Ο βουλευτής του
ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Βούτσης, που είναι εδώ, όρθιος στη Βουλή από παλιότερη
συνεδρίαση, εξεμάνη και χθες 31 Ιουλίου 2014 εναντίον εκείνων που του
θύμισαν ότι το κόμμα του δεν πάει καιρός που ευχόταν η Ελλάδα να ήταν
σαν την Αργεντινή...
... είναι ο ίδιος που εδώ κάθεται πίσω ακριβώς από τον αρχηγό του Αλέξη Τσίπρα, στη Βουλή των Ελλήνων τον Σεπτέμβριο του 2012, και τον ακούει να λέει στον τότε υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, αυτό ακριβώς που σήμερα ο κ. Βούτσης και οι όμοιοί του θέλουν να ξεχάσουν.
Στον τόπο αυτόν τη μνήμη, όταν δεν μας βολεύει, την αποκρούουμε και την διαγράφουμε εύκολα.
Συνήθως βρίσκουμε μια βλακώδη δικαιολογία για να προσποιηθούμε πως δεν υπάρχει.
Τις περισσότερες φορές κάνουμε μια ντρίπλα, προσπερνάμε (ή νομίζουμε πως προσπερνάμε) τον αντίπαλο, και του βάζουμε γκολ «από καταφανή θέση οφσάιντ».
Η ντρίπλα αυτή ονομάζεται «ναι, αλλά...». Και το «ναι», δεν λέγεται!
Ό,τι αποκαλύπτεται σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ για την Αργεντινή, εύκολα ισχύει και για πολλούς άλλους υποταγμένους στην εύκολη γλύκα του λαϊκισμού. Ίδιες ντρίπλες με το «μακάρι να ήμασταν Αργεντινή» έχουν κάνει και αυτοί.
Να υπενθυμίσουμε το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ τα ίδιο συνδικάτο»;
Να πούμε για τις Βάσεις που έφυγαν μόνες τους πριν τις διώξουμε;
Να ανατρέξουμε στον αντιμνημονιακό Σαμαρά, και στον «λεφτά υπάρχουν» Παπανδρέου;
Σε κοινοβουλευτικά πολιτισμένες χώρες, στις οποίες εμείς δεν ανήκουμε, το «τι είπες τότε, και τι λες τώρα» είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για να μείνεις πολιτικά ζωντανός ή να ψοφήσεις.
Ναι. Προσπαθούν και εκεί να κάνουν την ίδια ντρίπλα και να βάλουν γκολ από καταφανή θέση οφσάιντ, αλλά εκεί, πρώτον υπάρχουν καλοί και σοβαροί διαιτητές που σφυρίζουν έγκυρα και ακυρώνουν το γκολ, και δεύτερον υπάρχουν ψύχραιμοι και ισορροπημένοι θεατές που δεν νιώθουν καθόλου καλά να κερδίζει η ομάδα τους με πέτσινο τέρμα και την αποδοκιμάζουν οι ίδιοι…
... είναι ο ίδιος που εδώ κάθεται πίσω ακριβώς από τον αρχηγό του Αλέξη Τσίπρα, στη Βουλή των Ελλήνων τον Σεπτέμβριο του 2012, και τον ακούει να λέει στον τότε υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, αυτό ακριβώς που σήμερα ο κ. Βούτσης και οι όμοιοί του θέλουν να ξεχάσουν.
Στον τόπο αυτόν τη μνήμη, όταν δεν μας βολεύει, την αποκρούουμε και την διαγράφουμε εύκολα.
Συνήθως βρίσκουμε μια βλακώδη δικαιολογία για να προσποιηθούμε πως δεν υπάρχει.
Τις περισσότερες φορές κάνουμε μια ντρίπλα, προσπερνάμε (ή νομίζουμε πως προσπερνάμε) τον αντίπαλο, και του βάζουμε γκολ «από καταφανή θέση οφσάιντ».
Η ντρίπλα αυτή ονομάζεται «ναι, αλλά...». Και το «ναι», δεν λέγεται!
Ό,τι αποκαλύπτεται σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ για την Αργεντινή, εύκολα ισχύει και για πολλούς άλλους υποταγμένους στην εύκολη γλύκα του λαϊκισμού. Ίδιες ντρίπλες με το «μακάρι να ήμασταν Αργεντινή» έχουν κάνει και αυτοί.
Να υπενθυμίσουμε το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ τα ίδιο συνδικάτο»;
Να πούμε για τις Βάσεις που έφυγαν μόνες τους πριν τις διώξουμε;
Να ανατρέξουμε στον αντιμνημονιακό Σαμαρά, και στον «λεφτά υπάρχουν» Παπανδρέου;
Σε κοινοβουλευτικά πολιτισμένες χώρες, στις οποίες εμείς δεν ανήκουμε, το «τι είπες τότε, και τι λες τώρα» είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για να μείνεις πολιτικά ζωντανός ή να ψοφήσεις.
Ναι. Προσπαθούν και εκεί να κάνουν την ίδια ντρίπλα και να βάλουν γκολ από καταφανή θέση οφσάιντ, αλλά εκεί, πρώτον υπάρχουν καλοί και σοβαροί διαιτητές που σφυρίζουν έγκυρα και ακυρώνουν το γκολ, και δεύτερον υπάρχουν ψύχραιμοι και ισορροπημένοι θεατές που δεν νιώθουν καθόλου καλά να κερδίζει η ομάδα τους με πέτσινο τέρμα και την αποδοκιμάζουν οι ίδιοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου