Του ΠΑΝΟΥ ΠΟΛΥΖΩΪΔΗ
Όλη η Ελλάδα στους δρόμους για τη μεγάλη νίκη, αλλά πόσο καλύτερα θα
ήταν αν ο Γιώργος Σαμαράς έκανε σήμα στο διαιτητή πως δεν υπήρχε
πέναλτι...
Εκτός μεγάλου απροόπτου, η Ελλάδα θα είχε αποκλεισθεί, αλλά θα είχε
κερδίσει τον θαυμασμό όλου του κόσμου.
Ο Σαμαράς, βέβαια, θα άκουγε τα
εξ αμάξης από τον Έλληνα φίλαθλο, αλλά θα λέγαμε πως το ‘χει το όνομα.
Η πανεθνική παραζάλη για τη «μεγάλη νίκη» δεν κάνει, ωστόσο, καμία εντύπωση.
Οι κανόνες του παιχνιδιού (όλων των ειδών των παιχνιδιών) δεν
αποτελούν παρά κενό γράμμα στη συλλογική μας συνείδηση. Από το δωράκι
των 500 εκατομμυρίων του Μαυράκη της ΔΕΗ, από τα θαλασσιά ψηφοδέλτια
στην εκλογή Σαρτζετάκη (ένα θεαματικό πλήγμα στο νομικό φορμαλισμό που
στηρίζει ιδεολογικά κάθε κρατική οντότητα), μέχρι την αποθέωση του
πλούτου ανεξαρτήτως προελεύσεως, τον νεοπλουτισμό και την αποθέωση του
lifestyle την προηγούμενη δεκαετία, η πορεία ήταν ευθεία και ανέφελη.
Έτσι φθάσαμε άλλωστε και στον Πειραιά...
Και, ασφαλώς, το ποδόσφαιρο, με τις «παράγκες», τα στημένα και τη
δυσωδία υποκόσμου που αναδύει, έπαιξε κυρίαρχο ρόλο, μια που -όπως
φέρεται να έχει πει ένας πρώην πρωθυπουργός- εκλύει μία ατμόσφαιρα
ανομίας που λόγω της δημοτικότητάς του δηλητηριάζει ολόκληρη την
κοινωνία.
Απάτες γίνονταν ανέκαθεν και θα γίνονται εσαεί. Η διαφορά είναι ότι
πριν από 40 χρόνια οι απατεώνες αγωνίζονταν να κρυφτούν διότι την απάτη
συνόδευε έντονη ηθική απαξία, ενώ σήμερα επιδεικνύουν θρασύτατα τους
καρπούς των «κόπων» τους.
Επιτυχία παντί τρόπω και με κάθε μέσον. Και όποιος απέχει από το σύστημα της κομπίνας είναι αφελής και αξιολύπητος.
Γιατί, λοιπόν, να μην πανηγυρίσουμε όλοι μαζί στην Ομόνοια;
Νίκησαν οι αξίες μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου