ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Όλα....Τούμπα!

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΤΑΣΟΥ ΦΟΥΝΤΟΓΛΟΥ

Ιατρού

Ήμουν και εγώ εκεί. Ένας ακόμα σχιζοφρενής με τη διπλή προσωπικότητα του οπαδού και του πολίτη, να κάθεται στη Θύρα 5 και να βολοδέρνει με ταχύτητα μεγαλύτερη και από αυτή του 4G της Cosmote μεταξύ οπαδικών ενστίκτων και λογικών συνειρμών για αυτά που διαδραματίζονταν μπροστά του.
 

Ο οπαδός μέσα μου πανηγύρισε έξαλλα τη νίκη κατά του «μισητού» αντιπάλου, ανέβηκε στα κάγκελα για να γιουχάρει τα κακομαθημένα της ποδοσφαιρικής πιάτσας που νομίζουν πως οι τίτλοι κερδίζονται με φανέλες και πέτσινες προεδρικές εντολές, και ένιωσε ρίγη να τον διαπερνούν για την ατμόσφαιρα υποδοχής των παικτών της ομάδας του.  

Μια φλεγόμενη Τούμπα που, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου μετατρέπει σε παρανάλωμα του πυρός το θυμικό σου και σε καθιστά για λίγο άγριο θηρίο γεμάτο αδρεναλίνη και ένστικτα μπροστά στη φλογισμένη θέα ενός γηπέδου.
 

Και κάπου εκεί έρχεται ο Robert Kaplan και σε επαναφέρει στα γήινα του πολιτισμού: «όταν ο άνθρωπος πιστεύει ότι δεν έχει τίποτα να δώσει ο ίδιος, ότι είναι κενός ιδανικών και οραμάτων, τότε είναι έτοιμος να δεχτεί τα πάντα, όσο οφθαλμοφανώς ψευδή και αν είναι αυτά. Ακόμη είναι έτσι έτοιμος να συμπλεύσει με οποιαδήποτε ομάδα προκειμένου να μην είναι μόνος στο πνευματικό και ψυχικό κενό του».

Τώρα θα με πεις « πλάκα με κάνεις ρε φιλαράκι; Εδώ πατήσαμε τον Γάβρο και το κατεστημένο των Αθηνών και εσύ με φώναξες αυτόν τον ντεμέκ διανοούμενο να με ζαλίσει τα παπάρια;».

 
Όχι ρε φιλαράκι δεν σε κάνω πλάκα. Γιατί ο οπαδός που έχεις δίπλα σου έχει και παιδιά, υποχρεώσεις που τρέχουν, απλήρωτες εφημερίες εν μέσω πρωτογενούς πλεονάσματος, ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν πάραυτα και όνειρα που σαφώς ξεπερνούν αυτά ενός Ρώσου επενδυτή, της παρέας του, της «οικογένειας» του ΠΑΟΚ  και μιας απλής ποδοσφαιρικής νίκης έναντι ενός ακόμα μισητού αντιπάλου.

Και εκεί επανέρχεται ο πολίτης μέσα σου και αρχίζει να ασφυκτιά ανάμεσα σε αυτόν τον παροξυσμό αντρικής αδρεναλίνης, απρόκλητης βίας, συνωστισμένων κορμιών, χυμένου κάτουρου σε τουαλέτες που ευτελίζουν οποιαδήποτε έννοια πολιτισμού και φαιδρού ποδοσφαιρικού θεάματος.
 

Προηγήθηκε η ανακοίνωση των συνδέσμων της ομάδας μου για την υποψηφιότητα Ζαγοράκη. Μια καταφανώς γελοία υποψηφιότητα ενός κάποιου «αρχηγού» της ελληνικής φυλής, του Θοδωρή όλης της Ελλάδας, όπως αναφώνησε όλο χαρά η χαριτωμένη κυρία στην πανηγυρική εκδήλωση της Ν.Δ, που εγγράφεται και αυτή στη  διαχρονική λογική του πολιτικού συστήματος να καταφεύγει στα ηχηρά ονόματα και στα συναισθήματα, που αυτά προκαλούν, για να προσελκύει τους δεύτερης διαλογής ψηφοφόρους. Αυτούς, δηλαδή, που δεν μπορούν να αντιληφθούν τι σημαίνει εκλογές για την ανάδειξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τα αποκλειστικά κριτήρια επιλογής τους είναι τα ρίγη που αισθάνθηκαν κάποτε, όταν ο Θοδωρής όλης της Ελλάδας περνούσε την μπάλα πάνω από τον Λιζαραζού και έβγαζε την σέντρα στον Χαριστέα.
 

Και αφού τον κατακεραύνωσαν προσπάθησαν να μας εξηγήσουν το «γιατί».

 
Ο Ζαγοράκης, λοιπόν,  πρέπει να καταψηφιστεί όχι γιατί είναι άσχετος με τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και ανίκανος να προσφέρει το παραμικρό σε αυτήν, αλλά γιατί στρατεύεται στις τάξεις ενός κόμματος που με τα Μνημόνια εξαθλίωσε τον ελληνικό λαό!  

Για τα χρέη και τα φέσια των ομάδων τους, που στράγγιξαν  τα δημόσια ταμεία, τσιμουδιά.  

Για τα άρθρα που ψήφιζε το κακό πολιτικό σύστημα προκειμένου να λιγοστεύουν τα χρέη τα ομάδων τους- άραγε ποιοι πίεζαν για τα άρθρα αυτά;- γαργάρα.  

Για το μαύρο χρήμα που διακινείται χρόνια τώρα από τους προέδρους και τους συνδέσμους αβαβά.  

Για τους ανεπάγγελτους συνδεσμίτες με τις μπέμπες και τα προκλητικά λούσα, ούτε λέξη.  

Γιατί στη χώρα των Λωτοφάγων οι αποδιοπομπαίοι τράγοι είναι γνωστοί. Κάποιοι βιομήχανοι, των οποίων κανείς δεν ξέρει το όνομα, κάποιοι μιζαδόροι πολιτικοί, των οποίων ο ‘Ακης αποτελεί το εξιλαστήριο θύμα, κάποιοι τοκογλύφοι, των οποίων τα ωραία τους λεφτάκια πέρναμε κάποτε και τα κάναμε μοχίτο και διορισμούς, και κάποιοι ανώνυμοι επιχειρηματίες, στην χώρα που το 90% της επιχειρηματικότητας είναι μικρομεσαία!  

Άντε βγάλε άκρη, δηλαδή. Όλοι οι άλλοι αθώες περιστέρες. Η συνεδρίαση έλαβε τέλος!

Και δίπλα στις πολιτικές αναλύσεις των συνδέσμων έρχεται και η εικόνα των εκατοντάδων μικρών παιδιών, των στρατολογημένων από άρρωστα μυαλά οπαδικών νταβατζήδων, με τους πυρσούς στα χέρια, με τα μαύρα κασκόλ να καλύπτουν τα μάτια τους, θεριά ανήμερα πάνω στα κάγκελα, παραδομένα σε έναν γηπεδικό χυλό που σε τρομάζει για την ικανότητα του να ομογενοποιεί ανθρώπους και να τους κάνει ίδιους.  

Ανθρώπους που δεν διστάζουν να βρίσουν την μάνα του άλλου γιατί έτσι επιβάλλει το πρωτόκολλο ενός γηπέδου.  

Ανθρώπους που πετάνε μπανάνες σε μαύρους αθλητές, δίχως να αντιλαμβάνονται την βρωμιά που κρύβεται μέσα σε μια τέτοια πράξη.  

Ανθρώπους ανιστόρητους και αμόρφωτους, που αποκαλούνε συμπολίτες τους Βούλγαρους και Τούρκους, δίχως να έχουν επίγνωση του αϊ κιου τους ραδικιού τους.  

Ανθρώπους που σπεύδουν να ανατινάξουν το μαγαζί ενός αντίπαλου αθλητή γιατί, έτσι ρε πούστη μου. 

Γιατί έτσι γουστάρουμε να ζούμε. Γιατί έτσι μας έμαθαν όλα αυτά τα χρόνια οι από πάνω. Να μη σεβόμαστε τίποτα και να διεκδικούμε τα πάντα. Να μην υποτάσσουμε το Ρωμέικο σε συλλογικούς κανόνες συμπεριφοράς και να ακολουθούμε αυτό που μας προστάζει το κακό μας το κεφάλι.
 

Μια χώρα ολόκληρη  την καταλήξαμε γούστο μας, καπέλο μας και κέφι μας. Γιατί έτσι!

Μια γενικευμένη βρωμιά που έχει πλέον χωθεί σε κάθε σπίτι, σε κάθε οικογένεια, σε κάθε δημόσιο χώρο. Και κανένας πολιτικός δεν φαίνεται ικανός να αναμετρηθεί με τη βρωμιά αυτή.  

Να κλείσει το μπουρδέλο του ελληνικού ποδοσφαίρου για 5 χρόνια και να στείλει στο σπίτι τους όλους αυτούς τους ανθυγιεινούς αθλητικούς παράγοντες και τα σιχαμερά τσιράκια τους.  

Να διαλύσει τους οπαδικούς στρατούς και να εκδιώξει από τα γήπεδα τη νομιμοποιημένη αλητεία.

Ένας τέτοιος ηγέτης λείπει. 

Την ίδια στιγμή  που ο Αντώνης χρίζει τον Ζαγοράκη ευρωβουλευτή, νομιμοποιώντας την αξία αυτής της αηδίας που κάποιοι ονομάζουν ελληνικό ποδόσφαιρο και ο Αλέξης στήνει μάχες με τα playmobil του αντιμνημονίου του, με τους μελλοντικούς υπουργούς του να κρατικοποιούν και τις κόρες τους να ιδιωτικοποιούν (κατάλαβες σοσιαλισταρά μου τι είπα ή θέλεις ονόματα και διευθύνσεις;).
 

Την ίδια στιγμή που μια ολόκληρη κοινωνία χάνεται μέσα στους οπαδικούς παροξυσμούς, τα εντυπωσιακά πορτραίτα των δήθεν ηγετών της, τη διάχυτη φτήνεια και την ενορχηστρωμένη έκπτωση όλων αυτών που κάποτε αποτελούσαν τα κοινωνικά μας ερείσματα.

Και εμείς θλιβεροί παρατηρητές να κωφεύουμε και να αντιδικούμε. Στα μούτρα μας λοιπόν…