Της Νίκης Ζορμπά
«Αν ήξερα ότι έχουμε τόσο θερμούς φίλους στην Αργεντινή, θα ξεκινούσα τη μεγάλη προεκλογική εκστρατεία από το Μπουένος Άιρες!» δήλωνε ο Αλέξης Τσίπρας έκθαμβος τα Χριστούγεννα του 2012 περιοδεύοντας στην Αργεντινή για δώδεκα ολόκληρες ημέρες.
«Αν ήξερα ότι έχουμε τόσο θερμούς φίλους στην Αργεντινή, θα ξεκινούσα τη μεγάλη προεκλογική εκστρατεία από το Μπουένος Άιρες!» δήλωνε ο Αλέξης Τσίπρας έκθαμβος τα Χριστούγεννα του 2012 περιοδεύοντας στην Αργεντινή για δώδεκα ολόκληρες ημέρες.
Το ταξίδι εκείνο κατά –επιβεβαιωμένες-
φήμες, ενέπνευσε στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ , επιμελήθηκε και εκτέλεσε
(τον συνόδευσε σε ολόκληρη τη διάρκειά του) ο «τομεάρχης» Εξωτερικών της
Κουμουνδούρου, γνωστός και ως ο «αργεντίνος του ΣΥΡΙΖΑ», Κώστας Ήσυχος.
Στο λυκαυγές του 2013, από αργεντινικού εδάφους, ο κ. Τσίπρας με δηλώσεις του «έβλεπε» έξοδο της πολύπαθης χώρας από την κρίση και ανάκαμψη , μελετώντας το παράδειγμά της: «Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον από την εμπειρία της Αργεντινής, με τις ομοιότητες αλλά και τις μεγάλες διαφορές από την περίπτωση της Ελλάδας, είναι να δούμε τί πρέπει να κάνουμε προκειμένου να αποφύγουμε τη δραματική εμπειρία της χρεοκοπίας, στην οποία οδήγησε τη χώρα η κυβέρνηση που ήταν προσκολλημένη στις συνταγές της λιτότητας και στις επιλογές του ΔΝΤ. Ταυτόχρονα να μελετήσουμε σε βάθος τις πολιτικές της παραγωγικής ανασυγκρότησης, της ανάπτυξης, της τόνωσης της κατανάλωσης, που κατάφεραν να οδηγήσουν από το 2003 και μετά τη χώρα στην ανάκαμψη και στην έξοδο από την κρίση».
Μας έδειξε τον δρόμο
Την ίδια περίοδο (Χριστούγεννα 2012) σε συνέντευξή του στην pagina12, ο κ. Τσίπρας διακήρυττε πως η Αργεντινή ήταν πυξίδα για το μέλλον.
«Η Αργεντινή μάς έδειξε τον τρόπο που ένας λαός μπορεί να σταματήσει αυτό το σύστημα και να οικοδομήσει τις βάσεις για να ζήσει καλύτερα, να ξαναφτιάξει το κράτος και την κοινωνία». Κι όπως εξήγησε στην ίδια συνέντευξη: «Αυτό που βρίσκεται πιο κοντά στο ελληνικό μοντέλο είναι η Βραζιλία και η Αργεντινή. Από πλευράς κοινωνικής πραγματικότητας και ιστορικών αντιστοίχων, έχουμε μεγαλύτερη συνάφεια με αυτό που συνέβη στη Βραζιλία και την Αργεντινή. Ασφαλώς όμως υπάρχουν κοινά σημεία με την Κούβα και τη Βενεζουέλα. Θέλουν να φτιάξουν μια Κούβα στην Ευρώπη, αλλά την Κούβα πριν το 1960. Εκεί θέλουν να μας φτάσουν».
Εμπρός λαέ, αργεντινή και πάλη
Θερμός θιασώτης του αργεντίνικου μοντέλου ήταν ο εκ της αριστερής πτέρυγας ορμώμενος Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο οποίος με πύρινα άρθρα και συνθήματα , δήλωνε ως «επιτυχή» τον δρόμο της σάλσας.
«Αργεντινή και Βραζιλία κατάφεραν να ακολουθήσουν εναλλακτικούς δρόμους για να βγουν από την κρίση με ανάπτυξη, απασχόληση και κοινωνική συνοχή» δήλωνε δύο χρόνια πριν (23.12.2012). Είχε προηγηθεί βέβαια …αναλυτική πρόταση-παραίνεση να ακολουθήσουμε τα αργεντίνικα βήματα.
«Ως ελάχιστο μέτρο η Αριστερά μπορεί να ζητήσει την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, με στόχο, την χωρίς όρους, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του!
