«Μην κουνιέσαι».
«Μα δεν κουνιέμαι».
«Προσπαθώ να συγκεντρωθώ και δεν μ' αφήνεις».
«Ειλικρινά, δεν κουνιέμαι. Εσύ κουνιέσαι. Κοίτα το τραπέζι».
«Δεν είμαι εγώ. Ο Αστον είναι, που κουνάει την ουρά του».
«Ο Αστον κουνάει το φωτιστικό της οροφής; Ο Αστον ανοιγοκλείνει την πόρτα;»
«Λες;»
«Σεισμοοοοός!»
Κάπως έτσι έγινε η γνωριμία μας με τον κύριο Εγκέλαδο, στην πιο
αιφνιδιαστική και τρομακτική του επίσκεψη από τότε που η μνήμη μας
κρατάει καλαντάρι. Κι είναι αλήθεια πως παρά τις όποιες περιπέτειες
ζήσαμε τελευταία σαν χώρα, η δική μας περιοχή περιορίστηκε σε
επιφανειακά χαιρετίσματα, χωρίς σφιχτούς εναγκαλισμούς και καυτές
συνευρέσεις μαζί του.
Μέχρι προχθές, όταν στα καλά καθούμενα συνειδητοποιήσαμε τον
πανικό που γεννιέται από το υπόγειο βουητό και το θυμό μιας ανεξέλεγκτης
οργής που ξεσπάει επί δικαίους και αδίκους.
Και θα ήμασταν ακόμη στην
αρχή μιας ατέρμονης γκρίνιας για το ποιος κουνάει το τραπέζι αν,
ταυτόχρονα με τη βουή, δεν ακολουθούσαν οι υστερικές κραυγές των μανάδων
που καλούσαν τα παιδιά κοντά τους.
Μπήκε το καλοκαίρι και οι δρόμοι σφύζουν από παιδικές παρέες.
Προσθέστε και τη μέρα, Σάββατο, με τα σχολεία κλειστά, και ιδού το
σκηνικό μιας παρ' ολίγον τραγωδίας που αποφεύχθηκε επειδή ο Εγκέλαδος
χουζούρευε.
«Στη Βόλβη είναι το επίκεντρο», άρχισαν αμέσως οι Παπαζάχοι.
«Οχι, μεταξύ Λήμνου και Αλεξανδρούπολης», διαφωνούσαν οι Τσελέντηδες.
«Κάπου στον κόλπο του Αθω. Η Αμμουλιανή έχει προϊστορία», έλεγαν κάποιοι άλλοι.
«Ενεργοποιήθηκε το ρήγμα της Ανατολίας», πρόσθεσαν οι πιο σχετικοί.
«Και το βάθος;»
«Αμέτρητο».
«Πας καλά; Με τόσο ταρακούνημα πρέπει να ήταν μικρό. Πάνω, πάνω».
«Πάνω, πάνω είναι το μυαλό που κουβαλάς».
«Και οι μετασεισμοί;»
«Φτύσε στον κόρφο σου, γρουσούζη!»
«Μα οι δημοσκοπήσεις είπαν να τους περιμένουμε...»
«Πότε;»
«Σε μια βδομάδα. Κυριακή μέρα Θεού».
«Οι μετασεισμοί έρχονται δύο μέρες μετά. Το πολύ. Τι είδους
σεισμός είναι αυτός που έχει τόσο ασφαλή πρόγνωση και τόσο μεγάλο...
ηφαιστειακό βάθος;»
«Ξέρω 'γώ; Εσείς δεν ακούτε τους... σεισμολόγους;»
«Οχι! Ή μάλλον τους ακούμε, αλλά κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.
Ο,τι κι αν λένε, όσα Ρίχτερ κι αν κουβαλάνε, εμείς δεν πρόκειται να
σηκωθούμε απ' το κρεβάτι μας».
«Είστε σοβαροί; Κι αν σας πλακώσει το σπίτι; Δεν φοβάστε μην ταφείτε κάτω απ' τα ερείπια;»
«Πλάκα έχεις. Να φοβηθούμε εμείς; Ξέρεις πόσες φορές μάς
ξέγραψαν κι εμείς αναστηθήκαμε; Ο Λάζαρος δεν φτουράει μπροστά μας. Οσο
νταβαντούρι κι αν κάνει ο Εγκέλαδος, εμείς δεν αφήνουμε το σπιτάκι μας.
Δυο χρονάκια ακόμη, θέλουν δεν θέλουν, είναι δικό μας. Αργότερα, θα
δούμε».
«Τι θα δείτε; Σας βρίσκω πολύ αισιόδοξους. Ξέρετε από τώρα πως δυο χρόνια μετά θα ξαναγίνει σεισμός;»
«Φυσικά. Είναι μέσα στις προβλέψεις μας».
«Και τι λένε οι προβλέψεις σας;»
«Πως θα γίνει μεγάλο ταρακούνημα».
«Πολλά Ρίχτερ;»
«Πάρα πολλά».
«Κι αφού το ξέρετε από τώρα, γιατί δεν το λέτε στον κοσμάκη, να λάβει τα μέτρα του;»
«Τα μέτρα τα παίρνουμε εμείς για λογαριασμό του. Αν ο κοσμάκης,
όπως λες, είναι ενημερωμένος, θα προκληθεί πανικός. Είναι καλύτερα ο
σεισμός να τον πιάσει στον ύπνο. Κι όποιος σώθηκε, σώθηκε».
«Μα αυτό το βρίσκω απάνθρωπο, εξοργιστικό. Δεν είναι τακτική από
ανθρώπους που κατοικούν σε τέτοιο σπίτι. Και στο φινάλε, δεν είναι και
δικό σας. Με ενοίκιο μένετε. Κάντε κάτι να το διατηρήσετε γερό, για να
βγείτε κι εσείς σώοι».
«Ακουσε, αγαπητέ μου. Ο Εγκέλαδος μας... γνωρίζει».
«Τι πράμα;»
«Οπως το άκουσες. Και πολύ καλά μάλιστα. Ποτέ δεν θα κάνει κάτι
εις βάρος μας. Μπορεί το σύμπαν να καταρρεύσει, μπορεί να μη μείνει
πέτρα πάνω στην πέτρα, αλλά ΕΜΕΙΣ δεν χανόμαστε. Το πολύ πολύ να
αλλάξουμε πλευρό».
«Και ο κοσμάκης;»
«Ο κοσμάκης ας πρόσεχε. Δεν πας ποτέ κόντρα στον Εγκέλαδο».
«Κι εμείς, λέω, δηλαδή, δεν μπορούμε να κάνουμε κάποιο κονέ με τον... φίλο σας;»
«Μμμμ, εξαρτάται. Δύσκολο αλλά όχι αδύνατο».
«Από τι εξαρτάται;»
«Από σας, φυσικά. Οταν αρχίζει και κουνάει, όταν ακούσετε το
βουητό του, κλείστε μάτια κι αυτιά και πέσετε στα γόνατα. Κι έτσι
τυφλοί, στραβοί και ανάπηροι όπως θα είστε, απευθύνετε δέηση να σας
χαρίσει τη ζωή».
«Κι εκείνος θα το κάνει;»
«Αν θα το κάνει; Πού αλλού θα ξαναβρεί τέτοια κορόιδα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου