Τα «εθνικά θέματα» ήταν πάντοτε
τρικυμισμένη θάλασσα για την κλασική Αριστερά.
Λίγο η καταστατική
συνθήκη (διεθνισμός κ.τ.λ.), λίγο το ταξικό κριτήριο για τους
προλετάριους που «δεν έχουν πατρίδα» και, βέβαια, η σθεναρή εναντίωση
στον πρωτογονισμό της εθνικιστικής και πατριδοκάπηλης παλιάς Δεξιάς και
ιδού μια Αριστερά που άκουγε πατρίδα και έθνος και τραβούσε πιστόλι.
Ποιος;
Η πατριωτική Αριστερά της Αντίστασης και της έγνοιας για
την Κύπρο, δηλαδή μια παράταξη που έδινε το αίμα της για την πατρίδα,
όταν κάποιοι «πατριώτες» την πουλούσαν στο παζάρι με τους επικυρίαρχους.
Τραγικές οι αντιφάσεις στη συμπεριφορά τής Αριστεράς. Από τη μια
η μνημειώδης Αντίσταση και από την άλλη η ολέθρια στάση της στο
«Μακεδονικό», σ' εκείνη την ταραγμένη εποχή. Οπως και στο Κυπριακό. Από
τα συλλαλητήρια για τον Ελληνισμό της Κύπρου στα διεθνιστικά υδαρή, με
αποκορύφωμα την πλειοδοσία στο «Σχέδιο Ανάν».
Πρωταγωνιστές, γνωστοί
πανεπιστημιακοί και αρθρογράφοι, οι οποίοι κλείνουν τα μάτια τους στο
'55 και στην εποποιία του Κυπριακού Ελληνισμού, που ξεσηκώθηκε εναντίον
των Εγγλέζων, την ώρα που η μειοψηφία των Τουρκοκυπρίων παρέμενε άπραγη.
Οπως -δυστυχώς- και η Αριστερά της Κύπρου.
Κάποια προσεκτική μετατόπιση παρατηρείται τις τελευταίες
δεκαετίες, κυρίως εκ μέρους του ΚΚΕ. Αξιοπρόσεκτες θέσεις και
ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις, πόρρω απέχουσες του γνωστού δογματικού και
άσαρκου διεθνισμού. Δεν έπαψε ο διεθνισμός να συνιστά εμβληματικό
στοιχείο του ΚΚΕ. Ομως δεν οδηγεί πια σε ολισθηρές ατραπούς και σε
απλουστευτικές αναλύσεις... Στον απέναντι ανανεωτικό χώρο, παρά τις
μαρμαρυγές τής τελευταίας δεκαετίας, τα πράγματα παραμένουν χειμέρια.
Ο χώρος αυτός δυναστεύεται από έναν δίδυμο ιό. Ο αποξηραμένος
διεθνισμός του παρελθόντος, αγκαλιά με τον ανίατο δογματισμό τού
«εκσυγχρονισμού». Ενας λειμώνας όπου άνθησε και θάλλει η χορεία των
«αντιεθνικιστών»:
Λυσσαλέες επιθέσεις εναντίον της επίσημης Ιστορίας,
αντί για θεμιτή και γόνιμη κριτική.
Μονομερής καταδίκη του εθνικισμού,
με κραυγαλέο παράδειγμα η στάση τους στο σύγχρονο «Μακεδονικό», στο
οποίο νομιμοποιούν απόλυτα τους ασύστολους εθνικιστές της FYROM.
Μονοδιάστατη οπτική στο «μεταναστευτικό», με την αυτονόητη έγνοια για
τους χειμαζόμενους μετανάστες να εξελίσσεται σε προκλητική αδιαφορία για
τους εξίσου χειμαζόμενους Ελληνες.
Και, βέβαια, επιφανειακές
προσεγγίσεις στα ελληνοτουρκικά και στο μειονοτικό της Θράκης.
Η Αριστερά χάνει το δίκιο της κολυμπώντας στα νερά των
δογματικών στερεοτύπων, όπως αναπαράγονται και προβάλλονται από
επιφανείς εκπροσώπους της σεσημασμένης χορείας (Ρεπούση, Δραγώνα,
Λιάκος, Χριστόπουλος, Αναγνωστοπούλου, Τσιτσελίκης κ.ά.), καθώς και από
στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Χάνει το δίκιο της διότι ικανό μέρος των απόψεων
αυτών παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Το '21 και οι μύθοι, η
Συνέχεια του Ελληνισμού, η Μικρασιατική Καταστροφή, τα ελληνοτουρκικά,
τα μειονοτικά, το Κυπριακό, το μεταναστευτικό κ.ά. είναι πεδία στα οποία
θα μπορούσε να εισφέρει τον προβληματισμό του ο χώρος αυτός. Και
βαθμηδόν να επέλθει η πολύτιμη ώσμωση και η αφομοίωση από το ευρύ κοινό
σημαντικών στοιχείων, ώστε να τεθούν εκποδών δυναστικά ψεύδη και
αποπροσανατολιστικές ψευδαισθήσεις.
Δυστυχώς, η συγκεκριμένη χορεία λειτουργεί κρημνιστικά και
υπεροπτικά. Δεν εκθέτει τις θέσεις της. Στηλιτεύει και χλευάζει την
ενάντια άποψη. Δεν νοιάζεται να λειτουργήσει παιδευτικά. Προτιμά μιαν
ανεξήγητη επιθετικότητα, αδιαφορώντας για το παραγόμενο αποτέλεσμα.
Καταφεύγει σε συνεχείς ηλεκτρικές εκκενώσεις στο σώμα της κοινωνίας και
δεν βλέπει ότι η τακτική αυτή ενισχύει τις σκληρύνσεις, απωθεί μεγάλο
μέρος της κοινωνίας και το στρέφει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Καμμία
αγαπητική διάθεση, κανένας σεβασμός προς τους αλλοδόξους. Απεναντίας,
ενώ καταγγέλλουν -και καλά κάνουν- τις οξύτατες και συχνά λαϊκίστικες
επιθέσεις που δέχονται, οι ίδιοι πράττουν ακριβώς το ίδιο! Επιφυλάσσουν
βαρύτατους χαρακτηρισμούς σ' εκείνους που δεν συμμερίζονται τις απόψεις
τους. Και τους καταχωρίζουν ελαφρά τη καρδία στο εθνικιστικό τόξο ή στην
Ακροδεξιά! Τοξικά βέλη, ακόμη και για δικούς τους. Με απερίγραπτη
δυσανεξία και απίστευτη εχθρότητα.
Απελπιστική και ολέθρια συμπεριφορά, όπως φάνηκε και στην υπόθεση Σαμπιχά.
Η επίσημη «εθνική αφήγηση» πάσχει σε πολλά
σημεία. Βολικές ερμηνείες, κραυγαλέες αποσιωπήσεις, τεχνητές προσχώσεις
με μύθους και στοιχεία ανέρειστα ιστορικώς, διαμόρφωσαν και παρέδωσαν
την Ιστορία κολοβή και εξωραϊσμένη. Δεν συνιστά ελληνική πρωτοτυπία το
γεγονός αυτό. Συμβαίνει παντού. Εύλογη επομένως η απόπειρα για μερική
αναθεώρηση, δίχως φόβο και σκοπιμότητες, αλλά σοβαρά, υπεύθυνα και
νηφάλια.
Η αναγκαία και αναπόφευκτη αυτή διαδικασία -διαρκώς ανανεούμενη
και πιθανώς ανατρεπτική στα σημεία- δεν ευτύχησε στον τόπο μας. Η κατά
μόνας προσπάθεια σημαντικών ιστορικών είτε δεν κατέστη προσπελάσιμη στο
ευρύ κοινό είτε προσέκρουσε σε ένα επιστημονικώς όμορο μεν αλλά
αντιθέτου ροής ιστορικό ρεύμα. Ετσι, η γόνιμη αναθεώρηση σημείων και
στοιχείων κατέληξε στυγερός αναθεωρητισμός από τους «εθνομηδενιστές»,
που συγκροτούν το συγκεκριμένο ρεύμα και άρχουν στα Πανεπιστήμια, στα
μήντια και -φευ- στην ανανεωτική Αριστερά.
Ετσι, επιχειρείται να αντικατασταθεί στη συνείδηση της κοινωνίας
το συμπαγές πλαίσιο που είχε επισήμως δημιουργηθεί, από μία ούτως
ειπείν «υγειονομική ζώνη», η οποία ξορκίζει και εξορίζει την έννοια του
έθνους, δυσανασχετεί στο άκουσμα της λέξης πατρίδα, ξιφουλκεί κατά της
«Συνέχειας του Ελληνισμού» και χαρακτηρίζει εθνικιστική νεύρωση
οποιαδήποτε αναφορά στην παράδοση και στα «εθνικά δίκαια» («Μακεδονικό»,
Αιγαίο, Κυπριακό κ.ά.).
Οπως σημειώσαμε , το ρεύμα
αυτό εντοπίζεται κυρίως στις κλιτύς του ΣΥΡΙΖΑ, στις αμμουδιές της ΔΗΜΑΡ
και στις υπώρειες του νεοφιλελευθερισμού, και αποτελεί σύνθεμα
«αποξηραμένου διεθνισμού του παρελθόντος και ανίατου, δογματικού
"εκσυγχρονισμού"».
Εκείνο που εκπλήσσει στην περίπτωση του
«εθνομηδενιστικού ρεύματος» δεν είναι το οριακόν ορισμένων θέσεων, αλλά η
συχνά κυκλώπεια θέαση και το «πειρατικόν» των παρεμβάσεων:
Δηλαδή, παρά
τις περί του αντιθέτου ρητορείες, κυριαρχούν η απολυτότης των
πεφωτισμένων, η πρόκληση, τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά, η αντιγραφή
προτύπων, ο υπεροπτικός διδακτισμός και η αντιμετώπιση της κοινωνίας ως
αφασικού συνόλου που άγεται και φέρεται. Ενδεικτικώς, ορισμένα
παραδείγματα:
- Γνωστός πανεπιστημιακός, ο Αντώνης Λιάκος, κελεύει να μη
μιλάμε για Μικρασιατική Καταστροφή, διότι αυτό συνιστά επιθετική διάθεση
έναντι της Τουρκίας. Θίγεται η ιστορική της αφήγηση! Διόλου τυχαίο το
ότι η κυρία Ρεπούση και ο «συνωστισμός» -βαρύτατη ύβρις και όχι αστοχία
στη διατύπωση- ανήκει στο ίδιο ρεύμα.
- Πλείστοι όσοι, παρ' ότι δέχονται την ιστορική αξία των μύθων
και των θρύλων, πυροβολούν συστηματικά το Κρυφό Σχολειό, τον Χορό του
Ζαλόγγου κ.ά., ενώ ταυτόχρονα αναφέρονται απαξιωτικά στην Αλωση της
Τριπολιτσάς μιλώντας για σφαγή.
- Αρκετοί θεωρούν άστοχο από ιστορική άποψη τον όρο
«Τουρκοκρατία», ενώ μιλούν για ιστορική παραποίηση από τα βιβλία που
αναφέρονται σε «ελληνικούς πληθυσμούς» ή σε «υπόδουλους» αντί να γράφουν
για «υπηκόους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» ή «υποτελείς στην Πύλη»
(Χάρης Αθανασιάδης, ιστορικός της εκπαίδευσης).
- Μονίμως στο στόχαστρο της ομάδος αυτής δεν βρίσκονται μονάχα ο
Παπαρρηγόπουλος και ο Ζαμπέλιος, αλλά και μαρξιστογενείς ιστορικοί, οι
οποίοι δεν συμμερίζονται απολύτως τις εθνομηδενιστικές αντιλήψεις.
Κλασικό παράδειγμα ο επιφανής Νίκος Σβορώνος και το ανεκτίμητο έργο του
για «Το Ελληνικό έθνος» (εκδόσεις Πόλις). Η θεμιτή κριτική υπερέβη τα
εσκαμμένα όταν πεφωτισμένος τις είδε τον Σβορώνο να μην έχει πλήρη
διαύγεια, λόγω γήρατος, όταν συνέγραψε το εν λόγω έργο.
- Στο μείζον θέμα της Συνέχειας του Ελληνισμού, αρκετοί
απαξιώνουν ή υποβαθμίζουν το στοιχείο της γλώσσας, διότι -γι' αυτούς-
συνιστά πράγματι αγκάθι. Προφανώς, ήταν εθνικιστής και εκείνος ο μέγας
Αλεξανδρινός, που αναφερόταν στην «ελληνική λαλιά», την οποία «ώς την
Βακτριανή την πήγαμε -ώς τους Ινδούς».
- Υπάρχουν και χειρότερα δείγματα, βέβαια. Οπως το βιβλίο του
Ακη Γαβριηλίδη «Η αθεράπευτη νεκροφιλία του ριζοσπαστικού πατριωτισμού»
(εκδόσεις Futura), που χρεώνει τα μύρια όσα σε επιφανείς της Αριστεράς
(Ρίτσος, Σβορώνος, Θεοδωράκης και Ελύτης) εγκαλώντας τους για εθνικισμό,
ρατσισμό κ.τ.λ. Δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία ένα τέτοιο βιβλίο, αν
ακριβώς η ίδια κριτική δεν εντοπιζόταν να κυκλοφορεί αισχυντηλή και
χαμηλόφωνη μέχρι τώρα και ανάμεσα στους εκπροσώπους του ρεύματος.
Δυνάστης ο χώρος δεν επιτρέπει περαιτέρω αναφορές για Θράκη,
Μακεδονικό, Αιγαίο, Κύπρο κ.ά.
Θα κλείσουμε μ ' ένα γεγονός: Κάποτε, ο
διευθυντής μιας μεγάλης εφημερίδος παρατήρησε καλόπιστα σε συντάκτη ότι η
Εδεσσα αποκαλείται Βοδενά, δηλαδή με τη σλαβική ονομασία της. Αρα,
έχουν κάποιο δίκιο οι καθ' ημάς Σλαβομακεδόνες (ήταν στην άψη του τότε
το «Μακεδονικό»). Μόνο που ξέχασε ότι η ονομασία Βοδενά δόθηκε τον 10ο
αιώνα. Πριν, από τους ιστορικούς χρόνους, η πόλη ονομαζόταν Εδεσσα. Α!
Και τα δήθεν «Μακεδονίτικα» που μιλούν οι γείτονες στη FYROM, είναι
βουλγάρικα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου