ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ - ΚΚΕ: «Το ΝΑΤΟ δεν επιτίθεται στη Συρία για να μας σαμποτάρει!»


Πόλεμο ενάντια στις «φιλειρηνικές ευαισθησίες όσων δεν επιτίθενται στη Συρία», εξαπέλυσε το ΚΚΕ, καλώντας τους «να κάνουν τη δουλειά τους όπως τόσα χρόνια και να σταματήσουν να την αποφεύγουν με φτηνές δικαιολογίες»…

Ιδιαίτερα δυσαρεστημένο φέρεται το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, καθώς η διεθνής κοινότητα των «φονιάδων των λαών», διστάζει και δεν επιτίθεται στη Συρία, με αποτέλεσμα να αχρηστεύει ένα από τα παλιότερα συνθήματά του.

«Το γεγονός ότι βρισκόμαστε στο ίδιο πλευρό με τους Αμερικάνους πρέπει να μας προβληματίσει», δήλωσε ο Γ.Γ. του κόμματος κ. Κουτσούμπας, κατά τη διάρκεια συλλαλητηρίου, όπου -ανάμεσα σε άλλα- εμφανίστηκαν πανό που κατηγορούν τους Βρετανούς ως «κότες» και γράφουν συνθήματα του τύπου «όχι στο όχι».

Επίσης, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν είναι λίγα τα στελέχη του κόμματος που, θορυβημένα, προτείνουν ολοκληρωτική αλλαγή στρατηγικής: Να αρχίσει, δηλαδή, το ΚΚΕ να εγκαλεί τις δυνάμεις της Ατλαντικής Συμμαχίας επειδή δεν επεμβαίνουν, αφήνοντας τον συριακό λαό να δολοφονείται από τον στυγνό δικτάτορα Άσαντ.

ΣΥΡΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Βάζει ο Βάγγος τη στολή του


Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος άκουγε ολάκερο Βενιζέλο να ξιφουλκεί εναντίον του θα είχε παραιτηθεί. Είτε λέγεται Ασαντ είτε όχι. Απαντες οι αναλυτές Αθηνών, περιχώρων, Μενιδίου, Ουάσινγκτον, Λονδίνου, Βαρυμπόμπης, Λιχτενστάιν και Ζεφυρίου το ίδιο σκέφτηκαν, όταν άκουσαν με δέος τον κ. Βενιζέλο να δηλώνει: «Εχουμε καταδικάσει με πολύ καθαρό και απερίφραστο τρόπο τη χρήση χημικών όπλων, που είναι απάνθρωπη, που είναι ένα ειδεχθές έγκλημα, που παραβιάζει, προφανώς, αυστηρούς κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και άρα πρέπει να υπάρξει μια διεθνής απάντηση στο όνομα της νομιμότητας και στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτή είναι μία θέση που την υποστηρίζουν όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, φυσικά και η Ελλάδα».

Τούτη η δήλωση έχει πολλά παράδοξα. 

Πρώτον, άμα τη ανακοινώσει των προθέσεων του Βαγγέλη δεν ακούστηκε λέξη για μαζικές λιποταξίες από τον συριακό στρατό

Δεύτερον, οι Αγγλοι βουλευτές, σε μια επίδειξη περιφρόνησης της εγνωσμένης διπλωματικής δεινότητας του αρχηγού της πασοκάρας, απέρριψαν την πρόταση του πρωθυπουργού τους να κάνουν στρατιωτική... πεσιματική στη Συρία. Μάλλον δεν πρέπει να έχουν σε ιδιαίτερη εκτίμηση τη γεωπολιτική αξία των απόψεων του Βάγγου μας οι Τόμηδες.

Επιπλέον, και οι ίδιοι οι Αμερικανοί, ασύγγνωστα δειλοί, κιοτήδες, μπαγλαμάδες και αχαρακτήριστες νερόκοτες, δεν έβαλαν τις τουρμπίνες των πυρηνοκίνητων αεροπλανοφόρων να δουλεύουν, μόλις ενημερώθηκαν για τον φιλοπόλεμο οίστρο του Βαγγέλη. Ο Ομπάμα, λένε, θέλει να πείσει πρώτα το Κογκρέσο. Βρε μάγκες, τι να φτουρήσουν οι κόγκρεσμεν από τη Γιούτα και τη Βιρτζίνια, όταν ολόκληρος τιμονιέρης του Τιτανικού (ως «ύπαρχος» αυτοπροσδιοριζόταν) έχει βάλει τη στολή του μ' όλα τα φτερά για να κατακτήσει τη Δαμασκό μαζί με την Αλ Κάιντα και διάφορους κανιβάλους που μασουλάνε καρδιές στρατιωτών;

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τα μεγεθυμένα ΕΓΩ...


Παρακολουθώντας τις αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης στις εξελίξεις στη Συρία, πραγματικά αισθάνεσαι αίσθημα μεγαλείου και αντλείς λίγη από την αυτοπεποίθηση των πολιτών των άλλοτε μεγάλων αυτοκρατοριών και των νυν υπερδυνάμεων. Γιατί δεν μπορεί να κάνουν λάθος τόσα κόμματα από όλο το πολιτικό φάσμα, από τη Χρυσή Αυγή και τους ΑΝΕΛ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, που καταγγέλλουν και καλά πράττουν τα σχέδια εναντίον της Συρίας, αλλά συγχρόνως ζητούν την κυβέρνηση να αποτρέψει την επίθεση αρνούμενη την παροχή διευκολύνσεων (που ακόμη δεν έχουν καν ζητηθεί)...

Δεν μπορεί όλοι να κάνουν λάθος, μάλλον η Ελλάδα έχει αναβαθμισμένο περιφερειακό ρόλο, αλλά απλώς κάποιοι είναι ανίκανοι να το καταλάβουν και να εκμεταλλευθούν την επιρροή που έχει η χώρα...  

Θα ήταν απλώς αστείο εάν επρόκειτο μόνο για ασχετοσύνη ή απλή υποχρέωση κομματικής κριτικής η διατύπωση αυτών των απόψεων, αλλά δυστυχώς δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Κατ' αρχήν είναι ιδεολογικές αγκυλώσεις, που με την ίδια ευκολία εκφράζει όλο το πολιτικό φάσμα: πάντοτε είμαστε υπέρ εκείνων που μάχονται τους «ιμπεριαλιστές» ή «Εβραίους-σιωνιστές» Αμερικανούς.

Δεν έχει σημασία αν αυτοί είναι η Αλ Κάιντα, δικτάτορες που δολοφονούν τον λαό τους. Τα στερεότυπα των ιδεολογημάτων μάς δίνουν εύκολες απαντήσεις, χωρίς να χρειασθεί να πολυασχοληθουμε με πολύπλοκα διεθνή ζητήματα (θυμηθείτε την ιστορία των «αποπυρηνικοποιημένων» συνοικιών. «Ηλιούπολη ελεύθερη από πυρηνικά», «Αποπυρηνικοποιημένοι Αμπελόκηποι» κ.ά.). 

Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο, καθώς από τη συζήτηση για τη Συρία αποκαλύπτεται ότι είναι πολλοί στην Αθήνα που έχουν εντελώς παραπλανητική εικόνα για τη δυνατότητα της Ελλάδας να επηρεάζει τις... παγκόσμιες εξελίξεις.

Μεγεθύνουν την Ελλάδα στο μυαλό τους, όπως άκριβώς μπερδεύουν το μπόι τους με τη σκιά τους. Που το 1,60 μπόι μέσα από τον μεγεθυντικό φακό του «εγώ» τους μετατρέπεται σε γίγαντα..

Και εάν πιστεύουν ότι αρκεί μια απόφασή τους για να αποτρέψει την επίθεση στη Συρία, είναι προφανές ότι αποτελεί εύκολο παιχνιδάκι να κουμαντάρουν τους δανειστές, τις τρόικες και τύπισσες σαν τη Μέρκελ, που μόλις σταθούν μπροστά της θα τρομάξει και θα τρέξει να συμμορφωθεί στις εντολές τους... 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ: Η συριακή κρίση και οι «παρεμβάσεις»


Τα κράτη που προέκυψαν μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Εγγύς και σε τμήμα της Μέσης Ανατολής παρουσιάζουν την εξής ιδιαιτερότητα, που διαμορφώνει τις εξελίξεις στην περιοχή: Τα σύνορά τους χαράχτηκαν με κριτήριο τα συμφέροντα των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το θρησκευτικό δόγμα και η καταγωγή των λαών.

Εγκλωβίστηκαν έτσι θρησκευτικές και φυλετικές διαφορές, με αποτέλεσμα, όταν έντεχνα απελευθερώνονται, να δρομολογούν τις επιθυμητές εξελίξεις, όπως π.χ. στο Ιράκ, στη Συρία και τελευταία στον Λίβανο.

Γι' αυτό μια εμφύλια σύγκρουση απελευθερώνει τα κοινά χαρακτηριστικά πολυπληθών ομάδων της ευρύτερης περιοχής, τις οποίες ενοποιεί καταργώντας τα σύνορα των κρατών. Ετσι, η αποσταθεροποίηση ολόκληρης της περιοχής θα προσφέρει τη δυνατότητα επαναχάραξης των συνόρων με κριτήριο τους σημερινούς συσχετισμούς ισχύος.

Ηδη μετά την επέμβαση στο Ιράκ και την πολυετή παραμονή των αμερικανικών στρατευμάτων με πρόσχημα τον «εκδημοκρατισμό» του, η συμβίωση σιιτών και σουνιτών είναι αδύνατη, ενώ το ιρακινό Κουρδιστάν προσχηματικά μόνον παραμένει στην επικράτεια του Ιράκ.  

Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των θρησκευτικών ομάδων είναι πλέον απροσπέλαστες και στη Συρία μετά τις εκατόμβες των θυμάτων του εμφυλίου και οι Κούρδοι οραματίζονται και τη δική τους αυτονόμηση στον προσδοκώμενο νέο χάρτη της περιοχής, ενώ η κατάσταση αυτή επηρεάζει ήδη βαθμιαία και τον Λίβανο.

Αλλά και αν ακόμη η επαναχάραξη του χάρτη μετατεθεί για το μέλλον, το γεγονός ότι η θρησκεία έχει αναδειχθεί σε ρυθμιστή των εξελίξεων θα παρέχει ανά πάσα στιγμή τη δυνατότητα ανάμειξης της Δύσης. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες, μα όλες οι εξελίξεις στη συγκεκριμένη περιοχή αλλά και στις άλλες χώρες της Αραβικής Ανοιξης αφορούσαν την αποκαθήλωση των κοσμικών καθεστώτων, ενώ σκοταδιστικά καθεστώτα αραβικών κρατών παραμένουν στο απυρόβλητο...

Ποιος θα είναι ο ρόλος της Τουρκίας στις εξελίξεις; 

Προφανώς, ως η ισχυρότερη περιφερειακή δύναμη, η συμβολή της θα είναι καθοριστική. Αν η Αγγλία και η Γαλλία καθόρισαν με τη συμφωνία Σάικς - Πικό το μέλλον της περιοχής μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου αξιοποιώντας τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σήμερα οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΣΥΡΙΑ: (Για)τί τώρα – μετά

Διεθνολόγου και Διευθυντή Ερευνών του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων.

Η πολεμική επιχείρηση πλησιάζει και αν δεν υπάρξει κάποιο θεαματικό γεγονός δύσκολα αυτή θα ανατραπεί. 

 Ήδη οικοδομείται προσεκτικά μία επιχειρηματολογία υπέρ του ανήθικου της χρήσης χημικών, ώστε η όποια επέμβαση από τη στιγμή που δεν θα έχει διεθνή νομιμοποίηση, τουλάχιστον σε επίπεδο ΟΗΕ, να έχει την ηθική υπεροχή, καθώς και να «πατάει» στην παραβίαση των διεθνών συμβάσεων περί χρήσης χημικών. 

Από την άλλη, χωρίς πειστικές αποδείξεις από ανεξάρτητο φορέα, δεν θα είναι εύκολο να διευρυνθεί ο αριθμός των κρατών που θα στηρίξουν την ανάληψη στρατιωτικής δράσης, ενώ θα υπονομευθεί η φύση της επέμβασης.

Οι ΗΠΑ, εφόσον προ ενός έτους ο πρόεδρος Ομπάμα είχε θέσει τη χρήση του συριακού χημικού οπλοστασίου ως κόκκινη γραμμή, δεν μπορούν να κάνουν πίσω, μεταξύ άλλων, για λόγους προφίλ και αξιοπιστίας έναντι εταίρων και αντιπάλων. Βέβαια, τότε ο Αμερικανός πρόεδρος είχε κάνει χρήση της συγκεκριμένης φρασεολογίας προκειμένου να αποφύγει περαιτέρω εμπλοκή, όπως ζητούσαν οι αντικαθεστωτικοί, και προβλέποντας ότι δεν θα χρειαζόταν να φτάσει στο σημείο που βρίσκεται σήμερα. Δηλαδή, έχει άθελά του εγκλωβιστεί στην ίδια του τη ρητορική, την οποία βάσισε στον «ορθολογισμό» του Άσαντ, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να μείνει αναπάντητη η δοκιμασία των αντοχών της υπερδύναμης, που φέρεται να προκάλεσε το συριακό καθεστώς.

Οι υποστηρικτές της επέμβασης ισχυρίζονται πως η αναποφασιστικότητα θα δώσει την αίσθηση σε καθεστώτα τύπου Ιράν ότι μπορούν ανενόχλητα να αναπτύξουν το πυρηνικό τους οπλοστάσιο, χωρίς τις ανάλογες συνέπειες, τουλάχιστον σε στρατιωτικό επίπεδο. Έτσι, θα δημιουργηθεί ένα άναρχο σύστημα κατοχής διαφόρων ειδών όπλων αντί της εξεύρεσης ενός κοινού παρανομαστή που θα οδηγήσει στην αποτροπή διασποράς τους.

Οι ΗΠΑ, έχοντας απωλέσει την ηθική τους καθολικότητα και αντιλαμβανόμενες την εύθραστη κατάσταση στην περιοχή, καθώς και την αναζωπύρωση προαιώνιων, πρωτίστως θρησκευτικών, εχθροτήτων, θα προτιμούσαν να «τελείωναν» με τον Άσαντ χωρίς ευθεία ανάμειξη. Μάλιστα, η διστακτικότητά τους οφείλεται εν πολλοίς και στην έλλειψη εμπιστοσύνης έναντι οποιασδήποτε διάδοχης κατάστασης, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που επιβεβαιωμένα έχουν παρεισφρύσει στους κόλπους της αντιπολίτευσης παρακλάδια της Αλ Κάιντα.

Αντί, όμως, της απεμπλοκής από την περιοχή, την οποία η κυβέρνηση Ομπάμα προετοίμαζε μεθοδικά εδώ και πέντε χρόνια, η Ουάσιγκτον μοιάζει περίπου καταδικασμένη να εισέλθει σε μία ακόμη περιπέτεια.

Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι αφενός η αδυναμία εκτίμησης του χρόνου αλλά και της αποτελεσματικότητας της όποιας επέμβασης, καθώς και ο μακροπρόθεσμος αντίκτυπος ανεξαρτήτου διάρκειας, αφετέρου ότι η υπερδύναμη πρέπει μεν να καταγάγει μία καθαρή και αδιαμφισβήτητη νίκη, χωρίς, όμως, να επιθυμεί να εμπλακεί σε τέτοιο βαθμό που θα την εξασφαλίσει. 

Αν, όντως, πρόκειται για μικρής κλίμακας επιλεκτική επέμβαση, παραμένει ζητούμενο κατά πόσο αυτή θα δημιουργήσει στο καθεστώς την αναγκαία πίεση για να αναθεωρήσει τις μεθόδους του ή να υποχωρήσει ή έστω να διαφοροποιήσει τους εσωτερικούς συσχετισμούς υπέρ των αντιπάλων του. Αν, λοιπόν, δεν εξυπηρετηθούν οι σκοπιμότητες, μήπως υποχρεωτικά επαναλαμβάνονται οι επιχειρήσεις, εμπλέκοντας τις ΗΠΑ σε ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο δεν θα μπορούν να εξέλθουν;

Κοντολογίς, λόγω της δεδομένης απροθυμίας για μακροχρόνια δέσμευση, η Ουάσιγκτον κινδυνεύει να κάνει κάθε φορά και ένα βήμα παραπάνω για άμεσα αποτελέσματα, υπό την πίεση είτε αποτυχίας επίτευξης των αρχικών στοχεύσεων, είτε έγκαιρης απεμπλοκής προτού αναγκαστεί να παραμείνει για καιρό στην εύφλεκτη περιοχή.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ: Η «άβολη αλήθεια» σχετικά με τη στάση της Κίνας στο Συριακό ζήτημα


Καθώς επιδεινώνεται η κατάσταση στη Συρία, έρχεται στο φως μια «άβολη αλήθεια» αναφορικά με την πολιτική μη παρεμβάσεων της Κίνας: ακόμη και αν το επιθυμούσε, το Πεκίνο δεν μπορεί να κάνει πολλά για να επηρεάσει τα πράγματα!

Οσο παράξενο κι αν φαίνεται, οι στρατιωτικές δυνάμεις της Κίνας είναι αδύναμες καθώς δεν έχουν δοκιμαστεί στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα το Πεκίνο να μπορεί να διαδραματίσει μόνο ένα ρόλο χαμηλού προφίλ σε μια περιοχή –τη Μέση Ανατολή– καίριας σημασίας για την ενεργειακή ασφάλεια της πολυπληθέστερης χώρας στον πλανήτη.

Ενώ λοιπόν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ετοιμάζονται για ένα πιθανό στρατιωτικό χτύπημα στη Συρία, η Κίνα παραμένει σταθερά στο περιθώριο, παρότι διακυβεύονται στην ευρύτερη περιοχή πολύ περισσότερα δικά της συμφέροντα από εκείνα άλλων μεγάλων δυνάμεων.

Η Μέση Ανατολή είναι η μεγαλύτερη προμηθεύτρια αργού πετρελαίου της Κίνας. Χωρίς αυτό, η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο θα σταματούσε να λειτουργεί. Το πρώτο επτάμηνο φέτος, η Κίνα εισήγαγε περί τα 83 εκατομμύρια μετρικούς τόνους (91,49 εκατομμύρια τόνους) αργού από τη Μέση Ανατολή, περίπου το ήμισυ της κατανάλωσής της, από χώρες που συμπεριλαμβάνουν τη Σαουδική Αραβία, το Ιράν, το Ιράκ, το Ομάν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Η Κίνα δεν έχει ιδιαίτερα συμφέροντα σε αυτήν καθαυτήν τη Συρία, το Πεκίνο όμως έχει κάθε στρατηγικό και διπλωματικό συμφέρον για τη διατήρηση της σταθερότητας στην περιοχή, ώστε να προστατευθούν οι ενεργειακές προμήθειές της.

Ο απόστρατος αρχιστράτηγος Λουό Γουάν, στρατιωτικός με μεγάλη επιρροή στην Κίνα, δήλωνε προ μηνών στην επίσημη εφημερίδα του Πεκίνου ότι με τόσο πετρέλαιο που υπάρχει στην ευρύτερη περιοχή «είναι αδιανόητο για εμάς ότι τα θέματα της Συρίας και του Ιράν δεν μπορεί να μη μας αφορούν».

Η Κίνα επιμένει ότι ούτε στηρίζει ούτε προστατεύει τον Σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ Ασαντ, αναφέροντας ότι προέβαλε βέτο σε αποφάσεις του ΟΗΕ μόνον όταν έκρινε ότι θα χειροτέρευαν την κρίση. Το Πεκίνο έχουν επισκεφθεί τα τελευταία χρόνια τόσο κυβερνητικά στελέχη από τη Συρία όσο και εκπρόσωποι των αντιφρονούντων, σε μια προσπάθεια αναζήτησης πολιτικής λύσης, χωρίς όμως ουσιαστικά αποτελέσματα. 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ: Γιατί είναι λάθος να αγνοήσουν οι ΗΠΑ τη Ρωσία στο Συριακό

Της Carla Anne Robbins / BusinessWeek
Η απόφαση του Λευκού Οίκου νωρίτερα αυτό το μήνα να ματαιώσει μια Σύνοδο Κορυφής στη Μόσχα με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, αλλά όχι το ταξίδι του προέδρου Ομπάμα την επόμενη εβδομάδα στην Αγία Πετρούπολη για τη Σύνοδο της G20 που φιλοξενεί ο Ρώσος πρόεδρος απέσπασε τη στήριξη και των δύο κομμάτων, πράγμα πολύ σπάνιο στην αμερικανική πολιτική σκηνή. Στην Ουάσινγκτον, φαίνεται να επικρατεί η άποψη ότι ο Ρώσος πρόεδρος προσπαθεί να μείνει αμέτοχος και ο πρόεδρος δεν θα πρέπει να χάσει χρόνο προσπαθώντας να «μπαλώσει» την κατάσταση.

Μετά την απόφαση της Ρωσίας να χορηγήσει άσυλο στον πρώην εργαζόμενο της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, Edward Snowden, ο Obama έχει τώρα κηρύξει «παύση» προκειμένου να επαναπροσδιοριστούν οι σχέσεις των δύο χωρών. Ο πρόεδρος είπε στους δημοσιογράφους πως ο Snowden «ήταν απλώς ακόμα μία» σε μια λίστα διαφωνιών των δύο χωρών, συμπεριλαμβανομένου του ζητήματος που η Μόσχα με τη συμπεριφορά της επιτρέπει σε Συρία και Ρωσία να έχουν ένα σκοτεινό ρεκόρ σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα (και πάλι η γλώσσα που χρησιμοποίησε ήταν επιμελώς ήπια), προσθέτοντας ότι ήλπιζε πως με τον καιρό ο Πούτιν θα αναγνώριζε πως η συνεργασία είναι καλύτερη από έναν ανταγωνισμό με μηδενικό αποτέλεσμα.

Για την ώρα αυτή είναι μία μακρινή προοπτική. Η πιθανότητα μιας στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ σε απάντηση της χρήσης χημικών κατά πολιτών από το καθεστώς στις 21 Αυγούστου έχει επιδεινώσει την ήδη ψυχρή σχέση ΗΠΑ-Ρωσίας. Απεσταλμένοι των δύο χωρών ήταν προγραμματισμένο να συναντηθούν στη Γενεύη την Τετάρτη για να συζητήσουν το ενδεχόμενο μιας ειρηνευτικής διάσκεψης για τη Συρία, αλλά το σχέδιο μπήκε στο συρτάρι. Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών προειδοποιεί ότι μια παρέμβαση των ΗΠΑ στον πόλεμο της Συρίας θα είχε «καταστροφικές συνέπειες».

Ένα από τα καλά του τέλους του Ψυχρού Πολέμου είναι ότι έστω και αν οι σχέσεις με τη Μόσχα γίνουν ακόμα πιο τοξικές είναι απίθανο να οδηγήσουν σε ευθεία αντιπαράθεση. Αλλά είναι η Ρωσία αμέτοχη; 

Εάν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για την απάντηση, σκεφτείτε δύο αριθμούς: 8.500 και 1.

 Ο πρώτος είναι ο αριθμός των πυρηνικών όπλων που εξακολουθεί να έχει ως απόθεμα η Ρωσία και ο δεύτερος είναι οι ψήφοι που χρειάζονται για να μείνει με δεμένα τα χέρια το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπου η Μόσχα έχει επανειλημμένα μπλοκάρει τις προσπάθειες για την τιμωρία του Bashar al-Assad της Συρίας.
Οι όποιες επιθέσεις από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους κατά της Συρίας είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα έχουν την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ο Πούτιν είναι πεπεισμένος ότι ο προκάτοχός του και προστατευόμενός του Ντμίτρι Μεντβέντεφ δέχτηκε «επίθεση», όταν η Ρωσία απείχε επί ψηφίσματος 2011 που θα επέτρεπε τη χρήση βίας για την προστασία των πολιτών της Λιβύης και το ΝΑΤΟ χρησιμοποίησε αυτή την εντολή για την ανατροπή ενός άλλου εγκληματία, πρώην πελάτη της Μόσχας, του Μουαμάρ Καντάφι. Ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ υποστήριξε την Τρίτη ότι οι αντάρτες της Συρίας είναι πιθανότατα υπεύθυνοι για τις επιθέσεις με τα χημικά και ότι οποιαδήποτε κίνηση εναντίον της Συρίας χωρίς την έγκριση του συμβουλίου θα ήταν μια «πολύ σοβαρή παραβίαση του διεθνούς δικαίου».

Όσο ελκυστικό κι αν ακούγεται, το να αγνοήσει κανείς έτσι απλά το Κρεμλίνο δεν αποτελεί επιλογή. Χωρίς τον Πούτιν, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα προόδου στο θέμα του ελέγχου των όπλων - ένα από τα κορυφαία στοιχεία της κληρονομιάς του Ομπάμα που αναμφίβολα θα κάνει τον κόσμο ένα ασφαλέστερο μέρος . Η Ρωσία έχει αρνηθεί να εξετάσει το ενδεχόμενο άλλης συμφωνίας, χωρίς πρόσθετη δεσμευτική συμφωνία που θα εγγυάται ότι ένα ευρωπαϊκό σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας δεν θα αποτελέσει ποτέ απειλή για την πυρηνική αναχαίτιση της Ρωσίας. Ο Gary Samore, συντονιστής του Λευκού Οίκου για τα όπλα μαζικής καταστροφής κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του Ομπάμα, λέει ότι το πρόβλημα δεν είναι στρατηγικό, αλλά πολιτικό. «Κανένας Αμερικανός πρόεδρος δεν θα μπορέσει ποτέ να πείσει τη Γερουσία να επικυρώσει την επιβολή ορίων για την πυραυλική άμυνα. Στο σημερινό περιβάλλον, προσθέτει, όλα δείχνουν πως «ούτε οι Ρώσοι θα μας κάνουν τη χάρη να μιλήσουν» για αυτά τα θέματα.

ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ - ΣΥΡΙΑ: Αραβικός κόσμος χωρίς χριστιανούς


Η ετοιμαζόμενη πολεμική εμπλοκή των δυτικών δυνάμεων στη φλεγόμενη Συρία θυμίζει τον τρόπο επέμβασης των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ: και τότε είχε χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία το χημικό οπλοστάσιο του Σαντάμ Χουσεΐν, το οποίο όμως δεν βρέθηκε ποτέ μετά την εισβολή και την ακολουθήσασα πολύχρονη κατοχή. 

Η εισβολή και ο διαμελισμός του Ιράκ δεν υπαγορεύθηκε ασφαλώς από ανθρωπιστικά κριτήρια, ή από συμπόνια για τους καταπιεζόμενους Ιρακινούς. Με παρόμοιο τρόπο οι Ταλιμπάν και ο τζιχαντισμός στο Αφγανιστάν τροφοδοτήθηκε επί μακρόν από τις ΗΠΑ, έως ότου υποδειχθούν ως μέρη του άξονα του Κακού.

Στη Συρία τα περί τις 200.000 θύματα του χαοτικού πολέμου μαρτυρούν περί της αμφίπλευρης θηριωδίας καθεστωτικών και τζιχαντιστών, και για τη μοίρα λιβανοποίησης που περιμένει τον μαρτυρικό λαό. Το αίμα υψώνεται ανάμεσα στις ποικίλες θρησκευτικές και μειονοτικές ομάδες, έτσι που καθιστά αδύνατη τη συμβίωσή τους στο μέλλον

Μεγαλύτερο θύμα οι μη φανατικοί Αραβες, χριστιανοί ή μουσουλμάνοι· οι μειονοτικοί χριστιανοί κυρίως εξοντώνονται ή δραπετεύουν μαζικά, παίρνοντας μαζί τους την πλούσια αραβική ταυτότητα η οποία δεν είναι αποκλειστικά ισλαμική. Στο Χαλέπι, μια από τις αρχαιότερες πολυπολιτισμικές κοιτίδες της Μεσογείου, όπου συνυπήρχαν επί χιλιετίες ελληνορθόδοξοι, συρορθόδοξοι, αρμενοχριστιανοί, μελχίτες, ρωμαιοκαθολικοί, ασσυριονεστοριανοί, χαλδαίοι, μαζί με τις ποικίλες εκφάνσεις του Ισλάμ, σημειώνεται η πιο χαρακτηριστική καταστροφή ιστορικών διαστάσεων. 

Χωρίς τις χριστιανικές μειονότητες, που επεβίωναν υπό το καθεστώς Ασαντ, ο αραβικός κόσμος δεν θα είναι ίδιος.

Την ιστορική και ανθρωπιστική καταστροφή συνοδεύει η ραγδαία παρακμή του αραβικού εθνικισμού και σεκουλαρισμού, όπως αναδύθηκαν με το τέλος της αποικιοκρατίας στη Μέση Ανατολή. Το ιρακινό Μπάαθ δεν υπάρχει πια, το συριακό Μπάαθ πνέει τα λοίσθια, αφού εν τω μεταξύ εφθάρησαν και διεστράφησαν προς δικτατορικές μορφές, ενώ και ο πρωτοπόρος νασερισμός στην Αίγυπτο έγινε τυραννία από τους επιγόνους. Αδελφοί Μουσουλμάνοι, τζιχαντιστές, κλώνοι της Αλ Κάιντα και σιίτες συγκρούονται για την εξουσία, και σε καμία περίπτωση τα καθεστώτα που θα προκύψουν δεν θα είναι φιλικά προς τη Δύση ή ανοιχτά σε δημοκρατικές εξελίξεις.

Εξ ου και η διαρκής αμφιθυμία των ΗΠΑ περί την έκβαση της συριακής σύγκρουσης

"Eπίγεια σοφία"

Τα έθνη δεν έχουν σταθερούς φίλους ή εχθρούς. Έχουν μόνο σταθερά συμφέροντα.
Λόρδος Palmerston, 1784-1865, Βρετανός πρωθυπουργός

Στη Μέση Ανατολή, δεν μπορείς να κάνεις πόλεμο χωρίς την Αίγυπτο και δεν μπορείς να κάνεις ειρήνη χωρίς τη Συρία.
Χένρυ Κίσσιγκερ, Αμερικανός πολιτικός

Όσον αφορά το ζήτημα της Μέσης Ανατολής, εμείς θα ασχοληθούμε με το μαγείρεμα και η Ευρώπη μπορεί να πλύνει τα πιάτα.
Condoleezza Rice, Αμερικανίδα πρώην υπουργός εξωτερικών






Σαν σήμερα (31/8/ΧΧΧΧ)



1923: Οι Ιταλοί βομβαρδίζουν και καταλαμβάνουν την Κέρκυρα.

1932: Με υπουργική απόφαση, εγκαταλείπεται στην Ελλάδα η θερινή ώρα.

1976: Ο Τζορτζ Χάρισον καταδικάζεται για λογοκλοπή. Δικαστήριο αποφαίνεται ότι τμήμα της μεγάλης του επιτυχίας «My Sweet Lord» είναι αντιγραφή του τραγουδιού των Chiffon, «He's so fine». Η υπόθεση κοστίζει στο πρώην «σκαθάρι» πάνω από 500.000 δολάρια.

1980: Ιδρύεται το πολωνικό συνδικάτο «Αλληλεγγύη», το οποίο υπό την ηγεσία του ηλεκτρολόγου Λεχ Βαλέσα συνέβαλε καθοριστικά στην πτώση του κομμουνισμού στη χώρα.

1984: Αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του Μίμη Δομάζου με τον Παναθηναϊκό, εναντίον της Μπόκα Τζούνιορς. Ο αγώνας διεξάγεται στο Ολυμπιακό Στάδιο, παρουσία 50.000 θεατών και η ομάδα της Αργεντινής νικά με 3-2.

12: Γεννιέται ο Γάιος Καίσαρ, ρωμαίος αυτοκράτορας. Έμεινε στην ιστορία με το παιδικό του προσωνύμιο Καλιγούλας (Μποτούλες στα λατινικά) και για την εξαιρετική αγριότητα και φαυλότητά του.

1949: Γεννιέται ο Ρίτσαρντ Γκιρ

1997: Χάνει τη ζωή της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Παρίσι, με τον φίλο της Ντόντι Αλ Φαγιεντ η Λαίδη Ναϊάνα Σπένσερ, πρώην σύζυγος του πρίγκιπα Καρόλου.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ρέκβιεμ για ένα «γουρούνι»


Καλοκαιράκι του 2007. Ιούλιος, βράδυ Παρασκευής. Γλυκιά νύχτα, ξάστερη, πριν να μας χτυπήσει το τσουνάμι της κρίσης. Η Αθήνα πλημμυρισμένη κέφι και ζωή. Τα τραπεζάκια έξω, γεμάτα. Τα εφηβάκια βγαίναν ραντεβού. Ήταν 11, κι ένα παλληκαράκι λίγο μεγαλύτερο, 24 χρονών, ετοιμαζόταν να πάει στο δικό του ραντεβού – με τον θάνατο.

Ήταν αστυνομικός. Είχε υπηρεσία στη συναυλία που γίνονταν στο γήπεδο του Baseball. Στη σκηνή θα ανέβαινε η αφρόκρεμα του ελληνικού ροκ. Το παλληκαράκι, πηγαίνοντας να συναντήσει τον θάνατο, μπορεί να είχε βάλει το CD από τα «Διάφανα Κρίνα» που θα έπαιζαν εκείνη τη νύχτα και να σιγοτραγουδούσε μαζί τους: «Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου». Δεν ήξερε ότι σε λίγο θα «παραχωρούσε τις πληγές του, να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι”.

Είχε και έναν συνάδελφο παρέα. Λίγο μεγαλύτερος εκείνος, παιδιά και οι δύο. Στην είσοδο του γηπέδου συνάντησαν τα «άλλα» παιδιά. Ίδιας πάνω - κάτω ηλικίας. Μπορεί να ήταν συμμαθητές στο σχολείο, μπορεί να παίζαν στις ίδιες γειτονιές, μπορεί να αγαπούσαν τα ίδια κορίτσια. Τώρα όμως εκπροσωπούσαν δύο κόσμους. Ο ένας είχε τη στολή της αστυνομίας. Δηλαδή του μπάτσου, του γουρουνιού, του δολοφόνου. Ο άλλος κόσμος είχε τη στολή του «αντεξουσιαστή».

Η συνέχεια είναι γνωστή. Χωρίς κανέναν λόγο, χωρίς καμία αφορμή, 30 περίπου στολές αντεξουσιαστών επιτέθηκαν σε δύο στολές αστυνομικών. Οι αστυνομικοί είχαν και περίστροφα. Κανένας τους δεν τράβηξε. Πώς να ρίξεις σε παιδιά της ηλικίας σου… Οι αντεξουσιαστές είχαν λοστούς και σιδερογροθιές. Τις τράβηξαν. Και σακάτεψαν τις δύο μισητές στολές χωρίς να σκεφτούν ότι μέσα ήταν συμμαθητές τους.

Ο ένας αστυνομικός «γλύτωσε» με βαρειά κατάγματα. Ο άλλος ήταν από τότε στην εντατική, κλινικά νεκρός. 

Το «κλινικά» σβύστηκε προχθές. Το παλληκαράκι των 24 που τώρα θα ήταν 30 (αλήθεια, μεγαλώνουν οι κλινικά νεκροί;) έφυγε απ’ αυτόν τον κόσμο, χωρίς να ξέρει γιατί. 

Καμιά διαδήλωση για χάρη του. Καμιά δήλωση πολιτικού. Στην κηδεία, η μάνα του θα κλαίει βουβά. 6 χρόνια είχε μια μικρή ελπίδα. Τώρα, είναι κι αυτή νεκρή. Θα είναι μερικοί συγγενείς και συνάδελφοι. Ανάμεσά τους κάποιος που σε έναν μήνα, σε έναν χρόνο, κανείς δεν ξέρει πότε, θα πάει στο δικό του ραντεβού με τον θάνατο, όπως πήγαν τόσοι και τόσοι, πριν το παλληκαράκι. Κι αυτός, χωρίς να ξέρει το γιατί. (Θυμάται κανείς μας έστω και έναν από τους 100 περίπου αστυνομικούς που τα τελευταία χρόνια σκοτώθηκαν σε ώρα υπηρεσίας; Ας πούμε, τα ονόματα Γιώργος Ανδριτσόπουλος, Γιάννης Ευαγγελινέλης, σας λένε κάτι;)

Κανένας δημοσιογράφος δεν ασχολήθηκε με τη ζωή του, κανένας δεν νοιάστηκε για το ποιος ήταν, ποιους αγαπούσε, τι όνειρα έκανε

Κανένας «αρμόδιος» δεν τηλεφώνησε στη μάνα του να την ρωτήσει πώς ένοιωθε αυτά τα 6 χρόνια που χάιδευε το κεφάλι του γιου της στην εντατική κι εκείνος δεν αποκρίνονταν. 

Κανένας δεν θα γράψει ποτέ, σε κανένα τοίχο το σύνθημα «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφονημένοι». 

Αστυνομικός, άρα αναλώσιμος, ε;

Αν άξιζε να κάνουμε μια διαδήλωση, αν άξιζε να βγούμε στους δρόμους για κάτι, αυτό θα ήταν για να φωνάξουμε με όσο οξυγόνο μπορούμε να μαζέψουμε στα πνευμόνια μας: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Αντί να ντρέπονται...


Ιστορική ημέρα η σημερινή. Λήγει η προθεσμία της πληρωμής για τον Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας του 2011 και του 2012. Κι αν δεν έχετε πάρει την ειδοποίηση, θα πρέπει να ψάξετε το γιατί. 

Την έκλεψε ο γείτονας για να σας εκθέσει στον Γ. Στουρνάρα; 

Βαρέθηκε να σας την πετάξει κάτω από την πόρτα σας ο ταχυδρόμος; 

Δεν είχε λεφτά για να σας την στείλει ο Χάρης Θεοχάρης; 

Αλήθεια, έχετε λεφτά για να τους πληρώσετε;
Αν πείτε ότι δεν έχετε χρήματα, δεν θα σας πιστέψουν. Για την ακρίβεια, δεν νομίζουμε ότι ενδιαφέρεται κανείς για το αν μπορείτε ή δεν μπορείτε να τους πληρώσετε. Δεν τους ενδιαφέρει για το αν εσείς χτες κοιμηθήκατε ή δεν μπορέσατε να κλείσετε μάτι από το άγχος. Γι΄ αυτούς έχει σημασία να γράψουν το νούμερο στα βιβλία τους. Τόσα ζητάνε από εσάς και κλείνουν έτσι λογιστικά την τρύπα που έχουν στα ταμεία τους. 

Το χειρότερο όλων είναι ότι κτίζουν την καριέρα τους πάνω στην διάλυση της αστικής τάξης. Συμπεριφέρονται στους ανθρώπους σαν να είναι φοροφυγάδες. Σαν να έχουν τα χρήματα και να τα κρύβουν κάτω από το στρώμα τους.  

Κάτι τέτοιο δεν έχει ξανασυμβεί σε αυτή την χώρα. Είναι μία συμπεριφορά που δεν θα μείνει στο τέλος ατιμώρητη.
Ξέρετε τι λέει ο κόσμος κ. Σαμαρά;  Οι άνθρωποι, δηλαδή, που ψήφιζαν κάποτε Ν.Δ, επειδή πίστευαν ότι το κόμμα σας εκπροσωπεί την αστική τάξη, τους νοικοκυραίους. 

Λένε ότι τους έχετε εγκαταλείψει κι ότι  τους έχετε παραδώσει στα χέρια πυρομανών που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να δουν την Ρώμη να καίγεται. Αυτό συμβαίνει! Η Ρώμη καίγεται και οι αξιωματούχοι σας λένε στους πληγέντες σαχλαμάρες. 
Ελάτε στην θέση ενός ανθρώπου που πρέπει να πληρώσει μια περιουσία σε φόρους. Όχι επειδή έχει δήθεν εισόδημα, αλλά διότι τα προηγούμενα χρόνια επένδυσε σε ακίνητα τα εισοδήματα που το κράτος του είχε ήδη φορολογήσει. Δεν έβγαλε τα χρήματά του στο εξωτερικό, δεν τα έφαγε στα μπουζούκια. Κι έρχεστε εσείς και τον τιμωρείτε γι΄ αυτό σκληρά. Και δεν φτάνει αυτό, αλλά δεν δέχεστε ούτε καν τα παράπονά τους. 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΣΥΡΙΑ - ΗΠΑ: Θα επιτεθούν στη Συρία ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Τι θα γίνει μετά???


Οριστική και αμετάκλητη φαίνεται η απόφαση των Αμερικανών να επιτεθούν μέσω του ΝΑΤΟ εναντίον της Συρίας. Εχουν μάλιστα διοχετεύσει στα μέσα ενημέρωσης και... λεπτομέρειες (!) για τον τύπο της επίθεσης που θα πραγματοποιήσουν: θα ρίξουν μερικές εκατοντάδες πυραύλους, επιδιώκοντας με τα πλήγματα αυτά να διαλύσουν τις ένοπλες δυνάμεις της Συρίας. Σε αντίθεση με αυτά που σκόπιμα διοχετεύει η προπαγάνδα των ΗΠΑ περί δήθεν «θολών στόχων», «μη πρόθεσης ανατροπής του Ασαντ» κ.λπ., τα πάντα είναι ξεκάθαρα.

Ας τα βάλουμε σε μια τάξη. 

Αιτία της αμερικανικής επίθεσης κατά της Συρίας είναι η στρατιωτική ήττα των αντικαθεστωτικών συριακών δυνάμεων και του συρφετού των μισθοφόρων που μάχονται στο πλευρό τους χρηματοδοτούμενοι από τα εμιράτα και εξοπλιζόμενοι από τη Δύση, με κύρια βάση εξοπλισμού τους την Τουρκία, αλλά και την Ιορδανία και το Ιράκ. Η κατάσταση στα πεδία των μαχών είχε πάρει τόσο αρνητική τροπή για τους αντικαθεστωτικούς, ώστε οι ΗΠΑ και το Ισραήλ έβαλαν τους πράκτορές τους στις γραμμές τους να ρίξουν χημικά εναντίον αμάχων και στη συνέχεια η αμερικανική και δυτική προπαγάνδα να επιρρίψει την ευθύνη για τη χρήση των χημικών στον Ασαντ, παρέχοντας το πρόσχημα για την προαποφασισμένη επιδρομή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. 

Απολύτως ξεκάθαρος είναι και ο στόχος της επίθεσης που θα γίνει: να διαλύσει τον συριακό στρατό ώστε να μπορέσουν οι αντικαθεστωτικοί να νικήσουν επιτέλους τις κυβερνητικές ένοπλες δυνάμεις. Υπενθυμίζουμε ότι και στη Λιβύη η αεροπορική επίθεση του ΝΑΤΟ εκδηλώθηκε λίγες ώρες, όχι μέρες, πριν πέσει στα χέρια των δυνάμεων του Καντάφι η πόλη της Βεγγάζης, κάτι που θα σηματοδοτούσε τη νίκη του Καντάφι εναντίον των μισθοφόρων των ΗΠΑ και της Ευρώπης.

Ο λόγος που ο Λευκός Οίκος δηλώνει ότι δήθεν δεν έχει στόχο την ανατροπή του Ασαντ με την επίθεση που θα πραγματοποιήσει εναντίον της Συρίας, είναι απλούστατος: δεν είναι καθόλου βέβαιος ότι οι αντικαθεστωτικοί κατσαπλιάδες θα μπορέσουν σίγουρα να ανατρέψουν τον Ασαντ, έστω και μετά την επίθεση του ΝΑΤΟ! Δεν θέλει επομένως να εμφανιστεί η καθαρά παράνομη και ιμπεριαλιστική επίθεση των Αμερικανών και των Ευρωπαίων συμμάχων τους ως αποτυχημένη, αν ο Ασαντ παραμείνει στην εξουσία και μετά την επίθεση του ΝΑΤΟ. 

Σε ό,τι αφορά στη στάση της Ρωσίας, οι Αμερικανοί δεν ανησυχούν καθόλου. Δεν αποτελεί εμπόδιο στα σχέδιά τους. Σε πολιτικό επίπεδο, αποκλείεται οι Ρώσοι να συναινέσουν σε επίθεση κατά της Συρίας - άρα αποκλείεται η αμερικανονατοϊκή επίθεση να γίνει υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Στο στρατιωτικό όμως επίπεδο, η Μόσχα είναι εντελώς ανίκανη να εμποδίσει την επίθεση της Δύσης εναντίον της Συρίας.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΣΥΡΙΑ - ΗΠΑ: Το «Επιχειρησιακό Σχέδιο 1003V» και η σχέση με τα σχέδια για τη Συρία

Ανάλυση από το DEFENCEPOINT.GR


Καθώς η κρίση στη Συρία πλησιάζει στην κορύφωση της τόσο πιο ακατανόητη γίνεται η επιλογή δυνάμεων της διεθνούς κοινότητας που προκρίνουν στρατιωτική επέμβαση. Από τη σωρεία δηλώσεων και εκτιμήσεων είναι εύκολα αντιληπτό ότι οι ΗΠΑ και οι λιγότερο ή περισσότερο «πρόθυμοι» σύμμαχοι τους, παρουσιάζονται να μην έχουν σαφή στρατηγικό αντικειμενικό σκοπό.

Την ανατροπή του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ; 

Μα αυτή διαψεύδεται από όλους τους κύριους εμπλεκόμενους. 

Την επαναχάραξη των συνόρων της περιοχής; 

Τη δημιουργία γενικευμένης αστάθειας σε μία ήδη εύφλεκτη περιοχή; 

Την έμμεση προειδοποίηση προς το Ιράν για τον περιορισμό των φιλοδοξιών του; 

Την «έξωση» της Ρωσίας από τη Μεσόγειο;

Όμως ακόμη και αν ισχύουν μερικά ή όλα από τα παραπάνω συνδυαστικά, εξαιρετικά ασαφές είναι το ΜΕΤΑ. Δηλαδή, μετά την κατάρρευση του καθεστώτος στη Συρία ποια θα είναι η διάδοχη κατάσταση; 

Πόσο πολύ επιθυμούν τελικά την απομάκρυνση του Μπασάρ Αλ Άσαντ; 

Οι φωνές που διαφωνούν πολλαπλασιάζονται. Όπως και να χαρακτηριστεί ο Σύρος ηγέτης, θα πρέπει η σύγκριση να γίνει όχι με τα δυτικά στάνταρ, αλλά με αυτά της Μέσης Ανατολής, όπου στην κατάταξη των αυταρχικών και καταπιεστικών ηγετών – καθεστώτων, ίσως και να μην ανεβεί… στο βάθρο.


Υπενθυμίζεται, ότι από το 2001 μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ κυρίως και σύμμαχοι τους εκτέλεσαν με επιτυχία επιχειρήσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, αλλά στην πράξη αποδείχθηκε ότι όχι μόνο δεν υπήρχε «στρατηγική εξόδου» (exit strategy), αλλά και η ανασυγκρότηση (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αποδείχθηκε πολύ χρονοβόρα και κοστοβόρα (σε οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους) υπόθεση. Τα δε αποτελέσματα της είναι τουλάχιστον αμφίβολα μέχρι σήμερα.

Ταυτόχρονα, μέχρι σήμερα δεν έχει παρατηρηθεί συγκέντρωση σημαντικών αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στο ευρύτερη περιοχή του θεάτρου επιχειρήσεων. Για να μην αναφερθούμε και στο παραλογισμό της προσβολής… «με ραντεβού», αφού στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν ήδη δει το φως της δημοσιότητας εκτιμήσεις για τον χρόνο έναρξης και τη διάρκεια των επιχειρήσεων.

Επιπρόσθετα, θα πρέπει να επισημανθεί και μία άλλη παράμετρος που είναι η προσέγγιση της «κόκκινης γραμμής» (όπου στην Ελλάδα πάρα πολλοί αρέσκονται να την υιοθετούν).  

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα χαρακτηρίζοντας τη χρήση χημικών όπλων ως «κόκκινη γραμμή» αντιμετωπίζει ή όχι ζήτημα αξιοπιστίας; 

Η αποδεδειγμένα χρήση χημικών όπλων την 21η Αυγούστου τον αναγκάζει ή όχι να δράσει; 

Το κατά ποιων, είναι κομβικό ζήτημα αλλά και ζήτημα ερμηνείας αφού το συριακό καθεστώς χαρακτηρίστηκε προκαταβολικά ως ο βέβαιος ένοχος. Εφόσον όμως το ζήτημα τίθεται από δυτικής πλευράς επί αθρωπιστικής βάσης, τότε η υποχρέωση παρέμβασης υφίσταται αεξαρτήτως του ενόχου. Ή δεν είναι έτσι;

Τυχόν έλλειμμα αξιοπιστίας των ΗΠΑ θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι αυτόματα μεταδίδει λάθος μηνύματα σε σειρά χωρών (με κύρια παραδείγματα το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα) όπου οι ΗΠΑ βρίσκονται σε αντιπαράθεση. Η παραδοχή αυτή θεωρούμε ότι θα έχει σημαντική βαρύτητα στους αμερικανικούς σχεδιασμούς καθώς επηρεάζει συνολικά την αμερικανική εξωτερική πολιτική και προβολή ισχύος.

Σε ότι αφορά αυτή καθαυτή την επέμβαση (εάν και όταν πραγματοποιηθεί), δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι ΗΠΑ διαθέτουν τόσο τη στρατιωτική ισχύ όσο και τη μεθοδολογία για να επιφέρουν στο καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ συντριπτικό πλήγμα εφόσον αυτό αποφασιστεί και επιλυθεί το πολιτικό μέρος της εξίσωσης.

Θα επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στη μεθοδολογία η οποία το 2003 δοκιμάστηκε με επιτυχία στο Ιράκ, καθώς οι ομοιότητες σε επίπεδο στρατιωτικού σχεδιασμού είναι σημαντικές. Υπενθυμίζεται, ότι η εισβολή των αμερικανικών δυνάμεων και των συμμάχων τους στο Ιράκ άρχισε στις 05.34 το πρωί της 20ης Μαρτίου 2003 και στις 9 Απριλίου (σχεδόν 3 εβδομάδες αργότερα) κατελήφθη η Βαγδάτη σηματοδοτώντας την πτώση του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν.

Η αυτοβιογραφία του στρατηγού Tommy Franks («American Soldier», Regan Books, 2004), διοικητή της Κεντρικής Διοίκησης των ΗΠΑ (US CENTCOM: Central Command) είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική της μεθοδολογίας που έχουν αναπτύξει οι ΗΠΑ για παρόμοιες περιπτώσεις. Επισημαίνεται, ότι το σημερινό καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ παρουσιάζει σημαντικές δομικές ομοιότητες με το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν.

Πρόκειται για προσωποπαγή καθεστώτα τα οποία στηρίζονται σε στενότερους και ευρύτερους οικογενειακούς και φυλετικούς δεσμούς που διασυνδέουν τον βασικό πυρήνα της εξουσίας, και εκτεταμένο σύστημα καταστολής που περιλαμβάνει τις δυνάμεις ασφαλείας, τις υπηρεσίες εσωτερικής ασφαλείας, τις υπηρεσίες πληροφοριών και φυσικά τις ένοπλες δυνάμεις συμπεριλαμβανομένων και επίλεκτων σχηματισμών που υπάγονται αποκλειστικά στον έλεγχο του ηγέτη. Ας σημειωθεί, ότι ο ίδιος ο Μπασάρ Αλ Άσαντ ως συνταγματάρχης, διετέλεσε διοικητής μίας από τις ταξιαρχίες της αποκαλούμενης Δημοκρατικής (ή Προεδρικής) Φρουράς της Συρίας.

Στην αυτοβιογραφία του ο στρατηγός Franks περιγράφει αναλυτικά τη διανοητική διαδικασία εκπόνησης των κατευθυντήριων γραμμών του επιχειρησιακού του σχεδιασμού για το Ιράκ και μάλιστα περιλαμβάνει και τα ιδιόχειρα σκαριφήματα του.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι συνομιλίες του με τότε υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Donald Rumsfeld που αφορούσαν τους στρατηγικούς αντικειμενικούς σκοπούς του πολέμου στο Ιράκ: την ανατροπή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσείν και την καταστροφή της επιθετικής ισχύος του Ιράκ, είτε συμβατικών δυνάμεων είτε όπλων μαζικής καταστροφής, ώστε να μην αποτελεί κίνδυνο για τις γειτονικές του χώρες αλλά να διαθέτει ισχυρή ικανότητα αυτοάμυνας. Οι σκοποί παρατίθενται εδώ χωρίς να εξεταστούν στη βασιμότητα ή ορθότητα τους αλλά για να επισημανθεί η εξαιρετικά κρίσιμη σημασία τους στον επιχειρησιακό σχεδιασμό αφού απετέλεσαν τη βάση ανάπτυξη τους.

Από αυτή την αφετηρία ο στρατηγός Franks άρχισε να σχεδιάζει τον Δεκέμβριο του 2001 αυτό που περίπου 15 μήνες αργότερα θα ονομαζόταν Επιχειρησιακό Σχέδιο 1003V (Operational Plan – OPLAN 1003V), που αντικατέστησε την προηγούμενη έκδοση OPLAN 1003 και τελικά εφαρμόστηκε στην πράξη ως επιχείρηση «Iraqi Freedom».

Ο Franks αρχικά καθόρισε τις «επιχειρησιακές γραμμές» (Lines of Operations – LOO) για την προσβολή ή επίδραση (επί) των εχθρικών «κέντρων βαρύτητας» (κατά Κλαούζεβιτς) και τα οποία χαρακτήρισε ως «φέτες» (slices). Οι κατά Franks «φέτες», δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι δομικοί πυλώνες που υποστηρίζουν την εξουσία του καθεστώτος αλλά και την επιβολή της στην καθημερινή κοινωνική και οικονομική ζωή.

Οι επιχειρησιακές γραμμές (LOO), που όπως σημειώνει ο στρατηγός Franks είναι «πολύ περισσότερο από στρατιώτες, άρματα και αεροσκάφη», στην περίπτωση του Ιράκ ήταν οι ακόλουθες:

Επιχειρησιακά Πυρά (Operational Fires)

Επιχειρήσεις δυνάμεων ειδικών επιχειρήσεων (SOF Operations)

Επιχειρησιακός Ελιγμός (Operational Maneuver)

Πληροφοριακές Επιχειρήσεις (Information Operations)

Ανορθόδοξος Πόλεμος / Υποστήριξη Δυνάμεων Αντιπολίτευσης (Unconventional Warfare / Support Opposition Groups)

Πολιτική – στρατιωτική (Political – Military)

Επιχειρήσεις πολιτικο-στρατιωτικές (Civil – Military Operations)

Ως «κέντρα βαρύτητας» («φέτες») του καθεστώτος καθόρισε τις:

Ηγεσία (Leadership)

Εσωτερική Ασφάλεια / υπηρεσίες πληροφοριών του καθεστώτος (Internal Security / Regime Intelligence)

Υποδομή Όπλων Μαζικής Καταστροφής / έρευνας & ανάπτυξης (Weapons of Mass Destruction – WMD Infrastructure / Research & Development)

Δημοκρατική Φρουρά / Ειδικές Δυνάμεις Δημοκρατικής Φρουράς (Republican Guard / Special Republican Guard Forces)

Επιλεγμένες δυνάμεις των ενόπλων δυνάμεων (Selected Regular Army Forces)

Επικράτεια (νότος, βοράς, δύση) [Territory (South, North, West)]

Υποδομές (Infrastructure)

Πληθυσμός (civilian population)

Εμπορική (οικονομική) και Διπλωματική Επιρροή (Commercial and Diplomatic Leverage).

Στη συνέχεια δημιούργησε έναν πίνακα όπου οι LOO αποτελούσαν τις γραμμές και οι «φέτες» τις στήλες:
Τα «αστεράκια» που σημείωσε ο στρατηγός Franks (αξιοσημείωτη η ημερομηνία που δημιουργήθηκε το ιδιόχειρο σκαρίφημα: 8 Δεκεμβρίου 2001), στις διασταυρώσεις των γραμμών και των στηλών του πίνακα, αποτελούν σημεία εστίασης που θα αποτελέσουν τη βάση για τη λεπτομερειακή επιχειρησιακή σχεδίαση.

Για παράδειγμα, τα Επιχειρησιακά Πυρά θα προσέβαλαν την ηγεσία, τους μηχανισμούς εσωτερικής ασφάλειας – υπηρεσίες πληροφοριών του καθεστώτος, τη Δημοκρατική Φρουρά και τις Ειδικές Δυνάμεις Δημοκρατικής Φρουράς και τις επιλεγμένες δυνάμεις των ενόπλων δυνάμεων.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του σχεδιασμού του στρατηγού Franks ήταν η ταυτόχρονη εξέλιξη των επιχειρήσεων σε πέντε μέτωπα. «…Ένα νέο στρατηγικό και επιχειρησιακό παράδειγμα… εφαρμόζοντας στρατιωτική μάζα ταυτοχρόνως σε καίρια σημεία, αντί να προσπαθούμε να επιτύχουμε μία ευρεία, αργή συμβατική προέλαση αναγκάζουμε τον εχθρό να χάσει την ισορροπία του… ταχύτητα και ορμή είναι τα κλειδιά…». Στη βάση αυτής της λογικής ο ίδιος σχεδίασε το συνημμένο σκαρίφημα:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΣΥΡΙΑ - Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ: To ιστορικό "όχι" της Βρετανίας


Η απόφαση της Πέμπτης 30/8 του βρετανικού κοινοβουλίου είναι ιστορική και χωρίς προηγούμενο. Με 285 ψήφους κατά και 272 υπέρ, το κοινοβούλιο της Βρετανίας απέρριψε την πρόταση του Βρετανού πρωθυπουργού για ανάληψη στρατιωτικής δράσης στη Συρία.

Πρόκειται για μία απόφαση-σταθμό στα ιστορικά χρονικά της Δύσης. Πρόκειται επίσης και για μία επιβεβαίωση της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος στην Γηραιά Αλβιόνα. Ο πρωθυπουργός David Cameron, θέλησε να έχει την έγκριση του κοινοβουλίου πριν η χώρα του εμπλακεί, όπως ο ίδιος επιθυμούσε και όπως πρότεινε, σε μία στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία. Υπολόγιζε βέβαια ότι η πρόταση αυτή θα περνούσε. Δεν υπολόγισε όμως στα “όχι” που ήρθαν από το ίδιο του το κόμμα. Αναγνωρίζοντας το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ο βρετανός πρωθυπουργός δήλωσε, πως δεν μπαίνει πια θέμα ανάληψης στρατιωτικής δράσης από τη χώρα του στη Συρία.

Το αποτέλεσμα αυτό θα έχει ασφαλώς πολύ σημαντικές συνέπειες και στους δύο υπόλοιπους εταίρους της συμμαχίας (Η.Π.Α. και Γαλλία) εναντίον της Συρίας. Εκ των πραγμάτων, η ανάληψη δράσης από τις Η.Π.Α. θα είναι μία εξαιρετικά δύσκολη απόφαση για τον πρόεδρο Ομπάμα, τώρα που ο βασικός του σύμμαχος είναι εκτός παιχνιδιού.

Οι εξελίξεις μέσα στις επόμενες μέρες θα είναι σημαντικές και καθοριστικές για τον νέο ρόλο που αποκτά η παγκόσμια κοινή γνώμη σε σχέση με τις κυβερνήσεις στη χάραξη της διεθνούς πολιτικής..

Αυτό που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή είναι το ηχηρό “όχι” της βρετανικής κοινής γνώμης που εκφράστηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων. Η κοινή γνώμη της Βρετανίας αλλά και, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, τόσο των Η.Π.Α. όσο και άλλων χωρών της δύσης, αντιτίθεται σθεναρά στην ανάληψη στρατιωτικής δράσης, όχι γιατί συμπαθεί το καθεστώς Άσσαντ, αλλά γιατί δεν πιστεύει πια στα περί “χειρουργικής” επέμβασης και δεν επιθυμεί την, σχεδόν βέβαιη, εμπλοκή σε μια στρατιωτική διένεξη διαρκείας τύπου Ιράκ.