ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ομηρος η χώρα ενός κόμματος

Toυ ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

Θα διασπαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή δεν θα διασπαστεί; 

Θα πάει η χώρα σε εκλογές το φθινόπωρο -αύριο δηλαδή!- ή δεν θα πάει; 

Αγνωστο, και στις δύο περιπτώσεις. Προς το παρόν, ξέρουμε ότι δεν θα πάμε σε διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης. Εκτός κι αν αλλάξει και αυτό. Κρατάμε επιφυλάξεις διότι προτού περάσουν λίγα εικοσιτετράωρα από την απόφασή του να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή αμέσως μετά τις 20 Αυγούστου, ο κ. Τσίπρας οδηγήθηκε σε πλήρη αναδίπλωση: σύμφωνα με πληροφορίες που κυκλοφόρησαν χθες -την ώρα που γράφονταν αυτές οι αράδες δηλαδή- ο πρωθυπουργός, «από τις 20 Αυγούστου και μετά θα έχει συναντήσεις με κυβερνητικά στελέχη, προκειμένου να καθοριστούν οι περαιτέρω κινήσεις». Δεν ξέρουμε τι ακριβώς ψάχνει και γιατί επιμένει να συγκεράσει με το στανιό διαμετρικά αντίθετες απόψεις πάνω στη σχέση της χώρας με τους Ευρωπαίους εταίρους.
 


Πολλές φορές στο παρελθόν η χώρα βρέθηκε όμηρος μεμονωμένων προσώπων, πρωθυπουργών ή/και κυβερνητικών στελεχών πρώτης γραμμής, με άγονα πείσματα και αδιέξοδες εμμονές, πολλές φορές η χώρα βρέθηκε όμηρος ακυβερνησίας ή διεφθαρμένων πολιτικών παραγόντων, αυτό που ζούμε σήμερα όμως πρέπει να συμβαίνει για πρώτη φορά: η Ελλάδα να είναι όμηρος ενός κόμματος - πιο σωστά, των αέναων εσωκομματικών διεργασιών και εσωτερικών αδιεξόδων αυτού του κόμματος (που, βέβαια, δεν ξεκίνησε ως κόμμα ακριβώς).  

Προσέξτε: δεν μιλάμε για ομηρία μιας κακής ή μέτριας ή προβληματικής κυβέρνησης αλλά του κόμματος από το οποίο προέρχεται η συγκεκριμένη κυβέρνηση. Διότι η ίδια η κυβέρνηση και κυρίως ο πρωθυπουργός είναι όμηροι του κόμματός τους - και κατ’ επέκταση ολόκληρη η χώρα. Θυμίζω την εξωφρενική πρόταση του κ. Τσίπρα να διενεργηθεί... εσωκομματικό δημοψήφισμα στον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να αποφασιστεί ποια θα είναι η κυβερνητική γραμμή σε ό,τι αφορά το χρέος, τους δανειστές, τη σχέση της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ενωση εν τέλει.  Σε μια κρισιμότατη χρονική στιγμή δηλαδή, ένας άνθρωπος, πρόσφατα εκλεγμένος και ιδιαίτερα δημοφιλής κατά τα άλλα, δεν παίρνει αποφάσεις αλλά αφήνει το παρόν και το μέλλον της χώρας να εξαρτηθεί από κομματικά συνέδρια. Οπως με πολλές άλλες προτάσεις και αποφάσεις του κ. Τσίπρα, δεν έγινε πραγματικότητα το πρωτότυπο αυτό δημοψήφισμα. Κι ευτυχώς.

 
Μετά τη δραματική ψηφοφορία του τρίτου μνημονίου, ο κ. Τσίπρας ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης όχι τόσο για να θέσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης προ των ευθυνών τους αλλά τα μέλη της κοινοβουλευτικής του ομάδας (!). 

  
Τελικώς, μπροστά μάλλον στο φάσμα ενός μεγαλοπρεπούς φιάσκου, φαίνεται να το παίρνει πίσω τώρα, προσπαθώντας να αποφύγει τη διάσπαση, μια διάσπαση η οποία, πιθανότατα, να κρίνεται στο ποια πλευρά θα κατορθώσει να διατηρήσει το brandname που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.  

Εδώ που τα λέμε, με βάση την πύρινη αντιμνημονιακή αντιπολιτευτική γραμμή, τις προεκλογικές εξαγγελίες (Θεσσαλονίκη κτλ.) αλλά ακόμα και τη γραμμή που ο κ. Τσίπρας τήρησε ως πρωθυπουργός στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου (με εμφάνιση στη μεγάλη συγκέντρωση του Οχι στην πλατεία Συντάγματος), η ετικέτα ΣΥΡΙΖΑ: 

Θα έπρεπε κανονικά να ανήκει στη λαφαζανική πλατφόρμα.
 

Αυτά τα θέματα όμως ουδόλως μας απασχολούν και ουδόλως απασχολούν τη χώρα και το μέλλον της. Οπως γελοιωδώς βάφτισαν την τρόικα «θεσμούς», το μνημόνιο «συμφωνία» κ.ο.κ., ας κάνουν κάτι ανάλογο και τώρα, αλλά να προχωρήσουν επιτέλους, όχι με ατέρμονα, «διαρκή» κομματικά συνέδρια αλλά με υπεύθυνες πολιτικές αποφάσεις. Κυβέρνηση είναι, όχι αντιπολίτευση.