ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Και η εξέδρα σέρνεται

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Εστω και με καθυστέρηση τους ανακαλύψαμε κι ήταν να μη γίνει η αρχή. Ελληνες και Ελληνίδες που διαπρέπουν, κυρίως στο εξωτερικό, παρελαύνουν από τα μέσα ενημέρωσης επισφραγίζοντας με τα επιτεύγματά τους το αποδεκτώς καλούμενο δαιμόνιον της φυλής, τονώνοντας (κάπως) το ηθικό μας. Γιατροί, ερευνητές, αστροφυσικοί, μαθηματικοί, καθηγητές κορυφαίων ΑΕΙ, άγνωστοι στο ευρύ εγχώριο κοινό, επιστρατεύονται, ως επικοινωνιακή ασπίδα, απέναντι στα καταιγιστικά πυρά που δεχόμαστε τα τελευταία χρόνια· ως χώρα, ως έθνος, ως πενόμενοι εταίροι. 

Το μήνυμα διάφανο. Για να μεγαλουργούν αυτοί οι όμαιμοί μας, ο καθείς ξεχωριστά στον τομέα του, φανταστείτε τι θαυματουργίες μπορούμε να πράξουμε όλοι μαζί. 

Τα δείγματα ατομικής αξιοσύνης εκφράζουν και συλλογική δυναμική; 

Η καταφατική απάντηση –κοινό γαρ το άλλοθι– μαρτυρεί τη στερεοτυπική τακτική οι πολλοί να στοιχίζονται πίσω από τους λίγους: ηλίθιοι πίσω από ευφυείς, τεμπέληδες πίσω από μοχθούντες, αναξιόπιστοι πίσω από συνεπείς. 

Αλλά ας προσγειωθώ. Μόλις τώρα αντιλήφθηκα ότι καταπάτησα το χωράφι με τις τσουκνίδες της ηθικολογίας. Ετσι, ρωτώ ευθέως: από προπονητές ποδοσφαίρου πού βαδίζουμε ως κράτος, ποιος μπορεί να κοιμάται ήσυχος τα βράδια; 

Κοντά 15 χρόνια τώρα, στον πιο στρατηγικό πάγκο, αυτόν της περιούσιας Εθνικής Ελλάδος, θρονιάστηκαν ξενόφερτοι. Ρεχάγκελ ο Γερμανός, Σάντος ο Πορτογάλος, Ρανιέρι ο Ιταλός (ολιγόμηνη η βασιλεία του, νύχτα ανετράπη). Το ερώτημα είναι βαθιά πολιτικό. 

Γιατί αλλοδαποί; 

Δύο τινά: 

Είτε α) ουδείς Ελληνας σπουδαγμένος και γαλβανισμένος περί τα γηπεδικά κρίθηκε από τους ιθύνοντες νόες ικανός να κουμαντάρει την ομάδα-βιτρίνα 

είτε β) για τους χρυσοπόδαρούς μας, απαιτείται εισαγόμενο δέος, άτομο υπεράνω της ντόπιας έμφυτης καχυποψίας μεταξύ αλλήλων.
 
 

Δέκα χρόνια πριν. Οταν ο παραισθησιογόνος μύθος καταναλώθηκε μέχρι τελευταίας σταγόνας στο Καλλιμάρμαρο. Εκεί όπου η επί της υποδοχής της παρέας του Θοδωρή (Ζαγοράκη) πολιτική και θρησκευτική ηγεσία συνυπέγραφε ένα άυλο μνημόνιο –επί παντός– ισχυρής πατρίδας. Ελλάς Ελλήνων Θριαμβευτών, με κορωνίδα μια μπάλα. Τότε που η μεγαλύτερη, εκκωφαντική, έκπληξη όλων των εποχών σε ποδοσφαιρική διοργάνωση βρήκε χώρο στην εθνική μας τροπαιοθήκη, ως έπος, ως άλλη μία επιβεβαίωση ότι η χώρα είχε απογειωθεί (γενικώς) με δικές της δυνάμεις.

 

Δέκα χρόνια μετά: 

Μόνο σε μια χώρα με βαθιά διαταραγμένη την αίσθηση του μέτρου, όπου υπάρχει ακόμα πολυπληθές κι ευάλωτο στις παραμυθίες ακροατήριο, θα χαρακτηριζόταν «αγώνας ζωής ή θανάτου» η ποδοσφαιρική συνάντηση με τα Νησιά Φερόες, εκεί όπου η απογραφή πληθυσμού διαρκεί καμιά ώρα.  

Ημουν μάρτυς, και το καταθέτω ενόρκως αν χρειασθεί, έξαλλων πανηγυρισμών, «αγανακτισμένων» και μη Ελλήνων, όταν κάποιος –ψαράς; τυροκόμος; επιπλοποιός;– πέτυχε το νικητήριο γκολ των αντιπάλων. 

Η εξέδρα δεν «ψήνεται» πια με τίποτα. Σέρνεται κι αυτή.