Σε περίπτωση που αυτή η επαναδιαπραγμάτευση δεν γίνει δεκτή ή δεν ευδοκιμήσει, τότε η Αριστερά πρέπει ενιαία να υποστηρίξει ότι η διακοπή αποπληρωμής του χρέους από προσωρινή, πρέπει να γίνει μόνιμη και η Ελλάδα να προχωρήσει στη μονομερή διαγραφή του χρέους!
Αυτές οι θέσεις, που τις έχουμε διατυπώσει με σαφήνεια αμέτρητες φορές, είναι μεν ριζοσπαστικές αλλά δεν είναι πρωτόγνωρες, αφού έχουν εφαρμοσθεί με επιτυχία, με διάφορες παραλλαγές και από διάφορες χώρες (πχ Αργεντινή κ.α.).
Κυρίως, όμως, είναι θέσεις ρεαλιστικές και άκρως υπεύθυνες, που μπορούν να δώσουν «ανάσα» στη χώρα και θετική διέξοδο», έγραφε το 2011, ο ηγέτης του αριστερού ρεύματος, σε ένα κείμενο που βρίθει θαυμαστικών (κυριολεκτικά τε και μεταφορικά).
Ο "αργεντίνος" της Κουμουνδούρου
Η γοητεία που ασκεί το παράδειγμα των λατινοαμερικανικών χωρών στην αξιωματική αντιπολίτευση, δε χάνεται στο βάθος των χρόνων ( ή έστω των μηνών).
Στο λυκαυγές του 2013, από αργεντινικού εδάφους, ο κ. Τσίπρας με δηλώσεις του «έβλεπε» έξοδο της πολύπαθης χώρας από την κρίση και ανάκαμψη , μελετώντας το παράδειγμά της: «Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον από την εμπειρία της Αργεντινής, με τις ομοιότητες αλλά και τις μεγάλες διαφορές από την περίπτωση της Ελλάδας, είναι να δούμε τί πρέπει να κάνουμε προκειμένου να αποφύγουμε τη δραματική εμπειρία της χρεοκοπίας, στην οποία οδήγησε τη χώρα η κυβέρνηση που ήταν προσκολλημένη στις συνταγές της λιτότητας και στις επιλογές του ΔΝΤ. Ταυτόχρονα να μελετήσουμε σε βάθος τις πολιτικές της παραγωγικής ανασυγκρότησης, της ανάπτυξης, της τόνωσης της κατανάλωσης, που κατάφεραν να οδηγήσουν από το 2003 και μετά τη χώρα στην ανάκαμψη και στην έξοδο από την κρίση».
Μας έδειξε τον δρόμο
Την ίδια περίοδο (Χριστούγεννα 2012) σε συνέντευξή του στην pagina12, ο κ. Τσίπρας διακήρυττε πως η Αργεντινή ήταν πυξίδα για το μέλλον.
«Η Αργεντινή μάς έδειξε τον τρόπο που ένας λαός μπορεί να σταματήσει αυτό το σύστημα και να οικοδομήσει τις βάσεις για να ζήσει καλύτερα, να ξαναφτιάξει το κράτος και την κοινωνία». Κι όπως εξήγησε στην ίδια συνέντευξη: «Αυτό που βρίσκεται πιο κοντά στο ελληνικό μοντέλο είναι η Βραζιλία και η Αργεντινή. Από πλευράς κοινωνικής πραγματικότητας και ιστορικών αντιστοίχων, έχουμε μεγαλύτερη συνάφεια με αυτό που συνέβη στη Βραζιλία και την Αργεντινή. Ασφαλώς όμως υπάρχουν κοινά σημεία με την Κούβα και τη Βενεζουέλα. Θέλουν να φτιάξουν μια Κούβα στην Ευρώπη, αλλά την Κούβα πριν το 1960. Εκεί θέλουν να μας φτάσουν».
Εμπρός λαέ, αργεντινή και πάλη
Θερμός θιασώτης του αργεντίνικου μοντέλου ήταν ο εκ της αριστερής πτέρυγας ορμώμενος Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο οποίος με πύρινα άρθρα και συνθήματα , δήλωνε ως «επιτυχή» τον δρόμο της σάλσας.
«Αργεντινή και Βραζιλία κατάφεραν να ακολουθήσουν εναλλακτικούς δρόμους για να βγουν από την κρίση με ανάπτυξη, απασχόληση και κοινωνική συνοχή» δήλωνε δύο χρόνια πριν (23.12.2012). Είχε προηγηθεί βέβαια …αναλυτική πρόταση-παραίνεση να ακολουθήσουμε τα αργεντίνικα βήματα.
«Ως ελάχιστο μέτρο η Αριστερά μπορεί να ζητήσει την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, με στόχο, την χωρίς όρους, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του!
Σε περίπτωση που αυτή η επαναδιαπραγμάτευση δεν γίνει δεκτή ή δεν ευδοκιμήσει, τότε η Αριστερά πρέπει ενιαία να υποστηρίξει ότι η διακοπή αποπληρωμής του χρέους από προσωρινή, πρέπει να γίνει μόνιμη και η Ελλάδα να προχωρήσει στη μονομερή διαγραφή του χρέους!
Αυτές οι θέσεις, που τις έχουμε διατυπώσει με σαφήνεια αμέτρητες φορές, είναι μεν ριζοσπαστικές αλλά δεν είναι πρωτόγνωρες, αφού έχουν εφαρμοσθεί με επιτυχία, με διάφορες παραλλαγές και από διάφορες χώρες (πχ Αργεντινή κ.α.).
Κυρίως, όμως, είναι θέσεις ρεαλιστικές και άκρως υπεύθυνες, που μπορούν να δώσουν «ανάσα» στη χώρα και θετική διέξοδο», έγραφε το 2011, ο ηγέτης του αριστερού ρεύματος, σε ένα κείμενο που βρίθει θαυμαστικών (κυριολεκτικά τε και μεταφορικά).
Ο "αργεντίνος" της Κουμουνδούρου
Η γοητεία που ασκεί το παράδειγμα των λατινοαμερικανικών χωρών στην αξιωματική αντιπολίτευση, δε χάνεται στο βάθος των χρόνων ( ή έστω των μηνών).
Ο Κώστας Ήσυχος, (γεννηθείς στο Μπουένος Άιρες), μέλος της
Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και «σκιώδης» Υπουργός Εξωτερικών,
ανήμερα των ευρωεκλογών, με άρθρο του στο iskra οραματιζόταν το σμίξιμο
του ερωτικού τάνγκο με το περήφανο ζεϊμπέκικο:
«Σήμερα η Αργεντινή έχει εξωτερικό χρέος 44% επι του ΑΕΠ της, όταν πριν
20 χρόνια η χώρα βρισκόταν σε απόλυτη χρεοκοπία και κοινωνική
καταστροφή. Εξήγαγε διατροφικά προϊόντα σε δεκάδες χώρες ενώ είχε
απίστευτο ποσοστό περίπου 11% υποσιτισμένου πληθυσμού πριν 2 δεκαετίες.
Η Βενεζουέλα, για πρώτη φορα, αποκτά δημόσιο έλεγχο του πετρελαϊκού της πλούτου, με τα μεγαλύτερα αποθέματα στο κόσμο. Όλα τα υπόλοιπα οικονομικά στοιχεία και οι δείκτες ανάπτυξης και ανοικοδόμησης, είναι δημοσιευμένα σε παγκόσμιους φορείς και οργανισμούς, που ακόμα και οι πιο κακοπροαίρετοι, δεν μπορούν να αμφισβητήσουν. Τα έσοδα της πραγματικής ανάπτυξης στα δημόσια ταμεία, είναι εκείνα που χρημαδοτούν μια νέα κοινωνική πραγματικότητα στη χώρα με 1128 νέα πανεπιστήμια και τεχνικές σχολές, εκατοντάδες κέντρα περίθαλψης σε ολόκληρη τη χώρα 1ου, 2ου και 3ου επιπέδου. Πώς να αφήσουν τέτοιες χώρες να περπατήσουν μαζί με τους άλλους λαούς της περιοχής Πώς να μην προπαγανδίσουν τις «απεργίες» των συντηρητικών κατασταλτικών δυνάμεων ασφάλειας στην Αργεντινή, την Βολιβία, το Εκουαδόρ, τη Βενεζουέλα, αφού μετά οι τηλεοπτικές εικόνες που μας έρχονται «επεξεργασμένες ως φάστ φούντ είδηση», μας προϊδεάζουν ότι όσοι επαγγέλλονται την κοινωνική χειραφέτηση την λαϊκή κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την ταξική αξιοπρέπεια είναι σαν και αυτούς τους «τριτοκοσμικούς».
Δεν ξέρω πότε θα σμίξει το ερωτικό τάνγκο με το περήφανο ζεϊμπέκικο και την ξέφρενη γεμάτη νεανικότητα, σάλσα, ώστε οι χοροί να αποτελούν πολιτικό και πολιτισμικό εφαλτήριο αγώνων και ανοικοδόμησης των πατρίδας μας. Μιας άλλης ζωής για όλους μας».
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου