Γιατί ο Τσίπρας έχει υψηλή δημοφιλία;
Γιατί η Ζωή, ο Λαφαζάνης και ο κάθε τρελαμένος αριστερός της πλάκας έχουν… φαν;
Γιατί ο τσαρλατάνος της οικονομικής επιστήμης που διέλυσε τη χώρα έχει ακόμη οπαδούς που πιστεύουν ότι πρέπει να πάρει το Νόμπελ;
Γιατί ο Καμμένος είναι ακόμη στη Βουλή ενώ θα έπρεπε να είναι σε κανένα κοτέτσι να μαζεύει τα αβγά;
Γιατί άραγε ο λαϊκισμός επιβραβεύεται και ενισχύεται;
Είναι ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν τις επόμενες ημέρες στην πορεία προς τις εκλογές, ωστόσο, η απάντηση είναι μία και μοναδική:
Ο ελληνικός λαός είναι εθισμένος στο ψέμα, στην εύκολη ατάκα, στην υπόσχεση χωρίς αντίκρισμα.
Ο Έλληνας θέλει το παραμύθι του, επιδιώκει να βρει τον λαϊκιστή που θα του περιγράψει μια εύκολη ζωή, με όσο το δυνατόν λιγότερη εργασία, όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα, όσο το δυνατόν υψηλότερες συντάξεις κι αν είναι και από τα 40 ακόμη καλύτερα.
Ο Έλληνας έχει μάθει να παίρνει τηλέφωνο τον βουλευτή να του βρει δουλειά, ακόμη και σε σούπερ μάρκετ. Έχει μάθει να σβήνει τα πρόστιμα στην τροχαία και να μην πληρώνει τους φόρους στην εφορία αφού έτσι κι αλλιώς μένει ατιμώρητος.
Ο Έλληνας έχει μάθει να ακούει ευχολόγια, όμορφα λόγια, ακόμη κι αν αυτά καίγονται εύκολα.
Για σκεφτείτε τι του υποσχέθηκε ο Αλέξης πέρυσι για να γίνει πρωθυπουργός;
Για σκεφτείτε τι του λέει τώρα ο Λαφαζάνης και ο Βαρουφάκης: Θα βγούμε από το ευρώ, θα τυπώσουμε δραχμές χωρίς αντίκρυσμα, θα πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις όπως γουστάρουμε, θα φάμε και πατάτες με μακαρόνια για μερικούς μήνες και στη συνέχεια θα ζήσουμε… ζωή και κότα. Ασχέτως αν η κότα έρχεται από άλλη χώρα.
Τι του λέει η Ζωή στο παραλήρημά της; Ότι θα διαγραφεί το χρέος γιατί είναι παράνομο.
Πόσο παράνομο είναι όμως αφού τα… φάγαμε όλα αυτά τα χρόνια;
Εδώ υπάρχει ακόμη ένα 30% και πλέον του ελληνικού λαού που πιστεύει ότι μας ψεκάζουν με αλουμινόσκονη κι ας μην το έχουν αποδείξει ποτέ. Η μόνη… ρίψη που ξέρουμε μέχρι τώρα είναι αυτή των αβγών στην Κω.
Ο ελληνικός λαός έχει γίνει… τζάνκι του ψέματος, του λαϊκισμού που δεν έχει όρια. Δεν μπορεί να αντέξει την αλήθεια. Για παράδειγμα, αν βγει κάποιος και του πει τη μαύρη αλήθεια ότι δηλαδή η χώρα είναι χρεοκοπημένη και πρέπει να κάνει τεράστιες θυσίες το πιο πιθανό είναι να τον πάρουν με τις πέτρες.
Ας βγει κάποιος και να πει:
«Κύριοι και κυρίες, το πάρτι τέλειωσε. Είμαστε μια Βουλγαρία που όμως δεν παράγει τίποτε. Είμαστε απλά γκαρσόνια των ξένων και καλά θα κάνουμε να γίνουμε καλοί σ’ αυτό γιατί δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε».
Ας βγει να πει ότι τα τελευταία 30 χρόνια μια τεράστια φούσκα μας… φούσκωσε τα μυαλά και νομίσαμε ότι είμαστε κάτοικοι του Μανχάταν.
Ας βγει κάποιος να πει ότι οι μεγάλοι μισθοί και οι συντάξεις δεν υπάρχουν πια, ότι το παραγωγικό μοντέλο της χώρας πρέπει να αλλάξει και δε μπορεί να στηριζόμαστε σε επιχορηγήσεις, δανεικά και άλλα κόλπα.
Αν όμως βγει αυτός ο κάποιος αμέσως θα χαρακτηριστεί με τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό του… τεχνοκράτη. Ή όργανο του διεθνούς κεφαλαίου ή του κατεστημένου.
Ο κόσμος έχει μάθει στην αρλούμπα, στην παρλαπίπα, σιγά μην ακούσει καμιά σοβαρή φωνή.
Είναι δύσκολο ο… Γκρέκο μασκαρά να αλλάξει, όμως, είναι δύσκολο να ζούμε μια ζωή με όλους αυτούς τους Πινόκιο της πολιτικής σκηνής που επιβιώνουν χάρη στο ψέμα και την εξαπάτηση.
Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά στο δρόμο προς τις κάλπες. Ίσως κάτι αλλάξει τώρα που ήρθε το τέλος και των αριστερών παραισθήσεων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου