ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ανεξάρτητοι Έλληνες ή κατά παραγγελία;

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Της ΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Ο Πάνος Καμμένος είναι ένας άνθρωπος που η ζωή του τα ‘φερε μέχρι τώρα βολικά. Κοντά στα 50 του, στο πικ της δημιουργίας του. Με φιζίκ καλοβαλμένου τέκνου, με σπουδές γαλλικές στην ψυχολογία και στη διοίκηση επιχειρήσεων - δηλαδή σε αυτά που θέλει μια γυναίκα, τρυφερότητα και επιχειρηματική ευφυΐα – με παράσημα και μεγαλόσταυρους και με μεγάλη εμπιστοσύνη ισχυρών πολιτικών και οικονομικών τζακιών.

Από το 1993 στη Βουλή, έχει μάθει να άγεται και να φέρεται όπως θέλει ο λαός. Τη μία ηλιοκαμένος και νέος της εποχής, την άλλη σοβαρός με καλοραμμένο κοστούμι κι αυστηρότητα, την παράλλη αναψοκοκκινισμένος να δίνει το σύνθημα από το κινητό για το πώς θα κινηθεί η διαμαρτυρία μπροστά στη Βουλή.

Χρωστά πολλά στον Λουκά Παπαδήμο που η πρωθυπουργία του του χάρισε δόξα και προσωπική προβολή. Ο Πάνος Καμμένος από Δεξιός –μητσοτακικός ή καραμανλικός, κατά περίσταση– έγινε καθοδηγητής των ηρώων της Αριστεράς. Την ημέρα εκείνη που μεταφέρθηκαν ζαλισμένοι από τα χημικά σε ειδικό χώρο στο Κοινοβούλιο ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανώλης Γλέζος, ο Πάνος Καμμένος ήταν που άνοιξε τη μεγάλη αγκαλιά του να τους χωρέσει μαζί με τους καημούς της Ρωμιοσύνης που κι αυτός, επιτέλους, στα πενήντα του ανακάλυπτε. Διαδρομή Μύκονος-Μακρόνησος, ένα πούρο δρόμος.

Η κρίση και το πέρασμα από την εποχή του σκάφους και των λάιφ στάιλ εκπομπών όπου ένα μεσημέρι και μια ολιγόλεπτη σύνδεση αρκούσε για να πασάρεις τη νέα σου συμβία, τον μεγάλο σου έρωτα και τη γαλήνια οικογενειακή σου ζωή, στην αγριότητα τη σημερινή, στο δικό μας γδάρσιμο, απογείωσε τον Πάνο Καμμένο και μάλιστα εκτός από κομματάρχη με εξαιρετική πρώτη είσοδο στη Βουλή, τον έκανε και ηγέτη μιας ομάδας ανθρώπων που στη ζωή τους είχαν υπογράψει με τη δουλειά τους και τις επιλογές τους το προσωπικό τους προφίλ.

Ο Παύλος Χαϊκάλης και η Έλενα Κουντουρά, για παράδειγμα, είχαν χαρεί την προβολή, την αποδοχή του κόσμου και το χειροκρότημα. Ήταν περιπτώσεις που ή από λόξα ή από πραγματική ανάγκη προσφοράς υπέγραψαν κοινή πολιτική γραμμή, έστησαν ένα νέο κόμμα και ψηφίστηκαν για να εκφράσουν τον λαό του.

Τι στην πραγματικότητα εκφράζουν όμως, όταν ο αρχηγός τους προβαίνει σε πρωτόγνωρες συμπεριφορές που δεν μπορείς να τις ερμηνεύσεις επιπόλαια. Τώρα πια δεν είναι απλώς ένας καλοραμμένος αγανακτισμένος που βλέπει καλτ συνωμοσίες και ψεκασμούς. Δεν είναι πια γραφικός.  

Τώρα ακροβατεί χωρίς φρένα στα όρια των θεσμών και του νόμου - τα στελέχη του άναυδα τον παρακολουθούν στη λούμπεν μοναχική του διαδρομή από το non paper του Παπούλια μέχρι το λιντσάρισμα του Πάχτα. 

Είναι σπασμένα τα νεύρα του, έχει αυτό που κοινώς λέμε «έχει ξεφύγει», ήταν πάντα έτσι και τώρα αποκαλύπτεται ή εξυπηρετεί η στάση του μια κατασκευασμένη ανάγκη της εποχής;

Η απάντηση έχει δοθεί:  

Ο αρχηγός ήταν μια από τις τερατογενέσεις της παλιάς πολιτικής μήτρας όσο και αν εμφανίστηκε ως τιμωρός της. Δυστυχώς όμως ο αυτοπροσδιορισμός είναι δικαίωμα και υποχρέωση όταν είσαι πολιτικός. Ο Κασιδιάρης ή ο Καιάδας μπαίνουν μπροστά και αποθεώνονται από τους χρυσαυγίτες, από το σκληρό πρόσωπο της παρακρατικής και συνάμα συνταγματικής οργάνωσης. Αυτοί που βρίσκονται πίσω από τον Πάνο Καμμένο πώς χαρακτηρίζονται; Ανεξάρτητοι Έλληνες ή Κατά παραγγελία;