Το 1947 οι ΗΠΑ ανέδειξαν την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ιράν ως
νότιο μέτωπο ανάσχεσης της ισχύος και της επιρροής της ΕΣΣΔ.
Το μέτωπο
ράγισε το 1974 με την εισβολή της Άγκυρας στην Κύπρο και συρρικνώθηκε το
1979 με την Ισλαμική Επανάσταση στην Τεχεράνη.
Στη συνέχεια στα μέσα
της δεκαετίας του '90, το κεμαλικό κατεστημένο της Τουρκίας συμμάχησε με
το Ισραήλ και πρόβαλε έτσι ως ένα ισχυρό δίδυμο-έρεισμα των ΗΠΑ στην
περιοχή.
Πριν από λίγα χρόνια η στροφή του Ερντογάν σε μια
εθνοϊσλαμική εξωτερική πολιτική απονεύρωσε τη συνεργασία με το Ισραήλ,
το οποίο με τη σειρά του αναζήτησε προσέγγιση με την Αθήνα και τη
Λευκωσία.
Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά την έκρηξη της Αραβικής Άνοιξης,
οι ΗΠΑ κινούνται ταχύτατα προς συνολική εκκαθάριση των εκκρεμοτήτων τους
με την Τεχεράνη, με την επόμενη μέρα στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή να έχει
ως επίκεντρο τη συνεργασία της Ουάσιγκτον με το Ιράν, τη Σιιτική
κυβέρνηση στη Βαγδάτη, την Αλαουιτική κυβέρνηση στη Δαμασκό και τη
Σιιτική Χεζμπολάχ στον Λίβανο.
Η μεγάλη αυτή εν εξελίξει ανατροπή
αποξενώνει τις ΗΠΑ από τρεις μέχρι πρόσφατα και μέχρι σήμερα συμμάχους
της στην περιοχή, την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ.
Τη Δευτέρα 16 Μαρτίου το κύριο άρθρο στους International New York Times ούτε λίγο, ούτε πολύ παρουσίαζε την Τουρκία σε πλήρη απόκλιση από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, σε όλα τα μέτωπα της Μέσης Ανατολής, αλλά και απέναντι στην Ρωσία.
Η ένταση στις σχέσεις των Ερντογάν-Νταβούτογλου με
την Ουάσιγκτον σταθεροποιείται πλέον ως βαρύνουσα παράμετρος στις
διμερείς σχέσεις, αλλά και στην ισορροπία δυνάμεων στην Ευρύτερη Μέση
Ανατολή. Σαν να ήθελε να μην αφήσει καμιά αμφιβολία για πιθανή εκτόνωση
της έντασης, ο Νταβούτογλου σχολίασε την άποψη του Κέρι για συμμετοχή
του Ασαντ στις διαβουλεύσεις για το μέλλον της Συρίας ως προτροπή για
χειραψία με τον Χίτλερ.
Την Τρίτη 17 Μαρτίου μέλος της Βασιλικής Οικογενείας στο Ριάντ εκφράζει την οργή του για το εξυφαινόμενο ειδύλλιο Ουάσιγκτον-Τεχεράνης και απειλεί με απόκτηση πυρηνικού οπλοστασίου από το Ριάντ, θυμίζοντας στους μυημένους το μυστικό πρωτόκολλο συνεργασίας με το Πακιστάν, όπου η Σαουδική Αραβία χρηματοδότησε την είσοδο της χώρας στην Πυρηνική Λέσχη, με το Ισλαμαμπάντ να δεσμεύεται για άμεση μεταφορά τεχνολογίας και τεχνογνωσίας, όταν χρειασθεί.
Τέλος, η νίκη του Νετανιάχου στις
εκλογές της Τρίτης 17 Μαρτίου και η προοπτική νέας κυβερνητικής του
θητείας βραχυκυκλώνουν για την υπόλοιπη διετή θητεία του Ομπάμα τις
σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, καθώς ο πρωθυπουργός του Ισραήλ λειτουργεί
ως μετεγγραφή της Ομάδας Κρούσης των Ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο, που
κατηγορεί τον Ομπάμα στην καλύτερη περίπτωση ως υποχωρητικό-ενδοτικό και
στη χειρότερη ως μειοδότη στην προάσπιση των ζωτικών συμφερόντων της
χώρας του.
Μια ματιά στον χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου και της
Ευρύτερης Μέσης Ανατολής παρουσιάζει στους σχεδιαστές της εξωτερικής και
αμυντικής πολιτικής των ΗΠΑ την Ελλάδα και την Κύπρο ως μοναδικούς
πόλους πρώτον, εσωτερικής πολιτικής σταθερότητας και δεύτερον, ως
συμμάχους πρόθυμους όχι μόνον να προσαρμοσθούν, αλλά να στηρίξουν
ανεπιφύλακτα τη νέα πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Τεχεράνη και τους
Σιίτες συμμάχους της.
Συμπερασματικά, ας σημειώσουμε ότι δύο είναι οι
λόγοι που η Ουάσιγκτον πιέζει φορτικά, επίμονα και σταθερά για έναν
συμβιβασμό που θα σταθεροποιεί την Αθήνα:
Πρώτον, η αποφυγή κάθε
αποσταθεροποίησης και κλυδωνισμού στην Ευρωζώνη που θα απειλούσε όχι
μόνον την εύθραυστη ανάκαμψη στις ΗΠΑ, αλλά και την παγκόσμια οικονομία.
Δεύτερον, η στρατηγική θέση της χώρας μας δίπλα σε δύο εστίες κρίσεων,
στην Ουκρανία και στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Το Βερολίνο που φαίνεται
να προσυπογράφει με πενταετή καθυστέρηση την αμερικανική θεώρηση
εστιάζει στη δεύτερη αιτιολογία και έτσι αποκτά άλλοθι για πρωτοβουλίες
κατά των ισχυρισμών περί ανώδυνης αποκοπής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου