ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: "Είμαστε όλοι καθαρίστριες"

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Σ​​τη Δημοκρατία μας υπάρχουν θεσμοί που είναι πιο δημοκρατικοί από τους υπόλοιπους. 

Είναι οι θεσμοί οι οποίοι στηρίζονται στα λεγόμενα ιερά δικαιώματα. Το δικαίωμα των εργαζομένων να απεργούν, για παράδειγμα, θεωρείται ιερό. Οπως και το δικαίωμα στη συναυλία. Αν μάλιστα συνδυάζονται και τα δύο, το ένα ενισχύει το άλλο με αποτέλεσμα να έχουμε ένα ιερότατο δικαίωμα στην απεργία μετά μουσικής. Μια συναυλία μπορεί να δικαιώσει μιαν απεργία στην οποία δεν συμμετέχουν παρά ελάχιστοι εργαζόμενοι αφού το δικαίωμα στη συναυλία είναι ιερό, ενώ ο θεσμός της πλειοψηφίας είναι ακόμη ένας θεσμός ανάμεσα στους άλλους, όπως είναι η Αστυνομία, η Πυροσβεστική και ο πρόεδρος της Βουλής.
Η κατοχύρωση του ιερού δικαιώματος στη συναυλία, όπως τα πάντα σ’ αυτόν τον τόπο, έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Οταν έπεσε η δικτατορία, θυμάμαι μια μεγάλη συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στο στάδιο Καραϊσκάκη. Η συναυλία είχε διοργανωθεί για να εορτασθεί η απελευθέρωση της μουσικής του μεγάλου συνθέτη, που στα χρόνια της χούντας ήταν απαγορευμένη. Ομως η ένταση και η ποιότητα της ευφορίας που προκλήθηκε από τη δημόσια εκτέλεση των αγαπημένων τραγουδιών ανέτρεψαν τις ισορροπίες της λογικής και τη σχέση αιτίου αιτιατού. Φεύγοντας από εκεί μέσα, όλοι νομίζαμε πως έχουμε ρίξει για ακόμη μια φορά τη χούντα, με αποτέλεσμα έκτοτε να καθιερωθεί η άποψη πως δεν έγιναν οι συναυλίες επειδή έπεσε η χούντα, αλλά έπεσε η χούντα επειδή έγιναν οι συναυλίες. 

Εκτοτε, όποτε αντιμετωπίζαμε κάποιο εθνικό πρόβλημα, διοργανώναμε συναυλίες. 

Πόσες φορές λύθηκε το Κυπριακό χάρη στις συναυλίες, απόδειξη η αποτυχία του σχεδίου Ανάν, για χάρη του οποίου δεν ακούστηκε ούτε μια νότα. 

Με τι ηρωισμό αντιμετωπίσαμε το κουρδικό ζήτημα ως Ελληνες χάρη στη συναυλία της πλατείας Συντάγματος, μάλλον στον συνδυασμό λυρικής και κωμικής παράδοσης αφού εκεί συμμετείχε και ο κύριος Λαζόπουλος. 

Ακόμη και στη διεθνή πολιτική αφιερώσαμε τραγούδια και φωνές, τα οποία συνόδευσαν τη δίκη και καταδίκη του ενόχου Μπιλ Κλίντον από τον διάδοχο του Τερτσέτη Κώστα Καζάκο. 

Ως εκ τούτου δεν αντιλαμβάνομαι τα ειρωνικά σχόλια και τις εν γένει απαξιωτικές αναφορές στην προχθεσινή συναυλία την οποία η κυρία Χάρις Αλεξίου αφιέρωσε στις 595 καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών.
Κατ’ αρχάς όλα έγιναν σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμα του αγωνιζόμενου λαού. Η κ. Αλεξίου δήλωσε μόλις ανέβηκε επί σκηνής πως «είμαστε όλοι καθαρίστριες» – η ασυμφωνία του γένους του «όλοι» με τις «καθαρίστριες» δείχνει πως μπροστά στις ανάγκες του αγώνα, η γλώσσα υποκλίνεται ακόμη κι όταν τρώει σφαλιάρες. Η κ. Αλεξίου τραγούδησε φορώντας ένα κόκκινο πλαστικό γάντι, σαν αυτό που φορούν οι καθαρίστριες όταν εργάζονται, ενώ κόκκινα πλαστικά γάντια φορούσαν και τα μέλη της χορωδίας των καθαριστριών που ανέβηκαν επί σκηνής για να τη συνοδεύσουν. Ανάμεσα στα πλήθη που συνέρρευσαν από όλη την Ελλάδα, ήσαν και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, καμία διμοιρία των ΜΑΤ δεν τόλμησε να αποπειραθεί να συλλάβει την κυρία Κωνσταντοπούλου, ενώ σε διάφορα σημεία συγκεντρώνονταν και φάρμακα για τη Γάζα. Γενικά ήταν πολύ ωραία και οφείλουμε όλοι να συμπαρασταθούμε στην κυρία Αλεξίου για τις δύσκολες ώρες που περνούν οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών.
Υπήρξαν και διάφοροι, οι γνωστοί κακόβουλοι, οι οποίοι αναρωτήθηκαν γιατί δεν διοργανώθηκε καμία συναυλία για τους άνεργους οι οποίοι υπερβαίνουν το εκατομμύριο:

Ελάτε τώρα. Φαντάζεσαι να είσαι άνεργος και να ακούς τη Χαρούλα να σου φωνάζει από σκηνής «είμαστε όλοι άνεργοι» και να μην μπορείς να τη βοηθήσεις την κακομοίρα, αφού το μόνο που έχεις να της προτείνεις είναι να τη συνοδεύσεις στο κοινωνικό συσσίτιο;