
Πήγε λοιπόν στους ψηφοφόρους και τους είπε: «μήπως θέλετε νερό παραπανίσιο; Θα σας το φέρω. Ποτάμι θα σας φέρω. Ποτάμι από διπλανό νομό θα μεταφέρω».
Οι ψηφοφόροι μπορούσαν να τον διαολοστείλουν. Προτίμησαν να χάψουν την υπόσχεση.
Είκοσι χρόνια αργότερα ο γιος του, πρωθυπουργός κι εκείνος, υποσχέθηκε τα ίδια, να κάνει την εκτροπή. Και τον πίστεψαν και τον ψήφισαν. Τα έργα ξεκίνησαν, το νερό ποτέ δεν έφτασε στον προορισμό του.
Σαράντα χρόνια αργότερα ο εγγονός του άλλαξε τη ρητορική, μίλησε για οικολογία και σταμάτησε το έργο. Είχε δαπανηθεί για το τίποτα σχεδόν ένα δισεκατομμύριο ευρώ.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά;
Για να μην παραξενευόμαστε
Αυτός είναι ο ελληνικός λαός, έτοιμος να πιστέψει οτιδήποτε.
Αυτοί είναι οι έλληνες πολιτικοί, έτοιμοι να πουν οποιοδήποτε ψέμα προκειμένου να αναλάβουν το γκουβέρνο.
Η ψευδολογία κερδίζει πάντοτε.
Αυτό έγινε και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η γενική υπόσχεση «θα σκίσω τα μνημόνια» πλαισιώθηκε με μια σειρά από ψεύδη του Αλέξη Τσίπρα που ήταν αδύνατον να υλοποιηθούν. Ελεγε ότι θα τα κάνει όλα μαζί κα συνδυαστικά: θα μειώσει τη φορολογία, θα προσλάβει τους απολυμένους του δημοσίου, θα διατηρήσει ως κρατικές τις υποδομές, θα μπλοκάρει μεγάλες επενδύσεις, θα, θα, θα.
Δεν εξετάζουμε το ορθόν της κάθε πρότασης. Θα αποδεχτούμε μάλιστα ότι καλά έκανε και ήθελε να αποκαταστήσει τους απολυμένους, καλά έκανε και ήθελε να ελέγξει τους εκμεταλλευτές, καλά έκανε και ήθελε να πάει τον βασικό μισθό στα 750 ευρώ, καλά έκανε και αγρίευε τους δανειστές. Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά μαζί, σε συνδυασμό, δεν βγαίνουν. Αντιθέτως θα ήταν ειλικρινής και μετρημένος εάν έλεγε ότι:
Θα σκίσει τα μνημόνια και μετά θα πεινάσουμε. Θα φύγουμε από την ευρωζώνη, θα ξεκινήσουμε από το μηδέν αλλά για μερικά χρόνια δεν θα υπάρχει χρήμα ούτε για συντάξεις ούτε για μισθούς ούτε, ούτε, ούτε.
Οι αλήθειες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως ψηφοφόροι είναι αγχωτικές και θλιβερές:
Ακόμη κι αν δουλεύουμε όλοι πενήντα ώρες το εικοσιτετράωρο, το χρέος δεν ξεχρεώνεται. Η Ελλάδα είναι φτωχή και κάθε μέρα γίνεται φτωχότερη. Τα αυτονόητα του παρελθόντος είναι οι πολυτέλειες του μέλλοντος. Οι ξένοι επενδυτές βλέπουν τη χώρα ως αποικία στην Αφρική.
Αυτά τα δεδομένα καταγράφονται και βάσει αυτών θα πρέπει να γραφτούν τα προγράμματα των κομμάτων, πρωτίστως του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα πάμε που θα πάμε για φούντο, ας το κάνουμε με επίγνωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου