ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Διεθνής φοροαποφυγή

Του Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Το ανακοινωθέν του τελευταίου G-20 εκτάθηκε επικριτικά και στην πρακτική διεθνών επιχειρήσεων να επιλέγουν προς εγκατάσταση τόπους χαμηλής (ή και μηδενικής) φορολογίας. Κατά τούτο, το G-20, ήλθε σε αντίφαση προς πάγιους κανόνες διεθνών συναλλαγών. Προς κανόνες, δηλαδή, τεθειμένους από το ίδιο, ή κατά συγκατάβασή του. 

Το ζήτημα είναι άκρως σοβαρό. Εάν δεν πρόκειται απλή παραδρομή, τότε, είμεθα ενώπιον λήψης περιοριστικών οικονομικών μέτρων, εθνικιστικού χαρακτήρα. Μόνον υπό τέτοιο θεσμικό πλαίσιο είναι νοούνται περιορισμοί εγκατάστασης (και) αλλού προς απόλαυση χαμηλώτερων δημοσιονομικών επιβαρύνσεων.

Όσο θεμιτό είναι (και είναι) να συνυπάρχουν - διεθνώς - νόμοι φορολογικώς ανταγωνιστικοί μεταξύ τους, τόσο είναι θεμιτή και η επιλογή του νόμου εκείνου που ταιριάζει στην κατάσταση του επιλέγοντος. Επί τέλους πρόκειται για επιλογή νόμου. Όχι, άρα (εξ ορισμού) για επιδίωξη αθέμιτη.

Άλλωστε, ο φορολογικός ανταγωνισμός αποτελεί φαινόμενο καθιερωμένο σε όλες τις έννομες τάξεις.

Στις ΗΠΑ, φερ'ειπείν, για λόγους αμιγώς φορολογικούς, χρηματοοικονομικές εταιρείες διάσημες, επιλέγουν τον φορολογικό "παράδεισο" της πολιτείας Delaware. Η ελληνική νομοθεσία, ανέκαθεν, παρέχει φορολογικές απαλλαγές για προσέλκυση κεφαλαίων. Παραδείγματα ενδεικτικά: Οι τόκοι των ομολόγων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), που έχουν εκδοθεί στο εξωτερικό (περιπτ. 1 § 3 άρθρ. 6 Κ.Φ.Ε.). Επίσης τα κεφαλαιουχικά κέρδη των επιχειρήσεων που έχουν εδώ γραφεία κατ' άρθρ. 25 και 26 ν. 27/1975, ήδη ισχύοντα - και αναδρομικώς - κατ' άρθρ. 21 § 12 ν. 3943/2011.

Παγκόσμια εξίσωση των φόρων είναι αδιανόητη. Το ύψος τους σε κάθε χώρα αποτελεί συνάρτηση των εκεί οικονομικών-επενδυτικών στόχων. Παράλληλα είναι συνάρτηση και του κόστους κρατικής λειτουργίας, μάλιστα δε και του αντίστοιχου δημοσίου χρέους, που εξυπηρετείται δημοσιονομικά. Υπ' αυτή την θεώρηση εξηγείται ο διεθνής φορολογικός ανταγωνισμός προς άντληση κεφαλαίων, με την διάθεση ομολόγων. Έτσι εξηγείται και το φαινόμενο Monaco. Πρόκειται για το μόνο ευρωπαϊκό κράτος με μηδενικό δημόσιο χρέος, αντιστοίχως, και με μηδενική φορολογική επιβάρυνση των εκεί εγκατεστημένων.

Ο φόρος κάθε χώρας σ'επίπεδο διεθνών συναλλαγών δεν είναι άλλο τι ει μη στοιχείο κόστους.  

Παράδειγμα: Ελληνικές επιχειρήσεις, εκ των διακεκριμένων, έχουν εκδόσει σε διεθνές επίπεδο ομολογιακούς τίτλους. Οι τίτλοι διετέθησαν. Εκάστοτε (υπό την συνήθη μεγαλοστομία μας) η διάθεση χαιρετίσθηκε ως δημοψήφισμα υπέρ της Ελλάδας.Βέβαια, εν όψει των εγγενών ημεδαπών δυσχερειών, τα επιτόκια βάσει πραγματικού κόστους κτήσης "τρέχουν" με 8,5-9% ετησίως. Είναι, δηλαδή, έναντι των γερμανικών, πολλαπλασίως αποδοτικώτερα και αντιστοίχως επικινδυνώτερα (!!!). 

Ήδη το φορολογικώς κρίσιμο: Επιχειρηματίες που πιστεύουν στην δουλειά τους, συνέβη οι ίδιοι - εξωεταιρικά - να επενδύουν στα ομόλογα αυτά. Βεβαίως, νομιμότατα, με επενδυτικό εργαλείο (s.p.v) εγκατεστημένοσε πρόσφορο χρηματοοικονομικό κέντρο.  

Φανερό το αποτέλεσμα: η τοκοφορία του ομολόγου προσφέρει αφορολογήτως, ό,τι ως εισόδημα εν Ελλάδι θα εφορολογείτο, τελικώς, με περίπου 50%. 

Ό,τι αμέσως άνω σκιαγραφήθηκε για την Ελλάδα, ισχύει, κατά ποσοστό, και για Γαλλία, Ιταλία. Ευρωπαϊκό Νότο, γενικώτερα (!!!). Υπό συνθήκες ελεύθερης οικονομίας, τα κράτη, ως οικονομικοί οργανισμοί, οφείλουν να είναι ανταγωνιστικά.Άλλως χάνουν κεφάλαια (!!!).

Η Ασία ανέρχεται με αξιώσεις κυριαρχίας. Ήδη, η Σιγκαπούρη αποτελεί υποκατάστατη Ελβετία. Τυχόν επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων θα επιταχύνει την ασιατική εδραίωση.

Η λύση για την Δύση, κυρίως για την Ευρώπη, είναι μονόδρομος. Απαιτείται εξορθολογισμός. Σε τελική ανάλυση ζητούμενο είναι να πετύχει το πείραμα "Ενοποίησης" και κοινού της νομίσματος. Απαιτείται πανευρωπαϊκός εξορθολογισμός των δημοσίων οικονομικών.

Πρακτικά: προς επιβίωση του Νότου απαιτείται - ο τελευταίος -να μεταβληθεί οικονομικώς σε Βορρά.